ฉันและเธอ i and you

ลำดับตอนที่ #1 : สุดอึ้ง!!!!!!!!!!1

เฮ้อ~~~~~~~~~~~

วันนี้ก็เป็นอีกวันแล้วครับที่ผมต้องมานั่งรอเพื่อนทำความสะอาดห้อง ผมก็ไม่เข้าใจนะครับที่ทำไมเขาต้องขึ้นมาทำความสะอาดห้องแต่เพียงคนเดียว ทำไมเขาถึงไม่ไปให้เพื่อนที่เป็นเวรด้วยกันช่วย เฮ้อ อ่าๆๆๆๆแต่ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่ไปช่วยน่ะเหรอครับ 5555บอกได้เลยครับว่าผมเป็นคนที่ขี้แพ้มากๆเจออะไรนิดๆหน่อยผื่นก็ขึ้นเต็มตัวไปหมด5555

“เฮ่!!!นั่งเหม่ออะไรอยู่น่ะห๊ะ!! ป่ะไปกันได้แล้ว “วี”

“อ้าวๆๆ 555ช่างเถอะๆ ฉันแค่นั่งคิดอะไรเล่นๆน่ะ”

อ่อใช่ครับ แหม่~~ผมลืมแนะนำตัวไปเลยล่ะครับ 555 ผมชื่อ “คิมแทฮยอน” หรือ “วี” ที่ทุกคนในห้องเรียกกันน่ะครับ ผมเรียนอยู่ชั้น..... (เป็นความลับนะครับ)........ 5555 ผมเป็นคนที่ขี้เล่นน่ะครับ ผมน่ารัก ซุกซน?? แถมผมยังมีเพื่อนที่แสนดีชื่อ “จีมิน”ด้วยล่ะครับ ผมเป็นเพื่อนกับจีมินมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะครับ คงเป็นเพราะบ้านเราอยู่ติดกันล่ะมั้งครับ 5555 ทุกวันผมกับจีมินก็จะเดินทางมาโรงเรียนด้วยกันแล้วก็กลับบ้านด้วยกัน บางครั้งเราก็ยังจะไปนอนค้างด้วยกันบ่อยๆด้วยล่ะครับ555 -3-

“นี่ๆ วี วันนี้ฉันต้องไปทำธุระแป๊บนะ วันนี้นายคงจะต้องเดินกลับบ้านองแล้วล่ะ”

“อ้าวไหงงี้อ่า งั้นฉันก็ต้องเดินคนเดียวงั้นดิ”

“ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกพอดี ทำความสะอาดห้องเพลินไปหน่อยน่ะ นายคงจะไม่โกรธฉันนะ”

“ไม่เลย ไม่ต้องมาพูดด้วยกันเลย~”

“วีอ่า~~~~”

“5555555555ล้อนายเล่นหรอกน่า ฉันไม่ว่านายหรอก แต่นายคงจะไม่กลับบ้านดึกหรอกนะ !”

“อา~แน่นอนสิจะรีบกลับบ้านนะ อ่างั้นไปก่อนนะเดี๋ยวจะสายกันพอดี”

“ดูถ้านายคงจะรีบนะ อืมๆๆ บายยยย”

ทั้งสองโบกมือลากันก่อนที่จีมินจะรีบวิ่งไป

“เฮ้อต้องเดินกลับคนเดียวอีกแล้ว อ่านานเท่าไหร่แล้วะที่ไม่ได้เดินกลับบ้านคนเดียวเนี่ย 555”

อ๊ะนั่น!!!

พี่บังยงกุก นี่นา อ้าวแล้วทำไม่กลุ่มพี่เขาไปไหนล่ะ ปรกติพี่เขาจะอยู่กันเป็นกลุ่มนี่นา-..- แปลกเฮะ แต่อยู่คนเดียวก็ดีเหมือนกันนะ ผมจะได้มีเวลามองพี่ได้ชัดๆ ถึงแม้ว่าจะเป็นมุมๆนึงที่อยู่ไกลๆก็เถอะ แต่ผมก็ยังเห็นว่าดวงตาคู่ที่ทรงเสน่ห์ของพี่วันนี้มันดูเศร้าหมองลงแบบผิดปรกติ

“อ่าผมจะทำยังไงดีนะครับ”

เด็กน้อยพูดขึ้นก่อนที่จะตัดสินในเดินตรงไปถามชายร่างใหญ่โดยตรง

“พี่บังเป็นอะไรหรือป่าวครับ มีอไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหมล่ะครับ บอกผมได้นะ”

คนข้างหน้าหันมาหาทางต้นเสียงพร้อมกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาเด็กน้อยที่ถามแทบจะเดินหนี

“นายช่วยพี่ได้อยู่แล้วล่ะ หึหึ ในที่สุดนายก็มาสินะ”

“เอ๋?? อะไรกันเหรอครับ”

“นายไม่จำเป็นจะต้องรู้หรอก ขอแค่นายทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว จากนี้ไป นายจะต้องมาเป็นแฟนกับฉัน”

ชายข้างหน้าพูดไปด้วยใบหน้าที่เฉยชา ไร้ความรู้สึก แต่เด็กน้อยที่ฟังคำของเขากับใจสั่นรัวราวกับกำลังเหนื่อยหอบมา เขาไม่เคยคิดว่า คนที่เขาชอบมาทั้งชีวิต จู่ๆก็มาบอกให้เป็นแฟนทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกับบังยงกุกมากเท่าไหร

“อะ.อะ.อะไรนะครับ ผมงงนะครับ” เด็กน้อยลองทวนคำถามไปอีกทีให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดไป “นี่พี่ล้อผมเล่นอยู่ใช่ไหมครับ มันไม่ตลกเลยนะครับพี่”

“ก็ใครบอกว่าฉันพูเล่นกับนายล่ะห๊ะ!! ที่ฉันทำเพราะตอนนี้ฉันกำลังเล่นเกมบางอย่างอยู่ซึ่งถ้าฉันทำภารกิจผ่านฉันก็จะขอได้1สิ่ง แล้วภารกิจแรกของฉันคือ”  ยงกุกล้วงเอาโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาเปิดข้อความมาให้เด็กน้อยดู

       “ภารกิจแรก.........ให้นายไปนั่งเพียงลำพังที่ไดซักที่ ถ้าหากมีใครมาพบแล้วพูดคุยกับนายเป็นคนแรกแล้ว ให้ขอเขาเป็นแฟนซะ”

“อ่อแล้วนี่พี่ก็คิดจะใช้ผมเป็นทางผ่านซินะครับผมไม่ได้จะอยากมาเล่นอะไรแบบนี้นะครับ ถ้าพี่เห็นว่าผมเป็นแค่เพียงของเล่นแล้วล่ะก็พี่ไม่ต้องมาคุยกับผมอีกต่อไปเลยน่าจะดีกว่า!!!!!!!” เด็กน้อยพูดด้วยความประชดที่คนที่เขาแอบชอบมาตั้งนานคิดที่จะใช้เขามาเป็นแค่ทางผ่านที่จะให้เค้าได้ในสิ่งที่เค้าหวัง ก่อนที่เค้าจะถูกยงกุกรั้งแขนเอาไว้

“นายยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นนะ!!”

“นี่พี่ยังจะมารั้งผมไว้อีกเหรอครับ พี่ไม่อายบ้างเหรอ พี่เป็นถึงพี่ใหญ่ใน 6sky นะครับ พี่ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ผมไม่เข้าใจพีเลยจริงๆนะครับ”

“ก็เพราะว่าฉันต้องการบางอย่างที่สำคัญสำหรับฉันมากน่ะสิ!!!” ยงกุกพูดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มจะไหลรินออกมาก่อนที่เขาจะค่อยๆยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของเขา “พี่ขอร้องล่ะ นายจะช่วยพี่ได้ไหมล่ะ”

“เอ่อออออออออคือ”

“ได้ไหมถือว่าพี่ขอร้องนะ”

“ก็ได้ครับ แต่พี่สัญญากับผมได้ไหมครับ ว่าพี่จะไม่ร้องไห้แบบนี้อีก”เด็กน้อยพูดออกไปทั้งที่หัวใจตัวเองกำลังเจ็บปวดที่คิดจะปฏิเสธยงกุกไปแต่หัวใจของเขายังคงที่อยากจะตอบตกลง เพราะเมื่อเห็นสีหน้าของยงกุกที่ต้องมีน้ำตาเพียงเพราะขอร้องอ้อนวอนเขา

“ได้สิขอเพียงแค่นายตอบตกลง พี่ก็ดีใจแล้วล่ะ ^_____________^”

“ครับ พี่คงจะมีเรื่องกับผมแค่นี้ล่ะสินะครับ งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ”

“ให้พี่ไปส่งไหมล่ะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปเองได้”

“งั้นก็โชคดีนะ”

เด็กน้อยค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆพร้อมด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังไหลรินอาบใบหน้าของเขาอยู่ แต่ในขณะเดียวกันยงกุกกลับกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“หึ!!!! นายมันยังเด็กน้อย”