คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความผูกพันธ์ของกูกับมึง
วันแรกของการเปิดเรียน ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
เด็กชายผิวขาวชื่อ “พี” กำลังประหม่า เหตุผลเพราะว่าเขาไม่รู้จักใครเลยในวิทยาลัย อีกทั้งตัวเขาเองก็เป็นน้องใหม่เฟรชชี่ที่มีคนจับจ้อง เพราะหน้าตาที่ดูหล่อเหลาผิวขาวตัวสูงกำลังดีเมื่อเทียบกันผู้ชายคนอื่นๆ ซึ่งไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนก็เป็นจุดสนใจแก่สาวๆ ทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน จนเขารู้สึกขัดเขินทำตัวไม่ถูก เมื่อเขาต้องยืนอยู่ตัวคนเดียวและมีคนมาจ้องมองเขาแบบนี้
“ลงชื่อตรงนี้เลยนะค่ะน้อง^^ “ รุ่นพี่ปีสองคนหนึ่งให้การต้อนรับเขาเป็นอย่างดี พร้อมทำท่าทางงุงิซุบซิบกับเพื่อนเมื่อพีเดินตรงมาที่โต๊ะ
“อา ครับ ขอบคุณครับ” ว่าแล้วเขาก็ล้วงหาปากกาในกระเป๋า “เอ่อ…ปากกาผมหาย พี่มีให้ผมยืมมั้ยครับ?” เขาถามอย่างขะเขิน
“มีจ๊ะๆๆ” รุ่นพี่คนข้างๆรีบยื่นปากกาให้เขา
“เอ่อ… มันไม่ติดอ่ะครับ = .. =”
“แป่ว.. คือพี่เหลือแท่งเดียวแล้วอ่าค่ะทำยังไงดี เดี๋ยวพี่ไปหาให้น้องนะ”
ยังไม่ทันที่พี่ผู้หญิงคนนี้จะหันหลังไปถามเพื่อนคนอื่นๆ ก็มีมือยื่นมาพร้อมส่งปากกาให้เขาจากด้านหลัง พีหันไปมองพร้อมทำหน้าตาพิลึกพิลั่น
“อ่ะ เราให้ยืม” เด็กชายคนหนึ่งซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพีพูดกับเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ขอบคุณครับ”
“ทีหลังหัดพกมาเผื่อบ้าง จะได้ไม่ต้องมาเที่ยวยืมคนอื่นแบบนี้ คนข้างหลังเขาจะมาลงชื่อเหมือนกัน เขารอนายลงชื่อให้เสร็จอยู่รู้บ้างมั้ย - -“ เขาต่อว่าพีเป็นชุด
“ขอโทษนะT^T.” พีพูดด้วยท่าทางสำนึกผิด จากนั้นก็รีบๆลงชื่อให้เสร็จแล้วเดินเข้าห้องประชุมไปโดยมีเด็กผู้ชายคนนั้นเดินตามมา
เด็กชายคนนั้นดูหน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรนัก รูปร่างหน้าตาก็คมเข้มกว่าพี ผิวสีแทน ตาดุ ดูเป็นคนนิสัยโหดร้าย แต่ทว่าการพูดของเขานั้นแผ่วเบาจนพีฟังไม่ค่อยถนัด เขาเดินตามพีมาด้านหลัง
หมับ! เขาเอามือแตะไหล่ของพี
“นายชื่อไร” เขาพูดแผ่วๆ
“อะไรนะ?” พีถามเขาอีกรอบ เพราะเขาฟังไม่ค่อยถนัด
“ชื่อน่ะ.. นาย ชื่อ อะ ไร” เขาค่อยๆพูดช้าๆ
“อ๋อ ฮ่าๆ” พีหัวเราะ “ เราชื่อพี นายล่ะ ชื่ออะไร” พีรู้สึกกลัวเขาหน่อยๆ เพราะหน้าตาเขาน่ากลัว
“บอล” เขาตอบพีคำเดียวสั้นๆอย่างมักง่ายและเบาจนแทบไม่ได้ยิน
ทั้งสองเดินคุยกันไปตลอดทางก่อนถึงห้องประชุม พวกเขาสนิทกันเร็วมาก ราวกับว่าได้คุยกันถูกคอกันแล้ว ตลอดการประชุมพีและบอลก็คุยเรื่องกันและกันมากมายจนเริ่มจะสนิทกันมากขึ้น และตัดสินใจย้ายมาอยู่หอเดียวกัน
หลังจากเปิดภาคเรียนมาได้หนี่งอาทิตย์
เพื่อนๆในห้องต่างพากันเรียกฉายาของพีว่า “ชายพี” และเรียกฉายาของบอลว่า “ชายบอล” ทั้งสองชอบนั่งข้างกันหลังห้อง แต่วันนี้อาจดูแปลกตาไปสักนิด เพราะชายพีเริ่มสังเกตเห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของชายบอล
“มึงจะปิดปากมามอทำไมว่ะ? “ พีเอียงคอถามบอลที่ใส่ผ้าปิดปากเดินเข้ามานั่งข้างชายพี
“กูขี้เกียจพูด” ชายบอลพูดเบาๆ
“มึงนี่ติงต๊องว่ะ ฮ่าๆ” พีหัวเราะ พลางยิ้มอย่างน่ารักให้กับชายบอล ชายบอลเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยว่าพีจะขำอะไรมันนักหนา สักพักเขาก็สะกิดให้พีเอาหูมาใกล้ๆ
“มานี่ กูมีเรื่องอะไรจะเล่า”
“หะ?”
“ไอ้โอมันชอบผู้ชาย” ชายบอลชี้ไปทางคนชื่อโอซึ่งเป็นเพื่อนเขาที่นั่งอยู่ตรงหน้า “มันบอกว่ามันเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน พอดีว่ากูชอบโดนเพื่อนผู้หญิงล้อเรื่องกูกับมันเป็นคู่เกย์กันบ่อยๆ กูก็เลยย้ายหอมาอยู่หอมึงแทน”
“ซะงั้น!!” ชายพีหันไปส่งเสียงดังใส่บอล
“เงียบๆดิวะ” บอลทำมือจุ๊ๆ เพื่อให้เงียบ
“แล้วมึงชอบผู้ชายเหมือนมันหรือเปล่าล่ะ” ชายพียิ้ม พลางจ้องตากับบอล ทั้งสองสบตากัน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนจ้องตากันได้ขนาดนี้ ทำเอาชายบอลถึงกับนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนจะสะดุ้งมาตอบคำถามของชายพี
“บ้า กูไม่ได้ชอบโว้ย!” บอลพลักหัวชายพีเบาๆ หน้าเริ่มแดงโดยไม่รู้ตัว
“ไม่แน่นะโว้ย สักวันมึงอาจจะชอบกูขึ้นมาก็ได้” ชายพีแหย่บอล พลางยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ แต่หารู้ไม่ว่าบอลกำลังเขินเขาอยู่ ทั้งๆที่ตัวเองยอมรับว่าไม่ได้ชอบผู้ชายแท้ๆ หรือว่า… เขายังไม่รู้ใจตัวเอง?
ชายพีเองก็รู้สึกเขินเหมือนกับบอล แต่เพียงแค่เขาไม่แสดงออกให้ชายบอลเห็น หัวใจภายในของชายพีเต้นตึกตักๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายพีเป็นอีกคนที่ชอบผู้ชายเหมือนกับโอ เพียงแต่เขาไม่กล้าบอกบอลที่เป็นเพื่อนสนิทเขา เพราะเขากลัวเสียเพื่อนดีๆอย่างชายบอลไป อีกทั้งเขาเป็นคนรักแม่และติดแม่มาก เขาไม่กล้าที่จะเปิดเผยตัวตนให้แม่เขารู้ เพราะกลัวว่าแม่จะคิดมากเรื่องเขา หลังจากเลิกเรียนทั้งคู่ก็ไปนั่งทานข้าวกันที่โรงอาหาร เพื่อนๆคนอื่นก็มาขอนั่งกับพวกเขาด้วย เป็นเพื่อนที่ชอบไปไหนมาไหนกับเขาทั้งคู่เสมอ
นางฟ้า เพื่อนหญิงนิสัยติงต๊องทอมบอย เฮฮาบ้ารั่ว เข้ากับเพื่อนได้ทุกคนเดินถือจานมานั่งข้างพี จากนั้นก็มี เอ้ ชายที่ภายนอกภายในดูเฉิ่มๆที่สุดในหมู่เพื่อนก็เดินตามมานั่งข้างนางฟ้าอีกทีหนึ่ง ทุกคนรู้ดีว่าเอ้นั้นอยากนั่งข้างนางฟ้า ถึงแม้ว่านางฟ้านั้นจะยังไม่รู้ตัวก็เถอะ ทั้งสี่คนนั่งทานข้าวกันได้สักพักก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ขึ้นตรงหน้า เพื่อนสาวอีกคนกำลังเล่นกีต้าร์อยู่ เธอชื่อ แพม
“นี่ ยัยแพม แกไม่กินข้าวรึไง นั่งเล่นอยู่นั่นแหละกีต้าร์น่ะ” เอ้พูดขึ้น
“ไม่หิว^^” แพมตอบ แล้วก็หันไปเล่นกีต้าร์ต่อ ชายบอลนั้นมองเธอเล่นกีต้าร์อยู่สักพักหนึ่งก็เกิดความสนใจขึ้นมา
“อยากลองเล่นบ้าง” ชายบอลพูดขึ้นมาทั้งๆที่รู้ว่าตัวเขานั้นเล่นกีต้าร์ไม่เป็น
“เอาสิ^^” แพมยื่นกีต้าร์ให้ทันที “เล่นให้ดูหน่อย”
“มันเล่นยังไงอ่ะ” ชายบอลแทบจะจับคอกีต้าร์ไม่ถูก ชายพีเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นมาจับมือบอลจากด้านหลัง
“มันต้องจับคอร์ดให้ได้ก่อน แบบนี้” ชายพีสอนบอล ทั้งๆที่ตัวเองกำลังเหมือนโอบชายบอลจากด้านหลัง เพื่อนๆทั้งหมดต่างอึ้ง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทุกคนจ้องมองทั้งคู่ด้วยท่าทางแปลกๆ มีแต่แพมเท่านั้นที่ดูท่าทางมีความสุขเกินหน้าเกินตาเพื่อนๆเมื่อเห็นพีกับบอลได้อยู่ใกล้ๆกัน
“เห็นผู้ชายรักกันแล้วมันมีความสุข>//<” แพมหัวเราะคิกคักคนเดียว ทำเอาชายพีถึงกับผงะ รีบถอยห่างจากบอลโดยอัตโนมัติ ชายพียืนเกาหัวอยู่ด้านหลังบอลเบาๆ
“รักอะไร บ้า สอนกีต้าร์มันเฉยๆ - /// -“ ชายพีท่าทางร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ… พวกนายสองคนยังไงกันเนี่ย” นางฟ้าถามขึ้นมาด้วยความสงสัยปนแหย่
“ก็ไม่ยังไงหรอก ก็บอกแล้วว่าเพื่อนกัน กูกับมันอ่ะ ไม่มีทางคิดอะไรเกินเพื่อนหรอกเว่ย!” ชายบอลรีบตอบแทนขึ้นมาทันที
แทนทีชายพีจะรู้สึกโล่งอกเมื่อเพื่อนของเขาปฏิเสธเรื่องเพื่อนล้อความสัมพันธ์เกินเพื่อน แต่เขากลับมีสีหน้าจ๋อยขึ้นมาทันตาเห็น คำว่าไม่มีทางคิดอะไรเกินเพื่อน มันคงไม่มีทางเป็นมากกว่านั้นสินะ คำพูดของบอลทำเอาหัวใจของชายพีรู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที ผู้ชาย ยังไงก็คงต้องชอบผู้หญิงสินะ ผู้ชายจะไปชอบผู้ชายด้วยกันโดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างเขาได้ยังไง คงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
หลังจากที่เลิกเรียนแล้ว ทั้งคู่ขับมอร์เตอร์ไซต์ไปเตะบอลกับเพื่อนๆ ที่สนามกีฬาแห่งหนึ่ง มีกลุ่มสาวๆ มากหน้าหลายตามาคอยชายพีอยู่ข้างสนาม หมู่สาวๆเหล่านี้เป็นพวกที่แอบปลื้มชายพี พวกเขาจะคอยยื่นน้ำให้ คอยพัดให้หายเหนื่อย คอยเช็ดเหงื่อให้ และส่งเสียงเชียร์เมื่อชายพีได้บอล
“กรี๊ด ชายพีขา สู้ๆนะค่ะ><”
“อ๊ายยย ชายพีน่ารักที่สุด ขนาดถอดเสื้อแล้วยังหล่อเลยอ่ะแก!!”
แต่สำหรับชายพีแล้ว เขายังไม่รู้สึกชอบใครเป็นพิเศษ ก็มีบ่อยไปที่ผู้หญิงจะเข้ามาสารภาพรักกับเขา คอยตามจีบเขา แต่เขาให้เหตุผลว่าเขายังไม่พร้อมที่จะมีแฟน เขายังอยากโสดอยู่ ผู้หญิงพวกนั้นก็เลยกินแห้วไป
คนอื่นๆที่สนิทกับชายพีอาจมองเขาว่าเป็นสุภาพบุรุษ ไม่หน้าม่อ ไม่เคยแอบแต๊ะอั๋ง หรือลวนลามใคร ดูเป็นคนดีคนน่ารักในสายตาผู้หญิงคนอื่นๆ แต่จริงๆแล้ว เขาเพียงแค่รู้สึกแปลกๆ ไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงจนเกินไปต่างหาก เพราะกลัวว่าผู้หญิงเขาจะคิดเกินเลย คิดว่าเขาแอบมีใจกับเธอแค่นั้น
ชายพีกับชายบอลต่างเตะบอลกันได้สักพักหนึ่งจนเหงื่อเริ่มออก ชายบอลเริ่มถอดเสื้อที่เขาใส่จนเหลือแต่กางเกงตัวเดียว ทำเอาชายพีแอบเสียสมาธิในการเล่นเพราะมัวแต่จ้องมองบอลที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ตรงหน้าเขา เหมือนโลกทั้งโลกเริ่มหมุนช้าลง ภาพรอบๆตัวเขาดูพล่ามัวจนมองไม่เห็น สิ่งเดียวที่เขาเห็นก็คือชายบอลนั่นเอง นี่เขา…. กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก?
“ไอ้พี ไอ้พี ไอ้พีว้อย มึงได้ยินกูมั้ยเนี่ย!!” เสียงของตั้น เพื่อนในทีมตะโกนเรียกชื่อเขาจนเขาตื่นจากภวังค์ “ตั้งใจเล่นหน่อยสิวะ มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ”
“โทษทีว่ะ!” ชายพีรีบวิ่งพลางหันหลังไปตะโกนบอกกับตั้น จนตัวเองไม่ทันมองว่าข้างหน้ามีคนอยู่ ทำให้เขาชนเข้าอย่างจัง
โครม!! ชายพีชนเข้ากับชายบอล จนร่างทั้งสองล้มทับกัน
หน้าพวกเขาสองคนห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือเดียวเท่านั้น ทั้งสองใกล้กันจนสัมผัสไอร้อนของลมหายใจที่เหนื่อยหอบของกันและกัน ร่างที่ชุ่มเหงื่อของทั้งสองนอนแนบเนื้อกัน โดยมีสายตาของเพื่อนทั้งสองทีมจับจ้องมาที่ชายพีและชายบอล ราวกับว่าเป็นพยานรักในครั้งนี้
“มึง ..” ชายพีพูดเบาๆ ต่างจ้องไปนัยต์ตาของบอลที่เปล่งประกาย “เป็นอะไรเปล่าว่ะ”
“เออ กูไม่เป็นไร มึงลุกก่อน กูหนัก!” ชายบอลทำหน้าตาอึดอัด ชายพีตกใจเลยรีบลุกพรวดขึ้นมาทันที ชายพีจับแขนของชายบอลแล้วดึงชายบอลขึ้นมา
“มึงไม่เป็นอะไรแน่นะ?” ชายพีถามเพื่อความแน่ใจ
“เออดิ!” ชายบอลคิ้วขมวด “มึงอ่ะเป็นอะไร ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มึงไม่สบายอะไรหรือเปล่า ไม่ไหวก็พักได้นะ” ชายบอลตบไหล่ด้วยความเป็นห่วง แต่ชายพีดันยิ้มให้กับชายบอลแบบเจื่อนๆ แทน
อย่าคิดเกินเพื่อนเด็ดขาดนะพี ไม่ได้! ชายพีข่มใจตัวเอง เพราะความรู้สึกข้างในมันเริ่มจะระเบิดออกมา เมื่อกี้นี้…มัน… เกือบไปแล้ว >//< เกือบจุ๊บปากกันแล้ว ทำไมเรามันซุ่มซ่ามอย่างนี้ ! ชายพีแอบหยิกตัวเองเบาๆ
เพื่อนๆในทีมฟุตบอลต่างมองหน้ากันแปลกๆ เมื่อเห็นทั้งสองมีเลิฟซีนกลางสนามโดยที่ไม่ตั้งใจ หรือเป็นเพราะว่าพวกนั้นเริ่มที่จะสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองว่ามันเกินเพื่อนกันหรือไม่? ใครเป็นอีแอบ? พวกผู้ชายในทีมก็เริ่มแอบหวั่นๆ เขาทั้งสองอยู่บ้างแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่แสดงออกให้รู้ หรือพูดให้พีกับบอลฟังแต่อย่างใด
ณ ที่ร้านหมูจุ่มของนางฟ้า
หลังจากที่เพื่อนๆไปออกกำลังกายเตะบอลกันเสร็จ ทุกๆเย็น บอล พี เอ้ แพม ตั้น จะพากันไปที่ร้านของนางฟ้า เพื่อช่วยงานเธอที่ร้าน ทั้งห้าคนเดินเข้ามาในร้านด้วยร่างกายที่ชุ่มเหงื่อ
“อ้าว มากันแล้วหรอ^^” นางฟ้ายิ้มแป้น
“อื้อ! วันนี้พวกเรามาช่วยงานเธอเหมือนเดิมแหละ” บอลพยักหน้าให้ฟ้า
สักพักไม่นานนัก โทรศัพท์มือถือของชายบอลก็ดังขึ้นท่ามกลางหมู่เพื่อนๆที่ยืนอยู่ บอลจึงเดินปลีกตัวออกไปคุยโทรศัพท์นอกร้านคนเดียว ชายพีมองแผ่นหลังของชายบอลที่ค่อยๆเดินเปิดประตูร้านออกไป พลางนึกสงสัยว่าเขากำลังคุยกับใครอยู่ เพียงแปปเดียวเท่านั้น ชายบอลเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางรุกรี้รุกรนอย่างเห็นได้ชัด เขาหยิบกระเป๋าและขอกุญแจรถที่เขาฝากไว้กับตั้น
“บอลมึงจะรีบไปไหน?” ตั้นถาม
“มิ้นบอกให้กูไปรับว่ะ กูขอโทษนะเว่ยที่ต้องไปก่อน”
“ไม่เป็นไรๆ ขับรถดีๆนะมึง” เอ้พยักหน้า
หลังจากที่ชายบอลรีบขับรถออกไปนั้น เพื่อนๆก็ทำหน้าตาเหวอๆอยู่สักพัก เพราะไม่เข้าใจว่าชายบอลเป็นอะไร ทำไมพักนี้ไม่ค่อยได้อยู่กับพวกเขา เอ้เริ่มนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเปิดประเด็นขึ้นกลางวง
“พักนี้ไอบอลมันไม่ค่อยอยู่กับพวกเราเลยว่ะ” เอ้สบถ
“มิ้นสนิทกับชายบอลตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะพี?” นางฟ้าเอียงคอถามชายพีที่ท่าทางเหม่อลอย
“ห่ะ?” พีสะดุ้ง “จะไปรู้หรอ”
“อ้าว อะไรของแก!” นางฟ้าตีไหล่ชายพีแรงๆ “ก็แกสนิทกับชายบอลที่สุดไม่ใช่อ่อว่ะ แกไม่รู้อะไรเลยจริงๆหรอ”
ชายพีได้แต่เงียบแล้วไม่ได้ตอบอะไร พลางก้มหน้างึกๆ เหมือนคนเป็นไข้ จริงๆแล้วชายพีรู้ดีว่าชายบอลกับมิ้นติดต่อกันอยู่ และสนิทกันมากขึ้น แต่เขาแค่ไม่พูดอะไรเท่านั้น เขาเห็นทุกๆวันชายบอลต้องออกไปรับมิ้นมาอยู่ด้วย ทุกๆครั้งชอบมีเสียงโทรศัพท์ของมิ้นโทรเข้ามาบ่อยๆแล้วก็ในขณะที่ชายบอลไม่อยู่ เขาก็รับสายแทนทุกครั้ง และเสียงตามสายที่เขาได้ยินก็คือเสียงของมิ้นที่ถามหาชายบอลว่าอยู่ไหน และนัดพวกเขาสองคนมาหาเธอยามที่เธอว่าง
“แต่ว่า มิ้นมันมีแฟนแล้วไม่ใช่อ่อ?” แพมพูดขึ้น
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ…” เอ้ครุ่นคิด “หรือว่ามันแอบกิ๊กกันว่ะ?”
“เห้ย!! ไม่นะ!!” ทุกคนพูดพร้อมกัน ยกเว้นชายพีที่เงยหน้าขึ้นมามองเฉยๆ
วันรุ่งขึ้น
วันนี้เป็นวันเสาร์ ชายพีรีบตื่นแต่เช้าไปเคาะห้องของชายบอลที่อยู่ชั้นเดียวกับเขา ชายบอลเดินมาเปิดประตูมาด้วยท่าทางงัวเงียๆ
“- -…. มีอะไรวะ”
“มึงลืมแล้วหรอว่าวันนี้มึงนัดให้กูมาทำงานห้องมึงอ่ะ”
“เออจริงด้วยว่ะ ฮ่าๆ “ บอลหัวเราะ “เข้ามาห้องกูก่อน เดี๋ยวกูจะอาบน้ำ”
ชายพีเดินเข้าไปในห้องของชายบอล แล้วนั่งลงบนเตียงด้วยท่าทางเซ็งๆ ทั้งๆที่ชายบอลเป็นคนนัดชายพีให้มาทำงานที่ห้องแท้ๆ แต่เขากลับลืม หลังจากที่ชายบอลอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งลงที่เตียงข้างๆกับชายพีที่ทำงานอยู่
“เออ เดี๋ยวตอนเที่ยงมิ้นจะมาห้องกูนะ กูต้องออกไปรับมิ้น มึงก็เฝ้าห้องไปนะ” บอลบอกกับพี
“อีกแล้วหรอ” พีพึมพำ
“อะไรนะ” บอลถามซ้ำ เพราะได้ยินไม่ค่อยชัด
“ป่าวๆ คือกูบอกว่า กูจะเฝ้าเอง ไม่ต้องห่วง” พีฝืนยิ้มให้กับบอล
ไม่นานนักบอลก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ชายพีอยู่ในห้องทำงานอยู่คนเดียว คราวนี้แทนที่เขาจะคิดว่ามิ้นเป็นส่วนเกินของเขากับบอล เขากลับคิดว่าตัวเขาเองที่เป็นส่วนเกินของเขาทั้งคู่ มันเริ่มจะไม่เหมือนเดิม ถึงแม้บอลจะเอาแต่พูดว่า’มึงเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกู’ ก็เถอะ แต่การกระทำตอนนี้มันตรงกันข้าม เหมือนเขากำลังถูกลืม ให้อยู่คนเดียวลำพัง โดยที่บอลไม่รู้ตัวเลยสักนิด หลังจากที่พีนั่งรอให้บอลไปรับมิ้นมาห้องอยู่นั้น พวกเพื่อนๆในแก๊ง ‘ปลาระเบิด’ ซึ่งเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับเขา ก็โทรมาหา
‘ชายพีทำไรอยู่’ นางฟ้าพูดเสียงหวาน
‘ทำงานอยู่ห้องบอลครับ ฟ้ามีอะไรหรือเปล่า?’
‘เดี๋ยวพวกเราไปหานะ^^’
‘ครับๆ’
ความคิดเห็น