รัก ..ฤดูเดียวกัน

ลำดับตอนที่ #1 : ฤดูเดียวกัน

 

เคียงดาว หญิงสาววัย 32 ปี นั่งทอดสายตามองไปนอกหน้าต่าง รถราวิ่งผ่านสายตาไป นิ้วเรียวซุกซนนั่งนับจำนวนรถยนต์ รถเล็ก รถใหญ่ไปเรื่อย กลิ่นกาแฟหอมกรุ่น เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอดสดชื่นกับกลิ่นกาแฟ และบนโต๊ะไม้ที่วางถ้วยกาแฟ มีแจกันปักดอกไม้หอม  รอบกายของเธอ ในร้านกาแฟเล็กๆมีโต๊ะเล็กๆเพียงสองตัวเท่านั้น อยู่มุมคือที่เธอนั่ง ชิดประตูบานกระจกที่ห้อยป้ายคำว่า open  ไว้อยู่  ภายในร้านตกแต่งอย่างเป็นธรรมชาติให้สมกับชื่อร้าน สวนกาแฟ  ที่มีทั้งนกแก้วหลากสีสันยื่นคอโผล่อยู่ตรงเคาน์เตอร์  เจ้าลิงน้อยหลายขนาดอยู่ตามโต๊ะตัวละสองตัวได้   ต้นไม้ของจริงที่ถูกนำมาจัดวาง เถาวัลย์เล็กๆที่เลื้อยพันต้นไม้  ประกอบกับเสียงดนตรีคลอเบาๆ เสียงนกเสียงลิงที่ถูกอัดมาบรรเลงขับขานร่วมกับเปียโน...บรรยากาศข้างนอกนอกจากจะมองรถราเธอจะได้มองเห็นบรรยากาศการแต่งร้านโดยรอบ ซึ่งมีพื้นที่หน้าร้านให้คนที่ชอบธรรมชาติ สำหรับเธอมันติดถนนไป น่าจะสูดควันพิษมากกว่า  ให้มีที่นั่งอีกสองโต๊ะเล็กๆ

 วันนี้เป็นอีกวันที่นัดพบกับเพื่อนสนิทที่เธอเหลือคนเดียวในชีวิต  ที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น เธอและเขาอยู่ห้องเดียวกัน ด้วยนิสัยห้าวๆของเธอ ตรงไปตรงมา ซึ่งไม่เข้ากับพวกผู้หญิงด้วยกันเท่าไรนัก ส่วนอีกฝ่ายก็เช่นกัน ตรงไปตรงมา มาดกวน ทำให้เข้ากันได้ดี  พอมัะยมปลายอยู่คนละสายต่างคนจึงแยกย้าย จนมหาลัยนั้นละโลกกลมอีกครั้ง ได้อยู่ที่เดียวกันแม้จะคนละคณะ ความสนิทก็ยังเข้ากันได้  เขาและเธอนัดพบนัดคุยกันแบบนี้เกือบทุกเดือนๆแต่หลังๆเธอและเขาต่างงานเยอะงานยุ่งจึงสองสามเดือนเจอที
 ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ คู่กับกางเกงสีครีม ประดับด้วยเข็มขัดเส้นเล็กสีขาว ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลคลอเคลียไหล่ถูกมัดรวบตึงเรียบร้อย
  ร้านกาแฟที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากคอนโดเธอเท่าไรนัก คือ สถานที่นัดพบเพื่อนสนิท คนเดียวของเธอ วันนี้เขาท่าจะสายตามเดิม เธอไม่ก้มมองนาฬิกาหรอก รู้เวลาว่าตอนนี้น่าจะเลยมาครึ่งชั่วโมงได้แต่เธอไม่ซีเรียสอะไรวันนี้วันว่างที่นานๆทีจะมีก็รอได้ก็รอ

  มุมในร้านกาแฟเล็กๆนี้เธอเลือกนั่งมุมสุด ติดหน้าต่าง นั่งมองนู่นนี้ไปเรื่อย สุขกายสบายใจดี
"สวัสดีครับ คุณเพื่อนอัยการรรร"เสียงทุ้มลากปลายเสียงมาแต่ไกล เธอหันไป เจอกับรอยยิ้มพริ้มใจของเขา พร้อมกับยักคิ้วสองสามที ในมือชายหนุ่มหอบกระดาษแบบแปลนมาพะรุงพะรังเธอรีบไปช่วยหิ้วทันที
"น้องๆขอลาเต้หวายหยดย้อยทีหนึ่ง"ชายหนุ่มสั่งพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ด้วยน้ำเสียงติดตลก ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ 

“สวัสดีค่ะคุณเพื่อนผู้รับเหมา...”เธอล้อเลียน สายฟ้า เพื่อนสนิทของเธอกลับ พลางยิ้มกวนๆส่งกลับคืนให้พ่อหนุ่มหน้ากวน ที่มักมีรอยยิ้มพริ้มใจติดตัวมาเสมอๆ นี้ละนา ทำไมสาวๆถึงติดสายฟ้ากันจัง ก็เล่นยิ้มหวานขนาดนี้ถ้าเธอไม่ใช่เพื่อนคงจะมีหลงกันบ้าง แต่นี้รู้ไส้รู้พุงจน...หลงไม่ลง  แต่ถ้ามองแค่ใบหน้าที่..ผิวคล้ามแดดของชายหนุ่มอาจดูไม่สะดุดตาเท่าผิวขาวๆแบบหนุ่มเกาหลี ที่เธอให้นิยามว่าเกย์..จมูกโด่ง ดั้งโค้งสวยได้รูป ตาชั้นเดียว กับคิ้วดกดำที่พาดบนใบหน้า ริมฝีปากหนาพอเหมาะกับใบหน้า เรียกว่า หล่อแบบไทยๆ ส่วนรูปร่างสาวๆน่าจะชอบ เพราะว่า สายฟ้าสูงโปร่ง ไม่ใช่คนผอมแห้ง แต่ดูเหมือนคนชอบออกกำลังกาย มีกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน ...ใส่ชุดธรรมดาเธอว่ายังคล้ายนายแบบ ต้องใช้คำว่าคล้าย เพราะติดที่นิสัย ที่อารมณ์ขันยังกับคาเฟ่ ปากนี้ก็ยังกับเลี้ยงสุนัข ชอบยอตัวเอง นายแบบที่ไหนคงไม่ทำกัน

“ไม่ใช่ๆ..วิศวกรผู้หล่อเหลาเอาการต่างหาก”สายฟ้าส่ายหน้าไปมา ก่อนทำท่าเหมือนลิเก ชี้นิ้วไปมาด้วย ประโยคกลังยอตัวเองสุดฤทธิ์ พลางยกนิ้วชูฮกตัวเอง ก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้เธอ

“นายหล่อหน่ะ...โลกนี้ณเดชน์ คุกกี้มั้ยจ๊ะ คงขี้เหร่ซินะ”นามสกุลของดาราดังเธอเติมเอง เธอประชดสายฟ้าพลางบรรจงวางของของชายหนุ่มก่อนพยายามจัดวางให้เรียบร้อย

“คูกิมิยะ ตะหากเล่า...มั่วจริง แม่อัยการผิวหยวกกล้วยเน่า”

“เอ๊ะ?...หยวกกล้วยก็ดูดี แต่หยวกกล้วยเน่าเป็นไง?”เคียงดาวเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

“ไม่รู้ซิ..เคยได้ยินว่า ผิวหยวกกล้วย แปลว่า ขาว แต่..”ชายหนุ่มใช้สายตามองขึ้นลงสองสามรอบ ก่อนเบ้ปาก ส่ายหัวไปมา

“แต่อะไร...เดี๋ยวเหอะ!”อัยการสาวเริ่มมีน้ำโห สบตาเขม็งกับพ่อวิศวกรหนุ่ม

“อย่างแกอะ...ดำ ไง! เลยเป็นผิวหยวกกล้วยเน่า”สายฟ้าเน้นคำว่าดำดังๆ ปกติถ้าล้อเรื่องสีผิวหญิงสาวทีไรเป็นขึ้นทุกที ทั้งที่จริงๆเขาก็ดำ แต่ก็ยังชอบล้อเธอว่าดำอยู่ดี

“ขาวตายละ ไปไซส์งานหรือไปดำนา?”เคียงดาวเถียงกลับไม่ยอมแพ้

“แหม ได้ข่าวอยู่แต่ในศาล ในสำนักงาน แล้วนี้โดนนีออนไหม้หรอจ๊ะ?”น้ำเสียงประชดแถมกลั้วหัวเราะในลำคอ ยักคิ้ว ยิ้มกวนตอบ เขาไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

“น้อง..ลาเต้  ใส่เกลือลงไปด้วยนะ พี่เค้าบอกอยากกินเกลือ ขอแบบเค็มๆเลยนะ!”เคียงดาวลุกขึ้น ก่อนจะยักคิ้วทีหนึ่ง พลางหันไปสั่งพนักงานซึ่งง่วนกับการทำลาเต้ให้สายฟ้าอยู่

..เถียงนัก ...ต้องเอาคืน

“เห้ยๆ!”สายฟ้ารีบลุกขึ้น พลางถลาไปที่เคาน์เตอร์ทันที

“ไม่เอานะน้อง พี่ไม่ชอบเค็ม ถ้าน้องใส่นะ น้องตกงานแน่ๆ!”ชายหนุ่มพูดอย่างลนลาน ก่อนจะสำทับด้วยการขู่ ทั้งที่เขาไม่ใหญ่โตพอจะทำให้ใครตกงานได้หรอก

พนักงานหนุ่มได้แต่ส่ายหัวไปมา ก่อนจะรับปากว่า”ครับๆ”

“ไอดาว แกจะบ้าหรอ แกก็รู้ฉันไม่กินของเค็มทุกประเภท!”ชายหนุ่มหันขวับก่อนตรงดิ่งมาหาเรื่องหญิงสาวต่อทันที

“พูดมากดีนักนี่ๆๆๆ....”เคียงดาวไม่ยอมแพ้ เถียงต่อไม่ลดละ

“พอๆ สงบศึก..”ชายหนุ่มยกมือขึ้นสองมือคล้ายยอมแพ้ เพราะไม่รู้จะงัดไม้ไหนมาเถียง แม่ทนายแผ่นดิน คนนี้ให้ชนะ เขาลืมไปจะอัยการหรือทนายก็คงเถียงเก่งพอๆกัน เขายังเคยแอบคิดเถียงเก่งกับปากดีน่าจะจำพวกเดียวกัน เคยถามเจ้าตัวอยู่เหมือนกันว่า ทนายหรืออัยการปากดีทุกคนหรือเปล่า?

“ไอบ้า..เขาเรียกว่า พูดเป็น รู้จักพูด ใช้เล่ห์เหลี่ยมทางการพูด มีชั้นเชิงวาที ต่างหาก !”โดนแหวกลับมาเสียนี้

“เรามาคุยเรื่องอื่นดีกว่านะ...”

สายฟ้ารีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเดินกลับไปนั่งที่ต่อ

“เดือนหน้า..ฉันจะแต่งงาน”

“หะ!..อุบะ!”เคียงดาวตาโต ก่อนจะอุทานดังลั่นร้าน

“ตกใจอะไร เว่อร์ไปละ..คนนี้ฉันรักจริงหวังแต่ง!”

“คนอื่นหวังฟันว่างั้น?”เคียงดาวโต้คารม

“โหยยยย...ไม่ใช่ ไม่เคยอะไรทั้งนั้นละ พอ ๆเลย พูดงี้ฉันเสียหายนะเฟร้ยย!”

“จะฟ้องฉันหรอ ไม่ชนะหร้อก”

“ไม่หรอกครับ แม่อัยการผู้เก่งกาจ ทึนถึกบนคานทอง!”ประโยคหลังชายหนุ่มเน้นเป็นพิเศษ แต่อีกฝ่ายไม่ยี่หระเสียนี่ กลับยักไหล่ อย่างไม่สนใจ พลางยิ้มภูมิใจกับความโสดของตน

“ฉันเลือกยะ ไม่ได้ทึนถึก!”

“รู้ เลือกเยอะซะ ไม่มี...”

“เอ๊ะ? …วอนนอนคุกหรอ?”กวนมากๆ หญิงสาวเริ่มมีน้ำโห

“พอๆ ไม่ทะเลาะต่อ ฉันนัดแกมาเพื่อ...”ชายหนุ่มเว้นวรรคไป ก่อนจะใช้มือใหญ่หาของที่เคียงดาววางไว้บนโต๊ะครู่ใหญ่ๆ พอหาเจอเขาจึงเงยหน้าขึ้นมาและเอ่ยว่า

“แจกการ์ดเชิญไปงานมงคลสมรสระหว่าง นายสายฟ้า และนางสาวอัจฉรานันท์”

ชายหนุ่มยิ้มจนเห็นฟันทุกซี่อย่างคนดีใจ ก่อนจะส่งการ์ดให้หญิงสาว

“จะจดทะเบียนไหม..คนนี้?”เคียงดาวถาม พลางรับการ์ดมา

“ใช่แล้ว...ก็บอกแล้ว ว่ารักจริงหวังแต่ง ไม่งั้นไม่ใช้ว่ามงคลสมรสหรอก สมรสในทางกฎหมายหมายถึงจดทะเบียนไม่ใช่หรอครับ?”กฎหมายที่เคียงดาวเคยสอนเขาสมัยมัธยมปลาย ที่วิชาตอนมัธยมปลายเคยเรียน เกี่ยวกับกฎหมายสาวเจ้าถนัดนักสอนเขาได้เข้าใจแจ่มแจ้งจำติดตรึงถึงทุกวันนี้ เขาเคยบอกว่าเธอน่าจะเป็นอาจารย์ตามมหาวิทยาลัย เธอกลับบอกว่า สอนคนไม่เป็น..

“ก็ไม่รู้เห็นบอกจะแต่งๆมาหลายคน ไม่เห็นไปกันรอดสักคน..”

“คนนี้ไปรอดไงเลยจะจดทะเบียน..”

“กลัวแม่ไม่ให้หรือเปล่า เลยจะจดทะเบียนเนี่ย?”เคียงดาวถามดักคอ ชายหนุ่มเสน่ห์แรง ผู้มีแม่หวงและดุ  เธอเคยได้ยินเขาบอกมาหลายครั้งว่าจะแต่งๆ แต่สุดท้ายยังๆไม่ถึงวันงาน ว่าที่เจ้าสาวก็ขอเลิกมาหลายรายแล้ว

“รู้ทัน..ก็ใช่ละ..คนนี้ฉันรักจริง จะไม่ยอมแพ้แม่หรอก!”ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงจริงจัง แววตาเด็ดเดี่ยว

“หมั้นไว้ก่อนซิ...ให้ผู้ใหญ่เขายอมรับ..นี้มาเอะอะแต่งเลย แม่แกเขาคงตกใจ”เคียงดาวไม่อยากให้ฝ่ายชายใช้ไม้แข็งกับ ประกายรัศมี แม่ของสายฟ้าที่หวงลูกชายนักหนา ไม่ว่าสายฟ้าจะมาไม้ไหนเธอก็ขัดได้ทุกทาง เคียงดาวหวั่นใจเล่นไม้แข็งอาจจะเหล็กท่อนก็ได้..

“ไม่ละ...จดทะเบียนนี้ละ ในละครใช้ได้ผล เคยดูอยู่”

“ดื้อนักแก..เอ้าๆ ตามใจ กาแฟแกมาละ กินก่อนจะได้มีแรงสู้แม่แก”