คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ+บท1 First Meeting (100%)
"และรางวัลUta-Idolsของปีนี้คือ.....The Princes ครับ!!!" สิ้นเสียงของพิธีกรหนุ่ม...เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นลั่นฮอลพร้อมกับเสียงโห่ร้องเชียร์เป็นเสียงเดียวกันว่า... "Princes! Princes! Princes!"
ชายหนุ่มทั้งสี่ยิ้มที่มุมปากให้กันเองก่อนจะเดินขึ้นเวทีเพื่อไปรับรางวัลที่ไอดอลหลายกลุ่มต่างหมายปอง... "ตอนแรกนึกว่าจะพลาดซะแล้ว 555" 'Princes Of Smiles' เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เขากระซิบให้เพื่อนอีก3คนที่ก็ดีใจไม่ต่างกัน
"ครับๆ พวกเรา Princes ขอขอบคุณทุกๆคนที่โหวตให้เรามาถึงจุดนี้นะครับ...และแน่นอน..การได้รับรางวัลนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราเรียกว่า 'พอใจแล้ว' แต่มันเพิ่งเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น...เพราะงั้นผมมีเรื่องอยากขอทุกท่านอยู่เรื่องหนึ่งครับ...พอจะรับฟังกันได้มั้ยครับ?" เรย์จิพูดผ่านไมโครโฟนด้วยใบหน้าสดใสตามสไตล์หนุ่มร่าเริง
"ได้ค่า!" เสียงกองเชียร์ก็ดังไม่ใช่เล่นๆ เรย์จิยิ้มอย่างพอใจกับผลงานก่อนจะยื่นไมโครโฟนให้ 'Prince Of Ice' หรือ อุเคียว ที่ยืนกอดอกแต่ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่นานๆเห็นที.. เขารับไมโครโฟนมาและพูดอย่างคล่องแคล่วแม้หน้าตาจะดูค่อนข้างฝรั่งๆ "พวกเขาขอให้ทุกคนช่วยกันเป็นกำลังใจและติดตามผลงานของพวกเราต่อไป...พวกเราจะยังคงมีผลงานน่าสนใจๆออกมาอยู่ตลอดล่ะครับ...แค่นี้..ทำได้มั้ยครับทุกท่าน!?" ชายหนุ่มหน้าหล่อยื่นไมโครโฟนไปทางกองเชียร์อีกครั้ง
"สบายมากค่า!" เสียงกองเชียร์ตะโกนตอบทำให้ชายหนุ่มทั้ง4อดจะยิ้มให้กันและกันอย่างลืมตัวไม่ได้
"ฮะเฮ้ย! ไม่เอานะอุเคียวซัง! 0.0" ชายหนุ่มร่างผอมแต่ไม่ดูน่าเกลียดรีบผงะถอยหนีเมื่อไมโครโฟนถูกยื่นมาตรงหน้าตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เสียงพูดของเขาดังก้องไปทั่วhall ชายหนุ่มรีบกระแอมกลบเกลื่อนความอายในขณะที่คนอื่นหัวเราะร่ากันใหญ่ 'Pure Prince' หรือ โชตะไม่มีทางเลือก..เขาจำต้องรับไมโครโฟนขึ้นมาและพูด "อ่า...ขอบคุณทุกๆคนเลยนะครับ พวกผมคงจะไม่สามารถมายืนจุดนี้ได้ถ้าไม่มีพวกคุณทุกคน แม้เราจะขอบคุณสักกี่ทีมันก็คงไม่พอหรอกนะ..พวกคุณเป็นส่วนสำคัญในการได้รางวัลครั้งนี้สำหรับพวกผม..พวกผมต่างหากล่ะที่จะต้องรู้สึกภูมิใจที่มีแฟนคลับที่น่ารักขนาดนี้.." แม้ชายหนุ่มจะพูดตรงไปตรงมาตามที่หัวตัวเองคิดอยู่..แต่มันกลับออกมาดีเกินขาด!
"กรี๊ด! โชตะคุง! โชตะคุง"
"อะแฮ่มๆ ยังไงก็ขอขอบคุณอีกสักรอบหนึ่งละกันนะครับ..เดี๋ยวไม่ครบ4คน -_-; ผม..ไม่รู้จะพูดยังไงแหะ -__- คือ..เรา...ไม่สามารถมาจุดนี้ได้แม้จะมีความสามารถแค่ไหนก็ตาม ถ้าเราไม่มีพวกคุณ ผมสาบานได้ว่าตั้งแต่ผมเกิดมาทำวงดนตรีร็อคจนถึงวันนี้..ผมไม่เคยเจอแฟนคลับกลุ่มไหนที่เชียร์ได้สม่ำเสมอและถึงขีดสุดเหมือนพวกคุณเลย..ขอบคุณครับ!" ตามมาด้วย 'Prince Of Rock' ที่พุดด้วยสีหน้าที่ดูเขินๆ ทำเอาแฟนคลับสาวๆรุ่นเล็กรุ่นใหญ่เขินกันไปตามๆกัน..
"กรี๊ด! โคดากะ! กรี๊ด The Princes! The Princes! The Princes!"
1
First Meeting
"โคดากะ~"
"..."
"ไอ้ร็อคเกอร์!"
"..."
"ไอ้บ้า!"
"-*- อะไรเรย์จิ!" ชายหนุ่มมาดนิ่งตวัดสายตาคมๆมองไปที่ 'สึคิมิยะ เรย์จิ' เพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมหาลัยใกล้จะจบของเขาอย่างหงุดหงิด
"มิยาโนะ นายหงุดหงิดอะไรหรอ?" 'มิคาเซะ โชตะ' ชายหนุ่มร่างผอมสูงเจ้าของใบหน้าหล่อสไตล์หวานๆเอ่ยขึ้นพร้อมกับคิ้วที่ขมวดนิดหน่อย
"ป่าวนิ" ชายหนุ่มร็อคเกอร์ปล่อยคำโกหกคำโตไปซะงั้น..แต่ใช่ว่าเพื่อนๆของเขาจะดูไม่ออกแต่ก็แค่ขี้เกียจเถียงกับคนดื้อๆอย่าง 'มิยาโนะ โคดากะ' เท่านั้นเอง!
"หึ" 'สาโตเมะ อุเคียว' ชายหนุ่มจอมเย็นชาหัวเราะในลำคอก่อนจะหันไปสนใจหนังสือนวนิยายที่ตนเองอ่านอยู่ต่อ
"โชตะ นายสนใจมากับฉันแล้วทิ้งไอ้สองคนนี้ไว้ดีมั้ย~? ฉันเลี้ยงไอติมนายก็ได้!"
"..."
"ไม่อยากกินไอติมหรอโชตะจัง?" เรย์จิชะโงกหน้าลงไปถามชายหนุ่มที่กำลังจ้องหน้าจอคอมอยู่อย่างสนอกสนใจ
"รสช็อกโกแล็ตนะ" แต่ไม่เคยมีอะไรแน่นอนเกี่ยวตัวชายหนุ่มคนนี้..อยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นและเดินนำเรย์จิไปเฉยเลย เรย์จิยืนเอ๋ออยู่ประมาณ3วิก่อนจะรีบเดินตามโชตะไปทันที
กลับมาที่โคดากะ... เขากำลังเช็คบล็อกของเขาที่เขาใช้อัพเดตเกี่ยวกับดนตรีร็อคอยู่..แต่ก็พบกับข้อความแปลกๆอีกจนได้..
'ดนตรีบ้าอะไรก็ไม่รู้...ฟังไม่รู้เรื่อง ห่วยแตกสิ้นดี!'
มันทำเอาโคดากะฉุนกึกเลย..ในบล็อกเขาก็มักจะมีแต่คนไลค์หรือคอมเม้นต์เกี่ยวกับความดีของมัน...เพราะเขาเชื่อมั่นในฝีมือการเล่นเครื่องดนตรีร็อคแต่ล่ะอย่างของเขามาก และมันก็ออกมาดีเสมอ..แล้วเหตุใดถึงมีคนคอมเม้นต์ด่าเขาได้?
โคดากะขมวดคิ้วอย่างเครียดๆแต่เมื่อหัวคิดแผนดีๆออก เขาก็เปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ๆแทน เขากดเข้าไปดูโปรไฟล์ของคนที่คอมเม้นต์แย่ๆในบล็อกเขาก่อนจะยักยิ้มที่มุมปาก...เป็นผู้หญิงนี่น่า...
'Mino-Minorin<3'
เขาจ้องมองชื่อเธออยู่เนิ่นนานก่อนจะเลื่อนลงมาดูโปรไฟล์อื่นๆของเธอ... ชื่อเธอคือ 'คาว่าชิม่า มิโนริ' เธอเป็นแค่เด็กมัธยมเองนะ... อายุ16ปี แต่ก็น่าแปลกที่เธอเป็นหนึ่งในfollowerของบล็อกเขาเหมือนกัน โปรไฟล์ของเธอเองก็เป็นรูปของเธอเอง..เธอมีผมยาวสีดำถึงเอว..ดวงตากลมโตสวยน่ารัก และเธอก็กำลังถือตุ๊กตาหมีที่เป็นหมีแต่งตัวเหมือนร็อคเกอร์อยู่ด้วย
เอ๊ะ! ทำไมอยู่ๆเขาถึงได้รู้สึกสนใจสิ่งที่ดูสลับกันไปหมดของเธอกันนะ? ชายหนุ่มนั่งสืบค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวหญิงสาวเนิ่นนาน...และหัวก็เริ่มดำเนินการคิดวิธีแก้เผ็ดเธอ...
ณ บ้านสไตล์ญี่ปุ่นตระกูล 'คาวาชิม่า'
"ปู่!" หญิงสาวร่างเล็กที่รวบผมขึ้นเป็นจุกบนหัวและใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงสี่ส่วนสีเทาอ่อนๆโอดครวญขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นปู่คอมเม้นต์เข้าในบล็อกของบล็อกเกอร์คนโปรดที่เธอติดตามอยู่
"มิโนริ! ทำไมเธอถึงได้มีของแบบนี้อยู่ในเจ้าเครื่องนี้ได้? ที่ปู่อณุญาติเครื่องใช้ไฟฟ้าสิ้นเปลืองพวกนี้เข้ามาในบ้านก็เพราะเธอบอกว่าใช้ค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับเครื่องดนตรีโบราณและงานเท่านั้น! นี่มันอะไรกัน!" คุณปู่สุดโหดทุบโต๊ะดึงปึงด้วยความโมโห ส่วนสาวร่างบางที่ยืนตัวสั่นงกๆอยู่ถึงกับรีบก้มหัวและโค้งเก้าสิบองศา
"อ่ะ..เอ่อ..หนูขอโทษค่ะ!"
"เธอนี่มันดื้อจริงๆนะ! เหมือนแม่เธอไม่มีผิด! กลับไปซ้อมดนตรีได้แล้ว! อย่าให้เห็นอีกนะ! เร็ว! เอาเจ้าเครื่องงี่เง่านี่ของเธอเก็บไปด้วย!" คุณปู่พูดก่อนจะดันโน๊ตบุ๊คที่มิโนริตั้งใจเก็บเงินซื้อมาเองแรงๆ หญิงสาวใจหายแต่ก็ตั้งสติทัน และรีบไปจับคอมไว้ให้ไม่ตกพื้นไปเสียก่อน เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรับมันไว้ทันก่อนจะตกลงไป..
"งั้น..ขอตัวก่อนนะค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ!" มิโนริพูดก่อนจะถือโน๊ตบุ๊คตัวเองเดินกลับไปที่ห้องส่วนตัวของเธอ...
[บันทึกพิเศษ by มิโนริ]
"เกือบแล้วไหมล่ะ! -3-"
ฉันบ่นออกมาเมื่อปิดประตุห้องตัวเองไป...ถึงบ้านทั้งบ้านฉันจะดูสไตล์ญี่ปุ่นสุดๆก็เหอะนะ -__- แต่ว่าห้องฉันมันเป็นห้องแบบmodern เพราะอย่างน้อยปู่ยังไม่ถึงกับมายุ่งกับห้องส่วนตัวฉันขนาดนั้น
แต่แค่ไอ้เรื่องที่ปู่เข้าไปในบล็อกของโปรดของฉันและคอมเม้นต์แปลกๆอย่างงั้นลงไปก็เกินพอแล้ว! ปกติเวลาฉันเข้ามาเช็คฉันจะคอมเม้นต์หรอก -_-; มันยังไงๆก็ไม่รู้เลยไม่ค่อยคอมเม้นต์ แต่ฉันยังไม่กล้าเปิดเข้าไปดูเลย T^T คงมีคนด่าตรึม...เจ้าของบล็อกถ้าเขาไม่ได้ใช้PhotoShopหรือเอาภาพคนอื่นมาเป็นโปรไฟล์เขาก็เป็นคนที่หล่อแต่หน้าตาดูโหดและคมมากๆด้วย T__T ฉันไม่ตายพอดีหรอเนี่ย!
(( 'Cause when a heartbreak no it don't breakeven...))
ฉันรีบกดรับโทรศัพท์ก่อนที่ปู่จะมาได้ยินเสียงริงโทนเพลงร็อคช้าๆของวงร็อคไอริช..The Script และเพลง Breakeven -_-;
"ฮัลโหล"
((โย่วมิโนริ!)) ฉันเกือบจะล้มทั้งยืนแล้วพอได้ยินเสียงนั้น =[]=
"อิคกิ!?" ฉันดึงโทรศัพท์ออกมาจากหูและดูชื่อที่ขึ้นมาบนหน้าจอด้วยความตกใจและลนลาน 'Ikki-kun' จริงๆด้วย!! =[]=; ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆและพูด "มีอะไรรึป่าวโทมะ?"
((เห..โทรหาเธอต้องมีอะไรด้วยหรอไง..-_-; นี่เราใช่เพื่อนกันป่ะเนี่ยมิโนริ -*-)) อิคกิพูดขึ้นมาอย่างเซ็งๆ ฉันลอบยิ้มกับตัวเองและพูดต่อ
"ฮ่ะๆ ช่างมันเหอะๆ..ว่าแต่นายมีอะไรรึป่าวเนี่ย? น้ำเสียงดูเหนื่อยๆไงก็ไม่รู้อ่ะ!" เอาอีกล่ะ..ฉันเตือนตัวเองตลอดว่าอย่าแสดงท่าทีสังเกตเยอะไปหรือแสดงออกว่าเป็นห่วงเยอะไป! มันจะทำร้ายตัวฉันเอง!
((อือ เป็น..หนักด้วย))
"..."
((...มิโนริ))
"หะหืม?" เมื่อกี้ฉันเครียดไปเลยพอได้ยินเสียงที่ดูหม่นหมองไม่เหมือนอิคกิของเขา ฉันต้องรีบเรียกสติกลับมาทันที...เฮ้อ...เป็นคุณ คุณไม่เครียดหรอ? แอบรักเพื่อนตัวเองน่ะ!
((เธอคิดว่าฉันเป็นคนไม่จริงจังหรอ?))
"เอ๊ะ!? ไม่นิ! นายเป็นอะไรกันแน่โทมะ?" ฉันถามขึ้นทันที...เริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีซะแล้ว!
((....ช่างมันเถอะ! ว่าแต่ว่า..ฉันอยากไปเที่ยวจังเลยอ่ะ! ไปกันไหม? เดี๋ยวฉันจะชวนริทสึจังไปด้วย! เอามั้ยๆ?))
"...."
((อ่าว ไม่อยากไปหรอ?))
"นาย...เป็นคนจริงจังนะ...ฉันเชื่อว่างั้น..." อยู่ๆฉันก็โพล่งออกไปอย่างอดไม่ได้..แต่ก็เริ่มรู้สึกถึงความอายที่ตามมา -///- ดูงี่เง่าชมัดตรู!
((...))
ฮือ! เงียบอีก!
"เอ่อ...เรื่องไปเที่ยวน่ะ..ฉันไปนะๆ นะนายจะไปไหนล่ะ?" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
((ขอบใจนะ)) อยู่ๆโทมะก็พูดขึ้น รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากฉันอยากเลี่ยงไม่ได้
"อืม"
((งั้นเดี๋ยวฉันกับริทสึจะไปรับเธอที่บ้าน..เจอกัน!)) ติ๊ด! สายก็ถูกตัดไปในที่สุด ฉันยังยืนมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ตอนนี้กลับมาที่หน้าโฮมแล้วด้วยรอยยิ้ม...
"หึ...ถึงฉันจะทำได้แค่นี้ก็เหอะนะ" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะเพื่อไปแต่งตัวดีๆ
555 ดีใจจัง..แค่นี้(?)ฉันก็พอใจแล้วล่ะ! <3
12:36 ณ ห้าง XXX
"เออๆ ใช่ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกันว่าเพลงนี้เป็นเพลงก๊อป!"
"แต่ฉันว่ามันก็เพราะดีนะ...แค่originalมันเพราะกว่าอ่ะ -3-"
"แน่นอน! เฮ้ยมิโนริน! ไอติมแกละลายจนจะเป็นน้ำแล้ว!" อยู่ๆริทสึก็ผละออกมาจากบทสนทนาอันเมามันส์กับอิคกิแล้วหันมาบอกฉันด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด ฉันรีบก้มลงมองถ้วยไอติมของตัวเองที่ตอนนี้เกือบครึ่งกลายเป็นน้ำ -_-;
"นะนั้นสินะ.. -_-;" ฉันพูดขึ้นก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เพราะว่าไอติมกินไม่ได้แล้ว แต่สองคนนั้นก็ยังไม่คุยกันต่อแต่กลับมองมาที่ฉันอย่างงงๆ
"มิโนริน -_-; ใครหักอกแกป่ะเนี่ย? ทำไมดูเหม่อๆ!?" ริทสึพูดขึ้นก่อนจะเอามือทาบหน้าผากฉันด้วยความเป็นห่วง -___-
"เปล่า -_-" ฉันตอบนิ่งๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดเล่น ริทสึกับโทมะก็พูดแบบไม่มีเสียงกันอยู่ว่าฉันเป็นอะไร...คิดว่าฉันมองไม่เห็นหรอไง -*- แต่ฉันก็ขี้เกียจและเหนื่อบเกินจะสนใจเลยได้แต่นั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น
หลังจากที่บรรยากาศมันเงียบมาสักพัก..ฉันก็เงยหน้าขึ้นมองอีกสองคน ทั้งคู่ก็ต่างเล่นโทรศัพท์กันอยู่ -_-; ฉันเลยมองไปรอบๆเหมือนไม่รู้จะหยุดสายตาไว้ที่ไหนดี...แต่สายตาก็สะดุดเห็นอะไรบางอย่างที่ทำเอาฉันต้องอ้าปากค้างซะก่อน..ผู้ชายคนนั้น...หน้าคุ้นๆนะ ไม่สิ...ไม่คุ้นเลย แต่ใช่เลย! ผู้ชายคนนั้น...ถึงจะใส่หมวกแก๊ปแว่นตากรอบสีเหลี่ยมแล้วก็เสื้อฮู้ดสีดำเท่ๆก็เหอะ...มิยาโนะ โคดากะ...หนึ่งในสมาชิกวงPrinces สุดร็อค เจ้าของบล็อก 'Add Some Rock To You Life' บล็อกที่ปู่ไปคอมเม้นต์พิเรนๆนั้นน่ะ!
"เฮ้ย" ฉันอุทานขึ้นเบาๆเมื่อโคดากะหันมาสบตาฉันหรือและยิ้มทีมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์...นี้เขาหันมามองฉันหรือฉันคิดไปเองฟะเนี่ย! ไม่ได้การละ..ฉันต้องไปขอลายเซนต์เขาให้ได้! -0-
"มีอะไรรึป่าวมิโนริน?" ริทสึถามขึ้นเมื่อเห็นฉันทำหน้าคิดหนัก อิคกิเองก็มองมาเช่นกัน..
"เอ่อ...ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมานะพวกแก" ฉันตัดสินใจลุกขึ้นและเดินไปพร้อมกระเป๋าสพายตามชายหนุ่มเรื่อยๆ...ดีที่เขาไม่รู้ว่าฉันตามมานะเนี่ย...เดี๋ยวหาโอกาสไปคุยด้วยดีกว่า -_-;
ตึกๆ... ฉันเดิมตามหมอนี้ไปเรื่อยๆ แล้วก็ทำเป็นดูนู้นดูนี้ที่เดินผ่านมาเพื่อความเนียน หวังว่ามันจะได้ผลนะ -/ \-
ดะเดี๋ยว! ที่จอดรถ!? ฉันชะงักฝีเท้าไปหนึ่งวิก่อนจะรีบเดินตามต่อเพราะกลัวเดินตามไม่ทัน -_-; เดี๋ยวๆเขาจะไปแล้วหรอ?
"จะเดินตามอีกนานมั้ยครับ?" อยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้น...ฉันสะดุ้งก่อนจะหันไปมองรอบๆ ก็ไม่เห็นใครเลย...มีแค่ฉันกับโคดากะ...หรือว่าโคดากะเรียกฉัน! 0.0; บ้าน่า!
"เธอน่ะ...จะเดินตามฉันอีกนานรึป่าว?" อ่า...ชัดเจน...โคดากะเป็นคนพูดกับฉันจริงๆด้วย -0-; ฉันถอยหลังไปหนึงก้าวก่อนจะมองรอบๆเพื่อหาข้อแก้ตัวดีๆ
"ฉันไม่ได้เดินตามนาย...ฉัน..."
"ไม่ต้องพูดว่ากำลังหารถตัวเอง..เพราะฉันเป็นไอดอลที่ค่อนข้างจะฉลาด" โอ้ว เขายอมรับ(ทางอ้อม)แล้วว่าตัวเองเป็นมิยาโนะ โคดากะซัง! -__-
"นายคือมิยาโนะ โคดากะ? ตัวจริงเสียงจริง?" ฉันถามเขาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ...ขอแกล้งหน่อยละกัน -*- หมั่นไส้ในความอวดเก่งของเขา..
"ใช่ ทำไม?"
"โอ้ว -0- เศร้า..พวกเขาคงจะแต่งหน้าให้นายเยอะน่าดูนะ T^T" ฉันแกล้งทำหน้าสงสาร แต่มันกลับเหมือนการเล่นกับอารมณ์ของชายหนุ่มอย่างดีน่ะสิ!
"เธอ! พูดผิดพูดใหม่ได้นะ!"
"ฉันไม่คิดว่าฉันพูดอะไรผิดไปนะ! (' ')" ฉันแกล้งทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไร แต่คน 'ฉลาด' อย่างเขาคงจะดูออก ไม่งั้นคงไม่โกรธขนาดนี้หรอก!
"เธอใช่มั้ยที่คอมเม้นต์ด่าBass Cover VersionของเพลงThe Reluctant Heroesที่ฉันลงไปน่ะ!" โคดากะพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งๆแต่แค่ดูดวงตาที่แสดงถึงความเกรี้ยวกราดนั้นก็รู้แล้วว่าเขาโกรธมาก
"เออ! ฉันแล้วทำไม!" จากการที่จะมาขอลายเซ็นต์แล้วก็ขอโทษเรื่องคอมเม้นต์กลายเป็นเราสองคนทะเลาะกันซะแล้ว! -_-;
"หน็อย! ถ้าเธอทำไม่ได้อย่างฉันก็อย่ามาพูดมากไปหน่อยเลยน่า!" โคดากะสวนกลับ ฉันก็รีบตอบกลับแทบจะทันที...ดีที่วันนี้ไม่ค่อยมีคนไม่งั้นได้อายตายแน่มาเถียงกับไอดอลที่โคตรจะดังเนี่ย!
"เหอะ! ง่ายๆ! นายไม่รู้จักฉันซะแล้วล่ะมิยาโนะ!" อย่ามาดูถูกฉันนะ...ตอนช่วงม.ต้นๆ...ฉันเป็นมือเบสประจำวงนะ...เล่นเก่งมากๆซะด้วย แต่ต้องเลิกเพราะปู่ด่า! -*- ตอนนี้ฉันยังซ่อนเบสไว้ในห้องเลย..แต่แค่ยังไม่มีเวลาเอาออกมาเล่น เล่นแล้วปู่คงได้ยิน! -__-
"เธอเล่นเบสเป็น????"
"ก็บอกแล้วไงว่านายไม่รู้จักฉัน..มิยาโนะซัง!" ฉันพูดขึ้นก่อนจะหันหลังเพื่อเดินหนี..รู้สึกแปลกๆป่ะ? คือ...ฉันกำลังบอกว่าฉันเล่นเบสเป็นแต่ว่าไม่ชอบcoverเบสที่เรียกว่าเทพของโคดากะ -*-
"เดี๋ยว!"
"บาย" ฉันไม่พูดอะไรต่อก่อนจะสาวเท้าไวๆ...แต่อยู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่าไหนๆก็จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว หมอนี้ก็เป็นร็อคเกอร์ที่น่าเคารพ(มากๆ)คนหนึ่ง ฉันเลยหยุดเดินและหันหลังกลับไปพูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย(?)
"เอ่อ...บล็อกนายน่ะ...ดีมากเลยแหละ ขอบใจที่คอยอัพอยู่ แล้วก็เรื่องคอมเม้นต์นั้น..ฉันไม่ได้คอมเม้นต์นะ..ปู่ของฉันที่เป็นพวกแอนตี้เพลงใหม่ๆที่ไม่โบราณเป็นคนคอมเม้นต์ ยังไงก็...ขอโทษด้วย.." ฉันพูดแค่นั้นแล้วก็สบตาเขาครั้งหนึ่ง หมอนั้นยืนทำหน้างงโลกแตกไปเลยแหละ -_-; สงสัยจะตกใจที่อยู่ๆฉันก็มาพูดอะไรดีๆ
"อย่า! เข้าใจผิดว่าฉันชอบนาย! ฉันแค่นับถือนายความร็อคที่นายมีและความสามารถนายการร้องเต้นและเล่นเครื่องดนตรีต่างๆ..ฉัน..."
"..."
"...อิจฉานายจังแหะ ^^;" ฉันยิ้มเจื่อนๆให้ตัวเองก่อนจะพูดต่อ "ได้มีชีวิตอิสระ สามารถทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ...คงจะสบายและสนุกน่าดูเนอะ...."
"..."
"อะเอ่อ...แล้วฉันจะมาพูดอะไรกับนายเนี่ย! -_-// เออๆ ลืมที่ฉันพูดข้างหลังไปเหอะ...ยังไงก็อัพต่อไปนะ แฟนๆนายคงชอบน่าดู...แต่ฉันคงจะunfollowบล็อกนายเร็วๆนี่แหละ ^^; น่าอายจัง -_-; ยังไงก็บาย!" หลังจากรู้ตัวว่าตัวเองเผลอหลุดพูดอะไรแปลกๆออกไปฉันก็รีบกลบเกลื่อนก่อนจะรีบๆเดินไป
"ดะเดี๋ยว!"
คราวนี้ฉันไม่หยุดแล้วแหละ..ฉันเร่งฝีเท้าแล้วเดินต่อไปเร็วๆ...เซ็งอ่ะ!!! ต้องอดfollowบล็อกที่อัพบ่อยสุดและดีสุด แถมมาขายหน้าต่อหน้าไอดอลสุดหล่อและดัง..แล้วก็ยังไม่ได้ขอลายเซ็นต์!
หมับ!
"บอกว่ารอเดี๋ยวไง!"
แต่หมอนี้น่าจะอารมณ์ร้อนน่าดูแหะ -*- มากระชากแขนฉันให้หยุดเดินซะงั้น! รุนแรงจริงๆ! -_-;
"-_- นี่ แขนคนนะจ้ะ..เบาๆก็ได้" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเรียบๆก่อนจะดึงแขนตัวเองออกมาจากการเกาะกุม
"หยุด! ฟังก่อนได้มั้ยเนี่ย!" ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะรู้สึกอายไปเพื่ออะไร...แต่ก็อายไปแล้วอ่านะ -_-; ฉันหันหน้าไปหาเขาก่อนจะเลิกคิ้ว
"โอเค..กว่าเธอจะหยุดเดิน -*- ฉันอยากจะขอโทษเธอเหมือนกันที่สุ่มคิดไปว่าfollowersคนหนึ่งอย่างเธอจะมาคอมเม้นต์ด่าบล้อกที่ตัวเองfollowอยู่...เอ่อ...ยังไงเธอก็น่าจะบอกเรื่องปู่เธอเร็วกว่านี้นะ..แล้วก็...ไม่จำเป็นต้องunfollowก็ได้...ฉันไม่อยากเสียfollowerไป แล้วก็เธอไม่ได้ผิดอะไรด้วย.."
"....อ่าหะ -_- ขอบใจนะ แต่ฉันอายน่ะ..นายคงจะเข้าใจนะ -0- ยังไงก็...ถ้าฉันหาโอกาสได้จะเข้าไปfollowใหม่หลังจากผ่านไปนานๆ ทุกคนเริ่มลืมแล้ว ^^; ฉันไปดูอัพเดตของบล็อกอื่นๆก็ได้ -_-; ถึงจะยอมรับว่าของนายดีสุดก็เหอะ..แต่ก็นะ ช่วยไม่ได้นิ" พูดจบครั้งนี้ฉํนก็เดินไปจริงๆ..และตัวโคดากะเองก็ไม่ได้เดินตาม..คงเพราะ..เพราะเราทั้งคู่พึ่งเคยเจอกันครั้งแรกและมันไม่มีเหตุผลที่เขาต้องมาตามฉัน..
Let's Talk
อันยอง~ ไอแวะมาลงบทแรกก่อน...^^ พรุ่งนี้วันศุกการบ้านคงเยอะ ไม่รู้จะมีโอกาสได้มาอัพรึป่าว...ยังไงก็...ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมแขนทุกท่าน ใครได้อ่านก็ขอขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านๆดู แต่จะรู้สึกปลายปลื้มกว่านี้ถ้าท่านคอมเม้นต์ด้วย 555 เป็นกำลังใจให้ไอหน่อยนะๆ ><; ฝันดีนะค่ะ!
Theme From: Duck-
Fly
Song from Music Cafe >O< ลั๊นลา ( Love Story- Taylor Swift)
ความคิดเห็น