คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ☆彡 c l o s e f r i e n d {sf}
Close Friend
คุณเคยแอบรักเพื่อนสนิทแบบผมมั้ย..
น่าแปลกจังนะครับ ผมกับมันก็รู้จักกันมาตั้งแต่เกิด บ้านก็อยู่ติดกัน นิสัยของมันที่แย่ๆ
ผมก็รู้หมด แต่ตัวผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องชอบมันด้วย นิสัยของมันก็กากๆ เกรียนๆ
แถมยังเจ้าชู้อีกต่างหาก ..
“ไอ้ยอล”
“...........”
“ไอ้ยอลลลลลลลลล !”
“ไอ้แอล หูกูไม่ได้ตึงนะเว่ย มึงจะตะโกนใส่หูกูทำเชี้ยอะไร”
“เอ้า ! ก็เมื่อกี้กูเรียกมึงดีๆมึงก็เอาแต่เหม่อ ช่วงนี้มึงเป็นอะไรว่ะ เห็นนั่งเอ๋อ เอ่ย ! นั่งเหม่อทั้งวัน”
“ป่าวกูไม่ได้เป็นไร ..เออ เมื่อกี้นี้มึงเรียกกูทำไมว่ะ ?”
“อ๋อ กูแค่จะบอกว่าเย็นนี้มึงไม่ต้องรอกลับบ้านพร้อมกูนะเว่ย วันนี้กูว่าจะไปเดินเที่ยวเมียงดงกับซูจีน่ะ”
“เอ่อๆ กูไม่รอมึงอยู่แล้วแหละ..”
เฮ้อ.. ทำไมผมถึงได้เจ็บจังนะ ผมก็รู้อยู่แล้วแหละ ว่าผมเป็นได้เพียงแค่เพื่อนสนิท ไม่สามารถก้าวข้ามไป
เป็นอย่างอื่นของมันได้ ผมพยายามทำใจหลายครั้ง ให้ชินว่า ..สักวันหนึ่งมันก็จะต้องมีแฟนแล้ววันนั้น
ความสัมพันธ์ของผมกับมันก็จะห่างกันมากขึ้น
“ป๊อก !”
“ไอ้เชี้ยแอล มึงจะปาหินมาทำเชี้ยไรเนี่ย เดี้ยวบ้านกูก็กระจกแตกหมดหรอก”
“เอ้า ..ก็เรื่องของมึงดิ กูไม่สน เอ่อ ! ยอลกูมีเรื่องจะถามมึงว่ะ ?”
“มึงมีเรื่องอะไรว่ะ ?”
“ก็..เออ มึงจำซูจีที่กูบอกได้ป่าวว่ะ”
“จำได้ๆ ก็น้องคนนั้นที่มึงบอกว่ามึงไปเดินเล่นกับเค้าไง มึงมีอะไรป่าว”
“ก็นั่นแหละ พอดีว่า น้องเค้ามาขอกูเป็น..เอ่อ”
“เป็นไรว่ะ ?”
“เป็นแฟนว่ะ ยอลกูจะมาถามมึงว่า..มึงจะให้กูมีแฟนได้ป่าววะ ?”
“เอ้า ! เชี้ยเรื่องของมึงดิ แฟนมึงไม่ใช่แฟนกูนี่”
“ต้องถามมึงสิ ก็มึงคือคนพิเศษสำหรับกูนี่”
“หึหึ ไม่ต้องมาหวานเลยไอ้แอล มึงก็สมควรจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนได้สักทีนะ มึงจะได้เลิกเจ้าชู้”
“ก็ได้ว่ะ..พรุ่งนี้กูจะไปตอบตกลงน้องเค้า ขอบใจมากนะยอล กูไปเล่นเกมส์ก่อนและ บาย ~”
ในที่สุดมันก็จะมีแฟนแล้วสินะ ..ส่วนผมก็คงเป็นได้แค่
“เพื่อนสนิท..ที่คิดไม่ซื่อ” กับเพื่อนของตัวเอง
“ยอลเย็นนี้ไม่ต้องรอกูนะ กูนัดกับซูจีเอาไว้”
“เอ่อๆ กูกลับเองได้..ก็ดีกูมีงานทำที่ชมรมต่อเหมือนกัน”
อย่างที่บอกแหละครับว่าผมเป็นเพื่อนสนิทกับมัน..ถึงจะไม่ได้เต็มใจสนิทก็เหอะ
เรารู้จักกันตั้งแต่อยู่ในท้องแม่เลยแหละ ผมไม่ได้โม้นะครับ เรื่องมันมีอยู่ว่า แม่มัน ( แม่แอล) กับแม่ผมเป็น
เพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้ว พอจะแต่งงานก็จัดพร้อมกัน พอมีบ้านก็ซื้อติดกัน พอลูกเรียนก็ให้
อยู่โรงเรียนเดียวกัน ไอ้แอลกับผมก็เลยสนิทกันโดยปริยาย..
“น้องยอลให้พี่ช่วยอะไรมั้ยครับ ?”
“อ๋อๆ ไม่เป็นไรครับผมทำได้”
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องชมรมนี่แหละครับ ผมเข้ามาช่วยเก็บกวาดทำความสะอาด
ชมรมซะหน่อย ( เพราะครูแกสั่งเอาไว้ ) ผมเรียนอยู่ชมรมศิลปะน่ะครับ ส่วนไอ้แอลไม่ต้องสงสัย
มันอยู่ชมรมฟุตบอล ไอ้แอลมันเป็นคนดังของโรงเรียนน่ะครับ
รุ่นพี่รุ่นน้องกรี้ดมันทั้งนั้น ส่วนผมไม่ใช่ไม่ฮ็อตนะครับ แต่แค่เอิ่ม..ผมไม่ฮ็อตในผู้หญิง ง่ายๆเลยนะครับ
ส่วนใหญ่ที่มาตามจีบผมนี่มีแต่ ‘ผู้ชาย’
“ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจช่วย”
“ก็ได้ครับ”
“น้องยอลหลังจากทำความสะอาดเสร็จรีบไปไหนมั้ยครับ ?”
“ไม่ครับ”
“ดีเลย นั้นจะเป็นอะไรมั้ยถ้าพี่จะชวนน้องยอลไปกินข้าวเย็นก็บพี่สักมื้อ”
“เอ่อ..ได้ครับ” ไหนๆไอ้แอลมันก็ไม่ได้บอกให้รออยู่แล้วนี่
“น้องยอลกินเผ็ดได้มั้ยครับ ?”
“ก็นิดหน่อยครับ..”
ณ บ้านของซองยอล
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ไว้โอกาสหน้าเราไปกินข้าวกันอีกนะครับ”
“ได้เลยครับ แต่ครั้งหน้าผมของเลี้ยงพี่นะครับ ไม่นั้นผมไม่ไปด้วยจริงๆนะครับ”
“ได้เลยครับ บ๊ายบ่าย ~ นะครับน้องยอล”
“เห่ยยยยยย ! อยู่ดีๆโผล่มาไม่ให่สุ่มให้เสียง”
“ไปไหนมา ?”
“กูหรอ..กูก็ไปกินข้าวกับพี่เค้ามาไง”
“พี่เค้าอ่ะพี่ไหน”
“ก็พี่คริสไง..พี่ที่ชมรมกูเอง”
“ไอ้ไฟฟ้าอ่ะนะ ไม่เห็นหล่อเลย”
“อะไรของมึงไอ้แอล อยู่ดีๆก็มาว่าพี่เค้าไม่หล่อมึงบ้าป่ะ”
“ไม่รู้แหละ วันหลังมึงจะไปไหนมึงต้องโทรบอกกูก่อน”
“เชี้ยแอล ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ นี่มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกูกันแน่ว่ะ”
“ทำไมล่ะ ทีกูไปไหนกูยังบอกมึงก่อนเลย”
“กูก็ไม่ได้บังคับให้มึงบอกนี่”
“ก็ได้..มึงเห็นว่าคนอื่นสำคัญกว่ากูสินะ”
“เชี้ยไรอีกเนี่ย งอนเป็นตุ้ดไปได้”
ตั้งแต่วันนั้นไอ้แอลก็หลบหน้าผมตลอด..ผมผิดตรงไหนครับไอ้แอลมันไปกับแฟนของมัน
ผมไม่เคยบังคับให้มันมาบอกผม เพราะผมรู้ว่ายิ่งมันพูดเรื่องของแฟนมันมากเท่าไหร่ผมก็จะยิ่งเจ็บ
ผมพยายามตัดใจ และกลับไปเป็นเพื่อนกับมันเหมือนเดิม..
“ไอ้แอล ! มึงจะหนีหน้ากูไปถึงเมื่อไหร่ว่ะ”
“กูไม่ได้หนีหน้ามึง”
“แล้วที่มึงทำอยู่เรียกว่าอะไร ? หรือมึงไม่อยากให้กูเป็นเพื่อนมึงอีกแล้ว กูจะได้ไปจากมึงเอง” น้ำตาของผมค่อยๆไหลมาเป็นสาย เป็นอะไรไปซองยอล..
“ใช่ ! กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึงอีกแล้ว”
“ได้” บ้าเอ๊ย กูพยายามตัดใจจากมึงอยู่แล้วเชียว แค่เพื่อนมึงยังให้กูไม่ได้ใช่มั้ยแอล
“แต่กูจะให้มึงมาเป็น ‘แฟน’ กูแทนไอ้ยอล มึงมาเป็นแฟนของกูเถอะนะ” ไอ้แอลวิ่งมากอดผมจากด้านหลัง
“..............”
“ถ้ามึงไม่ตอบกูจะถือว่ามึงตกลงนะ หนึ่ง.. สอง.. สาม.. จุ๊บ”
“เชี้ยแอล ! มึงทำอะไรเนี่ย”
“กูก็หอมแฟนตัวเองไง”
“กูไม่ใช่แฟนมึงสักหน่อย แฟนมึงน้องซูจีนู่น”
“กูไม่ได้เป็นแฟนกับซูจีเว่ย”
“ห้ะ ! แล้วที่มึงนัดกับน้องเค้าไปวันนั้นอ่ะ”
“ก็..กุไปบอกน้องเค้าไง ว่ากูมีคนรักอย่แล้ว”
“............”
“ก็คือคนที่อยู่ข้างหน้ากูตอนนี้ไง”
“แหวะ ! กูจะอ้วกว่ะไอ้แอล”
“โหวววววว สงสัยเชื้อกูจะแรงจริงๆยังไม่ได้อะไรเมียก็ท้องซะและ”
“ไอ้เชี่ยแอลใครเมียมึง..ตายซะเถอะ !!!!!!!!!!!”
END
Special Part
“มึงชอบกูตั้งแต่ตอนไหนว่ะแอล”
“เอาจริงๆป่ะ ? กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอกูเห็นว่ามีใครใกล้มึง แล้วมึงมึงไปใหล้ใครกูหึงวะ”
“แอล..กูก็มีเรื่องจะสารภาพว่ะ”
“เรื่องที่มึง..แอบชอบกูอยู่แล้วใช่ป่ะ”
“เห้ย ! มึงรู้ได้ไงว่ะ”
“ฮ่าๆ วันนั้นที่กูกลับมาถึงบ้านก่อนมึง กูขอแม่มึงไปรอมึงที่บนบ้านกูเห็นมีสมุดโน้ตเล่มนึงวางอยุ่บนโต๊ะ กูเลยแอบอ่าน แล้วก็เห็นว่ามีคนแถวนี้เขียนลงไปว่าแอบชอบเพื่อนสนิทของตัวเอง”
“ไอ้แอล..ไอ้แฟนบ้า นิสัยเสียแอบอ่านของคนอื่น”
“ถึงนิสัยเสียก็รักใช่ป่ะล่ะ ?”
“อืม”
“อะไรนะไม่ได้ยินอ่ะยอล”
“อืม”
“ช่วงนี้หูไม่ดี บอกดังๆหน่อยได้มั้ย ?”
“อืม...กูบอกว่ากูรักมึงมาก พอใจป่ะไอ้แฟนบ้า”
“ถึงบ้าก็บ้ารักมึงนะเว่ย”
REAL END
สำหรับผม ‘ความรัก’ เป็นสิ่งสวยงามเสมอ ความรักแบบเพื่อนก็เช่นกัน ใครจะไปรู้ว่า
เพื่อนสนิทของคุณ อาจจะแอบชอบคุณอยู่ก็ได้...
ความคิดเห็น