คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I Hate You ~ 1
บทนำ
ผมเป็นชื่อคินผมเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน บ้านของเรามีกันอยู่ 2 คน มีผมและพี่สาว พี่สาวของผมชื่อว่านาว พ่อกับแม่ของเราเสียชีวิตไปแล้ว เพราะพวกท่านได้เกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้ผมก็มีพี่สาวที่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งแม่ ที่เป็นครอบครัวของผม ผมถึงได้ออกตระเวนตามหางานเพื่อแบ่งเบาภาระจากพี่...แต่ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปหางานที่ไหนได้ ตอนนี้ผมกับเพื่อนก็เดินอ้อมเมืองได้แล้วมั้ง??? โอ๊ะ! ลืมแนะนำเพื่อน เพื่อนที่เดินข้างๆ ผมนี่มันชื่อว่าไอ้แรมโบ้ มันเป็นผู้ชายครับ แต่เป็นผู้ชายที่หน้าหวานมากแถมยังมีผู้ชายมาตามจีบมันตลอด จนผมยังนึกอยู่เลยว่าเรามีเพื่อนผู้ชายหรือเพื่อนผู้หญิงว่ะ???? ที่มันต้องมากับผมนะไม่ใช่ว่าผมชวนมันมาน่ะ...มันน่ะมาเอง มันบอกว่าอยู่บ้านเฉยๆ มันเบื่อก็เลยออกมาหาไรทำเป็นเพื่อนผม...เป็นเหตุผลที่ดีมากกกกกก ตอนนี้ก็จะหนึ่งทุ่มแล้วยังหางานไม่ได้เลยอ่ะ
“นี่!...วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”
“จริงดิ!!”
“ใช่...วันนี้ป๋าให้เงินฉันมาเพียบ++”
ขณะที่ผมกำลังคิดว่าเราน่าจะกลับบ้านแล้ว แต่บังเอิญได้ยินสองสาวกำลังคุยกันสนุกสนานอยู่ ผมจึงหันไปมองทางสองสาวก็พบว่าสองสาวนั้นกำลังเดินเข้าไปในคลับแห่งหนึ่ง...นั่นมันทำให้ผมนึกอะไรออก...........
“เฮ้ย!! ฉันรู้แล้วว่าจะทำงานที่ไหน”
“รู้แล้วเหรอ!!!”
“ทำงานที่คลับนั่นไง”
ไม่พูดเปล่าผมชี้ไปที่คลับ ที่สองสาวนั้นเข้าไป...ลองทำดูแค่เป็นเด็กเสิร์ฟเอง มันไม่น่าเสียหายอะไรจริงไหม...
“Wow! โครตรเจ๊งเลยว่ะ ” แรมโบ้
“พี่ครับพวกผมมาสมัครงาน” ผมกับแรมโบ้เดินเข้าไปถามพนักงานที่ยืนอยู่หน้าคลับ
“อืมมม! รอแป๊บนะ.... ”
พี่บอดี้การ์ดพูดเสร็จก็หยิบมือถือออกมาโทรหาใครสักคนอยู่....
“ครับ ครับ....OK ....ตกลงว่าเริ่มงานวันนี้เลยแล้วกัน”
เร็วขนาดนั้นเชียว....โฮ้! ไม่คิดจะตรวจประวัติเลยเหรอ??? สรุปคือผมกับไอ้แรมโบ้ได้ทำงานอยู่ที่คลับนี้แล้วตอนนี้ก็เดินตามพี่เขามาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หลังร้าน.....อืม พนักงานที่นี้ก็เยอะเหมือนกันแฮ่ะ!
“เจ๊! เด็กใหม่มาแล้ว”
“บอกกี้ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าเจ๊...สอนไม่รู้จักจำ...ไหนดูสิ+”
พอมาถึงหลังร้านก็เห็นว่าพนักงานแต่ละคนกำลังเตรียมตัวทำงานอยู่ แต่คนตรงหน้าที่พี่เขาเรียกแกว่าเจ๊สิ...โฮ้! เธอเป็นผู้หญิงที่ดูสวยมาก ดูเหมือนจะเป็นคนใจดีแฮ่ะ...
“น่ารักจังเลยอ่ะ...มีประวัติส่วนตัวมาด้วยหรือเปล่าจ๊ะ!”
“มีครับ/มีครับ” ผมกับไอ้แรมโบ้ตอบพร้อมกัน...แล้วก็ยืนประวัติให้พี่แกไป
“อืม...อืม Ok. ผ่าน ไม่ต้องเรียกฉันว่าเจ๊น่ะ มันดูแก่ไปเรียกว่าพี่แล้วกัน พี่ดาด้า ok. แล้วพวกเธอชื่ออะไร...”
“ผมคิน”
“ส่วนผมแรมโบ้ครับ”
“แล้วเราต้องทำไรบ้างครับ”ผมถาม
“มานั่งตรงนี้ก่อน...เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”
มันยาวขนาดนั้นเลยหรือครับพี่ถึงต้องนั่งฟังเนี้ย....
“พี่จะบอกนะว่าพี่เป็นผู้ดูแลพนักงานทุกคน หน้าที่ของน้องๆ ก็คือเป็นเด็กเสิร์ฟน่ะ เจ้าของที่นี้น่ะไม่โหดหรอกเขานะใจดีเว่อร์! และหล่อมากกกก”
“พี่คงจะแอบชอบเขาอยู่ใช่ไหมครับเนี้ย”
ผมไม่ได้ถามน่ะ...ไอ้แรมโบ้มันถาม ผมน่ะไม่อยากรู้เรื่องหรอก.....
“บ้าเหรอ...รู้ได้ไง... ไป ไป ไป....ไปทำงานได้แล้วลูกค้ามาเยอะแล้วมั้ง”
ดู She หน้าแดงพี่แกแสดงออกขนาดนั้นใครไม่รู้ก็บ้าแล้วววว...ตอนนี้ผมกับไอ้แรมโบ้ก็อยู่ในชุดพนักงานเรียบร้อยแล้ว ชุดก็ไม่มีอะไรมากนะ ก็มีเสื้อข้างในแขนยาวสีขาวและก็เสื้อข้างนอกที่เป็นเสื้อแขนกุดสีดำ ดูผมสิ ผมหล่อใช่ไมล่ะ...ฮิ ฮิ
คนเยอะจังเลยแฮ่ะ! ตอนนี้ผมอยู่ในร้านแล้วคนมาเยอะมากเลยอ่ะ ไอ้แรมโบ้ก็...เหมือนว่าจะมีสาวๆ จีบมันอยู่น่ะ...แต่ยังไงมันก็หล่อน้อยกว่าผมอยู่ดี 5555
“น้องคินเสิร์ฟให้ลูกค้าด้วยจ๊ะ”
“ครับ” คนเยอะจังเลย...มองก็ไม่ค่อยเห็นเท่าไร
“เครื่องดื่มได้แล้วครับ” ผมวางเครื่องดื่มให้ลูกค้า
“เดี๋ยวสิ! มานั่งด้วยกันก่อนสิน้องชาย”
ไม่พูดเปล่า เขายังมาฉุดข้อมือให้ผมลงไปนั่งข้างๆ เขา ผมจะทำไงดีล่ะ ผมเป็นผู้ชายเหมือนเขาน่ะ
“โทษน่ะครับ...ผมมีงานต้องทำต่อ”
“อยู่ด้วยกันก่อนสิ...ฮืม..”
ผมพยายามแกะมือของเขาออกจากแขนของผม ทำไมกำแน่นอย่างนี้เนี้ย...ต่อยมันเลยดีไหม!
“คุณลิคเคอครับ...คุณนออกใจผมเหรอคับ ผมไปห้องน้ำแป๊บเดียวเองน่ะ”
“ฮืม??”
ดูเหมือนว่าแฟนคุณลิคเคออะไรนี้จะมาแล้วแต่ดูท่าคุณลิคเคอจะเมามากแล้วน่ะเนี้ย..ฮืม..กลิ่นเหล้า ชัดเลย...เด็กหนุ่มหน้าหวานเดินมานั่งลงข้างๆ คุณลิคเคออะไรเนี้ยแล้วก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจเอามากๆ เลยล่ะ ดูท่าจะหึงสามี
“คุณลิคเคอออ....อืม...อืม...อ่ะ..อย่าสิครับ...อืม...”
OoO!!! อึงกิมจิเลยสิครับ มาจูบไรตอนนี้ว่ะ แต่ก็มีข้อดีคือมือที่คุณลิคเคอจับอยู่คลายออกจากแขนผมแล้ว ผมจึงใช้โอกาสนี้รีบหนีออกมา...อือฮื่อ! จองห้องเลยไมครับ....จูบกันขนาดนั่นอ่ะ
“พี่สุดหล่ออ~~”
เหมือนว่าจะมีลูกค้าเรียกผมน่ะ ผมเดินไปหาหญิงสาวที่ดูสวย...แต่ไม่สวยเลยในเวลานี้ เข้าใจที่ผมพูดไหม?...
“ครับ....เรียกผมหรือครับ”
เธอพยักหน้าเป็นเชิงตอบว่าใช่...ทำไรอ่ะ เธอใช้มือมาฉุดผมให้นั่งลงข้างๆ แล้วเธอก็เลือนหน้าเข้ามาใกล้เป็นระยะๆ เอาแล้วสิ ทำไง...ท่าแฟนเขามาเห็น แฟนเขาไม่ต่อยปากผมเหรอ...
“จ...จะ..ทำไรครับ”
“……”
เธอไม่ตอบ แต่...มันใกล้มาแล้วอีกนิดเดียว.....1...2...3 จุ๊บ!! จูบแล้ว ตอนนี้ผมหลับตาปรี๊เลย ไม่กล้าลืมตาเลยน่ะเนี้ย ฟุ๊บ!! ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ได้โดนจูบแล้ว...แต่ผมกลับรู้สึกหนักๆ ตรงตักของผม ผมก้มลงมองตักตัวเอง...พบว่าคุณผู้หญิงสลบอยู่ที่ตักของผมนั่นเอง
“อ้าว! คุณครับ คุณ...” ไม่ตอบแสดงว่าสลบจริงๆ
ผมให้พี่พนักงานแถวนั้นช่วยพาคุณเธอไปส่งอยู่ที่พัก ส่วนผมก็ทำงานตามปกติ...แต่ดูเหมือนคุณผู้หญิงนั้นจะทิ้งคาบรอยไว้ที่เสื้อของผมน่ะ ผมก้มลงไปดมดู ฮืม...กลิ่นแรงมาก ไปล้างออกดีกว่าขืนทิ้งเอาไว้ลูกค้าคงรังเกียจน่าดู ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำชายแล้วเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างคาบนั้นออก โอ๊ะ! ผมมีคำถาม ถามว่า...ระหว่างห้องน้ำหญิงกับห้องน้ำชาย ห้องน้ำไหนมีกลิ่นเหม็นกว่ากัน....ติ๊ก...ต็อกๆๆ เฉลย!! คือ ห้องน้ำผู้หญิงนั่นเองเพราะว่าห้องผู้หญิงก็วู้เหม็นไงครับ(Women) ส่วนห้องน้ำผู้ชายก็เหม็นน้อยหน่อยก็เรียกว่าเหม็น (Men) เฉยๆ ไงครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ (ตลก...)
ตุ๊บ!!
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ”
“.....”
หลังจากที่ผมล้างคาบเสร็จก็หันหลังมาว่าจะออกไปทำงานต่อแต่พอหันไปก็เผอิญชนเข้ากับหน้าอกของใครเข้าเต็มๆ....
แต่เขาไม่พูดอะไรซักคำ เขาเอาแต่มองหน้าผม..หรือว่า...เขากำลัง...กำลัง...จะฆ่าผม โทษฐานที่ผมเดินชนเขา (นายเอกของไรเตอร์เป็นบ้าไปแล้วววววว) แต่ผิดคาดเขายืนมือสองข้างมาจับไหล่ผมเอาไว้แน่นแล้วเลือนหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร
“อย่าน่ะครับ”
ผมใช้มือสองข้างดันหน้าเขาให้ออกห่างจากหน้าผม ....แล้วผมจะต้องทำไงต่อครับคุณผู้อ่าน...(เสียงตะโกนมา’สมยอมเลย’) จะบ้าเหรอครับคุณผู้อ่านถึงเขาจะหน้าตาดี หล่อมากมายแต่ผมยังไม่อยากเสียเวอร์จิ้นน่ะคร๊าบบบบบบบบ!!
“หยุดเถอะครับ...มันไม่ดีน่ะครับ..เราเป็นผู้ชายทั้งคู่น่ะครับ...ไม่ดีแน่ครับ...อย่าน่ะคร๊าบบบบ!”
ผมพยายามปลอบเขาแต่เขาแรงเยอะมาก แรงเยอะจัง...ดันไม่ไหวแล้วอ่ะ หมับ!! ตอนแรกมือทั้งสองข้างของเขาอยู่ที่ไหล่แต่ตอนนี้อยู่ที่ข้อมือผมแล้วครับ...ไม่ได้อยู่เฉยๆ น่ะ แต่พยายามดึงมือผมเอาไว้แล้วก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ แต่ถึงอย่างนั้นมันทำให้ผมต้องเดินถ้อยหลังมาเรื่อยๆ จนทำให้หลังของผมติดกับกำแพงห้องน้ำ....T^T
จุ๊บ!!! ตุ๊บ!!! แค่เท่านั้นเองหลังจากที่ปากของเขามาประกบกับปากของผมได้ไม่นาน ขาของผมมันก็ทำงานโดยอัตโนมัติ คือกระทืบที่เท้าแล้วต่อด้วยลูกทีบไปที่หน้าท้องของเขา
“ขอโทษน่ะครับ!!” หนีสิครับที่นี้.....(ในใจ:สมน้ำหน้า คิดจะมาจูบชายชาติทหารหรอ...เร็วไปอีกร้อยปีโว็ย!!)
ตอนนี้ผมหนีออกมาจากห้องน้ำได้แล้ว แฮ่กๆๆ เหนื่อยน่ะเนี้ยมาทำงานวันแรกก็โดนซะแล้ว.....แฮ่กๆ...
“อ้าว...เป็นไรล่ะไอ้คิน ทำงานเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ”
ถามมาได้ไอ้เพื่อนบ้า...ทำงานมันไม่เหนื่อยหรอกแต่มันเหนื่อยที่ต้องคอยรักษาเวอร์จิ้นตัวเองอยู่ตลอดเวลาเนี้ยสิ
“วันนี้ดวงซวยว่ะ โดนทั้งชาย ทั้งหญิงรุม”
“อย่าว่าแต่มึงเลย...กูก็โดน”
“แต่ไม่เป็นไร...เพื่อพี่กูทนได้”
“เว่อร์แล้วมึง”
ไรว่ะ...ก็คนมันรักพี่นี้หว่า โด่! วัยรุ่นเซ็ง.....
“นี้หนุ่มๆ จ๊ะ...จะเลิกงานแล้วน่ะ”
“ครับ/ครับ”
“แล้วเราไม่ต้องเก็บร้านเหรอครับ???”
ไอ้แรม...มันถามครับ งี้แหล่ะเพื่อนผมสงสัยไรถามเลย
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะเพราะว่าร้านยังไม่ปิด ร้านจะปิดก็ตอนตี 2 นั่นแหล่ะ”
“แล้วทำไมพวกผมถึงกลับเร็วล่ะครับ” นั่นสิ????
“เขาแบ่งเป็นเวรกันน่ะ...น้องคินกับน้องแรมโบ้อยู่ในช่วง 1ทุ่มถึง 4ทุ่ม”
“อ่อ...เข้าใจแล้วครับ พวกเราลาล่ะครับ ^_^”
“อุ๊ยตายแล้ว...น่ารักจังเลย”
พี่แกไม่พูดเปล่า แถมยังใช้มือสองข้างมายิกแก้มไอ้แรมแล้วส่ายไปส่ายมา ดูหน้ามันดิ....ขำว่ะ!
“พี่ครับ...ผมเจ็บ”
“โทษที...เดินทางกลับบ้านดีๆ ล่ะ”
พวกผมขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ตอนที่อยู่บนรถน่ะเม้าส์กันไม่หยุดหรือเรียกอีกอย่างว่าบ่นให้กันฟังนั้นแหล่ะ......
“ถึงแล้วครับ”
“เท่าไรครับ”
“150 ครับ”
บรื้น!!! สรุปคือผมเป็นคนจ่ายค่าแท็กซี่ผมอยากจะฆ่าไอ้เพื่อนบ้านี้จริง....
“เจอกันพรุ่งนี้” มัน
“เอ่อ!...เจอกัน” ผม
ผมเดินมาถึงประตูหน้าบ้านก็เห็นว่าไฟในบ้านเปิดอยู่ สงสัยพี่กลับมาแล้วมั้ง...
“กลับมาแล้วครับ”
“มาแล้วเหรอคิน”
แหม่!! พี่ผมหน้าบานมาเชียว...ได้เลื่อนตำแหน่งหรือไง
“เป็นไร...ทำไมหน้าบานมาเชียว”
“ก็พี่ได้ไปทำงานให้นักธุรกิจชื่อดังคนหนึ่งน่ะสิ แล้วถ้าพี่ทำงานนี้สำเร็จพี่ก็จะได้เลื่อนตำแหน่ง ไชโย!”
“ทำให้ได้ก่อนเถอะพี่...”
“ไอ้น้องปากเสีย...แล้วหายไปไหนมาถึงกลับบ้านมาดึกป่านเนี้ย”
“ไปทำงาน....”
ดูทำหน้าเข้า...ไม่เชื่อหรือไงว่าไปทำงาน โด่! ไม่เชื่อไรเราเลย อย่างนี้ยังจะให้ผมเชื่อพี่อีกเหรอ...
“น้องรัก...ฉันรักแกมาก แล้วไปทำงานอะไร”
“เด็กเสิร์ฟ”
“เป็นการเริ่มต้นที่ดี....ไอ้บ้า!!! แกเรียนตั้งปริญญาตรีแล้วไปเป็นเด็กเสิร์ฟเนี้ยน่ะ”
รู้แล้วว่าต้องโดนด่า...ก็สมัยนี้มันหางานยากนี้หว่า งานอะไรที่พอทำได้ก็ทำไปก่อนนิ...พอมีเงินแล้วค่อยหางานใหม่ทำก็ได้
“ได้งานทำก็ถือว่าดีแล้ว”
“ชิชะ!”
“ไปนอนน่ะ...เดี๋ยวไปมหาลัยสาย”
ผมน่ะเรียนปริญญาตรีแล้ว ทั้งทำงาน ทั้งเรียน อัจฉริยะไหมผมน่ะ คนอะไรไม่รู้หล่อแล้วยังเก่งอีก โฮ่ะๆๆๆๆๆ zzzzzzzZZZZZZZZ
“โย่! เพื่อน”
“.....”
“ไอ้คิน...มึงเป็นไรว่ะ”
“บายบายดี”
“ยังไม่ได้ไปไหน...จะลาทำไหม”
โอ๊ย!! เดี๋ยวปั๊ด! ไม่เขาใจหรือไงภาษาวัยรุ่นอ่ะ ไม่อินเทรนเลยเพื่อนกู
“ไม่ได้ลา กูบอกว่าสบายดี”
“มึงก็บอกว่าสบายดีก็จบแหล่ะ...ยังจะมาบายบายใครเขาจะไปเข้าใจว่ะ”
เอ่อ...บ่นเข้าไปกูผิดอยู่แล้วล่ะ...หลังจากที่เข้าไปทำงานที่คลับนั้นตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ก็...1สัปดาห์ได้แล้วล่ะมั้งแล้วที่พี่ผมบอกว่าจะได้ทำงานกับนักธุรกิจชื่อดังก็คงจะเป็นวันนี้ล่ะมั้ง ที่นักธุรกิจอะไรนั่นจะมาจากต่างประเทศ คงจะเป็นตาแก่อ้วนๆ หัวล้านแน่ๆ เลย อิอิอิอิอิ
“วันนี้พี่ดาด้าบอกว่าให้ไปทำงานเร็วหน่อยเพราะเจ้านายเรากลับมาวันนี้เลยอยากจะสำรวจว่าพนักงานเป็นยังไงบ้าง”
ในที่สุดก็จะได้เห็นหน้าเจ้านายตัวซักที...อยากจะรู้จังว่าหน้าตาของคนนั่นเป็นยังไง จะอ้วนหรือผอม หรือจะหน้าตาดีเหมือนที่พี่ดาด้าบอกหรือเปล่าน่ะ.....(ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ)
ณ ที่คลับ
“ทุกคนแต่งตัวเรียบร้อยแล้วน่ะ”
“ครับ/ค่ะ” ทุกคนประสานเสียงกัน
“ดีมาก...วันนี้คุณเรลลิชจะกลับมาจาก England ”
ดูเจ๊แกสิใส่สำเนียงฝรั่งเชียวน่ะ...เก็บอาการหน่อยน่ะเจ๊ ~ ดู ดู๊ ดู ดูเธอทำ ~
ปึ่ง!!! “นี้!!! เรลมารึยัง”
ตอนนี้มีหญิงสาวปริศนาเดินเข้ามาในคลับ อย่างกับว่าที่นี้คือบ้านของเธอ...ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบเธอเลยแฮ่ะ!
“คุณเรลยังไม่มาค่ะคุณรอยเอิล”
คนที่นี้มีแต่ชื่อฝรั่งหรือไง มีแต่คนชื่อออกเสียงยากๆ ทั้งนั่น ผมต้องกลับไปเรียนภาษาอังกฤษใหม่ดีไหมครับคุณรอยฝ้า++++
“แสดงว่าฉันยังมาทันอยู่...ถ้าเรลมาอย่าบอกเขาน่ะว่าฉันมาแล้ว ฮิ ฮิ! เพราะว่าฉันจะเซอไพรซ์เขา ฮุฮุ ~”
“ค่ะ”
ดูเจ๊ดาด้าเหมือนจะรำคาญกับคุณรอยฝ้าน่าาดูเลยน่ะ...อดทนน่ะเจ๊ สู้ๆ! ส่วนคุณรอยฝ้าก็เดินขึ้นไปชั้นบนกับพนักงานที่ถือของให้เธอตามขึ้นไป
“ยัยรอยอันตราย!! เชอะ! ทำเป็นสั่ง...ไปๆ ไปเตรียมตัว”
“พี่ดาด้าคนคนนั่นเป็นใครเหรอครับ”
ผมลองเข้าไปถามเจ๊แก ก็คนมันอยากรู้นี้น่า...หรือคุณผู้อ่านไม่อยากรู้เหรอครับ ผมรู้ว่าคุณผู้อ่านก็อยากรู้เหมือนกัน....
“ยัยรอยอันตรายนั่นเหรอ...เป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณเรลเพราะว่าพ่อของยัยรอยอันตรายเป็นหุ้นส่วนกับคุณเรลเลยรู้จักกันน่ะแต่ฉันไม่ชอบขี้หน้ายัยนี้เลย....”
“อ่อครับ” รู้เยอะจังเลยน่ะเจ๊
V
V
“อะไรว่ะ...ซวยชะมัดเลย ฮืย! ”
เอ้า...ไอ้แรมมันเป็นอะไรของมันว่ะ แล้วนั่นใครตามมันเข้ามา....
“นายน่ะ...เดี๋ยวก่อนสิทำผิดแล้วทำไมไม่ขอโทษฉันฮ่ะ!”
“คุณเดินมาชนผมเองทั้งที่ผมถือถังน้ำอยู่เฉยๆ แล้วจะให้ผมขอโทษเพื่ออะไร.....”
เอ๊าะโอ้! มีปัญหาซะแล้วเพื่อนกู...แล้วมันเกิดไรขึ้นว่ะ มีใครอยากจะเล่าอะไรให้ผมฟังบ้าง?????
“นี้นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“มึงยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใครแล้วกูจะรู้ไหม....”
เพื่อนผมเจ๋งว่ะ...ถามปุ๊บตอบปั๊บ อัจฉริยะมาก....ปรบมือ แป๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ (ติ๊งต๊อง)
“มีอะไรกันหรือค่ะ”
เจ๊ดาด้ามาแล้ว...ต้องตั้งใจทำงาน เดี๋ยวโดนหักเงินเดือน.....(ก้มหน้าก้มตาทำงาน)....
“นี้! เด็กใหม่ใช่ไหมดาด้า....”
“ค่ะคุณแฟนธอร์ม” เจ๊แกรู้จักด้วย...ไม่น่าจะใช่คนธรรดาแน่ เพื่อนผมจะโดนสับเป็นชิ้นๆ ไหม...โธ่เพื่อน vov+
“ทำไมถึงเลือกเด็กที่มีมารยาทเสียๆ แบบนี้เข้าทำงาน”
แร้งงงงง!!!
“เจ๊! เจ๊รู้จักมันเหรอ??”
ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองอีกไอ้แรมโบ้ vov+
“ยังจะเรียกว่ามันอีก...นี้น่ะคุณแฟนธอร์มเพื่อนสนิทของคุณเรล”
“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่เรียก...สวัสดีครับคุณแฟนธอร์ม ^_^;”
“ -_- ”
ไอ้นี้เจ๋งว่ะ ตีบทแตกได้ดีมาก...ปรบมือ แป๊ะๆๆๆๆๆๆ!!
“ผมขอตัวไปทำงานน่ะครับ” ฟิ้วววววว!!~
เร็วยังกะไรดี...วิ่งเร็วมากสมแล้วที่มันได้เหรียญทองวิ่งกรีฑาตอนมัธยม เพราะอย่างนี้นี่เอง……
“อ้าวๆ ทุกคนคุณเรลมาถึงแล้ว วันนี้คุณเรลมีแขกมาด้วยทำตัวดีๆ กันล่ะ”
เรลลิซของไรเตอร์จะออกโรงแล้ว.....
ความคิดเห็น