คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : little flowers
little flowers
ยามเช้าวันหนึ่งของฤดูฝน ที่บรรยากาศอึมครึมเพราะเมฆก้อนใหญ่เริ่มตั้งเค้า
ชายวัยกลางคน เคาะนิ้วเป็นจังหวะลงบนโต๊ะทำงานที่ทำจากกระจกใส สายตาจับจ้องลงไปด้านล่างตึกห้าชั้นที่ตัวเองนั่งอยู่
ดวงตามองผ่านเลนส์ใส พลางกระตุกยิ้มเมื่อเห็นเด็กนักเรียนจากหลายสถาบันยืนอออยู่หน้าตึก บางกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนใจ เรื่องโรงเรียนใหม่ที่มีการสอบเข้าง่ายเสียยิ่งกว่าสิ่งใด
ดวงตาคู่เดิมจ้อมองลงไปอย่างไม่รู้สึกเบื่อ พลางกวาดสายตามองคนที่น่าสนใจ
เด็กคนนั้น..ช่างดูสง่างาม
เด็กคนนั้น…ช่างดูน่ารักอ่อนหวาน
ข้างล่างนั่นเต็มไปด้วยดอกไม้เล็กๆหลากสีสัน..
จนกระทั่งนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องส่งเสียงเตือน
“ถึงเวลาแล้วสิ”
ร่างเล็กๆกระชักกระเป๋าของตัวเองเรียกความมั่นใจ สายตากวาดมองไปรอบตัวอย่างพินิจพิเคราะห์
เขามั่นใจว่าโรงเรียนที่กำหนดวิธีสอบเข้าอย่างง่ายดายนี้ย่อมมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่อย่างแน่นอน เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มีหลักฐานหรือข้อเท็จจริงใดๆที่สามารถวิเคราะห์ออกมาได้
เขาศึกษาโรงเรียนนี้มาพอสมควร ถึงแม้จะสอบเข้าง่ายๆ แต่กลับมีระบบการศึกษาอย่างเข้มงวดและมีคุณภาพ และมันทำให้เขายอมลาออกจากโรงเรียนเก่าเข้ามาสมัครโรงเรียนนี้เพื่อนอนาคตที่ดีกว่า
ดวงตากลมโตกวาดตามองจนทั่ว มีคนมากมายมาสมัครที่โรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งทุกคนต่างกำลังเฝ้ารอให้นาฬิกาเรือนใหญ่หน้าตึกห้าชั้นนี่บอกเวลาเก้าโมงเช้า ตามที่เขาอ่านมาจากใบสมัครของโรงเรียนนั้น การสอบเข้ามีเพียงการเข้าไปในสวนขนาดใหญ่ของโรงเรียนแล้วหยิบดอกไม้ที่ตนชอบมาหนึ่งชนิด หลังจากนั้นจะเป็นหน้าที่ของทางโรงเรียนที่จะพิจระนาว่าใครสอบตกหรือสอบผ่าน
แปลกดีใช่ไหม?
มันแปลก…แต่ลู่หานคนนี้ก็ตัดสินใจเลือกมาแล้ว..
เสียงนาฬิกาขนาดใหญ่เรียกความสนใจของทุกคน สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ประตูโรงเรียนก่อนที่มันจะเปิดกว้าง เป็นสัญญาณว่า
…...การสอบเริ่มขึ้นแล้ว
สองขาเรียวเดินตามแถวยาวที่มีคนนำแถวเป็นเลขาสาวของโรงเรียน ซึ่งเขาคนนี้จะเป็นคนพานักเรียนทุกคนเข้าไป ‘สอบ’ ในสวนของโรงเรียน
ลู่หานเองก็เพิ่งจะรู้ว่ามีผู้สมัครครั้งนี้มากกว่า 2000 คน ทั้งๆที่รับจริงๆแค่ 600 คนเท่านั้น..
เป็นอัตราแข่งขันที่น่ากลัวพอดู..
ร่างเล็กมองไปรอบๆ เพื่อเก็บข้อมูลที่น่าสนใจ และในขณะนั้นเองที่เขาสะดุดสายตากับคนๆหนึ่งที่ต่อแถวอยู่ข้างหน้าเขาไปไม่กี่คน
แผ่นหลังกว้าง ดูสง่างาม
ลู่หานมองตามแผ่นหลังนั้นจนกระทั่งเสียงของเลขาสาวดึงความสนใจของเขาไปแทน
“เอาล่ะคะ…ต่อจากนี้จะเป็นการคัดเลือกนักเรียนที่มีความเหมาะสมในการศึกษาในโรงเรียนแห่งนี้”
หญิงสาวเอ่ยเกริ่น ก่อนเธอจะอธิบายวิธีการสอบให้เด็กจำนวนมากกว่าสองพันคนฟัง
“พอเข้าไปในสวนแล้ว มีเวลาหนึ่งชั่วโมงสามสิบนาที ให้นักเรียนเลือกดอกไม้ที่ตนเองสนใจมากที่สุด แล้วนำออกมาให้ครูข้างนอกนี้ ถ้านักเรียนนำออกมามากกว่าหนึ่งชนิดจะถูกตัดสิทธิ์ทันที เอาล่ะ เริ่มสอบได้.”
เธอยิ้มก่อนะผายมือให้เด็กๆเดินผ่านอุโมงค์ที่เชื่อมต่อโรงเรียนกับสวน ทันทีที่ลู่หานพ้นจากอุโมงค์ไม้เลื้อยนั่น เขาก็แทบจะก้าวเท้าต่อไม่ออก
ครั้งแรกที่อ่านใบสมัคร เขานึกว่าสวนจะเป็นสวนขนาดเล็กที่มีดอกไม้ไม่มาก
แต่ภาพที่เขาเห็นนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง
สวนแห่งนี้กว้างยาวจนมองไม่เห็นปลายสวน ทั้งดอกไม้หลากชนิดที่พร้อมใจกันบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมฟุ้ง
ลู่หานสะบัดความตะลึงออกเมื่อเห็นคนมากมายที่เริ่มเดินเข้าไปในสวน เพื่อหาดอกไม้ที่ถูกใจ
เขาเองก็ต้องหาบ้างล่ะ..
เสียงร้องเพลงดังแผ่วเบาอยู่ไม่ไกลนักทำให้คนที่กำลังหลับใต้ต้นซากุระลืมตาขึ้นมามองหา
มันอาจจะไม่ใช่เวลาที่ควรจะพักผ่อน เขาก็เป็นเหมือนคนทั่วไปที่ชอบในเวลาสอบนั่นแหละ และตอนนี้เขาก็ได้ดอกไม้ของตัวเองแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องวิ่งหาเหมือนใครหลายๆคน
ร่างสูงลุกขึ้นบิดตัวไล่ความเมื่อยก่อนจะสายตาจะเหลือบไปพบแผ่นหลังเล็กบางคนที่เป็นเจ้าของเสียงเพลงที่ปลุกเขาเมื่อครู่
ร่างนั้นนั่งหันหลังกับพื้นห่างจากเขาไม่ไกลนัก เดาว่าคงกำลังหาดอกไม้ที่ถูกใจ
ในขณะที่ริมฝีปากก็ฮัมเพลงออกมา ราวกับมีความสุขเสียเต็มประดา
“เฮ้..”
จงอิน..หรือไค ส่งเสียงทัก ร่างนั้นหันมามองอย่างงงๆก่อนจะยิ้มให้
“ไม่รีบหาดอกไม้เหรอ?”
ร่างสูงถามไป เพราะตอนนี้เวลาสอบเหลืออีกเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้น
“ได้แล้วล่ะ..”
ร่างนั้นยิ้มจนตาปิด ก่อนจะชูดอกไม้ดอกเล็กๆสีขาวมาให้เขาดู
ดอกยิปโซเหรอ?
“แล้วนายล่ะ ได้หรือยัง”
จงอินพยักหน้าพลางชูกิ่งซากุระให้อีกคนดู
เขาเองก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมตัวเองถึงหยิบดอกซากุระ ที่ดูจะเหมาะกับเด็กผู้หญิงมา
นั่นอาจจะเป็นเพราะการนอนหลับใต้ต้นซากุระเมื่อครู่มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
“งั้น…เราเอาไปส่งกันเถอะ”
เหงื่อเม็ดเล็กซึมที่หน้าผากเพราะความเหนื่อยที่เดินหาดอกไม้มามากว่าหนึ่งชั่วโมงของเขามันไร้ค่า
เขาไม่ยังไม่เจอดอกไม้ที่ถูกใจเลย..
ลู่หานกำมือแน่น ยังไงเขาก็จะต้องหาดอกไม้ซักดอกให้ได้ แต่ถ้าจะให้เด็ดไปมั่วๆก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะได้รับคัดเลือกรึเปล่า คิดไป กังวลไปจนไม่รู้ตัวว่าเดินเข้าไปในสวนลึกเพียงใด
ทันใดนั้น ดวงตากลมก็หยุดนิ่ง จับจ้องไปที่ดอกไม้สีม่วงอมน้ำเงินที่บานผิดที่ผิดทางในสวนกุหลาบ
มันสวยเกินกว่าจะเป็นวัชพืช..และมันก็ถูกใจเขาเต็มๆ
ดังนั้นลู่หานจึงเลือกเด็กก้านมันเบาๆ แล้วเดินกลับไปหาเลขาสาวคนนั้นเพื่อส่ง ‘กระดาษคำตอบ’ ของเขา
เมื่อมาถึงหน้าประตู ก็พบว่าแทบไม่มีคนหลงเหลืออยู่แล้ว เขาอาจจะใช้เวลาเลือกดอกไม้นานเกินไปจนแทบจะหมดเวลา ร่างเล็กรีบเดินไปหาเลขาอย่างรีบเร่ง จนชนกับผู้ชายอีกคนที่เดินมาพร้อมๆกัน ดอกไม้สองดอกกระเด็นตกพื้นเหมือนกับลู่หานที่ลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้า
“ขอโทษนะ..”
ลู่หานว่าขอโทษพลางซี๊ดปากเบาๆ เขาเก็บดอกไม้ของตัวเองที่หล่นอยู่ และเก็บดอกไม้ของอีกคนที่หล่นมาพร้อมกัน
ดอกทานตะวันงั้นเหรอ..?
“ฉันก็ขอโทษด้วย นายส่งก่อนเลย”
ร่างที่ชนกับเขาเมื่อกี้นี้เป็นผู้ชายรู่ร่างสูงใหญ่ จึงไม่แปลกที่คนเจ็บกว่าจะเป็นเขา ลู่หานยิ้มกว้างที่อีกคนเสียสละให้เขา ก่อนจะเดินไปยื่นดอกไม้ให้เลขาคนสวย เมื่อเธอรับดอกไม้ดอกนั้นเธอก็ร้องว้าวออกมา
“ตาเหลมจริงนะ พ่อตากวาง หามันเจอได้ยังไงเนี่ย?”
“เอ๋…?”
ลู่หานเลิกคิ้วอย่างงงๆ ดอกไม้ที่เขาหามามันเป็นดอกไม้หายากเหรอ?
“นี่เรียกว่าดอกโบรวาเรีย…เธอผ่านการทดสอบ”
“หา..??!”
ง่ายๆอย่างนี้เลย
“ถือดอกไม้นี่แล้วเดินไปรับป้ายชื่อตรงนั้นนะ.”
หญิงสาวผายมือให้เขาเดินไป ในขณะที่ลู่หานรอรับป้ายชื่อนั้นเขาก็สังเกตุคนที่มาส่งดอกไม้ มีหลายคนผ่านก็จริงแต่ก็มีคนไม่ผ่านเหมือนกัน
“ดอกพ้อยท์เซ็ทเทียร์…..เสียใจด้วยเธอไม่ผ่าน”
ลู่หานมองตามดอกไม้ที่เด็กหญิงคนหนึ่งถือ ดอกนั้นหน้าตาไม่ค่อยสวยเท่าไหร่
หรือว่าเกณฑ์การประเมินอยู่ที่ความสวยงาม?
ต่อมาลู่หานก็เห็นเด็กชายอีกคนเดินมาพร้อมดอกไม้สีตุ่นๆ รูปร่างแปลกๆ เขาคิดว่าเด็กคนนั้นคงไม่ผ่านแน่นอน
“ดอกค้างคาวดำ..ยินดีด้วยนะเธอผ่าน”
ไม่ใช่……แล้วเกณฑ์การประเมินคืออะไรกันล่ะ...
“นักเรียนลู่หาน..รับป้ายชื่อค่ะ”
ลู่หานละความสนใจออกจากเกณฑ์การประเมินที่เขาไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินไปรับป้ายชื่อของตน
ห้ะ?? นี่มันไม่ใช่ป้ายชื่อแล้วล่ะมั้ง?
นี่มันเป็นรูปดอกไม้ที่เขาเอามาส่งนี่นา ตกลงว่าโรงเรียนนี้มันยังไงกันแน่เนี่ย??!
ชายวัยกลางคนยกยิ้มกับตัวเอง มองรายชื่อนักเรียน 600 คนพอดีในแฟ้มข้อมูล
จวบจนเย็นย่ำเขาถึงได้รายชื่อนักเรียนครบทุกคน และมันก็ถือว่าประสบความสำเร็จเพราะได้รับนักเรียนที่มีคุณสมบัติที่คาดไว้ครบทุกคน สัปดาห์ต่อไปจะเป็นการเปิดเรียนวันแรกของโรงเรียนที่ได้รับความสนใจของคนเกาหลีครึ่งประเทศ
‘ยินดีต้อนรับ..บุบผาแห่งอาซาเลีย.’
NOW
TOTAL
ความคิดเห็น