คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {SF/LUMIN} Angel ?
TITLE : Angel ?
AUTHOR : ตัวตลกปริศนา
NOTE : ฟิคขำๆ เคยลงไว้เมื่อหลายปีก่อน แต่เอามารีไรท์ใหม่เป็นลู่หมิน อ่านให้สนุกนะคะ แท็กฟิค #น้องนางฟ้า
“ทำไมน้องเขาถึงไม่ยอมเป็นแฟนกูซักทีวะ ตามจีบมาสองปีแล้วนะเว้ย” เด็กหนุ่มคนหนึ่งโอดครวญกับเพื่อนสนิทพร้อมกับริมฝีปากที่เบ้ออกพลางก้มหน้าลงอย่างปลงตกกับชีวิต จะทำยังไงดีละ ตามจีบมาเป็นปีแล้วน้องนางฟ้าก็ยังไม่เห็นจะใจอ่อนให้เลย!
เรื่องมันเศร้าขอเหล้าเข้มๆ!!
“น้องเค้าเป็นฝ่ายรุกนี่มึง คงจะยอมมึงอยู่หรอก” จงแดตบไหล่เพื่อนปุๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ แล้วหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองหมดอาลัยตายอยาก
“น่ารักออกปานนั้น เป็นรุกทำซากปรักหักพังอะไรก็ไม่รู้ ฮือ! มาเป็นรับให้พี่มินซอกดีกว่า น้องนอนเฉยๆ เดี๋ยวพี่ลุยเอง สบายกว่ากันเยอะ ฮือ....” โวยวายออกมาเสียงดัง ก่อนจะคว้าแก้วน้ำของเพื่อนมาซดอึกๆ
“มองไปดีๆ น้องเค้าก็หล่ออยู่นะ มึงต้องดูดีๆ ถึงหน้าจะ..เอ่อ..หวานมากก็เถอะ” คิมจงแดเอ่ยออกความเห็น สายตาเหล่ไปทางสนามฟุตบอลที่มีเด็กหนุ่มรุ่นน้องกำลังฟาดแข้งอยู่อย่างเมามันส์
เรียกน้องมันว่าน้องนางฟ้า มึงปรึกษาสันแข้งมันหรือยังครับมินซอก
“จงแด!! อย่าบอกว่ามึงก็ชอบน้องลู่หานของกู” คิมมินซอกปรายสายตาไปมองเพื่อนสนิทแค้นๆ
“จะบ้าเหรอไอ้นี่ กูไม่ได้ชอบเว้ย แค่บอกเฉยๆ ว่าน้องเค้าแมน ถ้ามึงจะชอบน้องเค้า มึงก็ต้องเป็น ฝ่ายรับ นะมินซอก”
มินซอกมีสีหน้าอยากร้องไห้ขึ้นมาทันที ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนมีนางพยาบาลยิ้มหวานละบอกว่าถ้าอยากหายป่วยต้องกินยาขมๆ เหมือนบอระเพ็ดนี่ให้หมดขวดยังไงยังงั้นเลย!
“เป็นรับเหรอ? T^T บ้าเหรอมึง กูฝ่ายรุกนะ”
“มึงชอบน้องเค้าไม่ใช่รึไง ถ้าชอบมึงก็ต้องไปเคะ ให้น้องเค้านะ” จงแดว่าพลางกระตุกยิ้ม ยิ่งเห็นใบหน้าเหมือนกำลังโดนบังคับให้กลืนยาขมของเพื่อนสนิท
มินซอกทำตาปริบๆ ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด “ถ้ากูเป็นรับ แล้วน้องนางฟ้าจะชอบ กูเป็นรับก็ได้วะ”
ชมรมฟุตบอล
ถึงจะบอกว่ายอมเป็นฝ่ายรับ แต่อาทิตย์หนึ่งผ่านไป มินซอกก็ยังไม่ได้มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปแม้แต่น้อย หนำซ้ำจากที่เคยเข้าไปเทียวไล้เทียวขื่อน้องนางฟ้าที่ตัวเองหมายปองมาสองปี ก็กลายเป็นแทบจะมุดดินหนีด้วยซ้ำเวลาเจอหน้า
“ชานยอล! มึงนี่มันบ้า! กูเพื่อนมึงนะ ไม่ใช่ทาส ใช้เอาๆ อยู่ได้” มินซอกยืนบ่นใส่เพื่อนสนิทเซ็งๆ ที่โดนลากมาใช้งานในชมรมฟุตบอลของเพื่อนสนิทตัวสูง นี่ทั้งวันนี่ต้องไปหอบน้ำ หอบน้ำแข็ง แล้วยังต้องจัดเตรียมพวกน้ำมันเอาไว้นวด บลาๆ อีกเยอะแยะ
เงินก็ไม่ได้ ทำก็ทำฟรี! สมควรที่ต้องมาเหนื่อยไหมวะเนี่ย!
“เอาน่ามินซอก ช่วยหน่อยเหอะเพื่อน วันนี้คนขาดจริงๆ ว่ะ แข่งนัดสำคัญด้วย” ชานยอลเอ่ยก่อนจะยิ้มหวานประจบประแจงคนที่กำลังทำหน้าบูด
“เออๆ” กระแทกเสียงใส่หน้ามุ่ย ก่อนจะเดินไปนั่งที่ม้านั่ง จัดเตรียมผ้า น้ำต่างๆ ไว้ให้นักกีฬา
“อ้าว พี่มินซอก มาช่วยพี่ชานยอลเหรอครับ” เสียงทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ขณะที่เจ้าตัวกำลังสาวเท้าเข้ามาใกล้ มินซอกเหลือบสายตาไปมองก่อนจะแข็งค้าง
“อ่า...ใช่ แล้วนายล่ะคริส”
คริสยิ้มมุมปาก ก่อนจะบุ้ยปากไปทางเพื่อนสนิทที่ทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ “ผมมาเป็นเพื่อนหมอนี่น่ะ”
มินซอกพยักหน้ารับแกนๆ เหลือบสายตาไปมองน้องนางฟ้าที่ตีหน้านิ่งใส่ ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้มองหน้าหวานๆ มุ้งมิ้งๆ ของน้องนางฟ้าทีไรก็เหมือนมีคำว่า ‘กูอยู่ฝ่ายรุก’ แปะเอาไว้ทุกที อยากจะเข้าไปเกาะแกะก็อยากอยู่หรอกนะ นี่มีมุกเสี่ยวๆ ไว้จีบเยอะมาก แต่ดูจากรูปการแล้ว.. เขาควรหลบมาตั้งหลักก่อนดีกว่า ว่าแล้วก็หันหน้าหนีไปจัดการกับกองน้ำ กองผ้า โดยไม่ได้สนใจรุ่นน้องทั้งสองคนอีก
“ว่าไงไอ้คุณเพื่อน โดนไอ้หูกางมันใช้งานล่ะสิท่า ทำงานงกๆ เชียว ฮ่าๆๆ” เสียงแซวดังมาจากเพื่อนร่วมห้องที่ค่อนข้างสนิทกันอย่างจื่อเทากับจงอินที่เดินแพ็คคู่กันมาแต่ไกล
“เออสิ เซ็ง” ตอบพลางบึนปากอย่างหงุดหงิด แล้วถูหน้าตัวเองกับไหล่แข็งๆ ของจื่อเทาเพื่อเป็นการเช็ดเหงื่อ ใบหน้าขาวของมินซอกขึ้นสีระเรื่อจากความเหนื่อยและแสงแดดจนจื่อเทายอมให้อีกคนถูจนพอใจโดยไม่ได้ห้ามปราม
“พี่มินซอก ผมขอน้ำหน่อย” ลู่หานเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ ดวงหน้าหวานๆ นั้นดูถมึงทึงมากกว่าปกติ นัยน์ตากลมเหมือนกวางน้อยจ้องมินซอกเขม็ง
ฝ่ายคนถูกจ้องก็ได้แต่ยื่นน้ำไปให้อย่างงงๆ กับท่าทีเย็นชาผิดปกติของน้องนางฟ้า
“ขอบคุณครับ” เอ่ยขอบคุณด้วยใบหน้านิ่งๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งม้านั่งเดียวกับมินซอก พลางหันไปทักทายรุ่นพี่ “หวัดดีครับ พี่จื่อเทา พี่จงอิน”
“เออดี ว่าไงเสี่ยวลู่ยอมตกลงปลงใจไปกับมินซอกมันรึยัง” จื่อเทาเอ่ยแซวตามประสาคนช่างแซวพลางหัวเราะร่วนอย่างถูกใจเมื่อเห็นแก้มขาวๆ ของเพื่อนตัวเองขึ้นสีแดงระเรื่อ แล้วหันไปตีมือกับจงอินที่หัวเราะออกมาเสียงดัง
ลู่หานไม่ตอบอะไร เขาซดน้ำเข้าปากอึกๆ จนไหลเปรอะเปื้อนเสื้อบอลที่สวมอยู่ ใบหน้าหวานซึ้งผินไปมองมินซอกก่อนจะก้มลงมองเสื้อที่เปียกชื้นของตัวเอง
“ลู่หาน นี่กินระวังๆ หน่อยสิ เลอะเทอะหมด” คริสเอ่ยพลางขมวดคิ้ว แม้จะรู้ว่าเพื่อนสนิทตัวเองกำลังเป็นบ้าเพราะอะไรก็เถอะนะ
ร่างโปร่งปิดฝาขวดก่อนจะวางบนพื้นแล้วถอดเสื้อนักบอลออกส่งให้เพื่อนตัวสูง “งั้นก็เช็ดหน่อยสิ”
หลายคนที่อยู่แถวริมสนามบอลได้แต่อ้าปากค้างมองผิวขาวๆ กับหน้าหวานๆ ทว่าออร่าทะมึนบางอย่างมันก็ทำให้ได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ก็เหมือนอยากจะฟินกันอยู่หรอกนะ แต่สีหน้าเหมือนฆ่าคนได้นั่นมันทำให้ฟินไม่ลง
มินซอกเหลือบตาไปมอง แล้วหลับตาลงอย่างปวดใจ ดูท่าว่าเขาคงต้องเป็นฝ่ายรับจริงๆ แล้วใช่ไหมเนี่ย ที่ผ่านมาเห็นหน้าตาน่ารัก เงียบๆ นิ่งๆ ก็นึกว่าจะเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก ที่ไหนได้แมนเต็มร้อย..
เสียเซลฟ์สุดๆ เลยตอนนี้ หลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้น จะให้หาเหยื่ออื่นก็คงไม่ไหว แล้วจะเอายังไงดีละทีนี้ น้องเขาคงไม่ยอมให้กด จะให้ไปวัดกันที่ลีลาบนเตียง...ก็ดูเหมือนเขาจะไม่สู้ โอ๊ย.. นี่ต้องยอมเป็นรับให้น้องนางฟ้าจริงๆ ใช่ไหม?
น้องนางฟ้านะน้องนางฟ้า.. เป็นรุกก็ไม่บอก เอาหน้าตาหวานๆ สวยๆ มาหลอกพี่ทำไม
“พี่มินซอกเป็นไรครับ? ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้” คริสที่ยืนเช็ดเสื้อบาสให้ลู่หานถามรุ่นพี่ตัวขาวที่ทำหน้าซึมๆ อย่างงงๆ
“เปล่าๆ พี่ไม่เป็นไร” มินซอกตอบนิ่งๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป โดยไม่รู้ว่าคนข้างกายปรายสายตาไปมองอย่างเป็นห่วง
ลู่หานถอนหายใจออกมาเบาๆ ก็ใช่ว่าจะไม่ชอบหรอกนะถึงได้เล่นตัวมาเป็นปี แต่จะทำใจไปเป็นฝ่ายรับมันก็ไม่ไหวจริงๆ เขาอยากจะจับรุ่นพี่ข้างตัวนี่มากอดวันละหลายสิบรอบ แต่ต้องข่มใจเอาไว้ อีกฝ่ายเหมือนจะเป็นฝ่ายรุกแน่ๆ เขาก็ไม่อยากมีปัญหาทีหลัง
แต่ดูเหมือนรุ่นพี่มินซอกจะไม่ได้รู้อะไรบ้างเลยว่าเขาไม่ได้เป็น ‘น้องนางฟ้า’ อย่างที่พร่ำเรียก นี่ถ้าไม่ติดว่าก็มีใจให้เหมือนกัน ลองมาเรียกน้องนางฟ้าสิ พ่อจะใช้แข้งฟาดให้สลบ
“แปลกดีนะ วันนี้พี่ไม่จีบลู่หาน หึหึ หรือพี่ไม่ชอบเพื่อนผมแล้ว” คริสเอ่ยแซวยิ้มๆ ก่อนจะหันไปยักคิ้วกวนๆ ใส่คนที่แกล้งทำหน้าบึ้งอยู่
มินซอกถอนหายใจก่อนจะหันไปมองลู่หานที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว พลันสายตาที่สบกันดวงหน้าก็พลันร้อนวูบวาบเหมือนโดนไฟลน แต่พอลู่หานกระตุกยิ้มมุมปากออกมา มินซอกก็สะบัดหน้าหนีทันที
หน้าน้องก็หวาน ยอมมาเป็นเมียพี่ซะดีๆ เถอะน่า!
โว้ยยยยยย.. มินซอกอยากจะครายจริงๆ แล้วนะ!! อยากได้แต่ไม่อยากโดนนี่!
“งั้นมั้ง” ตอบออกมาสั้นๆ ก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอของเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างๆ หัวใจมันเต้นรัวอย่างไม่มีสาเหตุ
เขา..กำลังเขินอาย..แค่เพราะได้ยินเสียงน้องนางฟ้าหัวเราะ..
ฮือ........... ความมาดแมนของคิมมินซอกอยู่ที่ไหนหมด....
“มินซอกกกกกกกกกก” จงแดเดินฉีกยิ้มมาแต่ไกล พร้อมกับลากเสียงหวานอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
“เรียกหาป้ามึงเหรอ” ถ้อยคำอันแสนไพเราะหลุดออกมาจากปากของคนที่กำลังสับสนในตัวเอง ทำเอาคนที่เดินยิ้มหล่อมาเริ่มเบ้ปากอย่างหงุดหงิด
“มึงนี่! กูอุตส่าห์เรียกซะเพราะ ทำเสียอารมณ์หมด” จงแดจุ๊ปาก ก่อนจะหันไปหาลู่หานที่ทำหน้านิ่งอยู่ “เสี่ยวลู่ ลุกสิครับ พี่จะนั่ง”
“ทำไมผมต้องลุก” ลู่หานเอ่ยพลางหมุนคอตัวเองไปมาเหมือนจะไม่ได้สนใจคำสั่งของคนเป็นรุ่นพี่
“เพราะพี่จะนั่งกับเพื่อนพี่” จงแดตอบ
ลู่หานยิ้มนิดๆ ก่อนจะเขยิบไปติดมินซอก แล้วปรายสายตาไปมองที่นั่งข้างๆ ตัวเองที่เหลืออยู่นิดหน่อย “งั้นนั่งสิครับ”
มินซอกที่กำลังเช็คจำนวนผ้าเย็นกระพริบตาปริบๆ หันมองเพื่อนตัวเองที น้องนางฟ้าที แล้วก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ รู้สึกเหมือนตอนนี้กำลังโดนรุกอยู่ยังไงก็ไม่รู้..
จงแดลอบยิ้มกับอาการแอบหึงของหนุ่มรุ่นน้อง คิดไว้ไม่ผิดจริงๆ สินะ ว่าถึงจะหน้าหวานเหมือนเด็กผู้หญิง แต่ไอ้เด็กนี่มันไม่ได้เป็นหนุ่มดอกไม้เหมือนที่คนอื่นๆ คิด ว่าแล้วก็หัวเราะในลำคอก่อนจะหันไปหาเพื่อนตัวเอง
“มินซอกอ่า กูอยากกินน้ำ”
มินซอกขมวดคิ้วกับท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนแต่ก็ยื่นน้ำไปให้ ลู่หานเม้มริมฝีปาก รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เห็นมินซอกไม่สนใจตัวเองมันก็หงุดหงิดมากพออยู่แล้ว นี่ยังจะไปเอาใจเพื่อนมากกว่าเอาใจเขาอีก
หึ!
“พี่อี้ชิงฮะ ผมอยากได้ขนมนั่นจังเลย” น้องนางฟ้ายิ้มหวาน ให้รุ่นพี่หน้าสวยที่อยู่อีกฟากของสนามบาส ก่อนจะสิ่งสายตาออดอ้อนไปอย่างน่ารัก
จงแดสบถออกมาชุดใหญ่เบาๆ เมื่อเห็นวิธีการเอาคืนของลู่หาน ยิ่งเห็นสายตาเอ็นดูของคนที่ตัวเองหมายปองอยู่ส่งให้ไอ้เด็กรุ่นน้องมันยิ่งรู้สึกคันไม้คันมืออยากจะต่อยสักป้าบ
“เงียบซะไอ้กวางปีศาจ นั่งนี่แหละมึง” จงแดถลึงตาใส่ลู่หานก่อนจะวิ่งไปหาอี้ชิงที่มีถุงขนมอยู่หลายถุงรายล้อมรอบตัว โดยมีลู่หานที่กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์มองตาม
“เอ้า ใส่เสื้อ คราวหน้าก็กินระวังๆ หน่อย” คริสที่เช็ดเสื้อเสร็จ ยื่นเสื้อคืนให้ลู่หานที่ยื่นมือออกมารับ แต่กลับไม่ยอมใส่ เจ้าตัวเพียงแค่พาดมันเอาไว้ที่ไหล่เท่านั้น
“นายจะโชว์ไปถึงไหน ใส่มั่งก็ได้นะเสื้อน่ะ” มินซอกหันมาแหวใส่เสียงขุ่นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน มันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ แต่พอเห็นผิวขาวๆ นี่มันก็รู้สึกแปลกๆ ยิ่งมองก็ยิ่งเขิน หนำซ้ำยังรู้สึกหวงที่คนอื่นๆ ก็ได้เห็นผิวของลู่หานเหมือนกัน
นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ เขาสาบานเลยว่าจะดึงน้องนางฟ้ามานั่งตักแล้วกอดเอาไว้แน่นๆ เลย!
แต่ตอนนี้เขาทำมันได้ซะทีไหนกันละ!
ลู่หานหันมองมินซอกที่ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ แล้วก็หัวเราะเสียงต่ำๆ ในลำคอ “ทำไมหืม? พี่รู้สึกอะไรหรือไง?”
มินซอกหน้าร้อนขึ้นมาทันที “ถอยไปด้วย อึดอัด”
“เมื่อก่อนพี่ออกจะชอบมาใกล้ผมนี่ ทำไมคราวนี้ถึงผลักไสกันจังล่ะ” ลู่หานยื่นหน้าไปใกล้มินซอกจนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดที่ปลายจมูกของอีกฝ่าย ยิ่งเห็นใบหน้าขาวๆ กับนัยน์ตากลมเหมือนแมว มันยิ่งทำให้เขาอยากดึงอีกฝ่ายมากอดรัดแล้วฟัดแก้มแรงๆ
ทำไมพี่ถึงได้น่ารักแบบนี้นะคิมมินซอก..
คริสมองคนทั้งคู่ยิ้มๆ ก่อนจะถอยฉากออกไป
“เมื่อก่อนก็เมื่อก่อนสิ” มินซอกหันหน้าหนีเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเอง อะไรใจเต้นตุบๆ แล้วยังรู้สึกอยากจะฟาดฝ่ามือลงกับใบหน้าน่ารักๆ นั่นแรงๆ สักที ข้อหากวนประสาท
ฮึ่ย.. ทำไมเขาถึงได้ดูเป็นสาวน้อยในการ์ตูนตาหวานไปทุกที ในขณะที่น้องนางฟ้าดันมาดแมนขึ้นเรื่อยๆ กันนะ บ้าชะมัด!
น้องนางฟ้าน่ะหน้าหวานกว่าเขาเห็นๆ อะ!!!
ลู่หานยิ้มกริ่ม มองเสี้ยวหน้าแดงจัดแล้วก็เผลอยกมือขึ้นไปลูบที่แก้มนิ่มเบาๆ แบบนี้มันค่อยชุ่มชื่นหน่อย เขาก็เล่นบทถูกจีบไม่ค่อยถนัด แต่ถ้ามาเป็นฝ่ายจีบก็คงพอเอาอ่าวอยู่เหมือนกัน
“พี่เขินเหรอ?” เสียงทุ้มหวานกระซิบข้างใบหู พร้อมกับสายตาหวานๆ ที่ส่งไป มินซอกเหลือบสายตามามองก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น
น้องนางฟ้า ฮือ.. อย่าทำกับพี่มินซอกแบบนี้ ไม่เอานะ ไม่น่ารักเลย พี่มินซอกจะไม่ทนแล้วนะ!
“โว้ยย อย่ามายุ่งกับฉัน!” มินซอกผุดลุกขึ้นยืน ผลักลู่หานจนตกเก้าอี้
คนมาดแมนแต่หน้าดันหวานเกินชายสบถอุบออกมาชุดใหญ่ ก่อนจะเบ้ปากแล้วร้องโอดโอยออกมาทันที
“เฮ้ย! เป็นอะไรไหม” มินซอกถลาไปดูด้วยความเป็นห่วง ท่ามกลางสายตาตกใจปนสงสัยของคนทั้งสนาม ก็จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไงในเมื่อไอ้คนผลักน่ะตามจีบคนถูกผลักมานานแสนนาน แล้วทำไมเหตุการณ์ถึงกลับตาลปัตรแบบนี้?
“โอย... เจ็บ” ลู่หานทำหน้าเหยเก
“เฮ้ย มินซอก! มึงทำไรนักบอลกูวะ พามันไปสำรวจความเสียหายเดี๋ยวนี้อีกยี่สิบนาทีจะแข่งแล้วนะเว้ย” ชานยอลสวดมินซอกชุดใหญ่ พร้อมกับสีหน้าถมึงทึงเป็นฉากประกอบ
มินซอกเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกน้อยใจเพื่อนตัวสูงขึ้นมาตงิดๆ มึงลากกูมานะโว้ยไอ้หูกาง! ใช่เซ่ กูมันแค่เพื่อนมึงนี่ ไม่ใช่นักบอลคนเก่งของมึง เฮอะ!
“เออ! คุณชายชานยอล เดี๋ยวกระผมจะทำตามอย่างเร่งด่วนครับ” มินซอกกระแทกเสียงตอบพลางถลึงตามอง ก่อนจะเข้าไปพยุงลู่หานไปห้องเปลี่ยนเสื้อของชมรมฟุตบอลที่หรูหรากว่าชมรมไหนๆ เพราะเป็นชมรมที่สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมากที่สุด
“ตายรึยังล่ะนั่น” หลังจากพยุงลู่หานมานั่งที่โซฟา มินซอกก็เท้าเอวมองเซ็งๆ
ช่างเป็นคำพูดที่หวานจับใจน้องนางฟ้ายิ่งนัก -*-
“ใกล้แล้ว” ลู่หานทำสีหน้ากวนประสาท ก่อนจะครางเบาๆ เมื่อสำรวจร่างกายตัวเองแล้วรู้สึกเจ็บที่สะโพก
“เฮ้ย นี่เจ็บจริงเหรอ?” มินซอกถลาเข้าไปอย่างเป็นห่วง โดยไม่รู้ว่าไอ้คนเจ็บ มันกำลังฉีกยิ้มอย่างสุขใจ
ตอแหลจริงๆ นะน้องนางฟ้า..
“อะ...โอย...” ลู่หานครางแผ่วเบาเพื่อความสมจริง ยิ่งเมื่อเห็นคนตัวขาวพุ่งเข้ามาประชิดตัวอย่างเป็นห่วงแล้วก็ได้แต่ลอบยิ้มอย่างสมใจ
หึหึ
“ไอ้หูกางเอาตายแน่ โอ๊ย ทำไงดี มินซอกนายซวยละ..อุ๊บ..”
ประโยคบ่นพึมพำขาดหายไปเมื่อริมฝีปากถูกกลีบปากของอีกคนประกบแน่น มินซอกเบิกตากว้างเมื่อโดนรุกอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะเกร็งตัวสุดฤทธิ์เมื่อมือของลู่หานรั้งเอาร่างกายตัวเองให้มาคร่อมทับ
“อื้อออออ..”
แม้ภาพจะออกมาว่ามินซอกกำลังคร่อมลู่หานอยู่ แต่มินซอกก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าตัวเองกำลังถูกรุก ด้วยใจรักเป็นทุนเดิม แม้จะดูผิดหน้าที่ไปบ้าง(ในความคิดมินซอก) แต่มินซอกก็จำยอมปล่อยให้ริมฝีปากตัวเองโดนรุกรานต่อไป
เมื่อดูดซับเอาความหวานจากโพลงปากของอีกคนจนพอใจ ร่างที่นั่งกึ่งนอนอยู่ก็ผละริมฝีปากออก พร้อมกับจ้องเข้าไปในนัยน์ตาของอีกฝ่ายอย่างแน่วแน่ พลางกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มของคนที่อายุมากกว่าย้ำๆ
“ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
“มึงเป็นไรของมึงวะ” ชานยอลเท้าเอวถามเพื่อนสนิทที่นั่งเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ อยู่อย่างสงสัย เกือบอาทิตย์หนึ่งแล้วที่มินซอกมากินข้าวเที่ยงที่ดาดฟ้า ออดดังก็เผ่นกลับบ้าน ระหว่างชั่วโมงเรียนก็เอาแต่อยู่ในห้อง ไม่ออกไปไหน
เหมือนกำลังหลบใครอยู่?
“เปล่านี่” มินซอกกลืนข้าวลงคอ ก่อนจะคว้าเอาน้ำมาดื่ม ชานยอลมีสีหน้าไม่เชื่อก่อนจะหันไปทางจงแดอย่างขอคำตอบ
“มันคงกำลังหลบหน้าลู่หาน” จงแดว่าพลางหัวเราะหึๆ ในลำคอ
“หืม? หลบทำไม เมื่อก่อนตามจีบไม่เว้นวัน หรือมันไปทำอะไรให้น้องเค้าโกรธ” ชานยอลขมวดคิ้วงงๆ ช่วงที่ผ่านมาก็เอาแต่หักโหมซ้อมบอลจนไม่มีเวลามาคลุกคลีกับเพื่อนสนิทอีกสองคน นี่มันเกิดเรื่องอะไรทำให้พลาดไปล่ะเนี่ย
“มึงว่าลู่หานน่ะรุกหรือรับ?” จงแดเอ่ยไพล่ไปอีกเรื่อง
ชานยอลนิ่งไปอย่างใช้ความคิด อันที่จริงนอกจากหน้าตาที่หวานยังกับผู้หญิงแล้ว เขาก็ไม่เห็นว่าจะมีส่วนไหนของลู่หานที่ควรค่าแก่การเป็นฝ่ายรับเลย.. น้องแม่ง.. ยังกับปีศาจด้วยซ้ำ บางทีเห็นมันไล่กระทืบคนที่มาจีบตัวเองจนเกือบตาย
ยังไม่พอนะ ปากมันนี่สุดๆ เห็นจะมีทำตัวดี เป็นกวางน้อยที่น่ารักแค่กับพวกผู้หญิง ไม่ก็ผู้ชายที่ออกแนวหนุ่มดอกไม้นี่แหละ
ความจริงที่คิมมินซอกไม่เคยรับรู้ เขาก็อยากจะบอกเพื่อนอยู่นะ แต่เห็นความคลั่งไคล้น้องนางฟ้าที่เข้าขั้นแม็กซ์แล้วก็ได้แต่บอกไม่ลง.. แต่ดูเหมือนมันคงจะรู้แล้วละ ว่าอะไรเป็นอะไร
ไม่น่าเลยมินซอก กว่าจะรู้ว่าเห็นกงจักรเป็นดอกบัว ทุกอย่างก็สายเกินไปซะแล้ว
“กู.. ไม่เคยมองว่าน้องมันเป็นรับว่ะ” ชานยอลตอบออกมาในที่สุด
จงแดพยักหน้าหงึกหงักรับรู้ ส่วนอีกคนที่ยังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวเหมือนไม่สนใจแต่หูกระดิกกลับมีสีหน้าอยากตายขึ้นมาทันที ครับ มินซอกรู้แล้วครับว่าน้องเค้าแมน ฮือ.. น้องนางฟ้าของพี่มินซอก.. ไม่มีอีกแล้วสินะ ว่าที่ภรรยาที่แสนจะน่ารัก และมิ้งๆ ของพี่
ฮือ...
ชานยอลกับจงแดสบสายตากันอย่างมีความหมายแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างรู้กัน
“หัวเราะอะไรวะ” มินซอกเหล่สายตามามองเพื่อนสนิทแค้นๆ
“จะเป็นรับแล้วว่างั้น?” ประโยคที่ตรงซะยิ่งกว่าไม้บรรทัดจากชานยอลทำเอามินซอกใบหน้าขึ้นสีก่ำ
มันคงดูดี และน่าดึงดูดไม่น้อยถ้าคนมองไม่ใช่ปาร์คชานยอล กับคิมจงแดที่เป็นเพื่อนสนิทมาตั้งแต่เด็ก เพราะถ้าจะให้มองมันคงน่าเตะมากกว่าน่ารัก
“เรื่องของกู”
ชานยอลหัวเราะลั่นอย่างไม่เกรงใจใครเมื่อเห็นท่าทางของมินซอก
“มึงก็ทำใจยอมรับเหอะ เป็นเมียน้องนางฟ้าของมึงมันก็ไม่เลวหรอกนะเว่ย ตามจีบมาตั้งสองปี จะเป็นผัวรึเป็นเมียก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ” ท่าทางล้อเลียนของชานยอลทำเอามินซอกอยากขว้างกล่องข้าวใส่ แต่ติดที่ว่ายังไม่อิ่ม
มันเหมือนกันที่ไหนวะ! ฮือ ไม่เหมือนนะเว่ย นี่อยากได้น้องนางฟ้า.. ไม่ได้อยากไอ้ปีศาจกวางอย่างที่พวกมึงเรียก
ฮือ..... ทำไมชีวิตมินซอกรันทดแบบนี้
พ่อจ๋า แม่จ๋า....
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ หลบหน้าต่อไป?” จงแดเอ่ยถามขึ้นมาในที่สุด
มินซอกทำหน้าตาลังเล กลืนข้าวลงคอ ก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น
“ไม่รู้เว้ย”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เมื่อออดดังขึ้น หัวหน้าห้องผู้แสนตรงต่อเวลาก็บอกทำความเคารพทันที ชานยอลที่เร็วกว่าเพื่อนรีบจรลีออกจากห้องทันที สาเหตุเพราะไปจีบหนุ่ม ส่วนจงแดก็ตรงดิ่งออกจากห้องไปติดๆ เพราะกำลังติดพันอยู่กับเพื่อนร่วมสายชั้นที่อยู่อีกห้องอย่างจางอี้ชิง
มินซอกเก็บข้าวของอย่างเนือยๆ เหมือนไม่ใส่ใจ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อหันไปมองหน้าประตูแล้วเห็นร่างสูงโปร่งของผู้ชายคนหนึ่งยืนพิงกรอบประตูอยู่ หน้าตานิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ แต่สายตานั้นจ้องอย่างเคร่งเครียดมาทางเขา
ลู่หาน.. นายมาเพื่อ?
Shitttttttttttt!!!!!
พี่ยังไม่พร้อมจะเจอครับน้องนางฟ้า ช่วยไสหน้าสวยๆ ของน้องไปที่อื่นได้ไหม ฮือ.... พี่มินซอกขอเวลาทำใจหน่อย
“มินซอกจะเก็บของอีกซักสามชั่วโมงไหม? ฉันจะได้หาเปลมานอนรอ” เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ามินซอกเก็บของไม่เสร็จซักที โดยมีเพื่อนในห้องของมินซอกเริ่มมองสองคนอย่างงุนงงปนสงสัย
ไหงอยู่ๆ น้องลู่หานคนดังก็มาหามินซอกถึงห้อง ปกตินี่เห็นไม่ค่อยสนใจ ติดจะรำคาญด้วยซ้ำ
เมื่อเห็นว่าไม่ทันใจ คนใจร้อนเลยเดินมาคว้ากระเป๋าของมินซอกมาถือ กวาดของทั้งหมดลงกระเป๋า ก่อนจะคว้าข้อมือบางแล้วลากออกจากห้องทันที
“เฮ้ย นายจะพาฉันไปไหน ลู่หาน!” มินซอกโวยวาย พยายามสะบัดข้อมือ แต่กลับพบว่ามือของลู่หานนั้นแน่นเสียยิ่งกว่าคีมซะอีก ลู่หานลากมินซอกมาหลังอาคารที่ปลอดผู้คนก่อนจะดันมินซอกติดผนัง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ประกบจูบทันที
มินซอกยืนงง กึ่งๆ ตกใจ กึ่งๆ มึน
ริมฝีปากที่บดขยี้กลีบปากบางจนแดงช้ำผละออก ใบหน้าหวานติดหล่อเป่าลมหายใจร้อนๆ รดใบหน้าของอีกคนที่ขึ้นสีก่ำริม แล้วกดจูบที่พวงแก้มนิ่มจนทั่ว ก่อนจะลากริมฝีปากกลับมาบดจูบที่ริมฝีปากแดงช้ำแรงๆ
“หลบหน้าทำไมหืม..มินซอก” ลู่หานเอ่ยชิดริมฝีปากของมินซอก นัยน์ตากลมสวยนั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกคน ราวกับจะค้นหาสิ่งที่ซ่อนอยู่
“พี่...” มินซอกเอ่ยออกมา ก่อนจะพบว่าตัวเองไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้
“มินซอกอะไร?” ลู่หานเอ่ยถามย้ำ กดจูบที่แก้มขาวอย่างรอคำตอบ มือแกร่งรวบเข้าเข้าที่เอวของอีกคนมาชิดใกล้
มันห้ามใจยากเหลือเกินที่จะไม่สัมผัสร่างกายของผู้ชายคนนี้ เขาอยากจะกอด อยากจะจูบ อยากจะทำให้ทุกคนรู้ว่าคิมมินซอกเป็นของเขา ไม่อยากเห็นมินซอกไปใกล้ผู้ชายหรือผู้หญิงคนไหนที่ไม่ใช่เขา..
หวง..มากเหลือเกิน
“ไม่ได้หลบ” มินซอกเค้นเสียงตัวเองตอบออกมา
“แน่ใจเหรอ” ลู่หานเอ่ยเสียงนิ่ม จมูกโด่งสัมผัสที่ต้นคอขาวเนียน ก่อนจะเหลือบสายตากรุ้มกริ่มขึ้นมอง
สายตาที่พราวระยับทำให้มินซอกรู้สึกร้อนวูบวาบ อยากจะหลบตา ทว่าเหมือนนัยน์ตาคู่นั้นมีแรงดึงดูดให้ถอนสายตาไม่ได้ เป็นดั่งมนต์สะกด.. มือของลู่หานแตะที่แก้มของมินซอก ปลายนิ้วที่สัมผัสที่ผิวแก้ม เรียกสีฝาดของเลือดมารวมตัวกันได้เป็นอย่างดี
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้หลับหน้า?”
“...”
“มินซอกรักฉันนี่ ฉันรู้”
“...”
“และมินซอกก็น่าจะรู้..ว่าฉันก็รักมินซอก”
“...”
“แล้วมินซอกก็น่าจะรู้อีกนั่นแหละว่าฉันไม่ใช่อย่างที่มินซอกคิด ถึงได้หลบหน้า..”
“...”
“รังเกียจกันแล้วเหรอครับ”
“...”
“มินซอกจะไม่รักลู่หานแล้วงั้นเหรอ?”
ถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากของร่างโปร่งทำให้มินซอกนิ่งค้าง ใจหนึ่งอยากจะตอบว่ารัก แต่อีกใจมันก็ยังทำใจไม่ได้ที่ตัวเองต้องกลายเป็นฝ่ายรับ.. แม้หัวใจมันจะเต้นรัวเร็วขนาดไหน แม้หัวใจมันจะยอมอ่อนให้แล้วตั้งแต่ที่สบตากัน
แต่ว่า..
“ความรักของมินซอกคืออะไรกันล่ะ แค่ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มินซอกก็จะเลิกฉันแล้วงั้นเหรอ ??”
“...”
“เอาเถอะ... พี่คงจะไม่รักผมแล้วจริงๆ งั้นผมไปล่ะ”
ลู่หานผละตัวออกมาจากมินซอก ก่อนจะหมุนตัวหนี สองขาก้าวออกห่างเรื่อยๆ โดยมีสายตาคู่หนึ่งมองตามอย่างสับสน
เขากำลังรอ .. รอเวลา
เวลาที่อีกคนจะรั้งเขาเอาไว้และ...
“ไม่ใช่... ไม่ใช่ว่าไม่รัก...เพียงแต่...”
“แต่อะไร?” ลู่หานหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า
“บางเรื่องมันก็ทำใจได้ยากนี่นา...”
ลู่หานยิ้ม ก่อนจะสาวเท้าเข้าใกล้คนที่ก้มหน้างุด
“ไม่เห็นต้องกังวล แค่ปล่อยทำให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเท่านั้นเอง เข้าใจไหม?”
มินซอกเม้มริมฝีปากแน่นพยักหน้าถี่ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่มองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว
“เรียกฉันว่าพี่ได้ไหม?”
นัยน์ตากลมเบิกกว้างขึ้น หัวใจเต้นรัวอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนจะแข็งทื่อเมื่อใบหน้าสวยของเด็กหนุ่มรุ่นน้องโน้มเข้ามาชิดใกล้ ริมฝีปากอุ่นร้อนที่พรมจูบทั่วต้นคอมันทำให้มินซอกใจสั่น
ทำไมนะ...
“นะ.. มินซอก”
“ล..ลู่เก่อ..”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
สายตาของคนทั้งโรงเรียนมองคู่รักคู่ใหม่อย่างไม่เข้าใจ ปนๆ กับความสงสัย
ลู่หานเด็กหนุ่มที่เป็นขวัญใจของผู้ชายทั้งโรงเรียนเดินมาพร้อมกับอมยิ้มในปาก ผมที่ปกติเซ็ทมาอย่างดีวันนี้กลับดูยุ่งๆ เซอร์ๆ ไหล่ข้างหนึ่งมีกระเป๋าสะพายสีน้ำตาลของเจ้าตัว มือข้างซ้ายถือกระเป๋าสีดำสนิท ส่วนมือข้างขวาจับมือกับมินซอกที่เดินก้มหน้างุด
จงแดกับชานยอลมองภาพนั้นแล้วเริ่มต้นหัวเราะ ส่วนคริสที่อยู่ไม่ไกลเริ่มอมยิ้ม ก่อนจะหัวเราะออกมาน้อยๆ
ลู่หานยิ้มกริ่มมองคนรอบข้างอย่างสบายอารมณ์ ถ้าเป็นไปได้นะ เขาอยากจะอุ้มคนน่ารักเข้าโรงเรียนมาด้วยท่าเจ้าสาวเลยด้วยซ้ำ คนอื่นๆ จะได้รู้สักทีว่าคิมมินซอกเป็นของใคร แต่ช่างเถอะ.. เดี๋ยวเขาคงมีวิธีการดีๆ ให้มีคำว่า ‘ของลู่หาน’ แปะเอาไว้ที่หน้าผากของมินซอกเองนั่นแหละ
หึหึ
มินซอกเม้มริมฝีปากแน่น เดินก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบสายตาใคร มันเขินจนแทบบ้า ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนที่อยู่ดีๆ จากคนตามจีบก็กลายเป็นคนที่ต้องเป็นฝ่ายถูกดูแล
ฮือ.....
ทำไมนะ ทำไม.. ทำไมมินซอกถึงไม่เคยระแคะระคายมาก่อนเลย ว่าน้องนางฟ้าที่แอบรักแอบหลงมาสองปี จะไม่ได้เป็นนางฟ้าอย่างที่คิด..
ไอ้คนเจ้าเล่ห์! ไอ้กวางหน้ายับ!
ฮือ.................
มีอย่างที่ไหน...คบกันวันเดียวก็ตามรุงรังจนถึงบ้าน ยังไม่ทันข้ามคืน....ก็จับเขาฟัดจนแทบช้ำ
โอ๊ย ฮือ..........
เลิกยิ้มสักทีได้ไหม! หน้าเหี่ยวหมดแล้ว!
บ้าชะมัด ทำไมเขาต้องมารักคนแบบนี้ด้วย...
เอาน้องนางฟ้าของพี่มินซอกคืนมานะ..
ฮือ.................
END
ปล.อันนี้พี่มด ตัวตลกปริศนาเป็นคนแต่งนะฮะ ไม่เกี่ยวกับเราน้า เขาฝากมาลง 555555 ส่วนเรื่องของเราก็รอตอนต่อปายยย อย่าลืมติดแท๊กน้องนางฟ้ากันนะคะ อิอิ
ความคิดเห็น