ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 001
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะสบาย แต่วันนี้มันกลับม่สบายเพราะเพื่อนของฉัน ทำไมกันฉันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเมื่อวานนี้เองนะ ทำไมจะต้องให้ฉันไปไหนด้วย ฉันอยากพักผ่อน ฮือๆๆๆ
“แพนฉันมีอะไรจะขอร้องเธอเรื่องนึง ได้ม๊าๆ” ยัยฟ้าเพื่อนสนิทของฉันทำหน้าวิงวอน
“มีอะไรอีกล่ะ”
“สัญญาก่อนสิว่าจะช่วย”
“อื้อๆ” ไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่
“เย้ๆๆ”
“ทำไมต้องดีใจขนาดนี้ด้วยเดี๋ยวก็ไม่ไปด้วยซะเลย” ฮิๆ หน้ามุ่ยไปเลย
“ฮึ่ย ไม่ได้นะ”
“พูดเล่นน่ะ” ตอนแรกก็พูดจริงอยู่หรอก แต่พอเห็นหน้าอันเศร้าสร้อยของเพื่อนก็อดสงสารไม่ได้(แม่พระจริง จริ๊ง)
“เออ ว่าแต่เธอจะไปไหนล่ะ”
“ก็...ไปงานคอนเสิร์ตน่ะ”
“เฮ้ย ไม่เอาอะไม่ไปด้วยหรอกเธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนเยอะๆ แถมงานคอนเสิร์ตก็มีแต่พวกนักร้องขี้เก๊กฉันไม่ชอบ ไม่ไปเด็ดขาดเลย”
“โห ก็ไหนสัญญากันไว้แล้วไงว่าจะไปด้วย”
(เออนั่นดิ นี่แหน่ะไอปากเจ้ากรรมทำไมไม่คิดก่อนพูด)
“ก็ได้ ก็ได้ แต่มีข้อแม้”
“อะไรอีกล่ะ”
“ฉันไม่ขอเข้าไปข้างในเด็ดขาด ถ้าไม่ตกลงฉันจะไม่ไปเป็นเพื่อน” ต้องเล่นไม้นี้ถึงจะใช้ได้ผล
“โห ก็ได้”
“งั้นไปยังอะ”
“ไปดิ”
ตลอดระยะทางที่มางาน ยัยฟ้าก็เพ้อถึงแต่นักร้องวงโทเมโท แค่เพ้อยังไม่เท่าไหร่ดั๊นมาบอกว่าไอ้นักร้องนำวงหน้าตาคล้ายฉันอีกไอเรื่องนี้น่ะแหละที่หน้าหมั่นไส้ พอแนเล่าเรื่องที่ฉันฝันว่างูตัวใหญ่รัดแล้วแปลงร่างเป็นใครก็ไม่รู้(แต่หล่อม๊ากๆ) ยัยนั่นยังไม่สนใจเลย มัวแต่เพ้อถึงแต่ไอพวกนักร้องขี้เก๊กอยู่นั่นแหละ อยากเห็นหน้านัก แม่จะด่าซะให้เข็ดโทษฐานหมั่นไส้(เกี่ยวกันไหมเนี่ย)
แล้วเราทั้งสองก็มาถึงหน้างานคอนเสิร์ต ท่าทางงานนี้จะใหญ่หน้าดูเลยนะเนี่ย คนก็เย๊อะ เยอะ ฉันถึงไม่-ชอบมางานคอนเสิร์ตไง และฉันก็เกลียดพวกนักร้องขี้เก๊กที่สุดในโลกเลย
“ถึงแล้ว...เย้ ตื่นเต้นๆ” ยัยฟ้าทำท่าลุกลี้ลกลนผิดกับฉันที่นั่งหน้ามุ่ย
แล้วเราสองคนก็เดินลงมาจากรถจุดมุ่งหมายของเรา(ของยัยฟ้าคนเดียว) ก็คืองานคอนเสิร์ตที่อยู่เบื้อง หน้าของเรานั่นเอง
“นี่แกฉันไม่เข้าไปนะ”
“ตามใจ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามเข้ามาละกัน”
“ไม่มีทาง...งั้นฉันจะนั่งรอแกอยู่แถวนี้ละกัน”
“อือ..ฉันไปแล้วนะ”
จากนั้นยัยฟ้าก็วิ่งเข้าไปในประตูบานใหญ่ที่มีผู้ชายชุดดำยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ส่วนฉันก็เดินมาเล่นอยู่แถวๆริมน้ำใกล้ๆแถวนั้น
ฉันนั่งลงบนผืนหญ้าที่เขียวขจีพลางปาก้อนหินที่อยู่แถวนั้นเล่น
“ไอพวกนักร้องขี้เก๊ก ฉันเกลียดนาย”
“อะฮึ่ม” ฉันได้ยินเสียงใครคนนึงไอออกมาจากทางด้านหลังพุ่มไม้
“นั่นใครน่ะออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“ไม่งั้นฉันจะปาก้อนหินใส่นายจริงๆนะ”
เงียบ!! เงียบ!! เงียบ!! นี่ฉันจะโดนผีหรอกแต่เช้าเลยหรือเนี่ย ไม่นะฉันกลัวผี!!
“นี่นายยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”
ไม่มีการตอบกลับใดๆทั้งสิ้น ฉันต้องโดนผีหรอกจริงๆแน่ๆ
“นายเป็นผีหรอ”
“ฉันก็เป็นคนเหมือนเธอนั่นแหละ” ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นพรวดขึ้นมาเล่นเอาฉันหัวใจแทบวายนึกว่าผี ดูๆไปเค้าก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย ผิวขาว สูง(กว่าฉันตั้งเยอะแหนะ) หุ่นนายแบบ หน้าตาหล่อ ผมสีดำขลับยาวปรกหน้าทำให้เค้าดูเท่ห์กว่าเดิมอีกหลายเท่า คนอะไรจะเพอร์เฟคได้ขนาดนี้ หน้าตาแบบนี้ไปเป็นนักร้องได้สบายเลยนะเนี่ย(ไม่ได้โกหก)
“แล้วทำไมไม่ตอบมาเล่าฉันก็นึกว่าผี”
“ฮ่าๆๆๆ หัวเราะอะไร ตลกมากนักหรือไง”
“ก็...ฮ่าๆๆๆ...ก็”
“ตาบ้าเอ๊ย”
“ว่าแต่ฮึ..ทำไมเธอถึงไม่ชอบนักร้องล่ะ”
“ไม่รู้สิ” ตานั่นยังทำท่าจะหัวเราะออกมาอีกรอบ
“เธอชื่อแพนใช่ไหม”
“ใช่...ว่าแต่นายรู้ได้ไง”
“เอาเถอะ...ว่าแต่ถ้าเธอไม่ชอบนักร้องแล้วเธอมาที่นี่ทำไม”
“คิดว่าฉันอยากมามากนักหรือไง ฉันถูกเพื่อนบังคับมาต่างหาก”
“แล้วทำไม...”
“นี่นาย จะถามประวัติอะไรฉันนักหนาเนี่ย แล้วประวัติของนายล่ะบอกให้ฉันฟังบ้างสิ”
“นี่เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ”
“เหอะ ไม่อะ”
“แล้วอยากรู้ไหมล่ะ”
“ไม่” ฉันพูดเสียงแข็ง
“ฉันชื่อ...”
“ชื่ออะไร”
“ไหนบอกว่าไม่อยากรู้ไง”
“ก็แหมแลกกันไง ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะบอกได้ยัง”
“ไม่บอก ถ้าอยากรู้ก็เข้าไปข้างในสิ”
“เหอะ ไม่เด็ดขาด”
“แล้วอยากรู้ไหมล่ะ”
“อยาก เอ้ย...ไม่อยาก”
“มาเถอะน่า”
“ไม่เอา”
ตานั่นลากฉันเข้ามาที่ไหนสักแห่ง แต่ตามที่ฉันสันนิษฐานไว้หน้าจะเป็นด้านหลังเวทีของคอนเสิร์ต นี่ขนาดหลังเวทียังใหญ่ขนาดนี้แล้วหน้าเวทีจะใหญ่ขนาดไหนเนี่ย
“นายลากฉันมาทำไมอะ ฉันต้องรอเพื่อนอยู่ข้างนอกนะ”
“เอาเถอะ อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าฉันเป็นใครอีกไม่นานก็รู้”
พูดแปลกๆ
“คุณปั๊ปครับถึงเวลาแล้ว” ชายชุดดำคนนึงเข้ามาเรียก(ตานี่ชื่อปั๊ปหรอเนี่ย)
“ครับ เดี๋ยวตามไป” แล้วตานั่นก็หันมาพูดกับฉัน
“รออยู่นี่นะ และจำไว้ว่าฉันจะทำให้เธอชอบนักร้องให้ได้”
“ตานี่นี่ชอบพูดจาแปลกๆ”
จากนั้นตานั่นก็เดินตามชายชุดดำไป และก็มีเสียงพิธีกรดังขึ้นหน้าเวที มีเสียงคนกรี๊ดลั่นงานคอนเสิร์ต นี่แหละคือสิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุด
“และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง”
“กรี๊ด!!!”
ฉันยืนอุดหูอยู่หลังเวที จะกรี๊ดอะไรนักหนาก็ไม่รู้ มีบิดามารดาเป็นนกแก้วหรือไงกัน ยัยพวกบ้านักร้อง
“ไปพบกับวงโทเมโทได้เลยครับ”
พอพิธีกรพูดจบเสียงดนตรีก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเปรตร้องโหยหวน(ก็เสียงกรี๊ดนั่นแหละ)อันแสบแก้วหู และฉันก็ได้ยินพวกผู้หญิงแถวนั้นตะโกนกันว่า พี่ปั๊บ พี่ปั๊บ เฮ้ย นี่มันชื่อคล้ายๆตานั่นเลยนี่นา อา...ฉันว่าไม่มีอะไรหรอกมั้งคนชื่อคล้ายๆกันก็เยอะนี่
ฉันนั่งฟังจนคอนเสิร์ตจบ ไม่สิความจริงฉันนั่งรอตานั่นต่างหาก แล้วก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“วันนี้พวกเราวงโทเมโทไม่ได้มาร้องเพลงให้ฟังอย่างเดียว แต่พวกเราจะมีเกมสนุกๆมาให้เล่น”
เอ...ทำไมเสียงคนนี้ถึงเหมือนกับตานั่นนักนะ แถมยังพูดแทนตัวเองว่าวงโทเมโทด้วย มันน่าสงสัย
“นั่นก็คือพวกเราจะลงไปเลิกหญิงสาวขึ้นมาคนละหนึ่งคนเพื่อมาเล่นเกมกับพวกเรา พร้อมจะได้ไปพักผ่อนกับเราเป็นเวลาสามวันด้วย”
“กรี๊ด!!!”
“พวกเราจะลงไปหาหญิงสาวผู้นั้นเดี๋ยวนี้นะครับ เตรียมตัวกันไว้ให้ดี”
เอ...เสียงนักร้องนำวงนี่คล้ายกับเสียงของตาปั๊บนั่นจริงๆนะ ใช่คนเดียวกันหรือเปล่านะ
“นี่ยัยเบ๊อะ”
“ฮะ มีอะไร ทำไมนายไปนานจังเลยฉันรอจนรากจะงอกอยู่แล้วนะ”
“มานี่หน่อยสิ”
“ไปไหนอีกล่ะ”
“เอาเถอะตามมาก็รู้เอง”
ตาปั๊บลากฉันอีกแล้ว คราวนี้จับมือฉันซะแน่นเชียว
“นี่นายเลิกลากฉันซะทีได้ไหม”
“ได้ อึ๊บ...”
“เฮ้ย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย ปล่อย ตาบ้าเอ๊ย”
“ก็บอกไม่ให้ลากฉันก็อุ้มแทนไง”
“นี่นะอุ้มของนาย ฉันไม่ใช่กระสอบทรายนะที่นายจะเอาฉันมาพาดบ่า”
“อย่าพูดมากน่ะ ยิ่งหนักๆอยู่”
“หนักแล้วจะอุ้มทำไมเล่าปล่อยซะทีสิ”
“ถึงแล้วถึงแล้ว”
“กรี๊ด!!!” มีเสียงกรี๊ดดังมาจากข้างหลังฉัน แต่สาบานได้ว่าไม่ใช่เสียงกรี๊ดของฉันแน่ๆ
“แพนฉันมีอะไรจะขอร้องเธอเรื่องนึง ได้ม๊าๆ” ยัยฟ้าเพื่อนสนิทของฉันทำหน้าวิงวอน
“มีอะไรอีกล่ะ”
“สัญญาก่อนสิว่าจะช่วย”
“อื้อๆ” ไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่
“เย้ๆๆ”
“ทำไมต้องดีใจขนาดนี้ด้วยเดี๋ยวก็ไม่ไปด้วยซะเลย” ฮิๆ หน้ามุ่ยไปเลย
“ฮึ่ย ไม่ได้นะ”
“พูดเล่นน่ะ” ตอนแรกก็พูดจริงอยู่หรอก แต่พอเห็นหน้าอันเศร้าสร้อยของเพื่อนก็อดสงสารไม่ได้(แม่พระจริง จริ๊ง)
“เออ ว่าแต่เธอจะไปไหนล่ะ”
“ก็...ไปงานคอนเสิร์ตน่ะ”
“เฮ้ย ไม่เอาอะไม่ไปด้วยหรอกเธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนเยอะๆ แถมงานคอนเสิร์ตก็มีแต่พวกนักร้องขี้เก๊กฉันไม่ชอบ ไม่ไปเด็ดขาดเลย”
“โห ก็ไหนสัญญากันไว้แล้วไงว่าจะไปด้วย”
(เออนั่นดิ นี่แหน่ะไอปากเจ้ากรรมทำไมไม่คิดก่อนพูด)
“ก็ได้ ก็ได้ แต่มีข้อแม้”
“อะไรอีกล่ะ”
“ฉันไม่ขอเข้าไปข้างในเด็ดขาด ถ้าไม่ตกลงฉันจะไม่ไปเป็นเพื่อน” ต้องเล่นไม้นี้ถึงจะใช้ได้ผล
“โห ก็ได้”
“งั้นไปยังอะ”
“ไปดิ”
ตลอดระยะทางที่มางาน ยัยฟ้าก็เพ้อถึงแต่นักร้องวงโทเมโท แค่เพ้อยังไม่เท่าไหร่ดั๊นมาบอกว่าไอ้นักร้องนำวงหน้าตาคล้ายฉันอีกไอเรื่องนี้น่ะแหละที่หน้าหมั่นไส้ พอแนเล่าเรื่องที่ฉันฝันว่างูตัวใหญ่รัดแล้วแปลงร่างเป็นใครก็ไม่รู้(แต่หล่อม๊ากๆ) ยัยนั่นยังไม่สนใจเลย มัวแต่เพ้อถึงแต่ไอพวกนักร้องขี้เก๊กอยู่นั่นแหละ อยากเห็นหน้านัก แม่จะด่าซะให้เข็ดโทษฐานหมั่นไส้(เกี่ยวกันไหมเนี่ย)
แล้วเราทั้งสองก็มาถึงหน้างานคอนเสิร์ต ท่าทางงานนี้จะใหญ่หน้าดูเลยนะเนี่ย คนก็เย๊อะ เยอะ ฉันถึงไม่-ชอบมางานคอนเสิร์ตไง และฉันก็เกลียดพวกนักร้องขี้เก๊กที่สุดในโลกเลย
“ถึงแล้ว...เย้ ตื่นเต้นๆ” ยัยฟ้าทำท่าลุกลี้ลกลนผิดกับฉันที่นั่งหน้ามุ่ย
แล้วเราสองคนก็เดินลงมาจากรถจุดมุ่งหมายของเรา(ของยัยฟ้าคนเดียว) ก็คืองานคอนเสิร์ตที่อยู่เบื้อง หน้าของเรานั่นเอง
“นี่แกฉันไม่เข้าไปนะ”
“ตามใจ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามเข้ามาละกัน”
“ไม่มีทาง...งั้นฉันจะนั่งรอแกอยู่แถวนี้ละกัน”
“อือ..ฉันไปแล้วนะ”
จากนั้นยัยฟ้าก็วิ่งเข้าไปในประตูบานใหญ่ที่มีผู้ชายชุดดำยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ส่วนฉันก็เดินมาเล่นอยู่แถวๆริมน้ำใกล้ๆแถวนั้น
ฉันนั่งลงบนผืนหญ้าที่เขียวขจีพลางปาก้อนหินที่อยู่แถวนั้นเล่น
“ไอพวกนักร้องขี้เก๊ก ฉันเกลียดนาย”
“อะฮึ่ม” ฉันได้ยินเสียงใครคนนึงไอออกมาจากทางด้านหลังพุ่มไม้
“นั่นใครน่ะออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“ไม่งั้นฉันจะปาก้อนหินใส่นายจริงๆนะ”
เงียบ!! เงียบ!! เงียบ!! นี่ฉันจะโดนผีหรอกแต่เช้าเลยหรือเนี่ย ไม่นะฉันกลัวผี!!
“นี่นายยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”
ไม่มีการตอบกลับใดๆทั้งสิ้น ฉันต้องโดนผีหรอกจริงๆแน่ๆ
“นายเป็นผีหรอ”
“ฉันก็เป็นคนเหมือนเธอนั่นแหละ” ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นพรวดขึ้นมาเล่นเอาฉันหัวใจแทบวายนึกว่าผี ดูๆไปเค้าก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย ผิวขาว สูง(กว่าฉันตั้งเยอะแหนะ) หุ่นนายแบบ หน้าตาหล่อ ผมสีดำขลับยาวปรกหน้าทำให้เค้าดูเท่ห์กว่าเดิมอีกหลายเท่า คนอะไรจะเพอร์เฟคได้ขนาดนี้ หน้าตาแบบนี้ไปเป็นนักร้องได้สบายเลยนะเนี่ย(ไม่ได้โกหก)
“แล้วทำไมไม่ตอบมาเล่าฉันก็นึกว่าผี”
“ฮ่าๆๆๆ หัวเราะอะไร ตลกมากนักหรือไง”
“ก็...ฮ่าๆๆๆ...ก็”
“ตาบ้าเอ๊ย”
“ว่าแต่ฮึ..ทำไมเธอถึงไม่ชอบนักร้องล่ะ”
“ไม่รู้สิ” ตานั่นยังทำท่าจะหัวเราะออกมาอีกรอบ
“เธอชื่อแพนใช่ไหม”
“ใช่...ว่าแต่นายรู้ได้ไง”
“เอาเถอะ...ว่าแต่ถ้าเธอไม่ชอบนักร้องแล้วเธอมาที่นี่ทำไม”
“คิดว่าฉันอยากมามากนักหรือไง ฉันถูกเพื่อนบังคับมาต่างหาก”
“แล้วทำไม...”
“นี่นาย จะถามประวัติอะไรฉันนักหนาเนี่ย แล้วประวัติของนายล่ะบอกให้ฉันฟังบ้างสิ”
“นี่เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ”
“เหอะ ไม่อะ”
“แล้วอยากรู้ไหมล่ะ”
“ไม่” ฉันพูดเสียงแข็ง
“ฉันชื่อ...”
“ชื่ออะไร”
“ไหนบอกว่าไม่อยากรู้ไง”
“ก็แหมแลกกันไง ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะบอกได้ยัง”
“ไม่บอก ถ้าอยากรู้ก็เข้าไปข้างในสิ”
“เหอะ ไม่เด็ดขาด”
“แล้วอยากรู้ไหมล่ะ”
“อยาก เอ้ย...ไม่อยาก”
“มาเถอะน่า”
“ไม่เอา”
ตานั่นลากฉันเข้ามาที่ไหนสักแห่ง แต่ตามที่ฉันสันนิษฐานไว้หน้าจะเป็นด้านหลังเวทีของคอนเสิร์ต นี่ขนาดหลังเวทียังใหญ่ขนาดนี้แล้วหน้าเวทีจะใหญ่ขนาดไหนเนี่ย
“นายลากฉันมาทำไมอะ ฉันต้องรอเพื่อนอยู่ข้างนอกนะ”
“เอาเถอะ อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าฉันเป็นใครอีกไม่นานก็รู้”
พูดแปลกๆ
“คุณปั๊ปครับถึงเวลาแล้ว” ชายชุดดำคนนึงเข้ามาเรียก(ตานี่ชื่อปั๊ปหรอเนี่ย)
“ครับ เดี๋ยวตามไป” แล้วตานั่นก็หันมาพูดกับฉัน
“รออยู่นี่นะ และจำไว้ว่าฉันจะทำให้เธอชอบนักร้องให้ได้”
“ตานี่นี่ชอบพูดจาแปลกๆ”
จากนั้นตานั่นก็เดินตามชายชุดดำไป และก็มีเสียงพิธีกรดังขึ้นหน้าเวที มีเสียงคนกรี๊ดลั่นงานคอนเสิร์ต นี่แหละคือสิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุด
“และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง”
“กรี๊ด!!!”
ฉันยืนอุดหูอยู่หลังเวที จะกรี๊ดอะไรนักหนาก็ไม่รู้ มีบิดามารดาเป็นนกแก้วหรือไงกัน ยัยพวกบ้านักร้อง
“ไปพบกับวงโทเมโทได้เลยครับ”
พอพิธีกรพูดจบเสียงดนตรีก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเปรตร้องโหยหวน(ก็เสียงกรี๊ดนั่นแหละ)อันแสบแก้วหู และฉันก็ได้ยินพวกผู้หญิงแถวนั้นตะโกนกันว่า พี่ปั๊บ พี่ปั๊บ เฮ้ย นี่มันชื่อคล้ายๆตานั่นเลยนี่นา อา...ฉันว่าไม่มีอะไรหรอกมั้งคนชื่อคล้ายๆกันก็เยอะนี่
ฉันนั่งฟังจนคอนเสิร์ตจบ ไม่สิความจริงฉันนั่งรอตานั่นต่างหาก แล้วก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“วันนี้พวกเราวงโทเมโทไม่ได้มาร้องเพลงให้ฟังอย่างเดียว แต่พวกเราจะมีเกมสนุกๆมาให้เล่น”
เอ...ทำไมเสียงคนนี้ถึงเหมือนกับตานั่นนักนะ แถมยังพูดแทนตัวเองว่าวงโทเมโทด้วย มันน่าสงสัย
“นั่นก็คือพวกเราจะลงไปเลิกหญิงสาวขึ้นมาคนละหนึ่งคนเพื่อมาเล่นเกมกับพวกเรา พร้อมจะได้ไปพักผ่อนกับเราเป็นเวลาสามวันด้วย”
“กรี๊ด!!!”
“พวกเราจะลงไปหาหญิงสาวผู้นั้นเดี๋ยวนี้นะครับ เตรียมตัวกันไว้ให้ดี”
เอ...เสียงนักร้องนำวงนี่คล้ายกับเสียงของตาปั๊บนั่นจริงๆนะ ใช่คนเดียวกันหรือเปล่านะ
“นี่ยัยเบ๊อะ”
“ฮะ มีอะไร ทำไมนายไปนานจังเลยฉันรอจนรากจะงอกอยู่แล้วนะ”
“มานี่หน่อยสิ”
“ไปไหนอีกล่ะ”
“เอาเถอะตามมาก็รู้เอง”
ตาปั๊บลากฉันอีกแล้ว คราวนี้จับมือฉันซะแน่นเชียว
“นี่นายเลิกลากฉันซะทีได้ไหม”
“ได้ อึ๊บ...”
“เฮ้ย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย ปล่อย ตาบ้าเอ๊ย”
“ก็บอกไม่ให้ลากฉันก็อุ้มแทนไง”
“นี่นะอุ้มของนาย ฉันไม่ใช่กระสอบทรายนะที่นายจะเอาฉันมาพาดบ่า”
“อย่าพูดมากน่ะ ยิ่งหนักๆอยู่”
“หนักแล้วจะอุ้มทำไมเล่าปล่อยซะทีสิ”
“ถึงแล้วถึงแล้ว”
“กรี๊ด!!!” มีเสียงกรี๊ดดังมาจากข้างหลังฉัน แต่สาบานได้ว่าไม่ใช่เสียงกรี๊ดของฉันแน่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น