คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 หน้าที่
ตอนที่ 1
โจว คยูฮยอน นั่งรอหญิงสาวที่นัดเดทไว้ด้วยอาการกระวนกระวาย เพราะเลยเวลานัดมาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังมาไม่ถึง หรือว่าเธอจะไม่รู้จักร้านอาหารที่เข้านักไว้ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะเธอยังพูดชื่อร้านและสถานที่ตั้งได้ถูกต้อง
หรือว่าเธอจะเบี้ยวซะแล้ว??????
“คุณคงไม่ผิดนัดผมหรอกนะ คุณซูจี” คยูฮยอนนั่งมองประตูร้านแล้วถอนหายใจอีกรอบ
“คุณ ป่านนี้ที่รักของคุณไม่มาแล้วล่ะ จะสั่งอะไรก็สั่งเถอะเสียเวลานั่งมานานแล้วนะ”
อยู่ๆ เสียงใสๆ ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น คยูฮยอนเหลียวไปมองแล้วก็ต้องทำหน้าบึ้ง เพราะคนที่พูดไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ตาโตๆ ใส่แว่นตาหนาเตอะ รสนิยมการแต่งตัวก็สุดแสนจะห่วยแตกสิ้นดี
คยูฮยอนไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเด็กนี่จะคอยตามเค้าไปถึงไหน หรือว่าคราวนี้คุณแม่อยากจะรู้ว่าเค้านัดเดทกับใครและ
ผู้หญิงที่เขานัดเดทเป็นผู้หญิงประเภทไหน ถูกใจคุณแม่หรือเปล่า คิดแล้วเค้าก็รู้สึกเอือมระอาขึ้นมาทันที กับการกระทำของคุณแม่และพาลโมโหคนที่คอยตามเค้าต้อยๆ ตรงหน้านี้ไปด้วย
“นี่นาย จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมานั่งเฝ้าฉัน”
คยูฮยอนหันไปดุคนตัวเล็ก พร้อมดวงตาเข้มที่บอกชัดได้ว่ากำลังโมโห แต่คนตัวเล็กก็ไม่สนใจ นอกจากจะไม่ไปแล้ว ยังย้ายที่นั่งมาติดกับที่นั่งของคยูฮยอนมากขึ้น
“โถ.......คุณคยูฮยอนสุดหล่อ สุดเท่ห์ สุดเพอร์เฟคก็พูดเกินไป นั่งเฝ้าน่ะมันใช้กับน้องหมานะ ผมไม่ได้เป็นน้องหมาของใคร แค่มาทำงานตามที่คุณป้าสั่ง ก็เท่านั้น”
“อ้อ ....รู้ตัวด้วยหรอว่ามาทำงานนึกว่ามานั่งเฝ้าซะอีก”
คยูฮยอนหันหน้า ใบหน้าหวานนั้นทันที เพราะนอกจากซองมินจะยิ้มกลับมาด้วยรอยยิ้มที่น่ารักแล้ว ใบหน้าและดวงตาใสแจ๋วภายใต้กรอบแว่นตาหนานั่นยิ่งยั่วให้เค้าโมโห คยูฮยอนเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าโมโหคนตรงหน้านี้ด้วยเรื่องอะไร เค้าพยายามหาสาเหตุของความหงุดหงิดนั้นแต่ก็ไม่เคยพบซักครั้ง
“ผมตามคุณแค่วันนี้เท่านั้นแหละ ผมลาออกจากการเป็นสายสืบให้คุณแม่คุณแล้วหล่ะ คุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะตามคุณไปทุกที่หรอก ผมเองก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน นัดผู้หญิงแต่ละคนมาไม่ตรงเวลาซักที ถ้าได้เมียที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลาแบบนี้ มีหวังจนตาย”
“นี่...ไม่ต้องมาพูดมาก จะยังไงมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย”
“ใช่ฮะ ไม่เกี่ยว ไม่ใช่เรื่องของผมด้วย แต่วันนี้ผมต้องรายงานเรื่องผู้หญิงของคุณให้คุณป้าทราบ”
ซองมินเถียงคืนแล้วหันหน้าหนี พอดีกับที่บริกรเดินเข้ามาพอดี ซองมินจึงยกมือเรียกบริกรเพื่อสั่งอาหาร
“ทานอะไรดีครับ”
“เอาสเต็กปลาแซลมอน น้ำส้มผสมแครอท สลัดผักรวม เช็คบิลที่คุณผู้ชายคนนี้นะ”
ซองมินสั่งอาหารเสร็จ ก็ชี้มือไปที่คยูฮยอนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ คยูฮยอนได้แต่มองหน้าซองมินแล้วถอนหายใจเบาๆ ตั้งแต่ที่ซองมินคอยตามคยูฮยอนมา ทำให้คยูฮยอนรู้ว่าซองมินเป็นคนธรรมดาๆ ที่ไม่มากเรื่องนึกอยากทานอะไรก็สั่ง และเมื่อทานอิ่มซองมินมักจะสั่งเช็คบิลที่เค้าทุกครั้ง และแต่ละครั้งที่ซองมินเก็บข้อมูลผู้หญิงที่เค้านัดไปรายงานคุณแม่ ซองมินจะรายงานชนิดระเอียดยิบ จนสุดท้ายคุณแม่ของเค้าก็สั่งห้ามเค้าคบกับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาทุกครั้ง คยูฮยอนอยากจะฆ่า
ซองมินให้ตายซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เพราะซองมินทำตามหน้าที่มาก บางทีก็มากจนเกินความจำเป็น บางเรื่องไม่ควรรายงานซองมินก็รายงานจนหมด
เวลาผ่านไปจนตอนนี้ก็ล่วงเลยเวลานัดมาเป็นเวลาประมาณชั่วโมงครึ่งคยูฮยอนเกือบหมดความอดทน เพราะอาหารที่ ลี ซองมิน คนที่คอยตามเค้าเป็นเงาทานอาหารที่สั่งมาเมื่อครู่จนเกลี้ยงหมดจานแล้ว ซูจีก็ยังไม่มา เมื่อเริ่มหมดความอดทนคยูฮยอนจึงลุกขึ้นเตรียมจะออกจากร้าน
“อ้าว คุณคยูฮยอน คุณจะไปไหน” ซองมินรีบถาม
“เรื่องของฉัน”
“ถ้าอย่างงั้นก็จ่ายค่าอาหารชุดนี้ก่อน เพราะผมก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน อยากกลับบ้าน” ซองมินบอก พร้อมกับลุกขึ้นยืน
บริกรเดินมาที่คยูฮยอน
“ทั้งหมดหนึ่งแสนห้าหมื่นวอนครับ” คยูฮยอนยื่นเงินให้ พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นค่าทริปสำหรับบริกร แล้วเดินออกจากร้านทันที ซองมินจึงรีบวิ่งตามออกมา
“จะไปไหนต่อฮะ” ซองมินถาม
“กลับบ้าน” คยูฮยอนตอบเสียงเรียบ
“อย่าเพิ่งกลับสิฮะ โทร.ถามคุณผู้หญิงของคุณก่อนว่าเธอผิดนัดเพราะอะไร เราจะได้รู้ว่าเธอจงใจผิดนัดหรือว่าเกิดอุบัติเหตุกับเธอ” คยูฮยอนยืนนิ่งสักพัก หันมองหน้าซองมิน แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูโทรตามที่ซองมินแนะนำ
“ยอโบเซโย คยูหรอคะ ซูจีจะถึงแล้วนะคะ รอซูจีก่อน” เสียงปลายสายรับและตอบมา
“ผมกำลังจะกลับครับมีธุระด่วนเอาไว้วันหลังผมนัดคุณใหม่อีกทีก็แล้วกันนะครับ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“โถ่ คยูคะ อย่าเพิ่งโกรธสิคะที่รัก ซูจีทราบค่ะว่าซูจีผิดที่ปล่อยให้คุณรอนานเกินไป แต่ซูจีมีเรื่องด่วนจริงๆ นะคะ คือคุณแม่ของซูจีต้องเข้าโรงพยาบาลด่วนค่ะ ท่านปวดท้อง นี่เพิ่งส่งท่านที่โรงพยาบาลเสร็จค่ะ”
เสียงซูจีดังมาทางโทรศัพท์และเพียงสักครู่รถของเธอก็แล่นเข้ามาจอดหน้าร้าน เธอวิ่งเข้ามากอดแขนคยูฮยอนทันที
“ซูจีขอโทษนะคะคยู ป่ะค่ะเราไปทานข้าวกัน นะๆ ๆ ๆ นะคะที่รักขา”
หญิงสาวพยายามออดอ้อนซึ่งก็เป็นผล คยูฮยอนยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วหันไปมองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนห่างออกไป ซองมินทำเป็นไม่มองคยูฮยอน แต่คยูฮยอนรู้ว่าซองมินฟังทุกคำพูดที่ซูจีกำลังพูดกับเค้า
“ไปสิครับ”
คยูฮยอนเดินกลับเข้าไปในร้านอีกครั้ง ซองมินตามเข้าไปด้วย แอบถอนหายใจพร้อมกับทำหน้าเอือมระอากับคู่รักหวานแหวว
“คยูขา รอซูจีนานมากมั้ยคะ ซูจีต้องขอโทษจริงๆ นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเราทานอาหารเสร็จไปเยี่ยมคุณแม่คุณกัน” คยูฮยอนพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ให้ท่านพักผ่อนเยอะๆ เถอะค่ะ คุณหมอห้ามรบกวนค่ะ ”
หญิงสาวรีบปฏิเสธทันทีซึ่งคยูฮยอนเองก็แปลกใจ ดูเหมือนกับว่าเธอจะไม่เป็นห่วงแม่ตัวเองซะอย่างนั้น แต่สำหรับซองมินไม่สงสัยเลยแม่แต่นิดเดียว เค้ารู้ว่าสิ่งที่ซูจีบอกกับคนร่างสูงนั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด
ซูจีทานอาหารไปคุยไป หญิงสาวพูดกับคยูฮยอนหวานหูและเอาอกเอาใจจนเค้ารู้สึกอึดอัด ซองมินซึ่งนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของร้านแทบจะอาเจียรกับความหวานนั้น พร้อมกับสั่งน้ำเปล่ามาดื่มระหว่างนั่งมองสองหนุ่มสาวพูดคุยกัน และลุกเดินออกจากร้านอาหารเมื่อรู้ว่าคยูฮยอนเรียกบริกรให้คิดเงิน
“คยูคะ เราไปซื้อของกันต่อนะคะ” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้ามียิ้มแย้ม
“ครับ คุณซูจีจะซื้ออะไรล่ะครับ” คยูฮยอนถามกลับ พร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มกลับไปให้
“ซูจีอยากได้เสื้อผ้าใหม่ๆ ไปทำงานสักชุดสองชุดค่ะ ไปช่วยซูจีเลือกหน่อยนะคะ”
“ได้สิครับ”
คยูฮยอนส่งซูจีขึ้นรถของเธอ แล้วย้อนกลับมาที่รถสปอร์ตคันหรูของตัวเอง ซึ่งมีซองมินยืนพิงรถอยู่
“มายืนอยู่ทำไม กลับไปได้แล้ว หมดหน้าที่สายสืบของนายแล้ว” คยูฮยอนพูดกับร่างบางด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ผมยังไม่กลับ จนกว่าคุณจะส่งคุณซูจีกลับบ้าน แต่เอ๊ะหรือว่าคุณคิดจะพาเธอเข้าม่านรูดถึงได้ไล่ให้ผมกลับ ก็ได้งั้น ผมกลับก็ได้ แต่ผมจะรายงานทุกอย่างตามที่ผมคิด ให้คุณป้าฟัง รับรองว่าคุณกับคุณซูจีคนสวยได้เจอกันวันนี้วันสุดท้ายแน่ เอางั้นมั้ยล่ะ” ซองมินย้อนตอบ
“อย่า........อย่านะ.........อย่าทำ......โอเคงั้นฉันยอมแล้วขึ้นรถมา อ้อ..........แต่นายห้ามเดินตามฉันกับซูจีระหว่างที่ซื้อของอยู่ตกลงมั้ย” คยูฮยอนรีบยื่นข้อเสนอให้ซองมิน
“ผมไม่รับปาก เพราะนั่นคือหน้าที่ของผม” ซองมินตอบร่างสูงด้วยสีหน้าเรียบเฉย
คยูฮยอนจ้องหน้าซองมินด้วยความโมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะซองมินทำตามหน้าที่จริงๆ คุณแม่ของเค้าจ้างซองมินให้มาคอยตามเค้าตลอดเวลา เพราะท่านไม่อยากให้เค้าแต่งงานกับหญิงสาวที่ไม่เหมาะสม คยูฮยอนต้องเลิกกับผู้หญิงที่เค้าคิดว่าชอบเธอมาแล้วถึง 2 คน ซูจีเป็นคนที่ 3 ที่เค้าคิดว่าชอบเธอมากๆ แต่ไม่รู้ว่าจะผ่านการพิจารณาของคุณแม่หรือเปล่า ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับซองมินคนเดียวเท่านั้น
****************************************************************
“ซองมิน ฉันขอร้องล่ะนะ อย่ารายงานสิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับซูจีให้คุณแม่รู้นะ บางเรื่องที่ไม่ต้องรายงานอย่างเช่นผิดเวลานัดแบบนี้” คยูฮยอนพูดกับซองมินระหว่างนั่งรถมาด้วยกัน ซองมินนั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ ร่างเล็กนั่งหลับตาศรีษะเอนไปด้านหนึ่ง คยูฮยอนหันไปมองแล้วก็ต้องส่ายหัว
“โธ่เอ๊ย......หลับก็ไม่บอก”
คยูฮยอนยิ้มบางๆ ที่เห็นซองมินหลับไม่รู้เรื่องอย่างนั้น เค้ารู้สึกสบายใจยังไงชอบกลที่อยู่กับซองมิน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าเค้าเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องคอยดูแลเด็กอย่างซองมิน ซึ่งความจริงแล้วซองมินไม่ใช่เด็กแต่ซองมินเป็นหนุ่มน้อยที่นารักน่าทะนุถนอม เค้ามีความสุขทุกครั้งที่มีซองมินคอยเดินตามหลังจนกระทั่งถึงทุกวันนี้
“ซองมิน ซองมิน ถึงแล้ว ตื่นได้แล้วน่า”
คยูฮยอนเอื้อมมือมาเขย่าแขนร่างบางเบาๆ ความนุ่มของลำแขนเนียนทำให้ใจของคยูฮยอนกระตุกวูบรีบดึงมือกลับทันที
“ซองมิน ลี ซองมิน......ตื่น........ตื่นได้แล้ว แล้วก็รีบๆลงไปจากรถของฉันด้วย” คยูฮยอนตะโกนเสียงดัง
“ถึงเร็วจัง ฉันขอนอนที่นี่ได้มั้ย” แทนที่ซองมินจะรีบลงจากรถตามที่ร่างสูงบอก กลับหลับตา และรับอาสาเฝ้ารถให้
“ไม่ได้ ลงจากรถเดี๋ยวนี้”
“ก็ได้ ก็ได้ เฮ้อ จะหลับต่ออีกสักนิดเถอะ” ซองมินบอกทั้งที่ยังหลับตา
“ถ้าอยากหลับก็กลับไปนอนที่บ้าน แล้วไม่ต้องมาตามฉันอีก”
“ได้ไงล่ะ รับเงินจากคุณป้ามาแล้วผมก็ต้องทำหน้าที่ให้เต็มที่สิ คุณซูจีของคุณลงจากรถแล้วนู่น ผมไปก่อนนะ แล้วเจอกันในห้างฯ” ซองมินยิ้มแล้วก้มตัวลงจากรถซักครู่ก็ไปโผล่ข้างรถ ห่างจากรถของคยูฮยอนนประมาณ 3 คัน คยูฮยอนก้าวลงจากรถแล้วปิดล็อคประตูรถ
“ไปค่ะ คยู วันนี้เราดูหนังสักรอบมั้ยคะ”
“ผมว่าเอาไว้วันหลังดีกว่านะครับ วันนี้คุณเดินซื้อของก่อน”
“ดีค่ะ ไปกันเลยค่ะ คยูต้องช่วยซูจีเลือกชุดด้วยนะคะ”
“ครับ”
คยูฮยอนเดินเคียงข้างหญิงสาวเข้าประตูห้างสรรพสินค้าทางด้านลานจอดรถ อดเหลียวไปมองด้านหลังไม่ได้คิดว่าซองมินจะเดินตามมา แต่ไม่มีแม้แต่เงา แสดงว่าซองมินคงเข้าไปในข้างแล้ว
ซูจีเดินเคียงข้างคยูฮยอนเข้าร้านเสื้อผ้าหรูๆ ราคาแพงลิบด้วยใบหน้าระรื่น รอยยิ้มเป็นประกายมีความสุขที่สุด หญิงสาวเลือกชุดนั้น ชุดนี้ให้คยูฮยอนช่วยดู และถ้าชุดไหนคยูฮยอนชอบเธอก็ซื้อและคนที่จ่ายเงินก็คือ คยูฮยอน นั่นเอง
นอกจากเสื้อผ้าแล้ว ซูจีก็เลือกซื้อรองเท้าราคาแพงอีก 4 คู่ หญิงสาวให้ร่างสูงจ่ายเงินทั้งหมด วันนั้นคยูฮยอนจ่ายค่าชุดและรองเท้าเป็นเงินหลายล้านวอน ซูจีจูบที่แก้มของร่างสูงเป็นรางวัลตอบแทน
“ขอบคุณมากนะคะคยู ที่ซื้อเสื้อผ้าและรองเท้าให้ซูจี เอางี้นะคะเพื่อเป็นการขอบคุณเย็นนี้คยูมาทานอาหารเย็นที่บ้านซูจีนะคะ”
“ได้สิครับ ผมไปถึงบ้านคุณซักทุ่มครึ่งนะครับ”
“ค่ะ ซูจีจะเตรียมตัวรอนะคะ”
หญิงสาวจูบคยูฮยอนอีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นรถซึ่งมีคยูฮยอนคอยเปิดประตูให้ แล้วขับรถออกไปก่อน คยูฮยอนเดินกลับมาที่รถ ซองมินที่คอยเดินตามห่างๆ ก็เดินเข้ามา
“แหม หวานแหววเชียวนะ ระวังเถอะจะถูกหลอกหมดตัว วันนี้หมดไปเท่าไหร่หล่ะ รองเท้าคู่นิดเดียว ซื้อที่ดินได้ทั้งตำบล” ซองมินพูดแล้วเบ้ปาก คยูฮยอนมองร่างเล็กด้วยหางตา
“ไม่ต้องพูดมากขึ้นรถได้แล้ว ถ้าจะกลับด้วยกัน รึจะกลับเองก็ตามใจ คุณแม่จ้างนายมาตามฉันเท่านั้น ไม่ได้จ้างให้มาเป็นคุณแม่คนที่สอง” คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“อ๋อ....ไม่อยากให้ผมกลับด้วยว่างั้นเถอะ ก็ได้ ผมไม่กลับกับคุณก็ได้ ผมกลับรถแท็กซี่ได้” ซองมินปิดประตูรถที่เปิดค้างไว้อย่างแรงแล้วเดินลิ่วออกไป คยูฮยอนมองตามแล้วถอนหายใจเบาๆ
“เด็กบ๊องเอ๊ย คิดจะทำอะไรก็ทำตามใจ สักวันจะจับมาตีให้ก้นลายเลยคอยดู” คยูฮยอนเคลื่อนรถตามร่างบางมาแล้วลดกระจกลง
“ขึ้นรถเดี๋ยวนี้” คยูฮยอนออกคำสั่งเสียงเข้ม แต่ซองมินไม่สนใจรีบสาวเท้าห่างออกไป พอดีมีรถแท็กซี่มาส่งผู้โดยสารพอดี ซองมินจึงยกมือขึ้นโบกเรียกรถต่อ คยูฮยอนขับรถตามท้ายรถแท็กซี่ที่แล่นนำออกไป
“เด็กบ้าเอ๊ย” คยูฮยอนทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยด้วยความโกรธ แล้วขับรถตามไป พอถึงบ้านคยูฮยอนเดินหน้าบึ้งเข้ามาในบ้านมองหาใครสักคน
“แม่บ้านคิม คุณแม่ล่ะครับ” คยูฮยอนถามหามารดา กับหัวหน้าแม่บ้านคนสนิท
“อยู่ในสวนหลังบ้านค่ะ”
คยูฮยอนเดินลิ่วเข้าไปที่สวนหลังบ้านคิดว่าซองมินต้องอยู่ที่นั่น ป่านนี้คงรีบแล้นไปรายงานเรื่องของเค้าให้คุณแม่รู้แล้วล่ะ แต่มองหาจนทั่วก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“กลับมาแล้วเหรอตาคยู เป็นไงล่ะแฟนใหม่ของลูกไม่เห็นพามาให้แม่ดูตัวบ้างล่ะ หรือว่าจะนัดมาวันอื่น”
ผู้เป็นมารดาถามหยั่งเชิงดู
“เอ่อ.....ครับ” คุณหญิงโจว มองหน้าลูกชายคนเดียวพร้อมกับขมวดคิ้วนิดหนึ่ง เพราะลูกชายมองไปรอบๆ ไม่ได้สนใจคำพูดของเธอสักนิด
“มองหาใครลูก แม่บ้านคิมก็อยู่ในบ้าน พ่อบ้านชินออกไปข้างนอกซื้อของให้แม่กับซูยอง ฮยอนซึงตัดต้นไม้อยู่มุมโน้น ลูกจะเรียกใช้ใครรึเปล่า แม่จะเรียกให้” มารดาถามลูกชายอันเป็นที่รัก
“ไม่ครับ ผมมองหาสายสืบของคุณแม่ มาถึงแล้วไม่ใช่หรอครับ ไปไหนซะแล้วล่ะ” คยูฮยอนตอบ
“มาแล้วมั้งเห็นรถแท็กซี่จอดหน้าบ้าน แต่ยังไม่มาหาแม่เลยนะ ถามหาหนูซองมินทำไมหรอ หนูซองมินทำอะไรให้ลูกโมโหอีกล่ะ”
“เปล่าครับ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นต้องไปทานข้าวที่บ้านซูจีน่ะครับ”
“อ้อ คุณแม่ครับ วันนี้ซองมินมารายงานผลรึยังครับ” คยูฮยอนหันกลับมาถามมารดาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ยังจ๊ะ แม่ไม่ได้เร่งหนูซองมินเค้าหรอก ให้เค้าพักผ่อนก่อนไปกับลูกมาทั้งวันแล้ว คงเหนื่อย สงสัยหลับไปแล้วมั้ง”
คยูฮยอนเดินกลับเข้าไปในบ้านเข้าห้องนอนอาบน้ำสบายตัวแล้ว แต่ทำไมใจก็ยังขุ่นมัวอยู่ บอกไม่ถูกว่าหงุดหงิดเพราะอะไรรู้แต่อยากเห็นหน้าซองมิน อยากพูดกับซองมินให้รู้เรื่อง
*************************************************************
ครบ 100 เปอร์เซ็นต์แล้วนะคะ เป็นยังไงบ้างคะแนวนี้ถูกใจกันรึเปล่า ^__^
คอมเม้นต์ ติ ชม เป็นกำลัง ได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น