คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ WIN SF B.I x JUNHOE ] Story part 1
เรื่องนี้เป็น SF เรื่องแรก ดราม่านิดหน่อย
เรื่่องคู่อาจดูโหดส่วนจะสนุกหรือไม่สนุกก็ขึ้นอยู่กับวิจารณญานของรผู้อ่านแต่ละบุคคลนะคะ
ไม่ค่อยมีใครแต่งฟิคคู่นี้เลยแต่งมันเองซะเลย 55555555555555555
ไม่พูดมากแล้วไปอ่านกันเองเลยละกัน >< ~
___________________________________________
[ WIN SF – B.I x JUNHOE ] – Story
“เอาก็เอาวะ ผลออกมาจะเป็นไงก็ช่างแม่ง” ร่างโปร่งยืนสบถกับตัวเองอยู่หน้าประตูมาซักพักแล้ว วันนี้เค้ามีเรื่อง
สำคัญที่จะต้องพูด มันเป็นความลับที่ไม่เคยมีใครรู้ ความรู้สึกที่ต้องเก็บไว้ในใจคนเดียวแบบนี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว มัน
ทำให้เค้าอึดอัดเกินจะทน ยังไงวันนี้ก็ต้องบอกให้ได้ ในเมื่อนอนคิดมาแล้วทั้งคืน และตัดสินใจแล้วว่าจะพูด เป็นไงเป็นกันแหละวะ
“เฮ้ยพี่” จุนฮเวหมุนลูกบิดประตูและเดินเข้ามาในห้อง ห้องนี้เป็นห้องฝึกซ้อมสำหรับเทรนนี่ของค่าย YG Ent. ร่างโปร่งค่อยๆ ก้าวขาเข้าไปพร้อมกับตะโกนเรียกชายคนหนึ่ง ที่กำลังซ้อมเต้นอยู่ในห้องตามลำพัง
“มีอะไร แล้ววันนี้วันหยุดมึงไม่ใช่หรอ มาทำไรที่ตึกอ่ะ?” ในขณะที่ฮันบินกำลังซ้อมเต้นอยู่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ดังมาจากคนที่เดินเข้ามาภายในห้อง ฮันบินมองเงาสะท้อนในกระจกเลยทำให้รู้ว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องคือจุนฮเวที่ฝึกอยู่ทีมเดียวกันกับเค้า
“ไม่มีอะไรครับ แค่อยากมาหาพี่เฉยๆ หัวใจมันสั่งให้มา” ร่างโปร่งพูดออกไปคล้ายกำลังกวนตีนคนตรงหน้า แต่ว่าจริงๆแล้วในใจของเขาก็คิดอย่างที่พูดนั่นแหละ
ใช่ครับผมชื่อ ‘คูจุนฮเว’ ผมแอบชอบพี่ฮันบินมานานแล้ว เราเจอกันเมื่อ 2 ปีก่อน ผมผ่านการออดิชั่นและได้รับคัดเลือกให้มาเป็นเทรนนี่ของค่าย YG คนที่อยู่ในทีมเดียวกันกับพี่ฮันบินก็มีแค่ พี่จินฮวานและพี่บ็อบบี้ ป๋ายางเลยให้ผมเข้ามาฝึกอยู่ทีมเดียวกันกับพี่เค้า เพราะเห็นว่าสมาชิกในทีมยังไม่เยอะ ตอนแรกๆทีผมอยู่กับพี่ฮันบินก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนะ ก็แค่รู้สึกว่าตัวเองดูเป็นคนโชคดีที่ได้มาเจอคนที่ตั้งใจทำงานแบบพี่ฮันบินก็เท่านั้น แต่นั่นมันก็แค่ความรู้สึกในตอนแรกเท่านั้นแหละนะ พอผมฝึกด้วยกันมาเรื่อยๆ ความคิดของผมก็เปลี่ยนไป ผมรู้สึกชอบเวลาที่ได้มองพี่เค้า รู้สึกดีที่มีพี่เค้าอยู่ข้างๆ จนทุกวันนี้เสียงหัวใจของผมมันก็พร่ำบอกมาเสมอว่า ผมชอบพี่ฮันบินเข้าให้แล้ว ผมก็ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจเท่านั้นแหละ ผมคงไม่หน้าด้านไปบอกพี่ฮันบินหรอก จะให้พูดว่า ‘พี่ครับผมชอบพี่นะ’ ขืนผมพูดแบบนี้ไปจริงๆ ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องคงต้องแตกหักกันพอดี แต่โชคร้ายหน่อยผมดันเป็นคนหน้าด้านซะด้วยสิ เป็นตายร้ายดียังไง วันนี้ผมก็ต้องบอกพี่ฮันบินให้ได้ ว่าผมรู้สึกยังไงกับเค้า
“กวนตีนละมึง นี่กูถามมึงดีๆนะ” ฮันบินชักสีหน้าไม่พอใจ พร้อมพูดต่อ “ถ้าจะเล่นมุกบอกตรงๆ กูไม่ฮาด้วยนะครับ คนกำลังซ้อมเหนื่อยๆ มากวนตีนไรตอนนี้”
“โธ่พี่ ใจเย็นน่า ก็เห็นๆอยู่ว่าพี่ต้องซ้อมหนักทุกวัน ผมเลยไม่อยากให้เครียดไง -o- ”
“เออเอาเถอะ มีธุระไรก็ว่ามา”
“พี่ก็ยังไม่แก่นะ เป็นโรคความจำเสื่อมรึไง ผมบอกพี่ไปแล้วไม่ใช่หรอว่า หัวใจมันสั่งให้มา~”
“มึงจะไม่หยุดใช่มั้ย? ถ้าจะพูดแบบนี้มาตีกับกูเลยมา - - ”
“ฮ่าๆๆ ผมไม่กวนแล้วก็ได้ เข้าเรื่องเลยละกัน วันนี้ที่มาเพราะผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่ เอ่อ..คือว่าผม...ผม...”
“ผมไรวะ ก็รีบพูดมาดิ จะไปซ้อมต่อเนี่ย ลีลาชักช้าจะมาสารภาพรักกับกูรึไง อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ได้” ฮันบินเริ่มรู้สึกหงุดหงิดอีกครั้ง เมื่อเห็นคนตรงหน้ามีท่าทางตะกุกตะกัก เมายากันยุงมารึไงฟะ
“ผมชอบพี่....” จุนฮเวสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าไป ก่อนจะพูดในสิ่งที่เค้าอัดอั้นมาตลอด
“O.O เมื่อกี้มึงพูดว่าไรนะ” ฮันบินยังคงอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า รู้สึกเหมือนเซลล์สมองไม่ทำงาน ตอนนี้ร่างกายของฮันบินก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ถูกสต๊าฟไว้หรอก
“ของดีมีรอบเดียว” จุนฮเวพูดและไม่กล้าสบตาคนที่อยู่ตรงหน้า ได้แต่หลบสายตาและมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย
“ถ้ากูได้ยินไม่ผิด เมื่อกี้มึงพูดว่ามึงชอบกูใช่มั้ย??”
“อืมมม ก็ใช่”
“นี่มึงคงเมายากันยุงมาจริงๆสินะ”
“จะให้บอกอีกรอบมะ ผม ชอบ พี่ !! ” จุนฮเวพูดพร้อมกับกระแทกเสียง ทำให้ฮันบินสตั้นไปอีกสิบวิ ฮันบินเอามือมาทุบหัวตัวเองๆเบาก่อนจะคิดว่า จุนฮเวมันคงอำเล่น ก็เห็นมันบอกว่าไม่อยากให้เครียด แต่ถ้าจะมามุกแบบนี้ ขอเวลาทำใจก่อนไม่ได้รึไง ตั้งตัวไม่ทันนะเว้ย
“มึงบ้ารึเปล่า กูกับมึงก็เป็นผู้ชายกันทั้งคู่ เลิกเล่นแบบนี้ได้แล้วกูไม่ชอบ ”
“นี่พี่จะให้ผมพูดอีกกี่รอบ ถึงจะเชื่อกันห๊ะ!”
“มึงเงียบได้ละ หัดอยู่โลกแห่งความจริงซะบ้าง ไอ้ผู้ชายที่รักกันเองก็มีแค่ในนิยายปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละ”
“แล้วผู้ชายกับผู้ชายที่มันรักกันมันไม่ดีตรงไหน พี่เอาอะไรมาตัดสินถึงพูดว่ามันดูปัญญาอ่อน” พูดมาแบบนี้มีหรอจุนฮเวจะยอม ความรักมันขึ้นอยู่ที่คนสองคน แค่เรื่องเพศมันไม่ใช่ประเด็นเลยซักนิด
“เอองั้นกูจะพูดไว้ตรงนี้เลยนะ กูไม่ชอบผู้ชาย ดูปากอีกครั้งนะ กู ไม่ ชอบ ผู้ชาย!!”
ผลัวะ!
ฮันบินหมดความอดทนกับคนตรงหน้า ถึงพูดอะไรไปตอนนี้ มันก็ไม่ฟังแน่ๆ ฮันบินข่มอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ไหว กำปั้นที่ฮันบินไม่เคยคิดที่จะใช้กับใครตอนนี้มันลอยไปกระแทกอยู่ที่มุมปากของจุนฮเวซะแล้ว เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกจากมุมปากของจุนฮเว เค้าก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าพี่ที่เขาให้ความเคารพและพี่ที่ ‘เคยชอบ’ จะโมโหขนาดนี้
การที่เราบอกชอบใครซักคน มันผิดขนาดนั้นเลยหรอ??
“โอเคพี่ ผมเข้าใจละ” ถึงจะพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่จะมีใครรู้มั้ยว่าในใจของเขาตอนนี้รู้สึกเช่นไร หัวใจของเขารู้สึกเหมือนโดนก้อนหินก้อนใหญ่ปาใส่ มันแตกสลายไปหมดแล้ว หยดน้ำตาค่อยๆไหลลงมา
...นี่เขากำลังร้องไห้เหรอ...
ฮันบินเห็นน้ำตาของจุนฮเวแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมามันไม่เคยร้องไห้ให้เห็นเลยซักครั้ง
“งั้นผมกลับหอก่อนนะ พี่ก็ซ้อมต่อเลยละกัน” จุนฮเวรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปพี่ฮันบินคงรู้สึกไม่ดีๆแน่ จุนฮเวเต้นท่ามูนวอร์คพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตูด้วยอารมณ์ที่แตกต่างจากเมื่อซักครู่ ถ้าหูไม่เพี้ยน ฮันบินเหมือนจะได้ยินจุนฮเวพูดพร้อมกับท่าทางประหลาดๆก่อนออกจากห้องประมาณว่า ‘ประตูจงเปิด ถ้ามึงไม่เปิดกูจะพังมึงซะ’ ถึงมันจะพูดแบบนั้น แต่มันก็เต้นแล้วเลื้อยไปเปิดเองนี่หว่า แม่ง โดนต่อยแล้วประสาทหลอนรึไง
ทันทีที่จุนฮเวออกมาจากห้องซ้อม เขาก็รับวิ่งกลับไปที่หอทันที เค้าไม่ลืมที่จะเอาผ้าปิดปากมาและเสื้อฮู้ดมาด้วย ขืนกลับหอในสภาพแบบนี้แฟนๆที่มารออยู่หน้าตึกคงแตกตื่นกันพอดี แต่ก็ยังดีที่แฟนคลับมากันน้อย เพราะรู้ว่าป๋ายางให้หยุด จุนฮเวเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะกลับหอพัก เมื่อไหร่จะถึงซักทีนะ ไม่ชอบเลยจริงๆ ความรู้สึกแบบนี้
จุนฮเวกดรหัสแล้วเดินตรงดิ่งไปห้องที่เค้านอน เขายืนมองดูสภาพตัวเองในกระจกแล้วก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้
“หึ นี่กูอาการหนักขนาดนี้เลยหรอ” ไม่แปลกหรอกที่เขาจะพูดแบบนี้ ภาพที่ปรากฏคือภาพของผู้ชายที่ดูเข้มแข็งในสายตาของคนอื่น แต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา และแผลจากการถูกชก สภาพในตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กช่างที่โดนรุมตีแล้วร้องไห้หาแม่หรอก
ร่างของจุนฮเวค่อยๆ ทรุดลงที่ปลายเตียง ก็เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากบอกให้พี่ฮันบินให้รู้ ไม่มีใครผิดหรอกตัวเขาเองที่ผิด ผิดที่ชอบผู้ชาย ผิดที่สารภาพ และผิดเองที่ดันไปชอบคนอย่าง ‘คิมฮันบิน’ จุนฮเวได้แต่ปล่อยให้น้ำตาจากความเจ็บปวดไหลออกมา แล้วต่อไปเขากับพี่ฮันบินจะมองหน้ากันติดมั้ย? พี่ฮันบินจะเกลียดเขารึเปล่า? จุนฮเวได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ให้กับความผิดหวัง ตอนนี้สิ่งที่ทำได้มีแต่เพียงนั่งร้องไห้กับตัวเอง เขานั่งกอดเข่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาแบบไม่มีหยุด ก็คงมีแค่เวลาเท่านั้นแหละที่จะรักษาความเจ็บปวดครั้งนี้ได้...
_________________________________________________________________________________________________
จบแบบนี้แหละดีแล้วไรท์ชอบให้ฮันบินเป็นคนซาดิส ในรายการจุนฮเวโหดเกินไป ให้เจ็บซะบ้างก็ดี 55555555555555
อ่านแล้วเม้นด้วยน้าาาา หรือถ้าอยากคุยกับไรท์ก็คุยกันได้ที่
Twitter : @IBGDRSG นะคะ
ถ้าคิดพล็อตเรื่องใหม่ออกก็จะมาลงอีก แต่ถ้ากระแสไม่ดี เรื่องนี้ก็คือเรื่องสุดท้าย -0-
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ -/\- #กราบงามๆสามที
ความคิดเห็น