คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : come back
ติน : ตอนเด็กๆ น้องมันโคตรน่ารักเลย
“งานแค่นี้ พลาดได้ยังไงฮ่ะ! รีบไปแก้มาใหม่เดี๋ยวนี้เลย ลูกค้าเค้าด่าจนไม่รู้จะยังไงแล้วนะ!”
ให้ตายสิ นี่มันวันบ้าบออะไรของผมเนี่ย งานที่ผมอุตส่าห์ตั้งใจทำจนดึกดื่นแทบไม่ได้นอนถูกตีกลับ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดของผมแท้ๆ เป็นเพราะไอ้อ้วนหนวดเฟิ้มตรงหน้าผมต่างหาก
ถ้าไม่ใช้ลูกน้องนะ ซัดปากแหกไปแล้ว งิดครับ งิด(ไม่กล้าทำหรอกครับ ดีแต่ในใจ)
“ถ้าเย็นวันนี้ผมไม่เห็นงานแก้อยู่บนโต๊ะละก็นะ เตรียมตัวลางานยาวได้เลย คุณติน!”
ตึง! เจ้านายจอมเฮี้ยบของผมเดินออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด โว้! ใครเขาจะอยากให้งานมันออกมันเป็นแบบนั้นละว่ะ
ไม่เป็นไร เย็นไว้ดิไอ้ติน เย็นไว้ๆ นิดเดียวเอง ที่ต้องแก้น่ะยังไม่ถึงกระดาษรีมนึงเลย เหลืออีกตั้งหลายแผ่นแหน่ะ
โว้! ไอ้บอสเฮงซวยเอ้ย
ผมชื่อตินครับ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องกลับห้องดึกอีกแล้ว บางทีผมอยากจะออกจากการเป็นลูกจ้างของบริษัทที่ทำอยู่นี้เหลือเกิน
ไม่สิ คิดทุกขณะจิตเลยก็ว่าได้ แต่ยังหางานใหม่ที่ถูกใจไม่ได้นี่สิ!
“กลับดึกอีกแล้วนะมึง” ไอ้เบสเพื่อนสนิทผมครับ ถึงเราจะเรียนปริญาตรีจบมาครึ่งเกือบครึ่งปีแล้วก็เถอะครับ ตอนนี้เราก็ยังคงเป็นรูมเมทอยู่ดี เพราะได้ที่ทำงานอยู่ใกล้ๆครับ
“โคตรเมื่อยเลยว่ะมึง”
“เออไอ้ติน พรุ่งนี้กู...” มันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงมือถือผมก็ดังขึ้นมา ผมมองดูชื่อที่โชว์หราขึ้นมาก็อดแปลกใจไม่ได้
“แปปนึง บ้านกูโทรมา หวัดดีครับ” ผมกดรับและกรอกเสียงหล่อๆลงไปในสาย แหม่ ก็เสียงหล่อเหมือนหน้าตานี่ครับ(แหวะ)
‘ตินหรือลูก สบายดีรึเปล่า’ เสียงแม่ใหญ่ที่ผมไม่ได้เจอกันพักใหญ่ๆแล้วเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล
“อ๋อ สบายดีครับ แม่ใหญ่ละครับ แล้วนี่มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“จ้า แม่ก็เรื่อยๆแหละลูก เอ่อนี่ที่โทรมาแม่ก็มีเรื่องจะวานหน่อยนะจ๊ะ”
หื้ม ผมเผลอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่ผมจบมอปลายมานี่ก็แทบไม่ได้กลับบ้านสักเท่าไร ยิ่งแม่ใหญ่ซึ่งไม่ใช่แม่แท้ๆของผมแล้วด้วย ถึงแม้ท่านจะคอยช่วยเหลือผมเรื่องความเป็นอยู่สมัยเรียน แต่ก็ไม่ได้มายุ่งอะไรกับผมนัก แล้วนี่อยู่ๆก็โทรหาก็ทำให้อดแปลกใจไม่ได้
“ครับ ว่ามาเลยครับ ถ้าช่วยได้ผมจะช่วยเต็มที่เลยครับ”
“แหม แม่ว่าแล้วจะพึ่งหนูได้” น้ำเสียงฝ่ายโน้นแบบลัลล้ามากครับ เฮ้อ! โตจนป่านนี้แล้วเมื่อไหร่แม่ใหญ่จะหยุดเรียกผมว่าหนูซะทีนะ
“ว่าไงครับ”
“คือว่างี้ลูก เดี๋ยวตาชายน์ก็จะจบแล้ว ป๊าเขาเลยจะให้ทดลองงานที่บริษัทน่ะ แต่พอดีทางนี้ติดต่อกับบ้านทางนั้นอีท่าไหนไม่รู้ แม่ก็งงเหมือนกัน ตอนนี้เด็กนั่นติดแหง็กอยู่ที่สนามบิน โทรมาฟ้องแม่ว่าโทรไปที่บ้านไม่มีคนรับ แม่ก็โทรไปหาแม่นวลแม่ของหนูน่ะไม่ติด แล้ว...”
“จะให้ผมไปรับหรอครับ” ผมต่อให้จนจบ
“จ๊ะ ตอนนี้ตินว่างไหมลูก”
“ว่างครับๆ ที่ไหนนะครับ ....ครับๆ ขอบคุณครับ ... เหมือนกันครับ ....สวัสดีครับ”
อ้าก! จะห้าทุมอยู่แล้ว ก็รู้หรอกนะทางนั้นน่ะ ยังกลางวันอยู่ แต่ผมน่ะง่วงจะตายอยู่แล้ว
“อ้าว นี่มึงจะออกไปไหนอีกวะ” ไอ้เบสถามผม
“น้องกูว่ะมึง แม่งไม่มีคนมารับ เออมึงกูยืมรถเก๋งมึงหน่อยนะ” ผมตอบขณะเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลอง เสื้อยืดกับกางเกงสามส่วน แล้วหยิบกุญแจรถโตโยต้ามรดกจากพี่ชายมันโดยไม่รอคำตอบ
“เห้ย กูเพิ่งรู้มึงมีน้อง เป็นเพื่อนกันมาสีห้าปีแล้วไม่เห็นบอก” แม่งบ่นงุ้งงิ้ง
“น้องไม่แท้ กูไม่เจอมาจะสิบปีแล้วเหมือนกัน เออแล้วก่อนกูโทรศัพท์มึงจะบอกกูเรื่องไรวะ”
“อ๋อ กูจะบอกว่าพรุ่งนี้กูไปดูงานกะบริษัท พอดีคนเขาขาดกะทันหัน คงไปสักอาทิตย์เลยอ่ะมึง”
“เออๆ ไปไหนอ่ะ ซื้อของมาฝากกูด้วย” ผมว่าพร้อมกับใส่รองเท้าหน้าห้องเตรียมเปิดประตู
“ไปภูเก็ตมึง กูจะไปส่องสาวโนตมริมหาด ฮิ้วววว”
“สัส เขาให้ไปทำงาน เอองั้นดูเผื่อกูด้วย กูไปและ” ผมปิดประตูห้องพักก่อนจะเดินไปกดลิฟท์ลงไปชั้นจอดรถ
ขณะขับรถผมก็เริ่มคิดถึงไอ้เด็กน้อยตัวเปี๊ยกที่เคยเห็นตอนเด็กๆ
มันชื่อชายน์ที่แปลว่าส่องสว่างครับ ผมเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นตอนมันเรียนอนุบาลแล้วผมอยู่สักปอสามได้มั้ง มันยังเป็นเด็กน้อยตัวจ้อยอยู่เลย ชายน์เป็นเด็กผู้ชายตากลมโต ตัวขาวๆ พวกเพื่อนผู้หญิงของผมที่เห็นมันอยากบีบแก้มใสๆนั่นกันทุกคน จำได้ว่ามันสนิทกับผมมาก แต่ตอนมันขึ้นมอหนึ่งบ้านนั้นก็อพยพย้ายไปอยู่ที่แคนาดากันหมดเลย ผมตอนนั้นก็เริ่มวัยรุ่น เราก็เลยสนิทกันน้อยลงนิดหน่อย
ช่วงที่มันไปโน่นแรกๆ เราก็ยังติดต่อกันบ้าง แต่ยังไม่ถึงปีดีเลยมั้ง เราก็ไม่ยุ่งอะไรกันเลย ผมน่ะยังคุยกับแม่ใหญ่อยู่บ้าง แต่พอช่วงขึ้นมหาลัย ผมก็แทบจะลืมบ้านนั้นไปเลย มีแต่กลับไปบ้านตอนปิดเทอม ไปหาแม่ก็พอหวนคิดถึงช่วงเด็กๆบ้าง
เมื่อกี้ตอนคุยกัน แม่ใหญ่ให้เบอร์น้องชายน์ไว้ นี่ก็ใกล้ถึงสนามบินขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ผมโทรไปถามหน่อยสิว่าน้องมันอยู่ไหน
ยังไม่ทันจะกดยิงไปก็มีเบอร์ที่ผมกำลังจะกดโทรออกโทรเข้ามาก่อน
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหลครับ นั่นพี่ตินหรอ” เสียงนุ่มๆของอีกฝ่ายดังขึ้น
“ใช่ๆ นั่นชายน์หรอ” ผมแอบตื่นเต้นนิดๆแฮะตอนที่รับสายมัน
“อ่อครับ ตอนนี้พี่อยู่ไหนแล้ว ผมรอตรงข้างในแถงทางออกใหญ่เลย ข้างนอกคนมันเยอะมากถ้าพี่ใกล้ถึงแล้วผมจะได้ไปรอข้างนอก”
“พี่ถึงพอดีเลยเนี่ย ชายน์ของเยอะไหม อยู่ข้างในไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปช่วยยก พี่จอดรถไว้ใกล้ๆนั้นเอง” ผมปลดเซฟตี้เบลท์ ปิดล็อครถ เดินฝ่าเข้าไปฝูงชนมองหาคนที่คาดว่าจะเป็นชายน์
ไม่รู้ว่ามันโตแล้วจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน จะน่ารักเหมือนตอนเด็กรึเปล่า แอบตื่นเต้นเหมือนอีกแล้วแฮะ
“พี่ถึงแล้วนะแต่หาชายน์ไม่เจอ พี่ยกมืออยู่เนี่ย ชายน์เห็นมือพี่ไหม พี่ใส่นาฬิกาสีดำ” ผมพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ที่ยังไม่ได้วางสาย
“อ๋อ! เห็นแล้วครับ เดี๋ยวผมเดินไปหาละกัน ตรู้ด!” น้องชายน์ตัดสายไป
ผมชะเง้อคอหามันอยู่สักพัก ก็มีมือหนึ่งมาสะกิดผมจากข้างหลัง “พี่ติน..” เสียงคุ้นเคยที่เพิ่งคุยกันในโทรศัพท์เมื่อครู่ทำให้ผมรู้ว่าคนที่ผมรอกำลังยืนอยู่ข้างหลัง
“อ้าว อยู่นี่เองหรอ พี่มองหาตั้ง...” ผมพูดค้างเมื่อหันหลังกลับไปมองมันเต็มๆตา
สัส! มึงแดกหมีควายเป็นอาหารหรอวะ!!!
******************************************
ก่อนอื่นต้องสวัสดีทุกท่านที่หลงเข้ามาในนิยายเรื่องนี้ก่อนค่า
ต้องบอกเลยว่าแต่งเป็นเรื่องแรก ประสบการณ์ตรงอาจไม่มีแต่จากการอ่านโชคโชนพอตัว 5555
อยากให้ช่วยคอมเม้นให้หน่อยค่ะ ถ้าผิดตรงไหนคิดว่ายังไงติมาได้เลยค่ะ หรือถ้าชมก็ดี(เขิน)
ตั้งใจแต่งนะคะ ถึงจะด้อยฝีมือก็ตามที 555
ถ้าหลงเข้ามาอ่านแล้วเสียเวลาเม้นสักนิดนะคะ
อย่างน้อยก็ทำให้คนเขียนรู้ว่ายังมีคนอ่านน้าา
จะได้มีกำลังใจแต่งต่อค่าาา ^^
ซินเซียน
ความคิดเห็น