คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro.
“เซฮุน... โอ เซฮุน ไอ้เซฮุนนนนนน ตื่นได้แล้ววววววววว”
เสียงหวานแจ๋วแหววอย่างกับระฆังแก้วของ โดคยองซู ทะลวงเข้ามาในความฝันหวานเจี๊ยบของผม... มันหวานจริงๆ นะ เพราะว่าผมกำลังฝันดีอยู่นะ มันดีมากๆเลย ผมกำลังฝันว่าขนมเค้กก้อนโตที่ผมกำลังจะเขมือบหลุดลอยไปจากมือ ผมพยายามไขว่คว้าอย่างสุดความสามารถ แต่ไม่ทัน! เค้กก้อนนั้นมันแตกสลายหายไปไวอย่างโดนพายุใต้ฝุ่นทอร์นาโด!!
...แง๊กกกก!!! เค้กโผ๊มมมมม T^T
ผมคร่ำครวญหงุดหงิดอยู่ในใจพักหนึ่ง ก่อนจะพยายามง้างเปลือกตาอันหนักอึ้งให้ลืมขึ้นอย่างยากลำบาก แล้วสิ่งแรกที่เห็นก็คือแสงอาทิตย์สว่างไสวซึ่งส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาเป็นสัญญาณบอกว่า วันจันทร์ที่ผมไม่ได้รอคอย และไม่ชอบสุดๆ... มาถึงแล้ว T___T
...ฮรื่อออออ~ ทำไมเวลาผ่านไปไวเกิ๊น!!
อ๊ะ! บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่ใช่แมวลายตัวอ้วนๆ สีส้มขนปุกปุยที่ชื่อการ์ฟิลด์ที่เกลียดวันจันทร์นักหนาหรอกนะ ปกติแล้วผมก็ไม่ได้เกลียดวันจันทร์อะไรมากหรอก...
...แต่เกลียดทุกวันที่ต้องไปเรียน!!
...ไม่ใช่แระ =___= ผมล้อเล่น มันก็มีแค่วันจันทร์นี้เท่านั้นแหละที่ผมชักไม่ค่อยชอบซะแล้ว
“สายแล้วนะ เซฮุนเดี๋ยวเข้าห้องประชุมไม่ทัน โดนอาจารย์ฮยอนซึงทำโทษนะ”
คยองซูพูดพลางทิ้งตัวลงบนเตียงของผม คยองซูแต่งตัวเรียบร้อยแล้วในชุดเครื่องแบบนักเรียน ซึ่งเป็นชุดเสื้อเชิ้ทสีขาว กางเกงขายาวสีน้ำเงิน ผู้ไทสีแดงเหลืองทองสลับกัน และเสื้อสูทตัวนอกสีเดียวกับกางเกง ผิวของคยองซูขาวเนียนละเอียด ผมสีดำออกน้ำตาลหน่อยๆถูกเซ็ทไว้อย่างดี ตากลมโตวาวจนแทบเหลือกออกมา แต่มันช่างเข้ากับรอยยิ้มหวานๆของคยองซู
ผมค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาอย่างงัวเงีย เอามือลูบหน้าบูดๆของตัวเองแรงๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบว่าสองเตียงที่อยู่ในห้องเดียวกันถูกเก็บคลุมไว้เรียบร้อยแล้ว
“แล้วอิแบคอ่ะ?” ผมหันหน้าบูดๆของผมไปถามถึง บยอน แบคฮยอน เพื่อสนิทอีกคนของผม
“ไปแล้ว กูรอมึงไง” คยองซูตอบ
ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ มองหน้าคนตรงหน้านิ่ง พยายามฝืนยิ้มให้
...คยองซูเป็นคนใจดี น่ารัก เสมอ เป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของผมอีกคน ผมรักเพื่อนคนนี้มากนะ แต่ตอนนี้ทนมองหน้าเพื่อนคนนี้ไม่ไหวจริงๆ เพราะความอิจฉามันลอยเข้ามาเกาะหัวใจดวงไม่น้อย ...ที่มันแตกไปแล้วอยู่เรื่อย ...เฮ้อ!
“มึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป” ผมบอก
“แน่ใจนะ?” ดวงตากลมโตมองผมอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ คงกลัวผมจะนอนต่อสินะ =_=!
...เฮ้! กูกำลังคิดไม่ดีกับมึงอยู่นะ =_=!!
“..อืม... ไปเหอะ ไอ้จงอิน...มารออยู่ไม่ใช่ไง?”
...รีบๆไปซักทีเซ่! ก่อนที่กูจะหมดความอดทนแล้วปล่อยความอิจฉาออกมาเพ่นพ่านทำร้ายมึง!
คำถามของผม ทำให้เพื่อนตัวดีแก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูเปล่งระเรื่อ มันพยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ
“งั้นมึงไปก่อนเลย รับลองกูไปทันแน่ๆ” ผมบอกโดยไม่มองหน้าเสมองออกไปนอกหน้าต่างมองพระอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา บ่งบอกว่าใกล้สายแล้ว แต่ความจริงแล้วผมกำลังรู้สึกเหมือนรอยยิ้มของผมมันเปลี่ยนไป เหมือนมีเขี้ยวโผล่ออกมารำไร ถ้าผมเป็นหมาป่า ผมคงคำรามออกมาแล้วแน่ๆเลย
“เออ งั้นกูไปรอที่ห้องประชุมเลยนะ” คยองซูตอบด้วยรอยยิ้มสดใส แก้มยังเป็นสีชมพูระเรื่อ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
ผมหย่อนเท้าลงจากเตียงมายืนบิดขี้เกียจ มองประตูที่ปิดสนิทเหมือนเดิม แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถึงแม้มันจะเหมือนกับทุกๆวัน แต่...
...วันนี้ไม่เหมือนเมื่อวาน ...ไม่เหมือนเลยซักนิด ...เฮ้ออออออ!
ผมคิดแล้วหยิบรูปที่ซ่อนไว้ในไดอารี่ส่วนตัวที่วางไว้ข้างหมอนออกมา
...ไค คิม จงอิน หนึ่งในหนุ่มฮอตประโรงเรียน ตัวสูง ผิวสีแทน และมักจะยิ้มเปิดเผยเสมอ ...คนที่ผมแอบชอบมาตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่เมื่อวานกลับมาสารภาพรักกับคยองซูซะงั้น
ฮรื่ออออออออ อ ออ อ!
ผมยังจำท่าทีตื่นเต้นของคยองซูที่เข้าห้องมาหลังจากกลับจากห้องสมุดได้ดี มันเข้ามากอดผมกับแบคฮยอน แล้วบอกกับพวกผมว่า ‘ข่าวดี’ แต่งมันกลับเป็น ‘ ข่าวร้าย’ ของผม
‘จงอินบอกว่าชอบกู!...ก็สองคนเป็นแฟนกันแล้วนะ!! >///< ’
...ห๊ะ!!!? ไม่จริงม้างงงงง!!!!???
ตอนแรกผมก็คิดว่าตัวเองฟังผิด เกือบจะยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเองซักร้อยรอบ หรือไม่ก็ถลาเข้าไปจับไอ้คยองซูเขย่าแล้วล่ะ!แต่มันก็ยังพูดประโยคนั้น ประโยคเดิม และประโยคนั้นก็แทบทำให้หัวใจดวงไม่น้อยของผม หยุดทำงาน!!
ทั้งๆที่ภายในใจของผมมันกำลังกรีดร้อง แต่ก็ยังปั้นหน้านิ่งยิ้มให้มัน และแสดงความยินดีกับเพื่อนรัก ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีได้อย่างแนบเนียน
‘เออดีใจด้วยมึง มีคนเอาซักที’
‘เหอะ! ทำอย่างกับมึงมี’
เออ! ก็กูเร็งไอ้กัมจงแฟนมึงอยู่ไงเลยไม่มี เยสโด่ว!
เมื่อคืนผมก็เลยนอนเร็วเป็นพิเศษมากๆ เพราะทนปั้นหน้าเป็นเพื่อนที่แสนดีได้ เลยนอนอย่างน้อยก็ช่วยให้ความฝันพาไปในโลกแห่งความสุขได้เพียงคืนเดียว
...วันนี้ก็ต้องเผชิญความเป็นจริงซักที
...ความเป็นจริงที่คยองซูเพื่อรัก และ คิม จงอิน เป็นแฟนกัน!!
ถึงจะพยายามอคติยังไง แต่ก็ยอมรับนะว่าทั้งคู่เหมาะสมกันจริงๆ เฮ้อ...เรื่อมันเศร้า TT’
“เฮ้ออออออออออ!”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างกับคนแก่อายุเป็นร้อย แล้วก้มลงมองรูปจงอินที่อยู่ในมือ อยากจะฉีกมันทิ้งอยู่เหมือนกัน แต่ติดอยู่ที่ว่าผมยังไม่พร้อมที่จะฉีกมันตอนนี้ มันเป็นสมบัติล้ำค่าของผมเลยก็ว่าได้ และยังเป็นความลับของผมมาตั้งปีกว่า=_=!
...เก็บไว้ก็ไม่เสียหายนี่
...ยังไงมันก็ของส่วนตัวของผมอยู่แล้ว
คิดแล้วก็สอดรูปไว้ที่เดิม ก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัว
...วันนี้คงเข้าประชุมสาย โดนอาจารย์ฮยอนซึงสวด แถมทำโทษแน่ๆ ...แต่ช่างแมร่ง! ผมไม่สนกับเรื่องแค่นี้หรอก!
TBC
ความคิดเห็น