ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ด้ า ย แ ด ง เ ส้ น ที่ ห นึ่ ง .
l เนื้อคู่ บทนำ.
- ด้ายแดงเส้นที่หนึ่ง -
“ลาเต้ แมคเคียโต้แก้วนึงฮะ!” เสียงหวานใสร่าเริงในความรู้สึกของคนฟัง ทำเอาร่างสูงที่กำลังขมักเขม้นกับการเทเมล็ดกาแฟใส่ขวดโหลต้องละจากอย่างช่วยไม่ได้...ก็ในเมื่อเจ้าของเสียงหวานใสคนนั้นคือคนที่เซฮุนแอบเฝ้ามองอยู่ทุกวันน่ะสิ...
เซฮุนย้ายตัวเองไปอยู่ตรงหน้าเครื่องชงกาแฟก่อนเริ่มลงมือชงกาแฟอย่างที่ร่างบางคนนั้นต้องการก่อนที่เด็กในร้านที่ประจำอยู่ที่เคานท์เตอร์จะบอกซะอีก...ร่างสูงชงเจ้าลาเต้ แมคเคียโตด้วยความตั้งใจเป็นพิเศษ พลางเหลือบมองเสี้ยวหน้าหวานๆของร่างเล็กเป็นพักๆจนกาแฟฝีมือของเซฮุนออกมาเสร็จสมบรูณ์...
“ลาเต้ แมคเคียโต้ได้แล้วครับ...”
ต้องยอมรับว่าร่างสูงค่อยข้างเขินและประหม่าเอามากๆถึงจะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ทุกวัน...หลังจากชงเสร็จเซฮุนก็ส่งกาแฟแก้วนั้นให้กับร่างบางที่กำลังยืนรอกาแฟแก้วโปรดของตัวเองอยู่ตรงหน้า ถึงระหว่างเราจะมีเคานท์เตอร์อันใหญ่ขวางอยู่แต่ก็ต้องยอมรับว่าใกล้มากทีเดียว....ใกล้จนเซฮุนมองเห็นนัยน์ใสแป๋วของร่างเล็กอย่างชัดเจนจนใจสั่น...
“ขอบคุณมากครับ...” มือเรียวของร่างบางรับกาแฟแก้วนั้นไปพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆส่งมาให้กับร่าวสูงตามประสาคนอัธยาศัยดี...แต่รอยยิ้มบางๆก็ทำให้เซฮุนมีกำลังใจทำงานไปตลอดทั้งวัน....
โชคดีที่เวลาบ่ายแก่ๆแบบนี้ยังมีลูกค้าไม่มากนัก ภายในร้านจึงค่อยข้างโล่งมากพอที่จะทำให้เซฮุนแอบมองร่างบางในชุดนักเรียนม.ปลายที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะริมกระจกร้านได้อย่างชัดเจน...โต๊ะประจำที่เจ้าตัวมักจะเลือกนั่งตรงนั้นทุกวันหากไม่โดยคนอื่นจับจองไปเสียก่อน จากตำแหน่งเครื่องชงกาแฟที่เซฮุนกำลังยืนตรงนี้ด้วยองศาหรืออะไรก้ตามแต่ มันทำให้ได้มีโอกาสแอบมองร่างบางโดยไม่ต้องส่อพิรุธออกมามากนัก....
วันนี้ก็เหมือนกับวันก่อนๆราวกับกิจวัตรประจำวันของร่างบาง...หลังจากได้กาแฟแก้วโปรดและเดินไปนั่งยังมุมประจำของตน มือเรียวก็หยิบหนังสือออกมาอ่านไปพลางพร้อมกับจิบกาแฟที่เซฮุนชงไปพลาง....ร่างสูงรู้สึกมีความสุขอยู่ลึกๆที่ได้เห็นรอยยิ้มน่ารักของร่างบางในตอนที่กำลังละเมียดละไมรสชาติจากแก้วกาแฟในมือ เซฮุนก็ได้แต่หวังว่าร่างบางจะรับรู้ถึงความตั้งใจจริงของเซฮุนที่ใส่ลงไปในกาแฟแก้วนั้น...
เซฮุน...ก็เป็นแค่เด็กนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งที่ทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนในร้านกาแฟใกล้โรงเรียน....จากตอนแรกตั้งใจจะทำงานพิเศษเพราะต้องการเก็บเงินซื้อกีตาร์ไฟฟ้าเท่านั้น แต่หลังจากที่ร่างสูงได้เจอกับร่างบางและรู้ว่าเขามักจะมาที่ร้านนี้อยู่ทุกวันก็ทำให้เซฮุนตัดสินใจทำงานพิเศษนี้ไปเรื่อยๆโดยไม่มีเงื่อนไข ถึงแม้ว่าจะซื้อกีตาร์ไฟฟ้าที่เล็งเอาไว้ได้นานแล้วก้ตาม....
เซฮุนยอมแลกเวลาอิสระที่จะได้เที่ยวเล่นกับเพื่อนตามประสาเด็กวัยรุ่นหลังเลิกเรียน แต่กลับมาทำงานพิเศษชงกาแฟแบบนี้ทุกวันก็เพื่อเสียงหวานใสเอ่ยขอบคุณและรอยยิ้มบางๆใบหน้าหวานของร่างบางหลังจากที่ได้รับกาแฟจากมือเซฮุนเท่านั้น...แค่นี้ก็มากพอแล้วที่ทำให้เซฮุนมีกำลังใจมาทำงานที่นี่ทุกวัน....
“มองเขาซะขนาดนั้น..เข้าไปขอเป็นแฟนเลยดิไอ้ฮุน..” เสียงกวนอวัยวะเบื้องล่างของพนักงานในร้านอีกคนทำเอาร่างสูงต้องละสายตาจากร่างบางตรงหน้าไม่ได้...
“น่ารักขนาดนั้น...เขาคงมีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปแล้วละ..” เซฮุนถอนหายใจพลางทำหน้าเบื่อโลกใส่เจ้าเพื่อนตัวดีที่บังอาจมาตบบับเบิลในโลกของเซฮุนกับร่างเล็กที่เซฮุนบรรจงสร้างขึ้น...เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เซฮุนไม่กล้าเข้าไปคุยหรือบอกให้ร่างเล็กว่ารู้สึกยังไง เพราะบางทีอาจจะมีแฟนหรือคนรักแล้วก็ได้ ร่างสูงจึงพอใจแล้วกับแค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้...น่ารักซะขนาดนั้นก็ต้องมีแต่คนชอบมีแต่คนเข้ามาจีบเป็นธรรมดา...เซฮุนเองก็เป็นหนี่งในนั้น
“แต่กูเห็นเขามาคนเดียวตลอดเลยนะเว้ย ไม่เห็นจะมีเพื่อนหรือแฟนมาด้วยสักที โสดชัวร์!!! ป๋าคอนเฟิร์ม..” แรงตบที่บ่าจนร่างสูงแทบเซหน้าทิ่มพื้นของคิมจงอินทำเอาเซฮุนเริ่มสับสนว่ามันต้องการจะปลอบใจหรือประทุษร้ายกันแน่....แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณมันที่ช่วยพูดให้ร่างสูงรู้สึกดีขึ้นเยอะ...
ถึงเซฮุนกับจงอินจะรู้จักกันได้เพราะทำงานพิเศษในร้านนี้เหมือนกัน และแถมยังเรียนคนละโรงเรียนอีกต่างหาก แต่ก็ต้องยอมรับว่ารู้สึกสนิทสนมกับจงอินมากทีเดียว...คงเพราะสองคนนี้อยู่ในวัยเท่ากัน ถึงจะไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้ากันมาก่อน แต่การทำงานในร้านกาแฟและพื้นฐานนิสัยก็ทำให้เราสนิทกันได้ไม่ยาก....สนิทกันจนถึงขั้นที่มันล่วงรู้ความลับระดับจักรวาลของเซฮุน...
อันที่จริงเซฮุนก็อยากเก็บความลับนี้ให้มันตายไปพร้อมกับเขาอยู่หรอกนะ ถ้าไม่เป็นเพราะความฉลาดไม่เข้าเรื่องของคิมจงอิน ที่บังเอิญจับได้ว่าแอบมองลูกค้าหน้าหวานคนนั้นอยู่ทุกครั้งที่เจ้าตัวเดินเข้าร้านมาจนกระทั่งกลับออกไป จนต้องยอมรับออกไปว่าแอบชอบร่างบางคนนั้นอยู่....แต่ก็ต้องขอบคุณจงอินที่ทำให้ร่างสูงไม่ต้องอึดอัดเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้คนเดียว ถึงบางทีมันจะชอบยุ่งคอยหาโอกาสให้เขาเข้าใกล้คนๆนั้นบ่อยๆจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะก็เหอะ...
“ระวังเหอะ...โดนตัดหน้าไปจริงๆแล้วจะรู้สึก...”
.
.
.
“คุณลูกค้าไปนั่งรอที่โต๊ะก็ได้ครับ...เดี๋ยวผมจะยกไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ...” เสียงทุ้มของคิมจงอินดังมากเป็นพิเศษจนคนที่กำลังยืนชงกาแฟอยู่อีกด้านหนึ่งของเคานท์เตอร์อย่างร่างสูงยังได้ยินอย่างชัดเจน...
และเซฮุนก็เห็นนางฟ้าร่างบางพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะตัวประจำของเจ้าตัว...ถ้าไม่เป็นเพราะจำนวนลูกค้าที่เยอะมากจากปกติจนยืนรอกาแฟของตนจนเต็มหน้าเคานท์เตอร์ เจ้าเพื่อนตัวดีของคงไม่ต้องให้ลูกค้าไปนั่งรอที่โต๊ะและยกตามไปเสิร์ฟทีหลังแบบนี้...ส่วนเซฮุนแค่คอยชงกาแฟและระวังไม่ให้ผิดจากออเดอร์ของลูกค้าก็เหนื่อยจนมือเป็นระวิงหมดแล้ว...
โชคดีที่นางฟ้าของเขาเข้ามาเป็นคนสุดท้ายในช่วงเวลายุ่งเหยิงแบบนี้ เซฮุนจึงค่อยๆชงกาแฟลาเต้ แมคเคียโต้ให้ร่างบางด้วยความตั้งใจมากเป็นพิเศษเหมือนทุกวัน...ถ้าขืนยังมีลูกค้ามาออเดอร์ต่อจากร่างบางละก็เขาต้องรีบหูตาเหลือก ไม่ได้มานั่งพิถีพิถันแบบนี้แน่ๆ....
“เอาไปเสิร์ฟเองครับโอเซฮุน...ผมเดินทั่วร้านจนขาลากแล้วครับ..” นี่คงเป็นแผนที่คิมจงอินวางเอาไว้อีกตามเคย...หลังจากที่เจ้าตัวส่งถาดเสิร์ฟกาแฟคืนมาให้เซฮุน ก่อนจะยักคิ้วให้ส่งซิกส์ให้รู้กันแค่สองคน...
แต่เรื่องที่เจ้าตัวเดินเสิร์ฟทั่วร้านจนขาลากนั้นคงไม่ได้พูดเกินจริง....เพราะนอกจากจะต้องเดินเสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้าเกือบทุกโต๊ะแล้ว ยังวิ่งกลับมารับออเดอร์ที่แคชเชียร์เองอีกต่างหาก....ไม่รู้จะโชคดีที่วันนี้มีลูกค้าเยอะเกินไปและพนักงานอีกคนดันลางานไปแบบนี้รึเปบ่า เซฮุนถึงได้มีโอกาสเข้าใกล้ร่างบางมากกว่าที่เคย...
“ลาเต้ แมคเคียโต้ได้แล้วครับ..” ร่างสูงวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าร่างบางที่กำลังเพลินกับการอ่านหนังสือก่อนจะเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา...
เซฮุนไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะที่ร่างเล็กกำลังสนุกกับหนังสือในมือเลยแม้แต่น้อย แต่เซฮุนก็เป็นโลภที่อยากจะเห็นรอยยิ้มบางๆของร่างเล็กหลังจากได้รับกาแฟเหมือนกับทุกวันแค่นั้นเอง...
“ขอบคุณมากนะ...ให้เซฮุนเดินออกมาให้เองแบบนี้คงเหนื่อยแย่เลย..” นอกจากคำขอบคุณสั้นๆและรอยยิ้มอย่างที่ได้รับมในทุกวันแล้ว วันนี้ร่างบางยังชวนเซฮุนคุยอีกด้วยแน่ะ....ว่าแต่ร่างบางรู้จักชื่อของเซฮุนได้ยังไงนะ? หรือว่าร่างบางคนนี้จะเป็นนางฟ้าจริงๆ...
เพ้อเจ้อน่า...
“อะ..อ๋อ.....ไม่หรอก...ผมเต็มใจ..” ร่างบางคงเห็นเซฮุนทำหน้าสงสัยเสียเต็มประดาจึงชี้ย้ำๆที่หน้าอกด้านขวาของตัวเอง จนเซฮุนนึกขึ้นได้ว่าที่หน้าอกด้านขวาของเซฮุนมีป้ายชื่อติดอยู่....เพราะอย่างนี้เขาเลยรู้จักชื่อของผมสินะ...
ว่าแล้วเซฮุนชักอยากรู้จักชื่อของร่างบางมั่งซะแล้วสิ..
“อันที่จริงมันก็ไม่ลำบากอะไรหรอก...ถ้าคุณอยากให้ผมมาเสิร์ฟที่โต๊ะแบบนี้อีก ผมก็ยินดีครับ...” ไม่รู้ว่าร่างบางจะคิดยังไงกับสิ่งที่เซฮุนพูดออกไปเมื่อครู่....ร่างบางคงต้องคิดว่าเซฮุนกำลังจีบเขาอยู่แน่ๆ เซฮุนก็แค่พูดออกไปตามที่คิดเท่านั้นเอง...
เซฮุนรู้สึกทั้งเขินทั้งตื่นเต้นจนแทบจะเก็บอาการไม่ไหวจนต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่ก็ยังไม่วายเห็นเจ้าเพื่อนตัวแสบยกนิ้วโป้งพร้อมกับขยับปากพูดว่า’กู๊ดจ๊อบ!!’อีก...คนอุตส่าห์จะกลบอาการเขินซะหน่อย เจ้าบ้านี่ดันทำให้เขาเขินหนักกว่าเดิม...
“เรียกฉันว่าลู่หานก็ได้นะ...”
- เ นื้ อ คู่ -
.
.
.
.
“ขอบคุณนะเซฮุน..”
ให้ตายสิ...แค่ได้ยินชื่อตัวเองหลุดออกมาจากริมฝีปากของลู่ฮานก็ทำเอาเซฮุนดีใจจนลอยไปกับปุยเมฆเพราะความสุขนี้....หลังจากที่พวกเขาได้มีโอกาสคุยและทำความรู้จักกันวันนั้นแล้ว เซฮุนกับลู่หานก็คุยกันมากขึ้นยิ้มให้กันบ่อยขึ้นจนเทียบไม่ได้กับความสุขอันน้อยนิดที่เคยมีก่อนหน้านี้...
เซฮุนเดินไปเสิร์ฟกาแฟให้ลู่ฮานที่โต๊ะทุกครั้งที่มีโอกาส และโอกาสนั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้ถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือของจงอินคอยช่วย...เซฮุนคงต้องขอบคุณเพื่อนสนิทคนนี้ที่ทำให้ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับนางฟ้าอย่างที่เขาหวังเอาไว้ซะที...
“น่าหมั้นไส้จริงๆว่ะ..” แล้วก็เป็นคิมจงอินอีกตามเคยที่คอยวิ่งไล่ตบบับเบิลในโลกของฮุนฮานที่เซฮุนบรรจงสร้างขึ้นอย่างตั้งใจจนหมด แถมยังกระชากเขากลับมาสู่ความเป็นจริงโดยการส่งผ้าให้เดินเช็ดโต๊ะทั้งร้านอีกต่างหาก...ถ้าเป็นเพราะมันเคยช่วยเซฮุนไว้หลายครั้ง เซฮุนคงวิ่งเตะเอาคืนมันบ้างละ...
“คนที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วอย่างมึงเนี่ย หมั้นไส้กู!?”
“เออ..ก็กูอยากจะหมั้นไส้อะ มึงจะทำไม??...นี่ถ้ากูไม่สงสารแล้วช่วยขนาดนี้นะ มึงคงนั่งเป็นหมาง๋อยมาจนถึงทุกวันนี้อะ...”
“ครับๆๆ เป็นพระคุณอย่างสูงเลยครับคุณคิมจงอิน..”
คงเพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่ฝนตกตลอดเวลาเกือบทุกวัน ลูกค้าในร้านเลยบางตาลงไปมาก...แต่ว่าลูกประจำอย่างกวางน้อยของเซฮุนและคนอื่นๆอีกหลายคนก็ยังคงแวะเวียนมานั่งชิลล์จิบกาแฟในวันฝนตกแบบนี้ไม่ต่างจากเมื่อก่อน...เลยทำให้เซฮุนได้มีโอกาสทำความสนิทสนมกับลู่ฮานมากขึ้น แต่ก้ยังไม่วายถูกพ่อสื่อตัวแสบแซะจนแทบเสียศูนย์...
วันนี้ฝนก็ยังคงตกต่อเนื่องไม่ต่างจากเมื่อวาน แต่ก็ไม่ได้ลงเม็ดหนักเหมือนเมื่อวานเพียงแค่ตกโปรยปรายเท่านั้น...เซฮุนสังเกตเห็นร่างบางที่นั่งตรงโต๊ะริมกระจกก้มดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือตัวเองบ่อยเป็นพิเศษ ทั้งที่เวลานี้ยังเป็นเวลาที่เจ้าตัวกำลังนั่งเพลินกับหนังสือนิยายและกาแฟแก้วโปรดด้วยซ้ำ....ถ้าให้ร่างสูงเดาคงไม่พ้นมีนัดกับใครบางคน...
แต่การที่ผมยังคงนั่งสบายใจเฉิบแบบนี้อยู่ได้ทั้งที่รู้ว่าเขามีนัดก็เพราะตอนนี้เซฮุนกับลู่ฮานสนิทกันพอสมควร มากพอที่จะรู้ได้ไม่ยากว่าเขายังไม่มีแฟนหรือมีคนตามจีบอย่างที่คิมจงอินผู้ช่ำชองเคยพูดเอาไว้...
“เซฮุน...เรากลับก่อนนะ” เสียงหวานใสของลู่ฮานดึงร่างสูงออกจากความคิดของตัวเอง ไม่รู้ว่าร่างสูงแอบจ้องร่างบางมากเกินไปรึเปล่า จนทำให้เขาอึดอัดและกลับบ้านเร็วแบบนี้....
“พอดีคุณพ่อกลับจากต่างประเทศวันนี้...เราต้องรีบกลับไปช่วยแม่เตรียมอาหาร...” ค่อยยังชั่วที่การแอบมองแบบโจ่งแจ้งของร่างสูงไม่ได้ทำให้ลู่ฮานอึดอัดอย่างที่คิด...
“ฝนยังตกอยู่เลย เอาร่มมารึเปล่า...แล้วจะกลับยังไง..” ร่างสูงอดที่จะถามออกไปด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ แต่ถึงไม่ต้องถามเซฮุนก็พอจะเดาออกว่าร่างบางตรงหน้าไม่ได้พกร่มมาด้วย ไม่งั้นคงไม่ทำหน้าเศร้าแบบนี้...
“ไม่เป็นไร...ฝนตกไม่หนักเท่าไหร่ เดี๋ยววิ่งไปก็ได้...เราไปก่อนนะ..”
แล้วเซฮุนก็เดาถูกจริงๆ หลังจากที่เห็นคนตรงหน้าส่ายหน้าปฏิเสธจนผมเผ้ายุ่งไปหมด...แต่ว่ายังไม่ทันที่เซฮุนจะได้พูดอะไรออกไปอีก นางฟ้าของเขาก็เดินเปิดประตูออกไปนอกร้านซะแล้ว...
คงไม่ต้องถามต่อว่าเซฮุนควรจะทำยังไงดี กับการที่เห็นเจ้าของดวงหน้าหวานที่แอบชอบมานานเดินตากฝนกลับบ้านแบบนั้น....ขายาวๆรีบวิ่งตามออกไปพร้อมกับหยิบร่มในที่แขวนไว้หน้าร้านติดมือไปด้วย และไม่ลืมที่จะหันกลับมาตะโกนสั่งเสียกับเพื่อนที่ต้องรับเคราะห์ทำงานกันแค่สองคนไปสักพักใหญ่ๆ...
“จงอิน!! แบคฮยอน!! ฝากร้านด้วยนะ....บอกพี่ซูโฮว่าเดี๋ยวฉันไปธุระแปปนึง...”
ร่างสูงรีบสาวเท้าวิ่งไปบนพื้นถนนเฉอะแฉะโดยไม่กลัวว่าขากางเกงและรองเท้าผ้าใบของตัวเองจะเปียกหรือมีสภาพโทรมจากน้ำฝนเลยแม้แต่น้อย....โชคดีที่ลู่ฮานยังเดินออกจากร้านไปได้ไม่ไกลมากเท่าไหร่ เซฮุนรีบวิ่งตามไปกางร่มให้ร่างบางที่เริ่มเปียกเพราะสายฝนโปรยปรายและก้าวเดินไปพร้อมกัน...
“ลู่ฮาน...ให้ผมไปส่งที่บ้านนะ...”
.
.
.
.
“จงอิน...เซฮุนไปไหนซะละ...เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย...” ซูโฮหรือเจ้าของร้านกาแฟร้านนี้เดินออกมาจากหลังร้าน ก่อนจะกวาดสายตามองหาพนักงานอีกคนที่เมื่อครู่ยังยืนชงกาแฟและเช็ดโต๊ะอยู่ในร้าน...เดินไปจัดของหลังร้านแปปเดียว กลับมาอีกทีก็หายหัวไปซะละ...
“มันไปตามหาหัวใจครับพี่ซูโฮ ฮ่าๆ..”
“โทรไปบอกว่าไม่ต้องกลับมาแล้วก็ได้....พี่ไม่หักเงินหรอก แต่พรุ่งนี้ต้องอยู่จนร้านปิดนะ...”
.
.
.
.
“ถึงแล้ว...ขอบคุณเซฮุนมากนะ ที่อุตส่าห์มาส่งเรา....”
ตอนนี้เซฮุนกับร่างบางหยุดอยู่หน้าบ้านที่เป็นบ้านของคนตัวเล็กตรงหน้าเซฮุน...ถึงจะเสียดายที่มาถึงที่หมายเร็วกว่าที่คิดเอาไว้ แต่ก้คุ้มค่าทีเดียวที่ผมตัดสินใจโดดงานมาแบบนี้...
“ไม่เป็นไรหรอก...ผมเต็มใจนะ...ถ้าเป็นลู่ฮานละก็ผมทำให้ได้ทุกอย่าง..” พวงแก้มเนียนแดงระเรื่อของคนตรงหน้าทำเอาเซฮุนแทบลืมหายใจ ถึงตอนนี้เซฮุนคงต้องขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยแล้วว่าเขากำลังเขินเพราะคำพูดของเขา...
“อุตส่าห์ไปกินกาแฟที่ร้านทุกวัน...นึกว่าจะไม่สนใจกันซะแล้ว...”
“ห๊ะ!! อะไรนะ!?...” เซฮุนคงคิดว่าตัวเองหูฝาดไปแน่ๆ แต่ว่ารอยยิ้มมุมปากดูกรุ้มกริ่มและร้ายนิดๆของคนตรงหน้าก็ทำให้ร่างสูงถึงบางอ้อ...ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง...
“ขอบคุณนะที่มาส่ง...ถ้าเราบอกว่าเราโกหกเรื่องไม่ได้เอาร่มมา เซฮุนไม่โกรธเรานะ...” แต่ถึงอย่างนั้นสมองของเซฮุนก็ยังประมวลผลตามอะไรไม่ทันเท่าไหร่...จนกระทั่ง....
“พรุ่งนี้เจอกัน...”
ริมฝีปากบางของคนตรงหน้าแนบลงบนแก้มของเซฮุนเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งหลบเข้าบ้านไปก่อนที่เซฮุนจะทันได้ตั้งตัวหรือตอบอะไรออกไป...คงเป็นเพราะในจังหวะเรียวปากสีสดแนบลงบนแก้มของเซฮุนเพียงชั่วอึดใจ กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างบางตรงหน้าทำให้เขาถึงกับเสียศูนย์แบบนี้....
“ฮ่าๆ...ร้ายชะมัดนางฟ้าของผม...”
.
.
.
.
- แพล่ม สัก แพร่บ -
มาต่อแล้ววว รู้สึกว่าจงอินจะเป็นแม่ยกฮุนฮานนะ ฮาาา
คือขอบอกว่าแต่งฟิคประมาณนี้มันโคตรยาก เพราะ เราแต่พวกแรงๆ อะไรประมาณนี้ -___-
แล้วก็ขอบคุณคอมเมนต์ด้วยเด้อออ.
มีสปอยล์ตอนหน้าด้วย อยากบอกว่าน้องฮุน กับ พี่ลู่คบกันเร็วมากก
" ลู่ฮาน....ผมมีอะไรจะบอก..."
"หืม?...."
. . .
"ผมรักพี่นะ เสี่ยวลู่ ♥ ..."
"งื้ออออออ!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น