คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER1✩ヾ: ชอบที่เธอยิ้มมา
✩
แสงของเช้าวันใหม่ลอดฝ่นช่องหน้าต่างบานขนาดไม่ใหญ่มาก ส่องกระทบที่ใบหน้าของคิมมยองซู เป็นสาเหตุให้เจ้าตัวต้องจำใจ(?)ตื่นขึ้นมา มยองซูค่อยๆขยับตัวออกจากผ้าห่มผื่นโปรด ก่อนที่จะขยี้ตาแล้วลุกจากเตียงไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
มันก็เป็นเรื่องปกติของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องทำกิจวัตรประจำวันไปอย่างนี้เกือบทุกๆวัน แต่มันก็มีเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตของเด็กผู้ชายคนนี้ไป ให้มีชีวิตชีวามากกว่าเดิม
“มยองซู เสร็จหรือยังลูก? บยองฮอนมารอลูกตั้งนานแล้วนะ”
เสียงของผู้หญิงวัยกลางคน ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่กำลังเอ่ยปากถามเจ้าลูกชายตัวดีที่ไม่ยอมลงมาทานข้าวสักที แถมเพื่อนก็ต้องมารออีก
“กำลังจะลงไปครับแม่”
มยองซูเดินลงมาจากบันไดอย่างไม่รีบเร่ง แต่เมื่อเจอหน้าเพื่อนสนิทที่มานั่งรอตั้งนานแล้วก็แทบจะแยกเขี้ยวใส่อยู่แล้ว ก็ใครใช้ให้บยองฮอนมานั่งรอเพื่อเร่งเขากันล่ะ..
“มาเร็วแล้วได้อะไรวะบยองฮอน”
“อ่าว ก็มารอมึงไง ให้กูมารอแมวหรอ ถามมาได้ -_-”
“อ่าวได้ไงมึง อย่ามากวนนะมึงอ่ะ”
“คุณหนูครับ วันนี้จะให้ผมไปส่งไหมครับ?”
พ่อบ้านเอ่ยถามมยองซูอย่างสุภาพ ก่อนที่มยองซูจะส่ายหน้าไปมา แล้วหยิบกระเป๋า เดินออกจากบ้านไปเรียนพร้อมกับบยองฮอน ที่ยิ้มแห้งๆให้กับพ่อบ้านแล้วเดินตามมยองซูออกมา
“มยองซู กูไม่เข้าใจมึงว่ะ”
“ไม่เข้าใจอะไร?”
“บ้านมึงก็ออกจะรวย พ่อทำธุรกิจส่วนตัว แม่เปิดร้านอาหารแถมดังด้วย แต่ทำไมมึงไม่ทำตัวสมเป็นลูกคุณหนูเลยวะ?”
“กูไม่ชอบให้ใครมาพูดว่ากูรวยอย่างนั้นอย่างนี้ เพอร์เฟ็คบลาๆๆ มันดูไม่มีความจริงใจว่ะ เวลาคนชมแบบนี้ แล้วผลการเรียนกูดีที่ไหนล่ะ ถ้าเขารู้ว่ากูป็นลูกคุณหนู พ่อแม่กูไม่ขายหน้าตายหรอวะ”
“อ่อ มึงนี่นะ เห็นอย่างนี้ก็คิดเรื่องแบบนี้กับเขาด้วยแฮะ”
“หมายความว่ายังไง -_-”
มยองซูหันขวับทันทีที่ได้ยินเพื่อนสนิทพูดแบบนั้น มยองซูมองหน้าบยองฮอนแบบจะกินเลือดกินเนื้อ จนบยองฮอนต้องรีบส่ายหน้า แล้วตบปากตัวเองสามที
“ไม่มีอะไรหรอก รีบๆเถอะเดี๋ยวก็สายหรอก”
“อืมๆ”
บยองฮอนเป็นคนที่พูดไม่เข้าหูคิมมยองซูสักเท่าไหร่.. ข้อนี้บยองฮอนรู้ตัวดี .. (?)
STAR✩
“เห้ย แกนั่นพี่มยองซูนี่นา กรี้ดดดด”
เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ทันทีที่คิมมยองซูก้าวเข้าประตูโรงเรียนมา
“พี่มยองซูคะ ฉันให้นี่ค่ะ พี่รับมันไว้ด้วยนะคะ > <”
“พี่มยองซูคะ ฉันทำเองเลยนะ พี่ลองชิมดูสิคะ”
“พี่มยองซูคะ นี่คะ >_<”
“เอ่อ.. ”
“เอ่อน้องครับ พอดีว่าพี่กับมยองซูต้องรีบไปเรียนแล้ว ขอตัวนะครับ ฮ่าๆ”
บยองฮอนรีบถลาตัวเข้ามาแทรกกลางระหว่างกลุ่มเด็กผู้หญิงที่จะเอาของให้มยองซู ก่อนที่จะลากมยองซูออกมาแล้วรีบสาวเท้าเดินไปอย่างเร็ว จึงทำให้กลุ่มเด็กผู้หญิงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“เกือบไปแล้วเห็นไหมมยองซู ถ้ากูไม่ช่วยมึงนะ.. ไม่รอดหรอก”
“เออๆ ขอบใจละกัน” มยองซูตอบบยองฮอนแบบปัดๆไป เพราะคิมมยองซูเจอแบบนี้เกือบทุกวัน มยองซูถอนหายใจเบาๆ
“เอ่อละเป็นไงบ้าง ดาวของมึงน่ะ?” บยองฮอนพยายามเน้นคำว่าดาวให้มยองซูสนใจประโยคที่เขาพูด
“ไม่รู้”
“อ่าว แล้วมึงไม่ได้คุยกับเขาเลยหรอวะ?”
“เขาก็อยู่กับแฟนเขาดิ กูไปเกี่ยวอะไรด้วย..”
“โถ่ คิมมยองซูผู้น่าสงสาร” บยองฮอนพูดพลางสายหัวเบาๆ พร้อมกับทำหน้าเหนื่อยอ่อนกับเพื่อนคนนี้
“เอาเถอะเขาอยู่สูงเกินที่กูจะเอื้อมไปถึง แค่ได้อยู่ห้องเดียวกันกูก็ดีใจแล้ว” มยองซูยิ้มบางๆ ก่อนที่จะเงยหน้าเหม่อมองท้องฟ้า
“มึงอย่ามาดราม่าน้ำตาแตกแถวนี้นะ เฮ้ย! นั่นดาวของมึงนี่” บยองฮอนชี้ไปทางผู้ชายตัวสูง หน้าหวานราวกับผู้หญิง ที่กำลังเดินอ่านหนังสืออยู่ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก อีซองยอล
“ไม่ได้มากับแฟนหรอวะ?” มยองซูพยายามจะชะโงกหน้ามองไปที่รอบข้างของอีซองยอล แต่กลับไม่พบใครเลย
“ทางสะดวกเลยดิ ไปตีสนิทเลย เฮ้ยดูดิ ซองยอลกำลังเดินมาทางนี้ด้วย”
“บ้าหรอ ตลกละ”
“ซองยอลนายว่างมั้ย?” บยองฮอนรีบเดินเข้าไปหาซองยอลทันที ที่ซองยอลเดินผ่านมา หลังที่ยิ้มแหยๆใส่มยองซูไป
“ก็ว่างอ่ะ ทำไมหรอ?”
“ไปส่งมยองซูมันหน่อยสิ มันอยากกินขนมน่ะ พอดีอาจารย์เรียกเราน่ะ” บยองฮอนขยิบตาให้มยองซู ทำเอาเจ้าตัวเหวอไปชั่วขณะ
“อ่อได้สิ”
ซองยอลหันไปยิ้มให้ นั่นยิ่งทำให้มยองซูยิ้ม รอยยิ้มของอีซองยอลเหมือนเป็นยาวิเศษ ไม่ว่ามยองซูจะเศร้า หรือทุกข์แค่ไหน รอยยิ้มของซองยอลเท่านั้นแหละที่ทำให้โลกของมยองซูดูสดใสขึ้น ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่ทำให้มยองซู
“รัก”
อีซองยอลไปโดยไม่รู้ตัว ..
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
let's talk
ตอนแรกมาละน้าาา แต่ทำไมตอนแรกสั้นแปลกๆ ;. ;
ไรท์กะลังงมึนเบยย555555 เป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยน้าา5555
อย่าลืมเม้นนะจ้ะ อุอิ -..- แท็กในทวิตคือ #ฟิคดาว นะค้าา
ไรท์ไปล่ะะ จุ้บบ<3
ัEDIT ; 20131009
ความคิดเห็น