ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ณ.. บ้านรัตนปฏิกรณ์
\"โอ๊ย!! เบื่อโว้ย! ไม่มีอะไรให้ทำเลยรึไง\" เสียงคุณชายคนเดียวของบ้านตะโกนลั่นอย่างหงุดหงิด พลางเดินลิ่วหาอะไรทำอยู่ทั่วบริเวณบ้าน เขา.. เด็กชายเทวรักษ์ รัตนปฏิกรณ์ วัย 7 ขวบ คุณชายคนเดียวของบ้าน \'รัตนปฏิกรณ์\' อันใหญ่โตแห่งนี้ ปรกติแล้ว เขาจะมีอารมณ์ที่เยือกเย็นติดลบศูนย์องศาเซลเซียส แต่วันนี้ ไม่รู้โลกเกิดอาเพศร้อนจัดหรือยังไง ถึงได้ทำให้คุณชายผู้สุขุมเยือกเย็น ตามแบบฉบับของผู้ดีคนนี้ อาละวาดมาตั้งแต่เช้า เล่นเอาคนใช้วิ่งกันหัวปั่น ตามปรกติแล้ว ถ้าไม่มีอะไรทำ คุณชายผู้นี้ก็ไม่เคยบ่น ด้วยความเป็นคนที่มีไอคิวสูงประมาณ 400 ทำให้เขาฉลาดเกินเด็กในวัยเดียวกัน บางที ผู้ใหญ่บางคนก็อาจจะไม่ฉลาดเท่าเขาก็ได้ และด้วยความเป็นคนมีเหตุผล ผู้ใหญ่เตือนหรือห้ามอะไรก็ฟัง ทำให้บรรดาคนใช้ไม่ต้องวุ่นกับเขานัก แต่วันนี้... ไม่อาจจะบรรยายออกมาเป็นภาพได้
บางที อาจจะเป็นเพราะการที่พ่อแม่ของเขาไม่เคยอยู่ติดบ้านซักวัน ก็เหมือนกับพ่อแม่สมัยนี้บางคน ที่เห็นงานหรือเรื่องอื่นดีกว่าลูก ไม่เคยเอาใจใส่ดูแลลูก ให้ลูกทำเองหมดทุกอย่าง ซึ่งบางทีบางเรื่อง มันก็เกินความสามารถของลูก ลองนึกภาพดูซิว่าถ้าคุณต้องการคำแนะนำหรืออยากจะปรึกษาพ่อแม่ เมื่อกลับมาถึงบ้าน พ่อแม่ยังไม่กลับ มันจะเสียความรู้สึกขนาดไหน
เขาเดินเร็วจี๋ไปที่สวนสีเขียวชอุ่มภายในบ้าน เมื่อไปถึง เขาก็นั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนขาวสะอาด จุดชมวิวของบ้าน แล้วอารมณ์ของเขาก็เริ่มเย็นลง เมื่อเห็นธารน้ำตกใสสะอาด ที่ไหลลงสู่แม่น้ำสายเล็กๆ แวดล้อมไปด้วยพรรณไม้และดอกไม้ต่างๆ มากมาย เขาสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นเข้าไปเต็มปอด แล้วเขาก็ตัดสินใจออกไปเดินเล่นนอกบ้าน แถวๆ บ้านของเขาเป็นชุมชนที่ไว้ใจได้ ไม่มีโจรผู้ร้าย ทั้งๆ ที่เป็นย่านของคนที่มีฐานะรวยถึงรวยมาก เขาเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่กำลังมีการย้ายข้าวของเข้าบ้านกันชุลมุน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง น่าจะอายุเท่าเขา ยืนอยู่กับแม่ของเธอ เขายืนมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ทำท่าจะเดินผ่านไป ถ้าไม่มีเสียงใสๆ เรียกไว้ซะก่อน
\"นี่ นายน่ะ พาฉันไปเที่ยวหน่อยสิ ไม่มีอะไรทำเลย\" เด็กหญิงคนนั้นนั่นเอง ตอนนี้เธอกำลังเดินมาดึงเขาไปหาแม่ของเธอ แล้วเธอก็หันไปขออนุญาตแม่ของเธอ ซึ่งแม่ของเธอก็ยิ้มและพยักหน้า แล้วเธอก็หันมาถามเขาว่า \"แล้วจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีล่ะ นายพาฉันไปหน่อยซิ\" เขาลังเลนิดหน่อย ก่อนที่จะพาเธอไปที่สวนภายในบ้านของเขา
\"โห... สวยจังเลย ฉันอยากอยู่บ้านนายจัง\" เด็กหญิงอุทานออกมา พลางจ้องสายน้ำตกที่ไหลเอื่อยๆ ก่อนจะถามต่อไปว่า \"แล้วพ่อแม่นายอยู่ไหนล่ะ ฉันจะไปสวัสดีซักหน่อย\"
\"ไม่อยู่ ไปต่างประเทศน่ะ\" เขาตอบด้วยเสียงที่เจือความเหงาไม่น้อย
\"เอ่อ.. ฉันขอโทษนะที่ถาม.. แล้วนายไม่เหงารึไง\" เด็กหญิงถามต่อไป
\"เหงาเหรอ? ฮึ! ฉันอยู่กับคำๆ นี้มาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะมั้ง พ่อแม่ฉันไม่เคยกลับมาฉลองวันเกิดกับฉันเลยซักครั้ง ได้แต่ส่งของขวัญมาให้ ปากก็บอกว่า ทำธุรกิจบ้าบออะไรก็ไม่รู้ เลยไม่มีเวลาว่าง ฉันก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่า พ่อแม่ทำงานก็เพื่อหาเงินมาส่งให้ฉันเรียน แต่บางทีคนเรามันก็ต้องพักกันบ้าง.. เฮ้อ.. ช่างมันเถอะ\" เขาบอก พลางมองสายน้ำตก เหมือนกับจะให้มันชะล้างความเหงาออกไปจากใจบ้าง
\"ฉันเข้าใจนายนะ งั้น.. เอางี้.. ถ้านายเหงา มาเล่นกับฉันนะ ฉันจะทำให้นายหายเหงาให้ได้เลย คอยดู\" เด็กหญิงตอบ พลางยิ้มบางๆ ให้เขา แล้วเด็กทั้งสองคนก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน หลังจากนั้น เด็กทั้งสองก็มาเล่นด้วยกันทุกวัน ความผูกพันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น จนถึงวันที่เด็กหญิงต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่อังกฤษ..
\"นี่ ฉันให้เธอ เอาไว้ดูต่างหน้าฉัน แล้วก็.. อย่าลืมฉันนะ\" เด็กชายวัย 10 ปีบอก พลางยื่นสร้อยที่มีล็อกเก็ตรูปหยดน้ำ ที่ภายในมีรูปเด็กทั้งสองอยู่ ข้างหลังสลักข้อความว่า \'True Love\' ให้เด็กหญิง ที่ยื่นมือมารับ แล้วก็วิ่งเข้ามากอดเขา พลางร้องไห้โฮ จากนั้น เด็กทั้งสองก็แยกจากกัน..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
สวัสดีค่าาา มาเจอกันอีกเรื่องแล้ว (จะอัพทันมั้ยเนี่ย) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 3 แล้ว จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดนะคะ แต่ช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว ช้านิดช้าหน่อยอย่าว่ากันนะคะ ^-^
ณ.. บ้านรัตนปฏิกรณ์
\"โอ๊ย!! เบื่อโว้ย! ไม่มีอะไรให้ทำเลยรึไง\" เสียงคุณชายคนเดียวของบ้านตะโกนลั่นอย่างหงุดหงิด พลางเดินลิ่วหาอะไรทำอยู่ทั่วบริเวณบ้าน เขา.. เด็กชายเทวรักษ์ รัตนปฏิกรณ์ วัย 7 ขวบ คุณชายคนเดียวของบ้าน \'รัตนปฏิกรณ์\' อันใหญ่โตแห่งนี้ ปรกติแล้ว เขาจะมีอารมณ์ที่เยือกเย็นติดลบศูนย์องศาเซลเซียส แต่วันนี้ ไม่รู้โลกเกิดอาเพศร้อนจัดหรือยังไง ถึงได้ทำให้คุณชายผู้สุขุมเยือกเย็น ตามแบบฉบับของผู้ดีคนนี้ อาละวาดมาตั้งแต่เช้า เล่นเอาคนใช้วิ่งกันหัวปั่น ตามปรกติแล้ว ถ้าไม่มีอะไรทำ คุณชายผู้นี้ก็ไม่เคยบ่น ด้วยความเป็นคนที่มีไอคิวสูงประมาณ 400 ทำให้เขาฉลาดเกินเด็กในวัยเดียวกัน บางที ผู้ใหญ่บางคนก็อาจจะไม่ฉลาดเท่าเขาก็ได้ และด้วยความเป็นคนมีเหตุผล ผู้ใหญ่เตือนหรือห้ามอะไรก็ฟัง ทำให้บรรดาคนใช้ไม่ต้องวุ่นกับเขานัก แต่วันนี้... ไม่อาจจะบรรยายออกมาเป็นภาพได้
บางที อาจจะเป็นเพราะการที่พ่อแม่ของเขาไม่เคยอยู่ติดบ้านซักวัน ก็เหมือนกับพ่อแม่สมัยนี้บางคน ที่เห็นงานหรือเรื่องอื่นดีกว่าลูก ไม่เคยเอาใจใส่ดูแลลูก ให้ลูกทำเองหมดทุกอย่าง ซึ่งบางทีบางเรื่อง มันก็เกินความสามารถของลูก ลองนึกภาพดูซิว่าถ้าคุณต้องการคำแนะนำหรืออยากจะปรึกษาพ่อแม่ เมื่อกลับมาถึงบ้าน พ่อแม่ยังไม่กลับ มันจะเสียความรู้สึกขนาดไหน
เขาเดินเร็วจี๋ไปที่สวนสีเขียวชอุ่มภายในบ้าน เมื่อไปถึง เขาก็นั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนขาวสะอาด จุดชมวิวของบ้าน แล้วอารมณ์ของเขาก็เริ่มเย็นลง เมื่อเห็นธารน้ำตกใสสะอาด ที่ไหลลงสู่แม่น้ำสายเล็กๆ แวดล้อมไปด้วยพรรณไม้และดอกไม้ต่างๆ มากมาย เขาสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นเข้าไปเต็มปอด แล้วเขาก็ตัดสินใจออกไปเดินเล่นนอกบ้าน แถวๆ บ้านของเขาเป็นชุมชนที่ไว้ใจได้ ไม่มีโจรผู้ร้าย ทั้งๆ ที่เป็นย่านของคนที่มีฐานะรวยถึงรวยมาก เขาเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่กำลังมีการย้ายข้าวของเข้าบ้านกันชุลมุน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง น่าจะอายุเท่าเขา ยืนอยู่กับแม่ของเธอ เขายืนมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ทำท่าจะเดินผ่านไป ถ้าไม่มีเสียงใสๆ เรียกไว้ซะก่อน
\"นี่ นายน่ะ พาฉันไปเที่ยวหน่อยสิ ไม่มีอะไรทำเลย\" เด็กหญิงคนนั้นนั่นเอง ตอนนี้เธอกำลังเดินมาดึงเขาไปหาแม่ของเธอ แล้วเธอก็หันไปขออนุญาตแม่ของเธอ ซึ่งแม่ของเธอก็ยิ้มและพยักหน้า แล้วเธอก็หันมาถามเขาว่า \"แล้วจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีล่ะ นายพาฉันไปหน่อยซิ\" เขาลังเลนิดหน่อย ก่อนที่จะพาเธอไปที่สวนภายในบ้านของเขา
\"โห... สวยจังเลย ฉันอยากอยู่บ้านนายจัง\" เด็กหญิงอุทานออกมา พลางจ้องสายน้ำตกที่ไหลเอื่อยๆ ก่อนจะถามต่อไปว่า \"แล้วพ่อแม่นายอยู่ไหนล่ะ ฉันจะไปสวัสดีซักหน่อย\"
\"ไม่อยู่ ไปต่างประเทศน่ะ\" เขาตอบด้วยเสียงที่เจือความเหงาไม่น้อย
\"เอ่อ.. ฉันขอโทษนะที่ถาม.. แล้วนายไม่เหงารึไง\" เด็กหญิงถามต่อไป
\"เหงาเหรอ? ฮึ! ฉันอยู่กับคำๆ นี้มาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะมั้ง พ่อแม่ฉันไม่เคยกลับมาฉลองวันเกิดกับฉันเลยซักครั้ง ได้แต่ส่งของขวัญมาให้ ปากก็บอกว่า ทำธุรกิจบ้าบออะไรก็ไม่รู้ เลยไม่มีเวลาว่าง ฉันก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่า พ่อแม่ทำงานก็เพื่อหาเงินมาส่งให้ฉันเรียน แต่บางทีคนเรามันก็ต้องพักกันบ้าง.. เฮ้อ.. ช่างมันเถอะ\" เขาบอก พลางมองสายน้ำตก เหมือนกับจะให้มันชะล้างความเหงาออกไปจากใจบ้าง
\"ฉันเข้าใจนายนะ งั้น.. เอางี้.. ถ้านายเหงา มาเล่นกับฉันนะ ฉันจะทำให้นายหายเหงาให้ได้เลย คอยดู\" เด็กหญิงตอบ พลางยิ้มบางๆ ให้เขา แล้วเด็กทั้งสองคนก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน หลังจากนั้น เด็กทั้งสองก็มาเล่นด้วยกันทุกวัน ความผูกพันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น จนถึงวันที่เด็กหญิงต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่อังกฤษ..
\"นี่ ฉันให้เธอ เอาไว้ดูต่างหน้าฉัน แล้วก็.. อย่าลืมฉันนะ\" เด็กชายวัย 10 ปีบอก พลางยื่นสร้อยที่มีล็อกเก็ตรูปหยดน้ำ ที่ภายในมีรูปเด็กทั้งสองอยู่ ข้างหลังสลักข้อความว่า \'True Love\' ให้เด็กหญิง ที่ยื่นมือมารับ แล้วก็วิ่งเข้ามากอดเขา พลางร้องไห้โฮ จากนั้น เด็กทั้งสองก็แยกจากกัน..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
สวัสดีค่าาา มาเจอกันอีกเรื่องแล้ว (จะอัพทันมั้ยเนี่ย) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 3 แล้ว จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดนะคะ แต่ช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว ช้านิดช้าหน่อยอย่าว่ากันนะคะ ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น