คมดาบไร้ปราณี

ลำดับตอนที่ #1 : ต้นกำเนิด คมดาบไร้ปราณี

ตอนที่ 1 ต้นกำเนิดคมดาบไร้ปราณี

ณ ชุมชนหนึ่งกลางหุบเขาที่เขียวขจีไปด้วยแมกไม้นานาชนิดขึ้นเรียงรายอยู่ทั่วทั้งหุบเขาแห่งนี้ซึ่งเต็มไปด้วยหมอกสีขาวหนาจนบดบังทัศนียภาพรอบข้างไปหมด หุบเขานี้จึงถูกขนานนามว่า หุบเขาสายหมอก ซึ่งหุบเขาแห่งนี้เต็มไปด้วยเหล่าอสูรร้ายมากมายเฝ้าอยู่ในหุบเขาแห่งนี้

ในขณะนี้ตามท้องฟ้าเต็มไปด้วนกลุ่มดาวมากมาย ทันใดนั้นก็เกิดเงาดำปรากฏขึ้นบนฟากฟ้ายามราตรีบดบังแสงจันทร์ยามค่ำคืนจนมืดมิด แท้จริงแล้วเงาดำนั้นคือ ฝูงพญานกซึ่งบินมาจากทุกสารทิศ พญานกเหล่านั้นค่อยร่อนลงกลางหุบเขาทีละตัวๆ จนแสงจันทร์ที่มืดมิดกลับมาส่องสว่างยามค่ำคืนเช่นเดิม เพียงแค่อึดใจเดียวก็เกิดเหตุอันน่าพิศวงขึ้นอีกครั้ง

ตูม!!! เกิดการระเบิดครั้งยิ่งใหญ่ แต่ที่น่าพิศวงกว่าการระเบิดครั้งนี้คือ หลังจากการระเบิดครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนั้นก็เกิดแผ่นดินไหวครั้งยิ่งใหญ่ตามมาเช่นกัน แผ่นดินแยกออกจากกัน หุบเขาสายหมอกเริ่มค่อยขยับอย่างรุนแรง จนแผ่นดินระหว่างหุบเขาและพื้นดินแยกออกจากกัน หุบเขาสายหมอกค่อยๆลอยขึ้นสู่ฟากฟ้ายามราตรี

ในไม่ช้าหุบเขาสายหมอกก็ลอยหายไปในฟากฟ้ายามราตรีที่มืดสนิท อยู่ๆก็มีพญานกตัวหนึ่งร่อนลงจากสายหมอกที่มองเป็นสีขาวสลัว มันบินข้ามแผ่นดิน ผืนหญ้า ป่ารกชัฏ ผืนน้ำ ท้องทะเล จนเข้าไปกลางป่าลึก…ลึกเข้าไป…เรื่อยๆ…เรื่อยๆ…จนพบป้ายไม้เก่าๆที่กำลังผุพังมีอักษรสีทองคำสลักไว้ว่า “ ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้าน ปีศาจแห่งราตรีสงัด “

พญานกได้ร่อนลงที่ประตูหินที่ขอบประดับด้วยทองคำ ซึ่งสะท้อนแสงจากแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืน มีชายในชุดผ้าคลุมลงมาจากหลังของพญานก ชายผู้นั้นเดินเข้าไปในหมู่บ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมาจากหมู่เมฆที่เต็มไปทั่วทั้งท้องฟ้าจนสะท้อนแสงกับผ้าคลุมสีแดงเลือดหมูของชายคนนั้น เดินมาถึงบ้านหลังหนึ่งหน้าบ้านปลูกต้นหลิว และ ดอกโป๊ยเซียนในกระถาง ตัวบ้านมีสีขาวหม่นๆ หลังคาสีน้ำตาล มีบานประตูและหน้าต่างทำจากไม้ดาวหาง( ต้นดาวหางเป็นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่พอๆกับไม้สัก แต่เนื้อไม้จะมีสีสวยกว่ามักนำมาทำวงกบประตู หน้าต่าง ฯลฯ ) ขอบประตูด้านบนมีบ้านเหล็กขึ้นสนิมเก่ามาก มีตัวอักษรสีทองจางๆบางคำก็ลอกไปบ้างอยู่ว่า “ ร้านตีเหล็ก ไคทะสึ “

ชายคนนั้นหยุดกึกหน้าประตู [ กึง กึง กึง กึง กึง ] ชายคนนั้นจับที่ห่วงเหล็กสำหรับเคาะประตูซึ่งทำจากทองเหลืองที่ติดอยู่ที่บานประตูมาเคาะประตู แต่ไม่เสียงตอบรับ [ กึง กึง กึง กึง กึง ] ชายคนนั้นเคาะประตูอีกครั้ง

“ เข้ามาเถอะโคจิโร่น้องข้า ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า “ เสียงนุ่มๆดังขึ้นจากในบ้านหลังนั้น

“ โคจิโร่ของท่านไม่มีอีกแล้ว เหลือเพียงซามูไรที่มีฉายาว่า ดาบไร้วิญญาณ “ ชายในชุดคลุมเข้ามาในบ้านอย่างเงียบเชียบประตูประตูปิดเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครทราบ

ภายในบ้านเป็นบ้านสไตล์ชาวบ้าน มีที่หลอมเหล็กซึ่งไว้สำหรับหลอมโลหะ ทั่งเหล็กเก่าๆขึ้นสนิมเกรอะกรังซึ่งไว้สำหรับตีเหล็กเก่า มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฮ่องเต้เก่าๆ ชายคนนั้นมีหน้าตาหล่อเหลาเอาการ ผมสีเงินของเขาสะท้อนแสงกับแสงไฟภายในบ้าน ชายคนนั้นสวมแว่นตากลมเล็กๆ ตกลงมาอยู่ระหว่างจมูกของเขา ตรงตาข้างขวาของเขาปิดสนิทและมีรอยเหมือนโดนสัตว์ป่าข่วน เขาอยู่ในเสื้อคอกลมสีขาวลายแดง และสวมกางเกงยีนส์ขาดๆ

“ เจ้ามีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีเรื่องเจ้าคงไม่ถ่อมาหาข้าถึงที่นี่หรอก “ ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มๆของเขาอีกครั้ง

“ ข้าอยากมาฝากเด็กสองคนนี่ไว้กับท่าน ข้าคงพาเด็กสองคนนี่ไปกับข้าไม่ได้ ข้าไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรกับข้า ขอร้องล่ะท่านพี่ “ ชายคนนั้นพูดพร้อมถอดฮูดคลุมหัวออก ชาคนนั้นมีหน้าตาหล่อเหลาเหมือนพี่เขาไม่มีผิด เขามีผมสีน้ำตาลเข้ม รวบผมมัดไว้ด้านหลัง และมีดวงตาสีน้ำเงินที่เย็นชาจ้องมาทางพี่ชายของเขา ดวงตาคู่นั้นเย็นตาดูเหมือนคนเย็นชาและไร้ความเมตตาปราณี

“ ทำไมเจ้าพูดอย่างนั้นล่ะน้องข้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า บอกข้ามีสิ และ เด็กสองคนนั้นเป็นใคร “ ผู้เป็นพี่ถามน้องชายของเขาด้วยเสียงที่ฟังแล้วมีเมตตาต่างจากน้องชายของเขาโดยสิ้นเชิง

“ ท่านพี่ตอนนี้โลกกำลังตาลปัตร ผู้คนใฝ่หาแต่พลังอำนาจ แม้แต่คู่แค้นของข้า เจ้าของฉายา ดาบศักดิ์สิทธิ์ มุซาชิ เจ้านั้นต้องการพลังอำนาจจนถึงขั้นฆ่าภรรยาของตนเอง ตอนนี้มันกำลังตามหา 4 พลังแห่งตำนาน ซึ่งได้แก่

เทพแห่งท้องฟ้าและสายน้ำ มังกรเขียว

เทพแห่งความพิโรธและเปลวเพลิง หงส์แดง

เทพแห่งสายฟ้าและสายลม พยัคฆ์ขาว

เทพแห่งขุนเขาและปฐพี เต่าดำ

4 พลังนี้หากมารวมกันจะก่อเกิดพลังเหนือธรรมชาติที่ทำลายได้ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่โลกนี้ ส่วนเด็กสองคนนี้คือลูกของข้าและมุซาชิ “ ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงที่เย็นชาเช่นเดิม

“ แล้วชื่อของเด็กทั้งสองล่ะ “ ผู้พี่เดินเข้ามาดูเด็กทั้งสองพร้อมมองด้วยสายตาเอ็นดูพร้อมถามชื่อเด็กทั้งสอง

“ ลูกของข้า ชื่อ โมริยะ ส่วนลูกของมุซาชิ ชื่อ คีด “ ผู้เป็นน้องพูดพร้อมก้มดูเด็กทั้งสองซึ่งนอนหลับอยู่

“ ได้…ข้าจะรับเด็กสองคนนี้ไว้ล่ะกัน “ ผู้พี่พูดพร้อมใช้มืออุ้มเด็กทั้งสองจากมือของน้องชาย

“ ข้าขอตัวล่ะท่านพี่ ที่ข้ามาที่นี่ข้าอาจจะไม่ได้กลับมาหาท่านพี่อีกแล้ว ข้าจึงมาลาท่านพี่ ดูแลตัวเองให้ดีๆล่ะท่านพี่พร้อมเด็กสองคนนี้ด้วย “ น้องชายก้มลงมองดูเด็กทั้งสองคนอีกครั้งแล้วเขากลับตัวเดินออกไปจากบ้านและหายไปกับแสงจันทร์ที่ถูกเมฆบดบัง

เหลือทิ้งไว้เพียงพี่ชายที่อุ้มเด็กอยู่ เขาเดินไปปิดประตูบ้านพอหันหลังกลับก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งตกลงจากผ้าอ้อมที่หุ้มเด็กสองคนนั้นไว้ มีข้อความว่า



“ โมริยะ มังกรสายลม กับ คีด พยัคฆ์สายฟ้า คือ กาลกิณีของเหล่าซามูไร “