คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sick - นอนเป็นเพื่อน
Sick.
:Mads Mikkelsen , Hugh Dancy
……………………………………………………….
ย่างเข้าสู่หน้าฝนที่แสนจะหมองหม่น ท้องฟ้าที่มีแต่ความมืดมัว ผืนดินที่ชุ่มแฉะหยาดฝนจนเกิดแอ่งน้ำโสโครกหลายแห่ง ทั้งสกปรก และ มีเชื้อพิษไข้หวัดมากมาย แค่คำนึงถึงก็แขยงที่จะย่างออกจากตัวบ้านอันแสนปลอดภัย และ อบอุ่น และเป็นที่แน่นอนว่าผู้คนส่วนใหญ่เลือกที่จะอยู่ในตัวบ้าน ถ้าไม่มีธุระสำคัญคงไม่ออกไปภายนอกบ้านเป็นที่แน่นอน
ลึกเข้าไปภายในบ้านสไตล์โมเดิร์นเรียบง่ายสีน้ำเงินเข้มสลับดำดูเท่ห์ไม่หยอกสะท้อนว่าเจ้าของบ้านค่อนข้างมีฐานะทีเดียว แต่เพราะฝนตกกระหน่ำมาถึง3วันติดกัน ก็แทบจะไม่มีผู้คนได้เห็นเจ้าของบ้านหลังงามนี้สักเท่าไหร่ เนื่องมาจากชายหนุ่มเจ้าของบ้านนั่งซุกในผ้าห่มหน้าเตาผิง เปิดโทรทัศน์ และ อ่านหนังสือ อย่างสบายอารมณ์เสียเหลือเกิน
Hugh ไม่มีงานแสดงเข้ามาในช่วงนี้ ก็เพราะภาพยนตร์ซีรี่ย์ที่เขานำแสดงเป็นพระเอกนั้น จบซีซั่นที่1ไปแล้ว และงานแสดงอื่นๆนั้นก็ยังคงอยู่ระหว่างการเตรียมบทให้นักแสดงทั้งหลายซึ่งเขาก็มีเวลาสุขสบายไปราวๆ1-2เดือนได้ทีเดียว แต่ก็ต้องมาหยุดชงักความคิดที่จะออกไปใช้ชีวิตวันหยุดได้เลย ก็คงเป็นเพราะฝนที่เทลงมาไม่หยุดหย่อนเสียที
“ไม่มีสัญญาณภาพเลย แหงล่ะ ตกหนักขนาดนี้นี่นะ” ฮิวจ์พึมพำกับตนเองเรื่อยเปื่อย ในเมื่อโทรทัศน์ใช้การไม่ได้เสียนี่ เขาจึงนำนิยาย และ หนังสืออีกมากมายที่เขาสนใจซื้อมาแต่ก็ไม่มีเวลากับการอ่านหนังสือเลย นี่จึงถือเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะใช้เวลานี้ไม่ให้เสียเปล่าโดยการทำสิ่งที่ตั้งใจไว้เสียที
“อืม…จะว่าไปแล้ว…มีแต่นิยายผีๆทั้งนั้นเลยนี่น่า?” Hughลืมไปเสียสนิท ว่าเขากว้านซื้อนิยายสยองขวัญมามากนักเนื่องจากอยากจะเข้าใจอารมณ์ของความกลัว และ สับสน ก่อนที่จะได้แสดงในหนังสั่นประสาทจริงๆ และมันก็ช่วยเขาได้มากเสียด้วย แต่ในยามนี้ ที่เขาอยู่คนเดียวตามลำพังเช่นนี้ ปนกับความมืดและเสียงฟ้าร้องครืนๆตลอดเวลา นี่มันฉากในภาพยนตร์สยองขวัญชัดๆเลย
“เอาว่ะ…ถือว่าบิวต์อารมณ์” Hugh ทำใจดีสู้เสือหยิบนิยายสยองขวัญขึ้นมาเล่มนึง ‘The Exorcist’แค่เพียงชื่อเขาก็แทบอยากจะเอาหัวโขกกำแพงว่าทำไมเขาถึงได้กล้าดีซื้อเรื่องนี้มาอ่านกันนะ? แล้วคืนนี้เขาจะหลับลงได้อย่างไร
20นาทีผ่านไป
“เฮ้อ…ไอ้นิยายบ้าเอ๊ย!” Hughปิดหนังสืออย่างเบามือ แล้วมองรอบๆตัว ในเวลานี้ย่างเข้า3ทุ่มกว่าๆแล้ว มันช่างมืดและวังเวงเสียนี่กระไร แต่ฝนเจ้ากรรมก็ยังคงไม่ยอมหยุดตกเสียที เขาไม่มีความกล้าเหลือแล้วขนาดที่ว่าจะลุกไปนอนยังไม่กล้าเลย
“….โทรเรียกใครมานอนด้วยดีกว่า…แต่ใครหน้าไหนจะมากันล่ะแบบนี้?”Hughในยามนี้กลัวจนเหมือนคนวิตกจริตพูดอยู่คนเดียว เดินวนไปวนมาในบริเวณเดิมที่นั่งอ่านนิยายเมื่อซักครู่นี้เท่านั้น
“….แครอลไล?...ไม่ๆ เป็นผู้หญิงจะมานอนกับผู้ชายตามลำพังได้ไง? ….ผู้กำกับ…รายนั้นคงไม่ยอมให้เรานอนแถมจะเล่าเรื่องน่ากลัวๆอีกล่ะสิ” Hughไม่รู้สึกเลยซักนิดว่าเขานั้นทำตัวดั่งคนบ้าที่ไม่มีที่ไปต้องพูดอยู่กับตัวเอง
“!? รายนั้นขอให้ยังไม่กลับประเทศทีเถอะ!!” Hughนึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้ เขารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ของคนที่เขานึกถึงอยู่ทันที คนที่Hughนึกถึงอยู่นี้เป็นนักแสดงเช่นเดียวกันกับเขาซึ่งเคยรู้จักกันมาเมื่อ3ปีก่อน และเริ่มสนิทกันเรื่อยๆจนกระทั่งบังเอิญได้มาร่วมแสดงด้วยกันอีกในบทที่มีสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นอย่างประหลาด ซึ่งHughและคนที่กล่าวนี้กลายเป็นว่าสนิทกันมากในยามนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรต่างคนก็จะมาเล่าให้อีกฝ่ายฟังตลอด และช่วยเหลือกันได้ดี จนความสนิทสนมเริ่มก่อตัวขึ้น แต่ปกติคนที่กล่าวถึงนี้ไม่ได้อาศัยอยู่ที่อเมริกาแต่อยู่ที่เดนมาร์กจึงติดต่อกันผ่านทางโซเชียลต่างๆ เช่น ทวิตหากันไม่ก็ สไกป์ แต่นี่ถือเป็นโอกาสที่ดีที่เดียวเนื่องจากคนคนนั้นต้องมาอยู่โรงแรมแห่งหนึ่งเพื่อไปสตูดิโอได้สะดวก ซึ่งไม่ไกลจากบ้านของHughนัก และคนคนนั้นเองก็เคยมาซ้อมพูดบทที่บ้านเขาบ่อยครั้ง
“รับสิๆๆๆ” ยามนี้Hughกลับกลายเป็นเด็กน้อยที่หวาดกลัวต่อสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ รอคอยให้คนในสายมารับโทรศัพท์ให้เร็วที่สุด
“ตืด—ตืด—ตืด-- …คลิ๊ก!” มีเสียงที่แสดงว่าคนในสายรับแล้วแต่กลับไม่มีเสียงพูดจากอีกฝ่ายเลย หรือโทรศัพท์จะเสียกันละนี่?
“Mads…..Mads ได้ยินผมมั้ย? Hughเองนะ” เงียบอีก ไม่มีเสียงตอบกลับทั้งๆที่อีกฝ่ายรับสายแล้วแน่นอน Hughเริ่มกลัวขึ้นมา ว่าMadsเป็นผู้รับสายจริงๆเหรอ…
“อ่ะ…เอ่อ…ฮัลโหล? มีใครได้ยินผม…?!!” ทันใดนั้นก็มีเสียงแหบพร่าตอบกลับมา มันช่างเป็นเสียงที่น่ากลัว น่าขนลุกขนพองที่สุด ณ ตอนนี้
“อ่าห์-----...ฮัล…ฮัลโหล?---” Hughแทบจะหลุดกรี๊ดออกมา ยังดีที่เขาคุมสติเอาไว้ได้จึงพูดตอบกลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆว่า
“อ่ะ เอ่อ…Madsเหรอ?” น้ำเสียงของ Hugh แทบจะเรียกได้ว่าสั่นเครือเพราะความกลัวแต่ก็พยายามที่จะควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด
“…Hugh….เหรอ?” เสียงในสายขาดหายเป็นช่วงๆ และเสียงเบาลงเรื่อยๆเหมือนกับว่าคนในสายเหลือแรงที่จะสนทนาน้อยเต็มทีแล้ว
“ใช่ ผมเอง นั่นMadsใช่มั้ย?” Hughค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าเสียงที่กำลังสนทนากับเขาอยู่นั้นเป็นผู้ที่เขาอยากพูดด้วยจริงๆไม่ใช่ผีสางที่ไหน แต่ทำไม…เสียงถึงเป็นเช่นนี้ไปล่ะ
“…อ…อือ..ผมMadsเอง” เสียงนั่นคลายความแหบพร่าไปบ้างแต่ก็ยังฟังดูเหมือนเจ้าของเสียงนี้อ่อนล้าเต็มทีแล้ว
“นี่ผมHughนะ…คุณ…เป็นอะไรรึเปล่า?” Hughฉุกคิดได้ว่าถ้าเขาพล่ามถึงความขี้ขลาดของเขาแล้วขอร้องให้Madsมาอยู่เป็นเพื่อนเขาทั้งคืนก็คงเป็นความคิดที่แย่มาก เพราะดูจากน้ำเสียงของคู่สนทนาแล้ว เขาฟันธงได้เลยว่าMadsเป็นหวัดแน่นอน หนักเสียด้วยสิ
“อืม…ผมก็…แค่ก! ไม่ค่อยจะสบายเท่าไหร่น่ะ…ฝนตกหนักซะขนาดนี้นี่นะ…แล้วมีอะไรเหรอ?” Madsพยายามรักษาน้ำใจรวบรวมเรี่ยวแรงพูดกับHughให้ได้
“อ๊ะ!เอ่อ…คือ…”Hughเกิดความอายขึ้นมา เขาไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆแล้วที่จะกลัวผีแล้วไม่กล้าอยู่คนเดียวแต่นี่เขาก็เป็นเช่นนั้น แถมคนที่เขาอยากจะให้มานอนด้วยกันกลับกลายเป็นว่าป่วยอยู่เสียนี้
“ฮัลโหล....Hugh?” ปลายสายเงียบไปจนผิดสังเกต โทรศัพท์เสียหรือคู่สนทนาใกล้แฮ็งค์กันล่ะนี่?
“ผม…ผม…….ผมขอไปนอนบ้านคุณได้มั้ย!?”
TBC.
ตอนที่แต่ง แต่งตั้งแต่ช่วงฝนยังตกทุกวันน่ะค่ะยังไม่หนาวเหมือนตอนนี้ เดี๋ยวกะจะแต่งหน้าหนาวด้วยซะเลยแต่เอาหน้าฝนให้เสร็จก่อน555555
ความคิดเห็น