#sf#Pain:ความเจ็บปวด

ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำ

ตอนที่ 1 : ความทรงจำ



"นี่นายเด่วทำความสะอาดห้องรับแขกเสร็จแล้วไปหาฉันที่ห้องด้วย"

"เอิ่ม...ครับคุณจิม"

เสียงเจ้านายของฟร้องที่สั่งลูกชายหัวหน้าแม่บ้านของบ้านหลังใหญ่ให้ทำความสะอาดห้องรับแขกที่คุณจิมพาเพื่อนๆของเขามากินของว่างก่อนจะพากันหายหน้าหายตาขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านซึ่งคงไปนั่งคุยกันต่อในห้องของคูณจิม
.
.
.
.

เมื่อร่างบางทำความสะอาดเสร็จก็รีบขึ้นไปหาคุณจิมเราะไม่อยากให้เจ้านายของตนเองรอนานเพราะเขาเป็นคนหงุดหงิดง่าย
.
.
.
ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก
ร่างบางเคาะประตูห้องเจ้านายของตนเอง
"เข้ามาสิ...หึ"  จิมเรียกร่างบางให้เข้ามา


แกร๊ก.....
ร่างบางเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วสะดุ้งนิดๆ เพราะเจ้านายของตนเองและกลุ่มเพื่อนมองมาที่ฟร้องด้วยสายตากรุบกริ้ม ร่างบางเดิมมานั่งคุกเข่าข้างๆเก้าอี้ที่จิมนั่ง

"คุณจิมมีอะไรจะให้ผมทำหรอครับ"

หนุ่มน้อยหน้าหวานถามขึ้น แล้วก้มหน้างุดๆ เพราะไม่อยากจะสบสายตากับเจ้านายตนเองตอนนี้

"หึ"

"เงยหน้าขึ้นสิ"

จิมเอื่อมมือไปจับค้างมลของหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าให้เงยขึ้นแล้วคลียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา
"เพื่อนของฉันหิวน่ะ" ร่างสูงบอกตอบกลับไป

"เอ่อ...งั้นเด่วผมทำให้ครับ  แล้วจะรับอะไรกันหรอครับคุุณจิม"

หนุ่มน้อยถามขึ้นอีกครั้ง เพราะเขาจะได้ไปทำมาให้ แต่ก็อดสงสัยในใจไม่ได้เพราะว่าตอนที่อยู่ในห้องรับแขกจิมและเพื่อนของเขาก็กินของว่างมากันแล้ว



"เพื่อนของฉันอยากกิน..."
จิมหยุดพูดแค่นั้น  แล้วส่งสายตาโลมเลียไปบนร่างบางอย่าง

...............................................20เปอร์...........................................






"เพื่อนของฉันอยากกิน..."
จิมหยุดพูดแค่นั้นแต่สายตามองไปบนร่างบางของฟร้อง 



"อยากกินอะไรหรอฮะ..."

หนุ่มน้อยถามขึ้นอีกครั้ง คิมที่นั่งฟังเพื่อนตัวเองพูดอยู่นานสองนานกับร่างบาง  อดใจไม่ได้ที่จะมองอาหารตรงหน้ามากนัก เพราะตอนนี้เขา...(คิดเอาเองน่ะจ้ะคึคึ)

"ก็นายไงล่ะ... กูขอล่ะ  เล่นกูส่ะ"

พูดจบ คิมก็ลากตัวของฟร้องไปที่เตียงกว้างของจิม พร้อมกับร่างหนาของเดย์และมาร์ค




ฟร้องตอนแแรกที่เดิมตามมาอย่างว่าง่ายกลับรีบขืนตัวเมื่อเห็นสายตาไม่น่าไว้ใจของคิม 

"คุณจะทำอะไรฮะ"

ฟร้องถามออกไปแต่ไม่มีใครตอบกลับ  เลยหันไปอ้อนว้อนกับจิม  แต่เมื่อเจอนันย์ตาของจิมที่เปลี่ยนจากสีน้ำตาลมาเป็นสีแดง  ก็ต้องชะงักไป...









"โอ้ย..."


ฟร้องร้องเสียงหลงเมื่อทั้งเสื้อและกางเกงของตนเองถูกฉีกออกไปอย่างรุนแรง  ทำให้เกิดรอยแดงเป็นทางยาว  ร่างบางใช้แรงที่มีอยู่ผลักคนตรงหน้าทันทีด้วยความตกใจ  แต่เจอสายตาสีแดงเลือดของคนตรงหน้าทั้งสามมองมาอย่างน่ากลัวเมื่อร่างบางขัดขื่น  ร่างบางน้ำตาคลอ  รู้สึกหวาดกลัวคนทั้งสี่คนนี้ขึ้นมาทันที 


แก๊กกกกกก   
-ฟังให้เป็นเสียงโซ่น่ะ-


ข้อมือทั้งสองข้างของร่างบางถูกล็อกไว้ด้วยกุญแจมือที่มีโซ่ลามต่อไปจนถึงหัวเตียงที่ถูกล็อกไว้เช่นเดียวกัน  ความยาวของโซ่ยาวพอที่จะให้ร่างบางขยับตัวไปบนเตียงกว้างได้  ร่างบางรีบถอยไปนั่งขดตัวที่หัวเตียง ตัวสั่นเหมือนลูกแมวตกน้ำมา   สายของร่างบางยังส่งความอ้อนว้อนไปให้เจ้านายของตนเพื่อขอให้ช่วย  แต่จิมกลับเดินไปนั่งที่โวฟาปลายเตียงอย่างไม่รู้สึกอะไร



"...ฮึกก...ฮือออออ...ฮึก"



ร่างบางเริ่ใจะสะอืื้นขึ้นมา  จิมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์


"ฉันรู้สึกเริ่มหิวแล้วล่ะ  ฟร้อง"


ร่างหนาพูดขึ้น  ร่างบางหันมามองจิมพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาทั้งสองข้างหร้อมกับตัวที่เริ่มจะสั่นแรกขึ้นเรื่อยๆ



"หึ  กลัวล่ะสิตัวสั่นเชียว  นายอยากให้ฉันเป็นคนกินนาย(เลียปากตัวเองช้าๆ)รึว่าจะให้เพื่อนฉันกินนายดีล่ะ"



ร่างหนาลุกจากโซฟาแล้วเดินไปหาร่างบางที่ขดอยู่บนหัวเตียง   คิม เดย์  มาร์ค  เห็นท่าทางของเพื่อนตัวอย่างนั้นก็รู้แล้วว่าจิมคิดจะทำอะไร  เลยพากันเดินออกไปจากกห้องนอนของจิม  พร้อมกับล็อกห้องให้ไว้เรียบร้อย


"สงสัยนายคงไม่ต้องตอบแล้วล่ะ  หึหึ  ดูสิพวกเพื่อนฉันเขาไปกันหมดและ"

จิมก้มลงไปสูดดมที่ผมของร่างบางช้าๆ  เขี้ยวของร่างหนาเริ่มยาวลงมา ร่างหนาลากเขี้ยวของตัวเองไล่จากแก้มสีชมพูไปหางตาขึ้นไปที่หน้าผาก 



"ต่อจากนี้ไปนายจะกลายเป็นคนของฉัน"


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


---------------------------------โปรดติดตามตอนต่อไป------------------------------------





ของแทนตัวเองว่า"มิ"น่ะ  แฮะๆ
พอดีพึ่งหัดเขียนน่ะ  ตอนแรกเอาไปแบบ
มึนๆก่อนน่ะ555 อาจจะค้างคากับต่อหลังนิสนุง
แต่ก้ออยากให้มีคนคอยติดตามบ้าง  ยอมรับว่าเขียน
ได้แย่มากแต่ทำไงได้ล่ะคนมันพึ่งหัดเขียนน่ะ  แต่ก็แบบ
ว่าอ่ะน่ะ  ชอบดองไว้ด้วยแหละ  ไปและๆ 
ปล.ฝากติดตามด้วยน่ะคร่าบ 
ปล.sf:Painความเจ็บปวด