Bored girl

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : แย่กว่านี้มีอีกมั๊ย?

บทนำ
แย่กว่านี้มีอีกมั๊ย?

เอาหล่ะทุกคน ฉันเข้าใจนะว่ามันอาจจะแปลกไปซักหน่อยกับการที่ฉันมักจะเบื่ออะไรง่ายๆ

ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะส่งผลกระทบอะไรมากมายนักหรอก แต่!!! ตอนนี้ฉันบอกได้เลยว่า ไม่ 

มันส่งผลกระทบสุดๆ และเลวร้ายถึงที่สุดด้วย โอเค ฉันรู้ตอนนี้พวกคุณคงจะไม่เข้าใจฉันหรอก ณ ตอนนี้หน่ะนะ

เพราะฉะนั้นฉันจะเล่าเรื่องเลวร้ายจากการเบื่ออะไรง่ายๆให้ฟังก่อน เรื่องมีอยู่ว่า ฉัน... โอ้ย ให้ตายเถอะ 

ฉันลืมแนะนำตัวเองไปได้ยังไงกัน ฉันชื่ือขวัญข้าวนะ ตอนนี้เรียนอยู่ ม. ปลาย ปีสอง เอาหล่ะ มาต่อกันเลย

คือ ในวันนั้นเพื่อนผู้ชายสุดฮอต คนนึง แน่นอนว่าเขาเป็นเพื่อนฉัน แค่เพื่อนเท่านั้นแหละ
แต่ฉันบอกได้เลยว่าเราพลาดมากที่ไปดูหนังด้วยกัน เพราะต่อให้เราบริสุทธิ์ใจแค่ไหน
ฉันกล้ายืนยันได้เลยว่าพวกแฟนคลับไม่คิดแบบนั้นแน่ ความซวยเริ่มที่ตรงนี้แหละ "แฟนคลับ"ของเขา!!
ฉันจะแอบบอกพวกคุณนิดหน่อยนะว่า "แฟนคลับ"ที่ว่าหน่ะ ก็คือคนที่แอบชอบเขาอยู่ยังไงหล่ะ เรื่องจะไม่แย่เท่านี้เลยนะ
ถ้า "แฟนคลับ"เป็นคนอื่น แต่ช่างเป็นความซวยจริงๆที่เป็นเธอคนนี้มารีน ให้ตายเถอะ! มารีน เธอสนิทและเป็นที่รักของเพื่อนทุกๆคนเลยนะ
และอีกอย่างเรื่องราวจะไม่แย่เท่านี้เลย ถ้าฉันไม่เบื่ออะไรง่ายๆ สงสัยใช่ไหมว่าความขี้เบื่อเนี่ยเกี่ยวอะไร หึ! มันเป็นสิ่งสำคัญเลยหล่ะ
อย่างแรกคือ ฉันเบื่อที่จะต้องทะเลาะกับมารีนแน่นอนว่า ฉันเดินหนี 555

ฉันดูน่ารักใช่ไหมหล่ะ ฉันยอมรับ :)) อย่างที่สอง มันจะไม่แย่เท่านี้เลย ถ้าฉันไม่เปลี่ยนกลุ่มไปเรื่อยๆ คือ ฉันไปได้เรื่อยๆ
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนผู้หญิงหรือเพื่อนผู้ชาย ฉันก็เดิน เที่ยว กินข้าว ดูหนัง ได้หมด ข้อดีคือฉันเป็นอิสระ

ข้อเสียคือเวลามีปัญหา ก็ไม่รู้จะพึ่งใคร ถ้าพึ่งเพื่อนผู้ชาย พวกผู้หญิงก็จะยิ่งโกรธรึเปล่านะ
พวกนั้นคงจะมองว่า ฉันออเซาะผู้ชาย โอ๊ะ เดาถูกแล้วหล่ะ หลังกลับจากฉันไปดูหนัง มารีนทำให้เพื่อนผู้หญิงในห้องแบนฉันจนได้ T T
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ายัยนั่นไปบอกเพื่อนๆว่ายังไง แต่มันคงไม่ใช่เรื่องดีๆอยู่แล้วหล่ะนะ

เอาหล่ะ มาพูดถึงสถานการณ์ตอนนี้กันเถอะ ตอนนี้ ผู้หญิงคนเดียวที่ยังคุยกับฉัน คือแยม หัวหน้าห้องของเรานั่นเอง

"มาสายอีกแล้วเหรอ ตื่นเช้ากว่านี้ไม่ได้รึไง ฉันต้องเขียนชื่อแกลงใบเช็กแถวทุกวัน รู้มั๊ยว่ามันน่าเบื่อแค่ไหน :(( "

มันก็คงน่าเบื่อ เท่าๆกับที่ฉันเบื่อเธอนั่นแหละนะ  ถ้าผู้หญิงคนเดียวที่คุยกับฉันเป็นยัยนี่...ขอเลย อย่ามีใครมาคุยจะดีกว่า  

"ขอโทษนะ ฉันเสียใจ คือว่านะถ้าไม่ใช่เพราะนาฬิกาปลุกมันเอ๋อ ฉันคงมาทันอ่ะ 5555" 

นาฬิกาปลุก? ฉันไม่เคยสนใจของแบบนั้นหรอก มันปลุกปั๊บ ฉันปิดปุ๊บ จากนั้นก็นอนต่อ 

แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้ ฉันโดนเทศน์แน่ เอ่อ คือ ฉันอยากจะฟังเทศน์จากพระเท่านั้นนะ!

"แกรู้ตัวป่ะ ว่าแกใช้คำแก้ตัวนี้มาไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แล้วฉันเป็นแก ฉันโยนนาฬิกาปลุก

บ้าบอพรรค์นี้ทิ้งไปชาติเศษแล้วหล่ะ ให้ตายเถอะ ถ้าแก้อะไรไม่ได้จริง อย่างน้อยก็ช่วยไปเปลี่ยนชื่อทีเอาเป็นชื่อขวัญ นามสกุลข้าวเป็นไง สั้นดีนะ
ฉันไม่รังเกียจเลยถ้าจะต้องเขียนชื่อนี้ทุกๆวัน แทนชื่อที่มีนามสกุลยาวเหยียดของเธอ" แยมทำหน้าเซ็ง

"เอิ่มมมม เป็นชื่อที่เจ๋งดีนะ แต่ฉันรักชื่อเดิมมากกว่า " นี่ เธอใช้สมองคิดจริงๆรึเปล่าฮะ เปลี่ยนชื่อเนี่ยนะ?   

"ไปนั่งเถอะข้าว ตอนนี้ฉันขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว "  - _ -

"อ่ะฮะ ไปก่อนนะ ^ ^" ฉันโคตรดีใจเลยที่จะหลุดพ้นจากเธอได้ ยัยหัวหน้าห้องบ้า ชิ!

 

โอ้ สถานการณ์รุนแรงกว่าที่คิด พอฉันก้าวเข้าห้องเท่านั้นแหละ ...พรึ่บ!!! ทุกคนก็หันมามองอย่างพร้อมเพรียง
เอ่อ...ถึงแม้เพื่อนผู้ชายจะสายตาเป็นมิตรเหมือนปกติ แต่อีกฝั่งนี่สิ มองฉันอย่าง...เย็นชา เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน.
ให้ตาย ฉันอยากวิ่งออกจากห้องจัง แค่ดูไปหนังเองนะ มันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ?!? 

"นี่ๆ เมื่อคืนหลับสบายมั๊ย ^^ "มาร์ชถามฉัน คือ ว่า หนุ่มฮอตคนนี้แหละคือตัวปัญหาของฉันในตอนนี้

"อืม หลับยาวเลยแหละ :))" โอ้ยย ยัยมารีนมองจิกฉันแล้ว บ้าจริง!! แต่ฉันก็ไม่แปลกใจเลยที่ยังนี่จะโคตรหวง

ทั้งๆที่เป็นแค่"แฟนคลับ" ทำไมหน่ะเหรอ ก็มาร์ชหน่ะ หล่อ น่ารักโคตรๆที่สำคัญคือนิสัยดีมาก

เหมือนจะเป็นมิตรกับทุกคนบนโลก ถ้าใครโดนมาร์ชเกลียด ควรไปล้างซวยซักสิบวัดนะ เพราะเก้าวัดยังน้อยไป

"ว่างๆไปดูหนังกันอีกป่ะ? ชอบหนังแนวเดียวกันเลย เราโคตรดีใจเลยที่เจอคนคอเดียวกัน"

"เอิ่ม...ขอดูก่อนนะ ไม่รู้ว่าจะว่างอีกตอนไหนอ่ะ อ่า เราก็ดีใจที่มีเพื่อนดูหนัง แหะๆ ^ ^;; " ดีใจบ้าบออะไรกัน
หาเพื่อนดูหนังคนใหม่ ไม่ยากเท่าไหร่หรอก  แต่แก้สถานการณ์ตอนนี้นี่สิ งานหินชัดๆ

"ที่นั่งข้างข้าวว่างใช่ป่ะ? ขอนั่งด้วยดิ" พ่อคุณ อยากเห็นฉันโดนตบจริงใช่มั๊ย ห๊ะ?!?

"เราชินเวลานั่งคนเดียวมากกว่าอ่ะ แบบของเราเยอะมาก วางเต็ม กระจายทั่วเลย โทษทีนะ "

"อ้อ ไม่เป็นไร งั้น...เรากลับไปนั่งที่ก่อนนะ"

มารีนจ๊ะมารีนจ๋า เลิกมองฉันซะทีเถอะ เฮ้อ~ ใครก็ได้ ได้โปรดหยุดสายตานี้ทีเถอะ พลีส T T

"เฮ้ย ครูมาแล้วๆ" ห้องที่เต็มไปด้วยเสียงนกกระจิบนกกระจาบเงียบลงอย่างฉับพลัน และที่ดีสุดๆคือ สายตานั้น

ถูกเบนความสนใจไปแล้ว ครูขาช่วยให้หนูรอดตายหวุดหวิดเลยนะเนี่ย หนูรักครูมากๆเลยค่ะ มาแต่งงานกับหนูเถอะ 5555 

 

 

 

#ไรต์เตอร์พึ่งเคยแต่งนิยายเป็นเรื่องแรก คือมันค่อนข้างจะยังติดๆขัๆด และใช้เวลานานพอสมควร

ยังไงก็ฝากติชมด้วยละกันนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยค่ะ  m(_ _)m

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

กริ๊งงงงงงงง~

"ฮู่วว ในที่สุดก็หมดคาบเช้าได้ซะที" (^v^) ฉันพูดขึ้นมาเบาๆ 

หลังจากนัั้น เพื่อนๆก็เริ่มทยอยออกจากห้อง

โอ๊ะโอ! ฉันลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ได้ยังไงกัน  

ฉันลืมไปเลยว่าไม่มีเพื่อนไปกินข้าว โห ทำไมชีวิตมันช่างรันทดอย่างนี้นะ ฮือ~ T T

แต่ก็นะ ถ้าไม่มีเพื่อนก็ซื้อของขึ้นมากินบนห้องละกัน ไม่เป็นไรหรอก

"ข้าว ทนอีกนิดนะ แค่ปีสองปีเอง" ฮึบ ไฟต์ติ้ง!!!

 

ระหว่างที่ฉันเดินกลับจากโรงอาหาร 

เอิ่มมม ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั๊ย คือ ผู้คนมากมายที่เดินสวนกับฉัน มักจะเหลียวหลังกลับมามองอีก

คือ ฉันมาคิดๆดูแล้ว หน้าตาฉันก็ไม่ได้สวยเริ่ด เป๊ะเว่อร์อะไรขนาดนั้นนะ ไม่น่าจะทำให้คนมาจนเหลียวหลังได้

หรือว่าเขามองเพราะเรื่องที่ฉันโดนแบน ทำไมหล่ะ พวกเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันซะหน่อยจะมาสนใจทำไมกัน

ฉันพูดตรงๆเลยนะ ถ้าฉันเกิดเรื่องอะไรที่แย่ๆ สิ่งที่ฉันไม่เคยต้องการเลยก็คือ ความสมเพส ความสงสาร

หรืออะไรก็ตาม เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกแย่ขึ้นกว่าเดิมซะอีก 

"น้องๆ จริงป่ะๆ??" รุ่นพี่จากไหนไม่รู้เดินมาสะกิดหลังฉัน ฉันแอบตกใจเล็ก จริงอะไร? แล้วเราเคยรู้จักกันเหรอ?

ฉันว่าฉันไม่ได้มีความจำแย่เท่าไหร่นะ ฉันมั่นใจเลยว่าไม่เคยรู้จักคนคนนี้จริงๆ พี่เค้าบ้ารึป่าวเนี่ย?

"จริงเรื่องอะไรคะ?" O o? 

"ก็ที่น้องติดไว้ด้านหลังนี่ไง เนี่ย!" จากนั้นรุ่นพี่ก็ยัดกระดาษแผ่นนึงใส่มือฉัน

มันเขียนว่า 'ไปได้กับทุกคนไม่เลือกหน้าค่ะ สนใจทักเลยนะคะ'

เฮ้อออ ไม่ต้องทายก็รู้ได้เลยว่ามาได้ไง ไม่น่าหล่ะทุกคนถึงได้มองฉันจนเหลียวหลัง

"พี่ก็น่าจะรู้นะคะ ว่ามันไม่จริงเลยซักนิด บายค่ะ" 

ฉันเข้าใจนะว่าพี่เค้าแค่อยากเกรียน แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์เล่นด้วย โคตรหงุดหงิดเลยเหอะ
ฉันใจดีแค่ไหนแล้วที่ไม่เหวี่ยงใส่พี่แกเพื่อระบายอารมณ์หน่ะ

"โอเคๆ พี่ไม่เกรียนแล้ว บายครับ" พี่คนนั้นตะโกนตามหลังฉันมา 

ยังดีที่พี่แกยังรู้จักดูอารมณ์คนอื่น 

ฮึ่ย จบเรื่องรุ่นพี่นี่ไปก่อนละกัน ตอนนี้ฉันต้องคุยกับมารีนก่อนหล่ะ

แย่จริงๆ ขนมที่ซื้อมาก็ยังไม่ได้กินเลย หิวจะตายอยู่แล้วนะ!!! 

"มารีนจ๊ะ เธอเห็นรึป่าว ว่าใครเป็นคนติดกระดาษนี่ ใส่หลังฉัน?" (^ ^*)

"ไม่นะจ๊ะ ขวัญข้าวที่รัก ฉันก็ไม่เห็นนะว่าจะมีใครสนใจ เข้าไปพูดคุย หรือยุ่งเกี่ยวกับเธอเลย" 

ฉึก! แทงใจดำฉันเลย ให้ตายสิ

"เฮ้อ ฉันนี่ก็จริงๆเลย ไม่น่าเอาเรื่องแบบนี้มาถามมารีนผู้แสนดีเลยเนาะ ใครก็รู้ทั้งนั้นและ ว่าเรื่องแบบนี้

คนดีๆเค้าไม่ทำกัน และเธอก็เป็นคนดีมากๆ ไม่มีทางทำได้หรอก คนที่ทำเรื่องนี้กับคนอื่นได้หน่ะ

ต้องไม่ใช่คน คือต้องเป็นหมาลอบกัดหน่ะ นิสัยทรามๆแบบสัตว์ชั้นต่ำหรือไม่ก็ต้องเป็นฝูงหมาอะไรแบบนี้หน่ะเนาะ

ฉัน 'เชื่อ' ว่าไม่ใช่เธอทำแน่ๆ " (^ ^**) หึ!!

"เธอเข้าใจได้ถูกต้องแล้วหล่ะขวัญข้าวที่รัก " 

ฉันเห็นได้ชัดเจนเลยหล่ะว่ายัยมารีนหน่ะ ยิ้มทั้งๆที่แค้นแทบตาย

กระทั่งพูดก็ยังกัดฟันพูดเลย แล้วปฏิกิริยาเหล่านี้ก็ทำให้ฉันมั่นใจได้เลย ว่าเรื่องนี้กลุ่มยัยมารีนนี่แหละที่ทำ 

"งั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะมารีน"

 ได้เลยยัยมารีน ในเมื่อเธอทำกับฉันแบบนี้ มาสร้างความเดือดร้อนให้ฉันแบบนี้

ฉันจะจัดการแก้แค้นแบบเต็มๆให้เธอเลย หึ!! ไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้มาร์ชใช่ไหม ฉันจะฝืนใจตัวเอง

ยอมเกาะมาร์ชเป็นปลิงให้เธอดู !!  

"มาร์ช เราไม่ค่อยเข้าใจภาษาอังกฤษบางจุดหน่ะ ถ้าว่างตอนไหนช่วยสอนเราหน่อยได้มั๊ย?"  (* o * )

"ได้เลยข้าว คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจ (^ ^) "  

"ขอบคุณนะมาร์ช อือ...เอางี้ละกัน มาร์ชย้ายไปนั่งข้างเราเลยดิ เดี๋ยวเราจะเก็บของที่กระจายๆบนโต๊ะข้างๆให้เป็นระเบียบเอง 555 " เพื่อความเนียนในการบอกปัดเมื่อเช้านี้ ฉันลงทุนกระจายของซะเต็มโต๊ะนะ 

"โอเค งั้นเราย้ายไปตอนนี้เลยนะ"

"จ้า" เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความริษยาของยัยมารีนแล้วรู้สึกดีจัง โฮะๆๆ แต่ถ้าดูให้ดีๆ ก็จะเห็นเลยว่า

ไม่ได้มีแค่ยัยนั่นคนเดียวหรอกที่ไม่พอใจ บรื้อออ~ ช่วยไม่ได้หน่ะนะ สำหรับฉันแล้ว การแกล้งให้ยัยนั่น

หงุดหงิดหน่ะ ถือเป็นการแก้แค้นที่สุขใจจริงๆ (^0^)