เจ้านายสุดเท่ห์ หว่านเสน่ห์ สาววัยแรก(รุ่น)รัก

ลำดับตอนที่ #1 : เรามานโง่!!!!

ในฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้ได้บานสะพรั่งและผู้คนต่างสดใสร่าเริง  แต่ในขณะเดียวกันกลับมีคนที่ไม่ยอมรื่นเริงและแสนจะน่าเบื่อ.



- "อะไรกันทำไมตัวเองถึงถูกเพื่อนเค้าทิ้งน้า~" เธอคนนั้นทำน่าเศร้าและก็คิดในใจว่า

- 'ถึงจะไปเที่ยวกับเพื่อนก็เหอะนะ ไงๆก็ยังมียัยบ้านั้นอยู่ ชั้นไม่ไปด้วยหรอก'



    เธอคนนั้นนั่งที่เก้าอี้ แล้วยังไม่เลิกบ่นพึมพำ ลมก็ค่อย ๆ พัดอย่างเบาสบาย แต่ยังไงเธอก็หนัก

หนวงใจที่เพื่อนเก่ง ๆ ของเธอไปเที่ยวกับเพื่อนที่เธอรัก(พูดง่าย ๆ เลยว่าอิจฉาเค้าง่ะน้า~)

    

ชั้น….ซาอาชิระ…โอโตะ…คำว่าโอโตะนั้นมีความหมายว่า 'เสียง' ที่พ่อแม่ชั้นตั้งชื่อนี้ขึ้นมาก็อาจจะหมายถึง เสียงที่ไพเราะ มักเป็นที่ชอบของทุกคน แต่ที่จริงๆน่ะ  มันเอ่อ…เอ่อ..คือ… "มันเป็นเสียงที่เบามาก แถมไม่เพาะอีกต่างหาก นี่เหรอ..โอโตะ…มันกลับตรงข้ามกันเลย"

       

วันรุ่งขึ้น ณ โรงเรียน คุตะชิคิ ไทเซน



-  " เฮ้ย!โอโตะวันนี้มีการประกวดวาดภาพด้วยล่ะ สนใจป่าว "



อ่อ…ลืมบอกไปแหน่ ว่าชั้นชอบวาดรูป แต่คนที่มาพูดด้วยคือ คานาดะ  มิยาบิ ส่วนมาก เราเรียกเค้าอีกอย่างว่า  พีนัทคุง ผู้หญิงนะ ไม่ใช่ผู้ชายเธอเรียนเก่ง แต่ไม่ชอบเอาความคิดออกมาใช่  โดยเฉพาะความขี้เกียจนี่แหละ ประเภทเดียวกับชั้นเลย แต่ IQ ของยัยนั้นน่ะ บอกได้เลยว่า อัจฉริยะเรียกพี่



- " ไม่ล่ะๆ ชั้นไม่มีอารมณ์วาด ๆ เขียน ๆ ตอนนี้หรอกนะ "(-_-) เธอทำน่าเซ็ง ๆ

- " เอาหน่อยน่า..นะ.. เจ้าเพื่อน love นะ นะ " เธอทำน่าอ้อนวอน จะเป็นจะตายยังไงหยั่งงั้น

- " ชั้นบอกว่าไม่เอาไง พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือ? ถึงจะอ้อนวอนยังไงง่ะนะ ครั้งนี้น่ะชั้นจะไม่ยอมช่วยหรือทำอะไรเพื่อใครเด็ดขาด  รำคาญโว้ย!!!!!!" เธอหน้าบู่หน้าบึ่งตั้งแต่เช้า และจริงจังกับคำที่กล่าวออกไป คำสุดท้ายที่พูดออกมานั้น คงแรงน่าดูเลย



พีนัททำหน้าจ๋อยไปเลย จนกระทั่งครูคนหนึ่งเดินเข้ามา และแจกข้อสอบวิชาคณิต เด็กๆในห้องร้องโห่ขึ้นมาดังไปทั่วอาคารเรียน   ในขณะนั้นโอโตะก็ทำหน้าเซ็งยิ่งกว่าเก่า



-  " ติ้งน่อง ต่องนิ้ง "

เสียงกิ่งของ ร.ร. ดังขึ้น นักเรียนในห้องต่างก็บิดขี้เกียจไปมา  ครูก็เก็บข้อสอบ โอโตะทำหน้างงกับข้อสอบที่ทำไม่เสร็จและคิดว่าจะต้องสอบตกแน่ๆ เพราะเธออ่อนวิชานี้มักมั้ก~

    

เมื่อโรงเรียนเลิก เธอก็จะไปนั่งบ่นอยู่แถว ๆ ห้างเทนเซย์ระ พลาซ่า



- "ไอ้เราอุตส่าห์เตรียมตัวมาดีแล้วแท้ๆ เชียว แต่ซะที่ไหนได้ ลืมไปหมดเลย ฮือๆ ชั่งเหอะ ก็นี่ไม่ใช้สอบจริง แค่เก็บคะแนนเท่านั้นเอง….เฮ้อ….."

    

       หลังจากนั้น เธอก็เริ่มบ่นโทษตัวเอง อย่างเมามันส์  เป็นการคลายเครียดสิ่งที่เธอกลุ้มใจ



- " พอมาคิดถึงความเป็นตัวของตัวเองมันไม่มีเลยซักนิด  >W< มั่วแต่คิดเรื่องบ้าๆ  แถมยังบ้าการ์ตูนอยู่ทั้งวันทั้งคืน เป็นตัวขี้เกียจที่สุดของบ้าน แถมสมองยังคิดไปไม่ถึงดาวพลูโต แล้วก็…..เอาแต่ใจตัวเอง ไม่มีความรับผิดชอบ ฉลาดตรงไหนก็ไม่รู้  เกรียติบัตรก็ยังไม่แค่ได้ จะอยู่กับคนเก่งๆก็ทำเป็นใจอ่อน แต่ในใจคิดหมั่นไส้อยู่ตลอดเวลา  คิดว่าตัวเองด้อยกว่าเสมอ เห็นแก่เงินแล้วก็ได้แต่กินๆนอนๆอยู่ทั้งวัน ไม่เคยพูดจาดี ๆ กับใครเลยซักครั้งนอกจากเพื่อน

พอเห็นลูกของเพื่อนพ่อก็อยากสนิทชิดใกล้ด้วย แต่ไม่กล้าไปทัยทาย มันพูดไม่ออกนี่วา ~ อยู่ต่อหน้าผู้ชายก็ไม่กล้าพูดด้วย(ก็คนมันเขินง่ะ) จะทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ดวงตกทุกที ถึงจะพยายามซักแค่ไหนก็ไปไม่รอด …..เฮ้อ…..



แล้วเธอหยุดพักหายใจเหือกหนึ่ง และถอนหายใจอีกเหือกหนึ่ง … เธอตะโกนเสียงดังขึ้นอีกมาว่า

-   " เรามันโง่ งี่เง่า เต่าตุ่นชะมัด โง่จริงๆเลย"

และแล้วเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะ อันใหญ่และแตกห้าวของชายผู้หนึ่ง ตอนนี้เค้าอยู่หลังของโอโตะ

- " ฮึๆๆๆ ฮ้า ฮ้า ฮ้า ฮิฮิ…." แล้วชายผู้นั้นก็มองหน้าโอโตะพร้อมกับเสียงหัวเราะอันดัง สะนั่น

โอโตะรีบหันหน้ามามองตามเสียงหัวเราะที่ได้ยิน

- " อ๊ะ!…" โอโตะตกใจ ที่เห็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี ใส่เครื่องแบบนักเรียน ร.ร. ชื่อดัง(อยู่มัธยม)  โอโตะไม่กล้าพูดกับผู้ชาย(เพราะอะไรไม่รู้) และคิดในหัวว่า….

'ควรทำยังไงดี ไงๆก็ทำถ้า หาเรื่องไว้ก่อนแล้วกัน (เซ่อๆเอาไว้) '

- " เอ่อ..นี่หัวเราะทำไมกัน ชั้นตลกขนาดนั้นเชียวหรือ " โอโตะก็ยังทำท่าเขินอยู่

- " ก็รู้อยู่แล้วนี่ จะถามทำไม ฮิฮิฮิ ชั้นไม่เคยจะหัวเราะได้ขนาดนี้มาก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เฮ้อ…ว่าแต่เธอยังเด็กกล้าตะโกน บ่นอยู่คนเดียวอยู่ได้ มันแปลกจริงๆ ง่ะ 55555" ชายคนนั้นยังอดขำไม่ได้และทำท่าไม่เคยจะหัวเราะแบบชอบใจได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย

- " จะ…จะ..เจ้าเซ่อ คนกะ กำลังเครียดอยู่นะ" โอโตะเริ่มเขินมากขึ้นทุกทีแล้ว ไม่นานนักเสียงของชายคนนั้นและเสียงของโอโตะก็เบาลดลงไป

- "ปัดโธ่เว้ย…." โอโตะเซ็งที่เถียงคนไม่เป็น ต้องเถียงแบบเป็นตุเป็นตะ

- " อะไรกัน จะยอมแพ้แล้วหรอเด็กใจซื่อเอ๋ย ฮึ" ชายคนนั้นทำท่าท้าทายโอโตะ โดยยิ้มแบบเด็กจิ๊กโก๋ปากซอย (อ่ะ…ล้อเล่นๆ)



          จริงๆแล้วเค้าไม่ยักกะยิ้มเลย เพราะชายคนนี้จะว่า สุขุมก็ไม่ใช่ จะดูติ้งต๊องก็ไม่ใช่ เป็นคนที่ไม่มีนิสัยคงที่สักเท่าไหร แบบไปเรื่อยๆ แถมยังมีนิสัยเสียด้วยนั้นก็คือ การแกล้งคนอื่นเป็นประจำ เวลาที่เค้าอยู่เฉยๆก็จะเท่ สุขุมเอามากๆ แต่ความจริงนิสาย~ ของเค้ามักจะไม่ค่อยมีตัวตน แบบว่า อ่ะ…เฮ้อ…บอกไม่ถูกง่ะ (^_^;) (ขนาดคนเขียนยังนึกภาพตอนอยู่เฉย ๆ  ไม่ออกเล้ย) ถ้าบอกในความคิดของผู้แต่ง  ก็…นะ… " อยู่เฉย~เฉย~จะมีลักษณะ คนไม่พูดไม่จากับใคร ไม่เน้นความเป็นสุขุมและความเท่ห์มากเกินไป ไม่มีเลยด้วยซ้ำ ที่จริงในเรื่องจะมีคาแรคเตอร์ที่เท่ห์มาก ๆ  แต่เจ้าตัวไม่ชอบอวดตัวง่ะนะ (ก็คนเขียนชอบเอานิสาย~ แปลก ๆ  เดายากมาเล่นเลยนี่นา )



** ขอโทษนะฮ่ะสำหรับคนที่เคยอ่านไปแล้ว ป๋มได้เปลี่ยนเนื้อเรื่องในตอนที่หนึ่งบางตอน รวมทั้งชื่อตอนด้วย

แล้วก็เปลี่ยนชื่อตัวละครบ้างเล็กน้อย

ส่วนคนที่ยังไม่เคยอ่านก็ช่วยตำหนิหน่อยก็ดีนะฮะ ถ้าตรงหนายป๋มเขียนไม่ถูกต้องก็ขออภัยอย่างยิ่งเลยนะฮะ  เด็กใหม่ขอรับ