ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : ความรู้สึกดีๆ
Chapter 1
เขาบอกกันว่าแค่ได้มองคนที่แอบรักก็มีความสุขได้.....คงจะเป็นเรื่องจริง
"เฮ้!! จินอา วันนี้นายก็ไปที่นั่นสินะ ฉันฝากซื้อ "นั่น" หน่อยละกันพอดีจะไปหาซองซะหน่อย เห็นซ้อมดนตรีให้เด็กคงจะเหนื่อย"หนุ่มเข้มมากเสน่ห์พูดกับคนตรงหน้า พร้อมยัดตังให้น้องรหัสของเขา
"เอริคฮยองเอาเหมือนเดิมด้วยมั้ย?"ใบหน้าหล่อพูดกับรุ่นพี่ ก่อนจะนับเหรียญกับแบงค์ว่าครบตามจำนวนรึเปล่า ไม่รู้นี่คือความซวยรึเปล่าที่ผมจับได้พี่รหัสเป็นเจ้าชายมิติที่สี่ รั่วๆบ้องๆเนื่ย
"อือ!! อ้อ....แล้วก็อย่ากลับมาเย็น อย่ามัวแต่มองเขาจนเพลินล่ะ ฮ่าๆๆๆ"เอริคพูดก่อนจะตบหลังจอนจินดังป้าป คนรึควายเนื่ย มือหนักชิบจอนจินคิด
"เมื่อกี้แกคิดอะไรจิน?"พี่รู้ได้ไงเนื่ย!!!
"อ่อ....เปล่าๆ งั้นผมไปนะ"จอนจินยิ้มแหยๆ ก่อนจะลาไปซื้อของทันที จอนจินวิ่งก่อนจะมาหยุดที่ร้านมินิมาร์ทใกล้ดรงเรียนแห่งเดียวบริเวณนี้ ที่นี่มีทุกอย่างที่นักเรียนไฮสคูลอย่างเค้า ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบก็คือถามมามีหมดทุกอย่างน่ะแหละ จอนจินก้าวยาวๆเข้าร้าน พร้อมหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง
"ยินดีต้อนรับครับ"เสียงทุ้มๆที่เปล่งออกมาจากคนตัวเล็กหน้าเคาเตอร์พร้อมยิ้มทางการค้า ใบหน้าหล่อขึ้นสีนิดๆ ก่อนจะปรับเป็นสีหน้าปกติและปรี่เข้าไปที่ชั้นหนังสือและหยิบหนังสือขึ้นมาแก้เขินทันที(ได้ข่าวมาซื้อของให้ป๋าไม่ใช่เรอะ)
อา....แค่ได้ยืนมองก็ทีความสุขละ
ก่อนจะคิดอะไรได้เป็นเรื่องเป็นราวก็นึกขึ้นมาได้ว่ามาซื้อของให้รุ่นพี่มิติที่สี่นี่นา เลยเดินหน้าสลดๆไปที่เป้าหมายที่รุ่นพี่ฝากมา เมื่อเลือกของเสร็จแล้ว พอจะไปหยิบของโปรดของตัวเอง ตังค์ก็ดันไม่พอซะงั้นแหละ แถมลืมกระเป๋าตังไว้ในกระเป๋าที่ฝากกับเอริคไว้อีก
ในความโชคดีก็มีโชคร้ายแฝงมานิดๆสินะ
"ทั้งหมด 398 วอนครับ"พนักงานตัวเล็กยิ้มให้ก่อนรับเงินมา จอนจินก็ยิ้มกลับให้แต่ในใจนี่ไปไหนต่อไหนแล้วววววว หลังจากเสร็จภารกิจซื้อของให้เอริค จอนจินแหวกถุงดูเพื่อเช็คของว่าครบมั้ย? แต่ดันเจอของที่ทำให้หัวใจพองโตขึ้นอีกเป็นกอง
เขาแถมหมากฝรั่งรสโปรดที่จอนจินชอบซื้อมาด้วยเสมอ....เขารู้
พอหันกลับไปก็เจอเขาโบกมือให้ จอนจินรีบโค้งเพื่อขอบคุณและรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นทันที
"จิน!!! นายมาช้านะ!!"เสียงของรุ่นพี่มิติที่สี่ดังขึ้นดุจอนจินนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไรมากสายนิดหน่อยเอง
"ผมขอโทษเอริคฮยอง เอ้า!! นี่ของพี่"ก่อนจะยื่นถุงพลาสติกสีขุ่นให้เจ้าตัว เอริคตรวจเช็คของก่อนจะบอกขอบใจรุ่นน้องตัวยักษ์แถมดึงมือลากไปห้องดนตรีด้วยกันอีกต่างหาก
"ฮ..ฮยองจะพาผมไปไหนอ่า"จอนจินที่ถูกลากก็ได้แต่ถาม แต่ก็ไม่ได้คำตอบกลับมาจนมาหยุดที่หน้าห้องดนตรีของเด็ก ม.ต้น ประตูไม้ถูกเปิดเบาๆ ภายในห้องสีขาวที่มีเปียโนสีดำสนิทตั้งตระหง่าน พร้อมคนหน้าหวานที่กำลังโทรศัพทย์กับใครบางคน
"อื้อ งั้นก็ดีแล้ว แค่นี้นะอีทีมาป่วนอีกแล้ว"คนหน้าสวยวางสายก่อนจะเมินสองหนุ่มที่เดินเข้ามา
"เฮซองอ่า ฉันซื้อนี่มาให้"เอริคว่าก่อนจะยื่นถุงที่จอนจินเป็นคนซื้อมาให้ แต่เฮซองก็ยังเมินอยู่ดี
"เฮซองกินหน่อยเถอะ ฉันรู้ว่านายไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่ตอนกลางวันนะ"เอริคนั่งยองๆหน้าคุณครูแสนสวยของเค้า ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ "คุณครู" คุณครูเฮซองแก่กว่าพวกเราแค่ ปีสองปีเท่านั้น ยังอยู่มหาลัยอยู่เลย ถ้าเทียบก็อายุเท่าเอริคฮยองนั่นละ ก็นะ...คนมันอัจฉริยะจะเรียนข้ามชั้นไปหน่อยจะเป็นไรไป
"กินหน่อยสิครับครู เอริคฮยองเป็นห่วงครูมากจนต้องให้ผมวิ่งไปซื้อเลยนะ โอ้ย!! ทำอะไรน่ะฮยอง"ก่อนจอนจินจะได้พูดจบก็โดนมะเหงกไปหนึ่งลูกจากเอริค
"ก็ได้ ฉันจะกิน ม...ไม่ใช่ว่าฉันจะใจอ่อนนะ ฉันกินเพราะจินอุตส่าห์ไปซื้อมาต่างหาก อ้อ....จินเรียกว่าพี่ก็ได้นะ ฉันก็ไม่ได้แก่ไปกว่าเธอเท่าไหร่หรอก ^ ^"ยิ้มหวานๆให้รุ่นน้องเอริคแต่ทำหน้าบึ้งใส่เอริคฮยอง ผมรู้สึกได้เลยว่าหลังมันร้อนวาบๆ
"ครับ พี่เฮซอง"ผมพอจะรู้สาเหตุที่เอริคฮยองพาผมมาละ ถ้าเขามาคนเดียวพี่เฮซองต้องไม่กินแน่ๆ
ร้านมินิมาร์ท
อา....วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย นักเรียนเข้ามากันเพียบในช่วงแรกๆ เล่นเอามือไปเป็นระวิงไม่ขาดสายเลยทีเดียว พอกองทัพ(?)นักเรียนทยอยกันออกไปร้านก็เงียบอย่างกับป่าช้า อ๊ะ....ลูกค้ามา เด็กคนนี้อีกแล้วแฮะ
"ยินดีต้อนรับครับ"พร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตร ผมสังเกตเห็นว่าพอเค้าหันมาแล้วรีบไปตรงชั้นหนังสือทันที ผมน่ารังเกียจงั้นหรอ? แต่พอสักพักเขาก็เดินไปหยิบของบางอย่าง พร้อมเดินมาหยุดตรงหมากฝรั่งรสโปรดที่มักจะซื้อบ่อยๆ เขานับเงินในมือแล้วถอนหายใจ ตังค์คงไม่พอสินะ พอเด็กนี่ปรับสีหน้าเหมือนเดิมก็รีบตรงมาที่เคาเตอร์เพื่อคิดตังค์กับผม
"ทั้งหมด 398 วอนครับ"ผมลองยิ้มไปอีกที และสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มจางๆ ดีจัง...เขาไม่ได้รังเกียจผมใช่ไหมนี่? แต่ผมแอบหยิบหมากฝรั่งให้เค้าไปละ จะรู้ไหมน้า?
หลังจากที่เขาเดินออกไปก็ก้มมองงถุงอีกครั้งนึง เขาดูตกใจนิดก่อนจะหันมาหาผม ผมโบกมือให้ส่วนเขาก็โค้งขอบคุณ มารยาทดีจังแล้วก็ออกตัววิ่งไปทันที
"มีอะไรดีๆ งั้นหรอ?"เสียงของชายหนุ่มหล่อร่างสูงเดินออกมาจากด้านหลังร้าน ถามขึ้นคนตัวเล็กหันไปมองผู้จัดการหนุ่มทันที
"ก็...ไม่มีอะไรหรอก คังทา"
"ได้ไง...นี่มันดูง่ายเกินไปนะ บอกมาซะดีๆ"คังทาหยิกแก้มคนตัวเล็กเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
"โอ้ยๆ พอแล้วๆ เจ็บนะเฟ้ย คังทา"คนตัวเล็กลูบแก้มตัวเองป้อยๆ เจ็บง่า
"ขอโทษๆ ก็นายมันน่าแกล้งนี่นา"พูดเสร็จก็หันไปคุยโทรศัพท์กับอีกคนที่พอจะเดาได้ว่าใคร
"ซอง...นายกลับเย็นมั้ย? ให้ฉันไปรับรึเปล่า? ฉันคิดถึงนายจังเลยอ่า"
"ไม่เป็นไรคังทา ว่าแต่ยังสบายดีอยู่สินะ พูดแบบนั้นได้น่ะ ที่นั่นเป็นไงบ้าง?"เสียงหวานจากปลายสายดังลอดออกมา คนฟังหันมามองคนที่นั่งอยู่ที่เคาเตอร์ก่อนจะหันไปตอบ
"ก็สบายดี ไม่มีปัญหาถ้ามหาลัยไม่เปลี่ยนเวลาคลาสซะก่อนนะ"คังทาตอบจริงจัง
"อื้อ งั้นก็ดีแล้วล่ะ แค่นี้นะอีทีมาป่วนอีกแล้ว"ปลายสายน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะวางสายไป คังทางอดไม่ได้ที่จะขำก็เพื่อนเขาออกจะสวยจนหนุ่มๆตามจีบ แถมให้มาฝึกงานที่โรงเรียนใกล้ๆนี่อีก ที่นี่เป็นสหก็ดีกว่าชายล้วนนะซอง คังทาหันมาหาคนตัวเล็ก
"นายจะกลับเลยก็ได้นะ ไม่มีงานอะไรแล้ว หรือนายจะรอซองล่ะ? มินอู"
"ไปรอที่คอนโดละกัน"มินอูตอบก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หลังร้านและขี่จักรยานคันโปรดกลับไป ส่วนคังทาก็กดส่งข้อความไปให้เฮซองทันที
TBC.
มาอัพแล้วรีบวิ่งงงงงงงงง
คงรู้แล้วสินะว่าคู่ใคร #หลบหม้อถังกะละมังไห
อย่าตีหนูวววววววววว
ก็บอกแล้วว่าคู่นี้ไม่มีใครแต่งเลยยยยย
รอตอน2 ละกันค้าาาา
ป.ล.ทำไมมันสั้นจัง แต่งเองงงเอง
เขาบอกกันว่าแค่ได้มองคนที่แอบรักก็มีความสุขได้.....คงจะเป็นเรื่องจริง
"เฮ้!! จินอา วันนี้นายก็ไปที่นั่นสินะ ฉันฝากซื้อ "นั่น" หน่อยละกันพอดีจะไปหาซองซะหน่อย เห็นซ้อมดนตรีให้เด็กคงจะเหนื่อย"หนุ่มเข้มมากเสน่ห์พูดกับคนตรงหน้า พร้อมยัดตังให้น้องรหัสของเขา
"เอริคฮยองเอาเหมือนเดิมด้วยมั้ย?"ใบหน้าหล่อพูดกับรุ่นพี่ ก่อนจะนับเหรียญกับแบงค์ว่าครบตามจำนวนรึเปล่า ไม่รู้นี่คือความซวยรึเปล่าที่ผมจับได้พี่รหัสเป็นเจ้าชายมิติที่สี่ รั่วๆบ้องๆเนื่ย
"อือ!! อ้อ....แล้วก็อย่ากลับมาเย็น อย่ามัวแต่มองเขาจนเพลินล่ะ ฮ่าๆๆๆ"เอริคพูดก่อนจะตบหลังจอนจินดังป้าป คนรึควายเนื่ย มือหนักชิบจอนจินคิด
"เมื่อกี้แกคิดอะไรจิน?"พี่รู้ได้ไงเนื่ย!!!
"อ่อ....เปล่าๆ งั้นผมไปนะ"จอนจินยิ้มแหยๆ ก่อนจะลาไปซื้อของทันที จอนจินวิ่งก่อนจะมาหยุดที่ร้านมินิมาร์ทใกล้ดรงเรียนแห่งเดียวบริเวณนี้ ที่นี่มีทุกอย่างที่นักเรียนไฮสคูลอย่างเค้า ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบก็คือถามมามีหมดทุกอย่างน่ะแหละ จอนจินก้าวยาวๆเข้าร้าน พร้อมหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง
"ยินดีต้อนรับครับ"เสียงทุ้มๆที่เปล่งออกมาจากคนตัวเล็กหน้าเคาเตอร์พร้อมยิ้มทางการค้า ใบหน้าหล่อขึ้นสีนิดๆ ก่อนจะปรับเป็นสีหน้าปกติและปรี่เข้าไปที่ชั้นหนังสือและหยิบหนังสือขึ้นมาแก้เขินทันที(ได้ข่าวมาซื้อของให้ป๋าไม่ใช่เรอะ)
อา....แค่ได้ยืนมองก็ทีความสุขละ
ก่อนจะคิดอะไรได้เป็นเรื่องเป็นราวก็นึกขึ้นมาได้ว่ามาซื้อของให้รุ่นพี่มิติที่สี่นี่นา เลยเดินหน้าสลดๆไปที่เป้าหมายที่รุ่นพี่ฝากมา เมื่อเลือกของเสร็จแล้ว พอจะไปหยิบของโปรดของตัวเอง ตังค์ก็ดันไม่พอซะงั้นแหละ แถมลืมกระเป๋าตังไว้ในกระเป๋าที่ฝากกับเอริคไว้อีก
ในความโชคดีก็มีโชคร้ายแฝงมานิดๆสินะ
"ทั้งหมด 398 วอนครับ"พนักงานตัวเล็กยิ้มให้ก่อนรับเงินมา จอนจินก็ยิ้มกลับให้แต่ในใจนี่ไปไหนต่อไหนแล้วววววว หลังจากเสร็จภารกิจซื้อของให้เอริค จอนจินแหวกถุงดูเพื่อเช็คของว่าครบมั้ย? แต่ดันเจอของที่ทำให้หัวใจพองโตขึ้นอีกเป็นกอง
เขาแถมหมากฝรั่งรสโปรดที่จอนจินชอบซื้อมาด้วยเสมอ....เขารู้
พอหันกลับไปก็เจอเขาโบกมือให้ จอนจินรีบโค้งเพื่อขอบคุณและรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นทันที
"จิน!!! นายมาช้านะ!!"เสียงของรุ่นพี่มิติที่สี่ดังขึ้นดุจอนจินนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไรมากสายนิดหน่อยเอง
"ผมขอโทษเอริคฮยอง เอ้า!! นี่ของพี่"ก่อนจะยื่นถุงพลาสติกสีขุ่นให้เจ้าตัว เอริคตรวจเช็คของก่อนจะบอกขอบใจรุ่นน้องตัวยักษ์แถมดึงมือลากไปห้องดนตรีด้วยกันอีกต่างหาก
"ฮ..ฮยองจะพาผมไปไหนอ่า"จอนจินที่ถูกลากก็ได้แต่ถาม แต่ก็ไม่ได้คำตอบกลับมาจนมาหยุดที่หน้าห้องดนตรีของเด็ก ม.ต้น ประตูไม้ถูกเปิดเบาๆ ภายในห้องสีขาวที่มีเปียโนสีดำสนิทตั้งตระหง่าน พร้อมคนหน้าหวานที่กำลังโทรศัพทย์กับใครบางคน
"อื้อ งั้นก็ดีแล้ว แค่นี้นะอีทีมาป่วนอีกแล้ว"คนหน้าสวยวางสายก่อนจะเมินสองหนุ่มที่เดินเข้ามา
"เฮซองอ่า ฉันซื้อนี่มาให้"เอริคว่าก่อนจะยื่นถุงที่จอนจินเป็นคนซื้อมาให้ แต่เฮซองก็ยังเมินอยู่ดี
"เฮซองกินหน่อยเถอะ ฉันรู้ว่านายไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่ตอนกลางวันนะ"เอริคนั่งยองๆหน้าคุณครูแสนสวยของเค้า ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ "คุณครู" คุณครูเฮซองแก่กว่าพวกเราแค่ ปีสองปีเท่านั้น ยังอยู่มหาลัยอยู่เลย ถ้าเทียบก็อายุเท่าเอริคฮยองนั่นละ ก็นะ...คนมันอัจฉริยะจะเรียนข้ามชั้นไปหน่อยจะเป็นไรไป
"กินหน่อยสิครับครู เอริคฮยองเป็นห่วงครูมากจนต้องให้ผมวิ่งไปซื้อเลยนะ โอ้ย!! ทำอะไรน่ะฮยอง"ก่อนจอนจินจะได้พูดจบก็โดนมะเหงกไปหนึ่งลูกจากเอริค
"ก็ได้ ฉันจะกิน ม...ไม่ใช่ว่าฉันจะใจอ่อนนะ ฉันกินเพราะจินอุตส่าห์ไปซื้อมาต่างหาก อ้อ....จินเรียกว่าพี่ก็ได้นะ ฉันก็ไม่ได้แก่ไปกว่าเธอเท่าไหร่หรอก ^ ^"ยิ้มหวานๆให้รุ่นน้องเอริคแต่ทำหน้าบึ้งใส่เอริคฮยอง ผมรู้สึกได้เลยว่าหลังมันร้อนวาบๆ
"ครับ พี่เฮซอง"ผมพอจะรู้สาเหตุที่เอริคฮยองพาผมมาละ ถ้าเขามาคนเดียวพี่เฮซองต้องไม่กินแน่ๆ
ร้านมินิมาร์ท
อา....วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย นักเรียนเข้ามากันเพียบในช่วงแรกๆ เล่นเอามือไปเป็นระวิงไม่ขาดสายเลยทีเดียว พอกองทัพ(?)นักเรียนทยอยกันออกไปร้านก็เงียบอย่างกับป่าช้า อ๊ะ....ลูกค้ามา เด็กคนนี้อีกแล้วแฮะ
"ยินดีต้อนรับครับ"พร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตร ผมสังเกตเห็นว่าพอเค้าหันมาแล้วรีบไปตรงชั้นหนังสือทันที ผมน่ารังเกียจงั้นหรอ? แต่พอสักพักเขาก็เดินไปหยิบของบางอย่าง พร้อมเดินมาหยุดตรงหมากฝรั่งรสโปรดที่มักจะซื้อบ่อยๆ เขานับเงินในมือแล้วถอนหายใจ ตังค์คงไม่พอสินะ พอเด็กนี่ปรับสีหน้าเหมือนเดิมก็รีบตรงมาที่เคาเตอร์เพื่อคิดตังค์กับผม
"ทั้งหมด 398 วอนครับ"ผมลองยิ้มไปอีกที และสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มจางๆ ดีจัง...เขาไม่ได้รังเกียจผมใช่ไหมนี่? แต่ผมแอบหยิบหมากฝรั่งให้เค้าไปละ จะรู้ไหมน้า?
หลังจากที่เขาเดินออกไปก็ก้มมองงถุงอีกครั้งนึง เขาดูตกใจนิดก่อนจะหันมาหาผม ผมโบกมือให้ส่วนเขาก็โค้งขอบคุณ มารยาทดีจังแล้วก็ออกตัววิ่งไปทันที
"มีอะไรดีๆ งั้นหรอ?"เสียงของชายหนุ่มหล่อร่างสูงเดินออกมาจากด้านหลังร้าน ถามขึ้นคนตัวเล็กหันไปมองผู้จัดการหนุ่มทันที
"ก็...ไม่มีอะไรหรอก คังทา"
"ได้ไง...นี่มันดูง่ายเกินไปนะ บอกมาซะดีๆ"คังทาหยิกแก้มคนตัวเล็กเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
"โอ้ยๆ พอแล้วๆ เจ็บนะเฟ้ย คังทา"คนตัวเล็กลูบแก้มตัวเองป้อยๆ เจ็บง่า
"ขอโทษๆ ก็นายมันน่าแกล้งนี่นา"พูดเสร็จก็หันไปคุยโทรศัพท์กับอีกคนที่พอจะเดาได้ว่าใคร
"ซอง...นายกลับเย็นมั้ย? ให้ฉันไปรับรึเปล่า? ฉันคิดถึงนายจังเลยอ่า"
"ไม่เป็นไรคังทา ว่าแต่ยังสบายดีอยู่สินะ พูดแบบนั้นได้น่ะ ที่นั่นเป็นไงบ้าง?"เสียงหวานจากปลายสายดังลอดออกมา คนฟังหันมามองคนที่นั่งอยู่ที่เคาเตอร์ก่อนจะหันไปตอบ
"ก็สบายดี ไม่มีปัญหาถ้ามหาลัยไม่เปลี่ยนเวลาคลาสซะก่อนนะ"คังทาตอบจริงจัง
"อื้อ งั้นก็ดีแล้วล่ะ แค่นี้นะอีทีมาป่วนอีกแล้ว"ปลายสายน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะวางสายไป คังทางอดไม่ได้ที่จะขำก็เพื่อนเขาออกจะสวยจนหนุ่มๆตามจีบ แถมให้มาฝึกงานที่โรงเรียนใกล้ๆนี่อีก ที่นี่เป็นสหก็ดีกว่าชายล้วนนะซอง คังทาหันมาหาคนตัวเล็ก
"นายจะกลับเลยก็ได้นะ ไม่มีงานอะไรแล้ว หรือนายจะรอซองล่ะ? มินอู"
"ไปรอที่คอนโดละกัน"มินอูตอบก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หลังร้านและขี่จักรยานคันโปรดกลับไป ส่วนคังทาก็กดส่งข้อความไปให้เฮซองทันที
TBC.
มาอัพแล้วรีบวิ่งงงงงงงงง
คงรู้แล้วสินะว่าคู่ใคร #หลบหม้อถังกะละมังไห
อย่าตีหนูวววววววววว
ก็บอกแล้วว่าคู่นี้ไม่มีใครแต่งเลยยยยยรอตอน2 ละกันค้าาาา
ป.ล.ทำไมมันสั้นจัง แต่งเองงงเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น