คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : กำพร้า
“ไอมิว ูะะื้อีาร์ว่ะ เสาร์หน้าไป่วยูเลือหน่อยิ”
ผมถามเพื่อนสนิทอผม
“เอาิ เี๋ยวูเลื่อนนัน้อมุแป้บน่ะ”
ผมยิ้มนิๆ มิวเป็นนหน้าาี มันเลยเ้าู้ แ่มัน็หาเวลาให้เพื่อนไ้ลอ
“ั้นูไปหาไรินแป๊บ”
แล้วมัน็เินลไป
“น้ำหน้าอย่ามึเนี่ยนะ ร”
เสียแพร่านั้นัมาา้าัวผม
“ูว่าแมู่้เินื้อีาร์มาเล่นแน่เลยว่ะ แม่ไม่ว่าหรอ ฮ่าฮ่า”
ผมหันไปมอ้นเสีย วามรู้สึสะอิสะเอียนเิึ้นในหัว
ผม้อหน้าพวมัน ผมรู้สึเ็บมาที่โนล้อเรื่ออย่านี้ แ่แน่นอนว่าผมทำอะไรไม่ไ้หรอ
ผมมันแ่เ็อายุ 13 ที่อยาเล่นนรี
ผมมันแ่เ็ำพร้า
ผมมันไอ้แห้ แรน้อย ไม่มีุเ่นอะไรในัวเอ
นั่นือเหุผลที่ผมถูพวมันแล้อยู่เสมอ
“เียบทำไมล่ะ หรือว่าเป็นใบ้ ห้ะ?”
ผมไม่อบ มือวาำหมัแน่น
“ไอเ็ำพร้าเอ้ย”
ในสมอผมร้อนไปหม ผมหมวามอทนแล้ว
แน้ายสะบัเ้าหน้ามันอย่าเ็มแร มันเไปแทบล้ม
นั่นแหละือสิ่ที่พลาสุๆสำหรับผม
“นี่ พวเธอมันแย่ริๆ พ่อแม่ส่ให้มาเรียน ลับมา่อยันอย่านี้”
รูฝ่ายปรอพูอย่าเหนื่อยใ
“อาารย์พูผิแล้วรับ มันไม่มีพ่อนะ”
แล้วทั้ลุ่มมัน็หัวเราะัอย่าไม่เรใใร
“เสียมารยาทมาเลยนะ เ็ายนันทเทพ ถึเธอะเป็นลูรออาารย์ให่ แ่ไม่ใ่ว่าเธอะ่มเหใรไ้ทุนนะ”
“ร้าบบบผมมมมมม”
รูฝ่ายปรอถอนหายใ
“รูะเรียผู้ปรอพวเธอมาพบนะ พวเธอออไปไ้แล้ว”
ผมลุาเ้าอี้ ้มหน้าอย่าละอายใ
“เี๋ยว่อนิิร”
ผมหันหน้ามาหาอาารย์ แ่็พยายามหลบสายา
“เธอทำให้รูผิหวัมานะ เธอทำีมาลอ แ่ทำไมลับไปนันทเทพไ้ล่ะ”
ผมลัเลที่ะอบ แ่หันไปสำรวรอบๆ็มีแ่รูสอสามน ไม่มีวามำเป็นที่ผมะ้อปิบั
“ผม... ผมำพร้าพ่อรับ พวเ้าล้อผม”
“เธอเลยเ้า”
“รับ”
รูยิ้มปลอบ เธอยื่นมือมาุมไหล่ผมไว้้าหนึ่
“เธอรู้ไหม เรื่อบาเรื่อน่ะ ถึมันะเป็นเรื่อน่าอับอาบในสายาใร แ่ำไว้ว่า”
เธอเียบไปเหมือนิประโยถัไป
“ถ้ามันไม่ไ้ทำให้เธอาย มันไม่ไ้ทำให้เธอาอาาศหายใ ็ไม่เห็นำเป็นะ้อสนใ ริมั้ย?”
ผมุในอ นั่นสินะ ทำไมผม้อแร์นอื่น้วย
“รูะไม่โทรหาแม่เธอนะ เรื่อนี้รู้ันแ่สอนพอนะ ราวหลัอย่า่อเรื่ออีล่ะ”
เธอยิ้มเล็น้อย
“อบุรับรู”
ผม้าวออมาาห้อปรออย่ารวเร็ว ไฟในอสลายไปหมแล้ว เหลือเพียวามสับสน
แล้วน้ำา็่อยๆไหลออมา
อนพัเที่ยผมมานั่ิน้าวับมิว
“ไร้สาระว่ะ อย่าไปสนใมันเลย พวเ่แ่ปา”
“เหมือนมึปะ”
“็ประมานั้น”
ผมหลุหัวเราะ มันหันมามอหน้าผมอีที “หลอ่าูนี่หว่า ไอเี่ยยยยยย”
“เออร ูมีเมมาเสนอเว้ย”
ผมแปลใ ปิมิวเป็นนไม่เล่นเม
“เมไรวะ”
“TO ไ Tercet Online อะรู้ัป้ะ”
ะว่าไปแล้ว็ุ้นๆแหะ เหมือนเยเห็นผ่านโษาสัรอบสอรอบละมั้
“ไม่เล่นหรอ ูไม่อบเล่นเม”
“แ่มันมีโลเสมือนรินะเว้ย”
“ไม่เอา”
“แ่มันเรียนแ่หน้า นั่สมาธิ ำน้ำ ปลูปะารั ทำอาหาร นวสปา ปลูป่า ำนา ูิสนีย์ออนไอ์ แรลลี่ ีอล์ฟ ล่อเรือ ส่อสัว์ อปปิ้ ูิ้ว ูละรเวที ูอนเสิร์ ินเนอร์ ทำนม ัอไม้ เที่ยวลาน้ำ เรียนถ่ายรูป ูายรรม มเมือเ่า เ้าสัมมนา ทัวร์ธรรมะ เรียนเ้น แล้ว็ร้อเพลไ้นะเว้ย”
“ไอสัสมาเป็นโษา แู่ไม่เล่นหรอ”
มันยัิ้ว
“เห้ย มันเล่นนรีแ่ันไ้้วยนะเว้ย”
ผมเริ่มั่ใ เมนี้มันีริป่าววะ
ผมเียบไปพัหนึ่ มันเลยัไม้เ็ออมา
“เนยเล่นเมนี้้วยนะมึ”
เท่านั้นแหละ
“มึไม่บอแ่แรวะ พาูไปื้อเย็นนี้เลย”
ความคิดเห็น