คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ,, Prologue ,,
Prologue
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ,, ณ ผืนดินอันชุ่มชื้นแห่งหนึ่ง
เป็นสถานที่ที่เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งศรัทธา --- เหล่ากลุ่มคนตัวจิ๋วได้อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข จนกระทั่งเข็มของเวลาได้หมุนผ่านไปหลายร้อยปี
ความเจริญรุ่งเรืองของเหล่าคนตัวจิ๋วที่ถูกขนานนามว่า ‘ไทนี่’ (Tiny) ได้แผ่ขยายอาราเขตของอาณาจักรตนเป็นวงกว้าง ราชันย์สูงสุดได้ปกครองผืนแผ่นดินที่ชาวไทนี่ขออาศัยด้วยคุณธรรม ทำให้มีแต่ผู้คนรักใคร่และศรัทธาในพระองค์
ทว่า... งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราฉันใด
ความสงบสุขก็มีวันหมดไปฉันนั้น...
ความสงบสุขของชาวไทนี่สร้างความไม่พอใจให้กลุ่มคนตัวจิ๋วอื่น ๆ เป็นอันมากโดยเฉพาะ ‘ดาร์เคน’ (Darken) และนับวันยิ่งเพิ่มพูนจนกระทั่งวันหนึ่งชาวดาร์เคนได้ตัดสินใจเข้าโจมตีเหล่าไทนี่
ในครั้งนั้น --- ชาวไทนี่ได้รับความช่วยเหลือจาก ‘มนุษย์’ ผู้หนึ่ง ทำให้ดาร์เคนต้องเป็นฝ่ายถอยกลับไป
หลังจากนั้น...ชาวไทนี่ก็ได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเช่นเดิมและไม่มีใครกล้ารุกรานอีกเลย
แต่...
ถ้ามันจบแค่นั้นจริง ๆ ก็ดีน่ะสิ...
xxxxxxxxxxx
สายลมจากทางเหนือที่พัดผ่านพาสภาพอากาศหนาวเย็นตามมา ยังดีที่ท้องฟ้ายามสายของวันปลอดโปร่งถึงได้มีแสงอาทิตย์อุ่น ๆ มาช่วยคลายหนาว ผืนป่าหลากสีสันเบื้องล่างสงบเงียบและดูท่าจะสงบไปอีกนานยามที่ฤดูหนาวเข้ามาเยือน
ฮัมมิ่งเบิร์ดสีเขียวอมฟ้านับสิบตัวกระพือปีกกว้าง ก่อนจะบินถลาลงเลียบยอดไม้ตามเป็นแนวแถวด้วยฝีมือสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่อาศัยอยู่บนหลังของมันพร้อมบังเหียนหนังเส้นเล็ก
ลี แทมิน กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ
ดวงหน้าคมคายล้อมกรอบด้วยกลุ่มผมสั้นสีเข้มที่ถูกหมวกเหล็กกินพื้นที่ไปกว่าครึ่งเรียบตึง นัยน์ตาเรียวจ้องเขม็งไปยังจุดหนึ่งที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งปลดจากบังเหียนขึ้นทำสัญญาณมือส่งผลให้นายทหารที่ตามมานับสิบชีวิตตั้งท่าระวังตัวเต็มที่
“ท่านลี !”
เสียงห้าว ๆ ที่คุ้นเคยนั่นส่งผลคนนำทัพระบายลมหายใจยาวเหยียดเท่าที่จะทำได้
“มีเรื่องอะไรด่วนนักหนา ?” แทมินเอ่ยถามทันทีที่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ “เจ้าก็รู้...โซจอง ว่าอีกไม่นานข้าก็ลงพื้นแล้ว”
คนโดนถามระบายยิ้มแห้งแล้งเต็มที่เหมือนไม่รู้ว่าตนสมควรพูดอะไรออกไปดี ปาร์ค โซจอง เป็นเพียงเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ แห้ง ๆ ผิวขาวซีดและใบหน้าตกกระ ดูแล้วไม่มีอะไรน่าสะดุดตาจนสามารถมองผ่านได้ง่าย ๆ แม้ว่าที่อกด้ายซ้ายและไหล่สองข้างจะประดับยศว่าเป็นนายทหารแต่ก็ดูไม่มีสะดุดตาอยู่ดี
“คือ...” เจ้าตัวเกาท้ายทอยแก้เก้อ “หัวหน้าให้ข้ารีบมาตามท่าน”
แทมินกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างหน่ายใจเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดประโยคใดต่อ
“คนของท่านสร้างเรื่องอีกแล้วน่ะครับ...”
แม่ง...
xxxxxxxxxxx
“การที่ข้าส่งเจ้าไปบำเพ็ญประโยชน์เป็นเวลา 100 วันไม่ได้ซึมไปอยู่ในหัวทึบ ๆ ของเจ้าบ้างหรือ”
เสียงทุ้มห้าวว่าเสียงแข็ง ตาคมดุจ้องคนที่ถูกจับคล้องข้อมือเขม็ง มือใหญ่กระแทกลงกับโต๊ะอย่างรุนแรงเมื่อคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามไม่มีท่าทีจะสนใจ รู้สึกเหมือนเส้นเลือดข้างขมับตึงเขม็งคล้ายจะระเบิดเอาเสียตอนนี้
“เจ้าฟังข้าบ้างไหมห๊า ! คิม จงฮยอน !”
คิม จงฮยอนเบนหน้ากลับมาจากหน้าต่าง
“ท่านมันพูดแต่อะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ” จงฮยอนหันกลับไปมองหน้าต่างอีกครั้ง “น่าเบื่อ”
“ไอ้เด็กเวร !”
ก๊อก ก๊อก
“ขออภัย ข้าขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า” แทมินระบายรอยยิ้มอ่อนบนริมฝีปากแต่แววตานิ่งเฉย เขากวาดมองไปทั่วห้องไล่ตั้งแต่สารวัตรทหารมีอายุคนหนึ่งที่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังไม่สนใครจนถึงอีกคนที่อยู่ภายในห้อง
“ท่านราชองครักษ์” สารวัตรทหารค้อมศีรษะลงนิดหน่อย “ลมอะไรหอบท่านมาเร็วปานนี้”
“ข้ามารับตัวคนของข้าคืน” ร่างสูงโปร่งขยับชิด ปลายนิ้วมือแตะแผ่วที่ต้นแขนเป็นสัญญาณให้ลุกขึ้น “ขอโทษด้วยที่คนของข้าทำให้ท่านต้องเดือดร้อนเป็นประจำ”
“ท่านควรสั่งสอน คนของท่าน ให้ดีกว่านี้”
ตึง !
คอเสื้อถูกกระชากจนยับย่น ร่างทั้งร่างเซถลาตามแรงกระชากจากคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม จงฮยอนกวาดสายตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะเค้นเสียงหนัก
“หุบปากพล่อย ๆ ของเจ้าซะ”
ลี แทมินออกแรงยึดแขนคนอารมณ์ร้อนไว้แน่น พยายามส่งสายตาดุปรามแต่ดูท่าจะไม่ได้ผลจนต้องเอ่ยปากสำทับ
“จงฮยอน...ปล่อยมือ”
น้ำเสียงเน้นหนักทำให้จงฮยอนยอมปล่อยมือจากคอเสื้อคนสูงวัยกว่าแต่โดยดี เด็กหนุ่มสบถฮึดฮัดยาวเหยียดแต่ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าชี้หน้าคาดโทษอย่างเอาเรื่อง
“คิม จงฮยอน” แทมินเรียกเสียงดุ “ขอโทษท่านซะ”
“ไม่”
“เดี๋ยวนี้”
จงฮยอนตวัดตามองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะถอนหายใจหนัก เค้นเสียงลอดไรฟัน “ขอโทษด้วยที่ข้าทำตัวเสียมารยาท”
ไม่ฟังใครพูดอะไรต่อจากนั้น จงฮยอนหันหลังก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องไปในทันทีโดยที่มือคว้าข้อแขนคนตัวสูงกว่าเป็นการบังคับให้เดินตามมาด้วย ทันทีที่ก้าวออกจากโรงพักเจ้าตัวก็สบถยาวเหยียด
“ระยำหมา” เสียงห้าวตวัดห้วน “เจ้าน่าจะให้ข้าต่อยมันสักหมัด !”
“แค่นี้ยังโดนหมายหัวไม่พอหรือไง” แทมินส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ “เจ้าน่าจะลดความใจร้อนของเจ้าให้มากกว่านี้ จงฮยอน...ชาวบ้านจะได้ไม่มองเจ้าเสียนัก”
“มันทำตัวกวนตีน !”
“เขาก็ทำแบบนั้นกับเจ้าทุกวัน ยังไม่ชินอีกหรือไง”
“ไม่ จนกว่าข้าจะได้ซัดมันจนหมอบ”
ลี แทมินระบายยิ้มอ่อนกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของจงฮยอน ตัดสินใจปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นคนบ่นงึมงำไปตลอดทางโดยไม่คิดขัดคออะไรอีก
เอาเถอะ...อย่างน้อยมันก็ทำให้ทางเดินนี่ไม่เงียบเกินไป
xxxxxxxxxxx
“เป็นอะไรไป”
คิม คิบอม หันกลับไปมองเพื่อนร่วมงานที่เดินดุ่ม ๆ มาทิ้งตัวลงข้าง ๆ ชายหนุ่มสั่นศีรษะทั้งที่สายตาไม่ได้ละออกจากผืนป่าเบื้องหน้าแม้แต่นิดเดียว
“ข้าบอกอะไรเจ้าไม่ได้...แต่ข้ารู้สึกแปลก ๆ” คิบอมระบายลมหายใจยาวเหยียด “กระแสลมปีนี้มันแปลก ๆ หนาวเย็นเกินไป...รุนแรงเกินไป”
“ฟังที่เจ้าพูดแล้วข้าหนาวเลยว่ะ” นายทหารหนุ่มกล่าวติดตลก เอื้อมหมัดไปชกเบา ๆ ที่หัวไหล่คนที่นั่งข้าง ๆ “เฮ้ย อย่าคิดมากน่า...ข้าว่ามันไม่มีอะไรหรอก”
“ข้าก็หวังให้มันเป็นแบบนั้น”
แซก..แซก..
กระแสลมแรงขึ้นจนผิดสังเกต --- ราวกับจะทำลายทุกอย่างลงในพริบตา ใบไม้หลากสีสันพากันปลิดออกจากขั้ว บ้างที่ยืนอยู่บนต้นกลับค่อย ๆ แห้งกรอบและสลายหายไปเมื่อเกล็ดน้ำแข็งลามเข้ากัดกิน ไล่ลามจากยอดจนสิ้นสุดที่โคนราก
ชั่ววินาทีนั้น... คิบอมเป็นคนตั้งสติได้
“กระจายข่าวเดี๋ยวนี้ !! เราโดนโจมตี !!”
xxxxxxxxxxx
บทอินโทรบทนี้มันอะไร #มุดหน้าหนี
ฮือ... คจฮ.เหมือนเด็กมีปัญหาเลย #เผ่น
แต่ถึงตัวจะมีปัญหาแต่เค้าก็รักตัวนะ จุ๊บ #โดนเตะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
Energatic0809 ; ))
ความคิดเห็น