ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิด Naozen [นาโอเซน]
ตอนที่ 1
กำเนิด Naozen [นาโอเซน]
ณ เมือง Bareta [เบเลต้า] เมืองนี้เป็นเมืองที่ค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง แต่ไม่มากนัก เพราะมีคนอาศัยอยู่น้อย รอบเมืองมีต้นไม้ ลำธาร และหลายๆอย่าง แต่ไม่มีสัตว์ เท่านั้นเอง ห่างไกลออกไปจากตัวเมือง เบเลต้า มียอดเขาสูงตระหง่านมีหมอกควันสีดำมากมายล้อมรอบยอดเขา ภายในมีค้างคาวบินวนรอบๆ และสายฟ้ามากมาย ตกกลางคืน เสียงอันน่าสะพรึงกลัวก็จะปรากฏให้ได้ยิน และ เงียบหายไป
มองไปในหมู่บ้าน ณ เมือง เบเลต้า มีไฟสว่างในยามค่ำคืนสะท้อนกับถนนเป็นสีขาวนวลอย่างกับเป็นทางไปสู่สรวงสวรรค์เบื้องบน ดูเหมือนจะมีงานในบ้านหลังหนึ่งภายในหมู่บ้าน นั่นไงบ้านหลังนั้น ใช่แล้วพวกเขาฉลองต้อนรับลูกคนใหม่ ดูเหมือนว่าพวกเขาได้ลูกสาวที่แสนน่ารัก น่าเอ็นดู มีผิวพรรณสีขาว ดวงตาสีฟ้าอมเขียวอ่อนๆ นอนอยู่ในอ้อมอกของ Posumi [โปซูมิ] ผู้เป็นแม่ ผู้คนมากมายร่วมแสดงความยินดีกับครอบครัว Sell [เซลล์] หนูน้อยหลับสนิทหลังจากที่ ซุกซนอยู่ได้ 3 ชม. หนูน้อยอายุได้เพียง 1 อาทิตย์เท่านั้น พวกเขาตั้งชื่อหนูน้อยคนนี้ว่า “Naozen”[นาโอเซน] ในวงศ์ตระกูล เซลล์ ประกอบไปด้วย Jello[เจลล์โล่] หัวหน้าครอบครัวที่ตั้งหวังให้ลูกๆเสมอ Posumi[โปซูมิ] ภรรยาที่แสนดีของ เจลล์โล่ เธอปฏิบัติตนตามหน้าที่ภายในบ้านได้อย่างดี Tochi[โทชิ] ลูกชายคนโตวัย 5 ขวบ ที่เป็นคนชอบสงสัย Toji [โตจิ] ลูกชายคนที่ 2 วัย 4 ขวบ เป็นคนชอบอยู่เงียบๆ จนเวลางานฉลองเลยผ่านไป 4 ชม. ทุกคนต่างทยอยกันกลับบ้าน
ตะวันสีเหลืองอร่ามสว่างจ้าในเช้าวันหนึ่ง ทุกคนในหมู่บ้านต่างมีงานและหน้าที่ของตนเอง หนูน้อยนาโอเซน ก็เติบโตขึ้นจนอายุ 16 ปี ใช่แล้ว เธอเข้าสู่วัยสาว ผมยาวสีน้ำตาลประบ่า เธอมักจะชอบเดินและชอบเรียนรู้จากสิ่งต่างๆรอบๆตัว และเธอหวังไว้ที่จะเดินให้รอบเมืองเบเลต้านี้ให้จงได้ ตะวันเริ่มตกดินท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีครามจนมืดสนิทในที่สุด ดาวดวงเล็กๆระยิบระยับหลากสีสันสวยงามอยู่เต็มท้องฟ้า
เวลาดึกสะงัดของวันนั้นเอง เสียงอันน่าสะพรึงกลัวก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ธรรมดา มันดัง.........ดังมากและเป็นเสียงที่ยาวนาน ทันใดนั้น นาโอเซน สะดุ้งตื่น ตาของเธอมองลอดออกไปด้านนอก และเดินมาหยุดตรงที่หน้าต่างที่ห้องของเธอ และในใจของเธอในตอนนั้นก็ตั้งคำถามในใจว่า “นั่นคือ....เสียงอะไร มันมาจากไหน แล้วทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ ”
เธอจึงตัดสินใจออกไปทางชาญหน้าบ้าน สักพักหนึ่ง ก็มีแสงเล็กๆที่เคลื่อนไหวไปมาได้ มันมีสีฟ้าๆอ่อนๆ จนมันเคลื่อนมาใกล้ๆหมู่บ้าน และใกล้บ้านของเธอ จนมาใกล้ตัวเธอในที่สุด เธอพยามยามที่จ้องมองสิ่งนั้นแต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะมันสว่างเกินไป จึงทำให้เธอไม่รู้ว่านั่นคืออะไร.......?
ภาพในคืนนั้นยังตราตรึงในใจของนาโอเซนเป็นอันมาก จึงทำให้เธอที่ต้องการหาคำตอบที่คาใจ แต่เธอก็ไม่รู้หนทางที่จะหาคำตอบแต่อย่างใด ใครบ้างที่จะให้คำตอบกับตัวเธอได้ เธอจึงไปถาม โทชิและโตจิ พี่ชายของเธอ “เสียงที่ดังกึกก้องในคืนนั้น มันคืออะไร”นาโอเซน ถามอย่างต้องการหาคำตอบ โทชิและโตจิมองหน้ากันแล้ว ส่ายหน้า “เสียง......เสียงไร แล้วคืนไหนที่ได้ยิน” โตจิถามนาโอเซน “นี่ไม่ได้ยินกันเลยหรอ.....เราได้ยิน เมื่อคืนนี้เอง มันดัง......ดังมากจนทำให้เรารู้สึกกลัวมันมากๆ” นาโอเซน ทำหน้าเศร้าเพราะพี่ชายของเธอให้คำตอบกับตัวเธอไม่ได้ เธอจึงไปถาม เจลล์โล่ และ โปซูมิ พ่อแม่ของเธอ คำตอบที่ได้ก็เช่นเดิม แต่.......โปซูมิเล่าว่า “เสียงที่น่ากลัวๆนั้น มันเคยเกิดมาแล้วครั้งหนึ่งแล้ว แต่มันผ่านมาได้ 16 ปีแล้ว มันก็ยังไม่มีเสียงอีกเลย” นาโอเซนเริ่มเข้าใจแล้วว่ามันมีจริงเพียงแต่ว่า คืนนั้นไม่มีใครได้ยินเสียงนั้น นอกจากตัวเธอเอง
ในใจได้คิดแต่เพียงว่า “จะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคือเสียงอะไร แล้วมาจากไหน ทำไมเราได้ยินแล้วคนอื่นล่ะ ทำไม........ทำไมใครๆถึงไม่ได้ยินทั้งๆที่มันดังมากจนทำให้เราตื่น” นาโอเซนก็คิดไปเดินไปจนถึงลำธารอันกว้าง และมีต้นไม้ใหญ่ล้อมรอบ คือ ต้น ฟิเคิล [Ficel] เป็นต้นไม้ที่ขึ้นที่ลำธารแห่งนี้ที่เดียว มันจะขึ้นและเติบโตเอง ไม่สามารถที่จะปลูกหรือถอนมันไปได้ ใบไม้ของต้น ฟิเคิล ไม่เคยร่วงโรย ใบมีสี เขียวสลับกับสีเหลืองทองเต็มต้น และก็ไม่มีผลออกมาอีกด้วย นาโอเซน จ้องมองดูต้นฟิเคิลอยู่ได้ซักพัก ก็หลบตาลงเพราะ เมื่อเธอจ้องต้นฟิเคิลอยู่นั้น ก็มีภาพลอยเลื่อนเข้ามา เป็นภาพเขายอดหนึ่งที่มืด สนิทไปหมด แล้วมันยังน่ากลัวเป็นอย่างมาก เธอจึงหันไปมองลำธารที่มีน้ำ สีฟ้าสดใส เชื่อกันว่า หากได้ล้างหน้าในลำธารนี้จะทำให้ผิวพรรณสวยงาม เพราะใครๆก็ต่างมาล้างหน้าจากลำธารนี้ มีเพียงนาโอเซนเท่านั้น ที่เธอไม่เหมือนคนอื่นๆ เธอได้แต่มองแล้วจ้องลงไปจนก้นเบื้องของลำธาร เธอมอง.....มองเห็น เงาตัวเธอเองกระเพื่อม อยู่ในน้ำนั้น แล้วจู่ๆ ลมพัดก็มาจากไหนก็ไม่รู้ พัดแรงจนเกือบทำให้นาโอเซน ตกไปในลำธาร เสื้อของเธอเกี่ยวกับต้นฟิเคิล เมื่อลมสงบ เธอก็ไม่ละที่จะสงสัยว่าจุดที่เธอยืน มันไกลจากต้นฟิเคิลมาก แล้วทำไมเสื้อจึงไปเกี่ยวกับต้นนั้นได้ แดดเริ่มอ่อนแล้วท้องฟ้าก็มืดมิดทันที ซึ่งแปลกและผิดธรรมชาติ ดวงดาวที่ระยิบระยับกลับไม่ให้พบเห็น มองไปที่หมู่บ้านมีแต่หมอกควันเต็มไปหมด นาโอเซน ทำอะไรไม่ถูกแล้วเธอจึงค่อยๆ นั่งลงกับพื้นเพราะมองเห็นได้เพียงเล็กน้อย จะให้กลับบ้านก็ไปไม่ได้เพราะหมอกมันหนามาก มันปิดทางไปหมด สักพักแสงสีฟ้าอ่อนๆเช่นในคืนนั้นก็ปรากฏที่ลำธาร น้ำกระเพื่อมแรก และแหวกออกเป็น 2 ฝั่ง ในนั้นมีหินสีเขียวมรกต สามารถมองเห็นไปในหินนั้นได้ ภายในมี แหวนสีทองมันสะท้อนแสงเข้าตาเธอ แล้วต้นฟิเคิล ก็สั่นไหว เพียงต้นเดียว แล้วมีเสียงที่ใกล้ๆหูของเธอ “หยิบมันๆ....ๆ”เสียงมันก้องเข้าไปในหูจนทำให้นาโอเซนเอื้อมมือพยายามที่จะหยิบหินก้อนนั้น แต่แล้วเธอก็ชะงัก!!! แล้วพูดตะโกนออกไปว่า “ข้าไม่ต้องการ…………….” เสียงก้องกับลำธารทำให้น้ำกระเพื่อมอีกครั้ง จนทำให้ท้องฟ้าเปิดกลับมาตามเดิม ทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติ นาโอเซนอ่อนแรงจึงหลับไปใต้ต้นฟิเคิล คนในหมู่บ้านมาพบจึง .........
** โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ **
ถ้าอยากอ่านกรุณาแนะติชมมา แล้วจะนำตอนที่ 2 มาให้เร็วๆนี้
กำเนิด Naozen [นาโอเซน]
ณ เมือง Bareta [เบเลต้า] เมืองนี้เป็นเมืองที่ค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง แต่ไม่มากนัก เพราะมีคนอาศัยอยู่น้อย รอบเมืองมีต้นไม้ ลำธาร และหลายๆอย่าง แต่ไม่มีสัตว์ เท่านั้นเอง ห่างไกลออกไปจากตัวเมือง เบเลต้า มียอดเขาสูงตระหง่านมีหมอกควันสีดำมากมายล้อมรอบยอดเขา ภายในมีค้างคาวบินวนรอบๆ และสายฟ้ามากมาย ตกกลางคืน เสียงอันน่าสะพรึงกลัวก็จะปรากฏให้ได้ยิน และ เงียบหายไป
มองไปในหมู่บ้าน ณ เมือง เบเลต้า มีไฟสว่างในยามค่ำคืนสะท้อนกับถนนเป็นสีขาวนวลอย่างกับเป็นทางไปสู่สรวงสวรรค์เบื้องบน ดูเหมือนจะมีงานในบ้านหลังหนึ่งภายในหมู่บ้าน นั่นไงบ้านหลังนั้น ใช่แล้วพวกเขาฉลองต้อนรับลูกคนใหม่ ดูเหมือนว่าพวกเขาได้ลูกสาวที่แสนน่ารัก น่าเอ็นดู มีผิวพรรณสีขาว ดวงตาสีฟ้าอมเขียวอ่อนๆ นอนอยู่ในอ้อมอกของ Posumi [โปซูมิ] ผู้เป็นแม่ ผู้คนมากมายร่วมแสดงความยินดีกับครอบครัว Sell [เซลล์] หนูน้อยหลับสนิทหลังจากที่ ซุกซนอยู่ได้ 3 ชม. หนูน้อยอายุได้เพียง 1 อาทิตย์เท่านั้น พวกเขาตั้งชื่อหนูน้อยคนนี้ว่า “Naozen”[นาโอเซน] ในวงศ์ตระกูล เซลล์ ประกอบไปด้วย Jello[เจลล์โล่] หัวหน้าครอบครัวที่ตั้งหวังให้ลูกๆเสมอ Posumi[โปซูมิ] ภรรยาที่แสนดีของ เจลล์โล่ เธอปฏิบัติตนตามหน้าที่ภายในบ้านได้อย่างดี Tochi[โทชิ] ลูกชายคนโตวัย 5 ขวบ ที่เป็นคนชอบสงสัย Toji [โตจิ] ลูกชายคนที่ 2 วัย 4 ขวบ เป็นคนชอบอยู่เงียบๆ จนเวลางานฉลองเลยผ่านไป 4 ชม. ทุกคนต่างทยอยกันกลับบ้าน
ตะวันสีเหลืองอร่ามสว่างจ้าในเช้าวันหนึ่ง ทุกคนในหมู่บ้านต่างมีงานและหน้าที่ของตนเอง หนูน้อยนาโอเซน ก็เติบโตขึ้นจนอายุ 16 ปี ใช่แล้ว เธอเข้าสู่วัยสาว ผมยาวสีน้ำตาลประบ่า เธอมักจะชอบเดินและชอบเรียนรู้จากสิ่งต่างๆรอบๆตัว และเธอหวังไว้ที่จะเดินให้รอบเมืองเบเลต้านี้ให้จงได้ ตะวันเริ่มตกดินท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีครามจนมืดสนิทในที่สุด ดาวดวงเล็กๆระยิบระยับหลากสีสันสวยงามอยู่เต็มท้องฟ้า
เวลาดึกสะงัดของวันนั้นเอง เสียงอันน่าสะพรึงกลัวก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ธรรมดา มันดัง.........ดังมากและเป็นเสียงที่ยาวนาน ทันใดนั้น นาโอเซน สะดุ้งตื่น ตาของเธอมองลอดออกไปด้านนอก และเดินมาหยุดตรงที่หน้าต่างที่ห้องของเธอ และในใจของเธอในตอนนั้นก็ตั้งคำถามในใจว่า “นั่นคือ....เสียงอะไร มันมาจากไหน แล้วทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ ”
เธอจึงตัดสินใจออกไปทางชาญหน้าบ้าน สักพักหนึ่ง ก็มีแสงเล็กๆที่เคลื่อนไหวไปมาได้ มันมีสีฟ้าๆอ่อนๆ จนมันเคลื่อนมาใกล้ๆหมู่บ้าน และใกล้บ้านของเธอ จนมาใกล้ตัวเธอในที่สุด เธอพยามยามที่จ้องมองสิ่งนั้นแต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะมันสว่างเกินไป จึงทำให้เธอไม่รู้ว่านั่นคืออะไร.......?
ภาพในคืนนั้นยังตราตรึงในใจของนาโอเซนเป็นอันมาก จึงทำให้เธอที่ต้องการหาคำตอบที่คาใจ แต่เธอก็ไม่รู้หนทางที่จะหาคำตอบแต่อย่างใด ใครบ้างที่จะให้คำตอบกับตัวเธอได้ เธอจึงไปถาม โทชิและโตจิ พี่ชายของเธอ “เสียงที่ดังกึกก้องในคืนนั้น มันคืออะไร”นาโอเซน ถามอย่างต้องการหาคำตอบ โทชิและโตจิมองหน้ากันแล้ว ส่ายหน้า “เสียง......เสียงไร แล้วคืนไหนที่ได้ยิน” โตจิถามนาโอเซน “นี่ไม่ได้ยินกันเลยหรอ.....เราได้ยิน เมื่อคืนนี้เอง มันดัง......ดังมากจนทำให้เรารู้สึกกลัวมันมากๆ” นาโอเซน ทำหน้าเศร้าเพราะพี่ชายของเธอให้คำตอบกับตัวเธอไม่ได้ เธอจึงไปถาม เจลล์โล่ และ โปซูมิ พ่อแม่ของเธอ คำตอบที่ได้ก็เช่นเดิม แต่.......โปซูมิเล่าว่า “เสียงที่น่ากลัวๆนั้น มันเคยเกิดมาแล้วครั้งหนึ่งแล้ว แต่มันผ่านมาได้ 16 ปีแล้ว มันก็ยังไม่มีเสียงอีกเลย” นาโอเซนเริ่มเข้าใจแล้วว่ามันมีจริงเพียงแต่ว่า คืนนั้นไม่มีใครได้ยินเสียงนั้น นอกจากตัวเธอเอง
ในใจได้คิดแต่เพียงว่า “จะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคือเสียงอะไร แล้วมาจากไหน ทำไมเราได้ยินแล้วคนอื่นล่ะ ทำไม........ทำไมใครๆถึงไม่ได้ยินทั้งๆที่มันดังมากจนทำให้เราตื่น” นาโอเซนก็คิดไปเดินไปจนถึงลำธารอันกว้าง และมีต้นไม้ใหญ่ล้อมรอบ คือ ต้น ฟิเคิล [Ficel] เป็นต้นไม้ที่ขึ้นที่ลำธารแห่งนี้ที่เดียว มันจะขึ้นและเติบโตเอง ไม่สามารถที่จะปลูกหรือถอนมันไปได้ ใบไม้ของต้น ฟิเคิล ไม่เคยร่วงโรย ใบมีสี เขียวสลับกับสีเหลืองทองเต็มต้น และก็ไม่มีผลออกมาอีกด้วย นาโอเซน จ้องมองดูต้นฟิเคิลอยู่ได้ซักพัก ก็หลบตาลงเพราะ เมื่อเธอจ้องต้นฟิเคิลอยู่นั้น ก็มีภาพลอยเลื่อนเข้ามา เป็นภาพเขายอดหนึ่งที่มืด สนิทไปหมด แล้วมันยังน่ากลัวเป็นอย่างมาก เธอจึงหันไปมองลำธารที่มีน้ำ สีฟ้าสดใส เชื่อกันว่า หากได้ล้างหน้าในลำธารนี้จะทำให้ผิวพรรณสวยงาม เพราะใครๆก็ต่างมาล้างหน้าจากลำธารนี้ มีเพียงนาโอเซนเท่านั้น ที่เธอไม่เหมือนคนอื่นๆ เธอได้แต่มองแล้วจ้องลงไปจนก้นเบื้องของลำธาร เธอมอง.....มองเห็น เงาตัวเธอเองกระเพื่อม อยู่ในน้ำนั้น แล้วจู่ๆ ลมพัดก็มาจากไหนก็ไม่รู้ พัดแรงจนเกือบทำให้นาโอเซน ตกไปในลำธาร เสื้อของเธอเกี่ยวกับต้นฟิเคิล เมื่อลมสงบ เธอก็ไม่ละที่จะสงสัยว่าจุดที่เธอยืน มันไกลจากต้นฟิเคิลมาก แล้วทำไมเสื้อจึงไปเกี่ยวกับต้นนั้นได้ แดดเริ่มอ่อนแล้วท้องฟ้าก็มืดมิดทันที ซึ่งแปลกและผิดธรรมชาติ ดวงดาวที่ระยิบระยับกลับไม่ให้พบเห็น มองไปที่หมู่บ้านมีแต่หมอกควันเต็มไปหมด นาโอเซน ทำอะไรไม่ถูกแล้วเธอจึงค่อยๆ นั่งลงกับพื้นเพราะมองเห็นได้เพียงเล็กน้อย จะให้กลับบ้านก็ไปไม่ได้เพราะหมอกมันหนามาก มันปิดทางไปหมด สักพักแสงสีฟ้าอ่อนๆเช่นในคืนนั้นก็ปรากฏที่ลำธาร น้ำกระเพื่อมแรก และแหวกออกเป็น 2 ฝั่ง ในนั้นมีหินสีเขียวมรกต สามารถมองเห็นไปในหินนั้นได้ ภายในมี แหวนสีทองมันสะท้อนแสงเข้าตาเธอ แล้วต้นฟิเคิล ก็สั่นไหว เพียงต้นเดียว แล้วมีเสียงที่ใกล้ๆหูของเธอ “หยิบมันๆ....ๆ”เสียงมันก้องเข้าไปในหูจนทำให้นาโอเซนเอื้อมมือพยายามที่จะหยิบหินก้อนนั้น แต่แล้วเธอก็ชะงัก!!! แล้วพูดตะโกนออกไปว่า “ข้าไม่ต้องการ…………….” เสียงก้องกับลำธารทำให้น้ำกระเพื่อมอีกครั้ง จนทำให้ท้องฟ้าเปิดกลับมาตามเดิม ทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติ นาโอเซนอ่อนแรงจึงหลับไปใต้ต้นฟิเคิล คนในหมู่บ้านมาพบจึง .........
** โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ **
ถ้าอยากอ่านกรุณาแนะติชมมา แล้วจะนำตอนที่ 2 มาให้เร็วๆนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น