คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
ณ มหาลัย บ่งบอกเวลาตอนเย็น
ณห้องหนังสือ
"คยองงงงงงงงงงงงงงงงงงงซู!!!!~!"เสียงเจื้อแจ้วของร่างบางเรียกเพื่อนสนิทของตนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างร่าเริงง
"อะไรแบคฮยอนเรียกซะเสียงดังเชียว คนอื่นเขามองกันหมดแล้วเนี้ย" คยองซูหรือดีโอเอ่ยตอบเพื่ออย่างว่าไม่ได้เมื่อเพื่อนของตนส่งเสียงดังไม่หยุด
"อะ....!"
"นั่นดิ้ เสียงดังปากมาก น่ารำคาญ ถามจริงเถ้ะ ไอ่เซฮุนมันเอามึงได้ไงว่ะ กูไม่เข้าใจ" แฟนหนุ่มของคยองซู ชายหนุ่มผิวคล้ำที่นั่งถัดจากคยองซูเอ่ยดักแบคฮยอนที่กำลังจะส่งเสียงดังโหวกเหวกใส่คยองซูแฟนของตนอีกครั้ง
"นายอ่ะหุปปากไปเลย จงอิน ฉันคุยกับคยองซูอยู่ไม่ได้คุยกับนายซักหน่อย -3-" ร่างบางแบคฮยอนทำหน้างอนๆใส่จงอินแฟนของคยองซู
"แต่ก็ดีล้ะนะ วันนี้ฉันจะได้ไม่ต้องให้จงอินไปตามนายมา " คยองซูเอ่ยดักด้วยน้ำเสียงเนือยๆก่อนที่แฟนของตนกับเพื่อสนิทของเขาจะปะทะและฟัดกันอีก
"ชิ"แบคฮยอนแบ้ะปากใส่จงอินอย่างน่าหมั้นไส้
"หุบปากไปเลยไป เห็นมั้ยว่านี่ห้องหนังส..."
ป้าบบบบ!!
คยองซูตบหัวแฟนหนุ่มของตนอย่างรำคาญที่ไม่ยอมเงียบซักที ซึ่งนั้นทำให้แบคฮยอนสะใจเป็นอย่างมากก
"Baby don’t cry tonight ออ-ดู-มี กอท-ชี-โก นา-มยอน
เสียงโทรศัพท์ของแบคฮยอนดังขึ้น
"ฮัลโหลลลลล"ร่างบางทำเสียงเจื้อแจ้ววใส่คนในสายอย่างน่าหมั่นไส้
"พี่แบค อยู่ไหนครับเนี้ยะ"เสียงของชายหนุ่มในสายถามร่างบางด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงนั่นกลับทำให้ร่างบางยิ้มออกมาได้โดยไม่รู้ตัว
"พี่ขอโทษ พี่ลืมบอก อย่าโกรธพี่นะเซฮุนนนนนนนน ~"แบคฮยอนตอบกลับเซฮุนด้วยน้ำเสียงปนสำนึกผิด
"ครับ"
"พี่อยู่ห้องหนังสือนะ"
"เครครับเดี๊ยวผมไปหารอซักครู่นะ"เซฮุนตอบกลับมาพร้อมกับวางสายไปเลยทันที
"เซฮุนโทรมาหรอ"คยองซูเอ่ยขึ้นมาหลังจากอ่านหนังสือเสร็จเรียบร้อยแล้วว พร้อมกับทำหน้าตาล้อเลียนเพื่อนของตนอย่างสนุกสนาน
"เฮ้อออออ ไอ่ฮุนนะไอ่ฮุน เอาพี่แบคไปได้ไงน่าาาาา?"จงอินเปรยขึ้นมาลอยๆหวังเพื่อจะให้แบคฮยอนนั้นได้ยิน และมันก็ได้ผลซะด้วย
"ทำไมห้ะ! จงอินพูดงี้เดี๊ยวเอาถ่านมาโบ๊ะให้มันยิ่งดำเลยดีม่ะฮะ!! "แบคฮยอนเอ่ยเสียงฉุนืพร้อมกับทำท่าฝึดฟัดใส่
"ไม่เอาน่าอย่าทะเลาะกันเลยดีๆกันไว้เหอะ" คยองซูเอ่ยให้ทั้งจงอินและแบคฮยอนใจเย็นลง
"สรุปผมผิดซินะ"จงอินเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำหน้างอๆใส่คยองซูอย่างงอลๆ
"ไม่เอาน่าจงอิน นายผิดนะเรื่องนี้"คยองซูเกลี่ยกล่อมให้แฟนหนุ่มของตนสำนึกตัว
"ครับๆ เห็นแก่คยองซูนะเนี้ย" จงอินพูดขึ้นพร้อมกับออดอ้อนคยองซูอย่างสนุกสนาน จนแบคฮยอนเห็นถึงกับขมวดคิ้วแล้วทำหน้าทำตาล้อเลียนจงอินอย่างหมั่นไส้
.
.
.
5นาทีผ่านไป
.
.
"พี่แบค"ร่างสูงราว180ต้นๆเอ่ยทักแฟนของตน ซึ่งตอนนี้กำลังฟุบหน้าหลับคาโต๊ะห้องนั่งสือไปแล้ว
"พี่แบคครับ " ร่างสูงยังคงสะกิดเรียกร่างเล็กไม่ยอมหยุด
"พี่แบคครับ!!"ร่างเล็กก็ยังไม่ตื่น
"พี่บยอน แบคฮยอนครับบบบบบ!!!!" ร่างสูงตะโกนใส่หูร่างเล็กด้วยเสียงที่ดังมากพอที่จะทำให้ร่างเล็กตกใจจนตากหงายตกเก้าอี้
โคร้มมมมมม!!
"โอ๊ยยยยย!"ร่างเล็กทำหน้ามุ้ยพร้อมกับเย้ะปากย่างหงุดหงิด
"พี่แบคผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ"ร่างสูงรีบขอโทษแฟนของตนเมื่อรู้สึกผิดละผิดมากๆ
"อ่าวเซฮุนนน ? มาตั้งแต่เมื่อไรเนี้ยฮะ? อ่าวแยคฮยอนไปนั่งอยู่ตรงพื้นได้ไงอ้ะ?"คยองซูเดินเข้ามาพร้อมกับจงอินแล้วทำน้าตาสงสัยไปหมด
"หวัดดัครับพี่คยองซู. ไงจงอิน"ร่างสูงเอ่ยทักทั้งสองอย่างมีมารยาทร้อมกับพูดคุยกับคยองซูและจงอินจนทั้ง3บืมไปแล้วว่าแบคฮยอนนั่นเดือดจัดขนาดไหนจนกระทั่ง..
"นี่!!!!!! ไม่คิดจะช่วยกะนหน่อยหรอ!! นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน!"แบคฮยอนวีนแตกคาห้องหนังสือพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหวเพราะเจ็บตูดด
จนร่างสูงต้องไปค่อยๆช่วยพยุงง
"พี่แบคผมขอโทษ"ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดแต่ผลที่ได้กลับมานั้นคือความเงียบ
"ผมขอพาพี่แบคไปส่งบ้านก่อนนะครับหวัดดีครับ"เซฮุนพยักหน้าให้คยองซูและจงอินแล้วค่อยๆพยุงร่างบางออกไปอย่างช้าๆ
คฤหาสน์ ตระกูลบยอน
รถแลมเบอกินีสีแดงของร่างสูงจอดอยู่ตรงหน้าประตูรั้วของตระกูลบยอน
"พี่แบค"ร่างสูงพยายามจะพูดกับร่างเล็กตลอดทางแต่ผลก็คือความเงียบ
"พี่ไม่คิดจะคุยกับมหน่อยหรอ?"เซฮุนเริ่มน้ยใจที่แบคฮยอนไม่ยอมพูดด้วยจนแบคฮยอนจนต้องยอมจำนนคุย
"คุย"ร่างเล็กตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงฉุนๆพร้อมกับทำหน้ามุ้ย
"ถ้าพี่ไม่คุยดีๆผมจะใช้ไม้ตายให้พี่คุยแล้ว-4-"เซฮุนเริ่มแสยะยิ้มแล้วค่อยๆโน้มหน้าไปใกล้ๆร่างเล็กที่นั่งอยู่ข่างๆคนขับร่างเล็กเห็นถึงกับเบือนหน้าหนีแต่ก็ไม่ทันโดนร่างสูงจับหน้าไว้พร้อมกับจูบร่างเล็กอย่างดูดดื่มจากตอนแรกที่ปฏิเสธแต่ก็กลายเป็นคล้อยตามร่างสูง จนร่างสูงค่อยๆละออก
"ผมขอโทษ"เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและรู้สึกผิดจริงๆ
"อืมพี่ให้อภัย"แบคฮยอนเอ่ยเสียงที่อ่อนลง
"ผมรักพี่นะ"เซฮุนพูดความในใจกับแบคฮยอนทุกครั้งเวลาที่เขานั้นมาส่งแบคฮยอน
"พี่ก็รักเซฮุนนะ"แบคฮยอนเอ่ยเสียงหวานพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ๆเซฮุนแล้วหอมแก้มฟอดหนึ่งและเปิดประตูลงจากรถไปพอกำลังจะปิดประตูก็ได้ยินเสียงเซฮุนสั่งไว้ว่า
"อย่าลืมทายาด้วยนะเดี๊ยวช้ำ เป็นห่วงนะครับ" นั้นทำให้ร่าเล็กยิ้มไม่หุบแล้วสั่งให้คนในบ้านมาเปิดประตูรั้วเพื่อที่จะเข้าบ้าน
---------------------------------------------------------------------------50%----------------------------------------------------------------------------------
ต่อ
Chanyeol & Luhan
“นี่ลู่ฮานเลิกเรียนแล้วไปไหนรึเปล่าน่ะ”ซิ่วหมินถามร่างเล็กที่เดินมาด้วยกันระหว่างทางหลังจากที่เห็นเพื่อนสนิทของตนนั้นเงียบมาตั้งแต่เช้า แต่ว่าร่างเล็กก็ไม่ตอบกลับมาพร้อมกับเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหมอลอย
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าลู่ฮาน”เลย์เพื่อนสนิทอีกคนของร่างเล็กถามขึ้นเมื่อยังเห็นว่าไม่ได้คำตอบที่ได้มาจากเพื่อนสนิทของตน
“นี่..ลู่ฮานได้ยินที่พวกฉันสองคนพูดมั้ยเนี้ยยะ!”เลย์กับซิ่วหมินตะคอกใส่หูของลู่ฮานทั้งสองข้างร่างเล็กนั้นเลยตกใจ
“ฮะ? ว่าไงนะ?”
“พวกฉันสองคนถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเงียบ ละก็เงียบ ๆๆๆๆ มาตั้งแต่เช้าแล้ว ถามอะไรก็ไม่ตอบรู้มั้ยว่า..อุปส”
เลย์รีบปิดปากซิ่วหมินไว้ทันทีก่อนที่จะพูดอะไรให้ลู่ฮานนั้นน้อยใจอีก
“ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าล่ะ เล่ามาได้นะลู่ พวกฉันยินดีรับฟัง”
“ใช่ๆ พวกฉันยินดีรับฟังน้า”
ลู่ฮานนิ่งเงียบอยู่นานก่อนที่จะพูดออกมาในที่สุด “คือ..ฉัน”
“นี่อย่าบอกนะว่านายทะเลาะกับชานยอลอีกแล้วอ่ะ!?”ซิ่วหมินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงฉุนๆปนเหนื่อยหน่ายกับชีวิตจิตใจของเพื่อนสนิทแทน ร่างเล็กไม่ตอบแต่ก็ยอมพยักหน้ายอมรับกับสิ่งที่เป็นความจริง
“ครั้งนี้เรื่องอะไรอีกล้ะ?”เลย์ยังคงถามต่อไปเรื่อยด้วยน้ำเสียงคงเดิม แต่ว่าครั้งนี้ลู่ฮานคงไม่ตอบอยู่ดี จึงทำให้เพื่อนสนิททั้งสอง เลย์กับซิ่วหมิน พอจะรู้ว่าเรื่องอะไร ถึงกับทำให้สองคนนี้พ่นลมหายใจออกมาดังๆแล้วสบถด่าแฟนหนุ่มของร่างเล็กอย่างไม่แคร์ว่าร่างเล็กจะรู้สึกยังไงเลย
“นี่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าปัญหามันเรื่องเดิมซ้ำๆน่ะก็ควรหยุดแล้วพอได้แล้วล้ะ ก็รู้อยู่ว่าชานยอลน่ะมันคลาสโนว่าเรียกว่าพ่อได้เลย นายก็น่าจะรับรู้เรื่องนี้ดีเพราะฉะนั้นก็ทำใจซะถ้าจะเป็นแฟนคนอย่างชานยอลน่ะ แต่ถ้ารับไม่ได้นะ ก็เลิกๆไปซะลู่ฮาน ฉันเห็นแก่นายนะถึงได้บอกไว้ก่อนน่ะ” ซิ่วหมินพูดขึ้นหลังจากที่ไม่คิดว่าจะพูดแล้วเกี่ยวกับเรื่องแฟนหยุ่มของเพื่อนตัวเอง
“ฉันเห็นด้วยกับหมินนะลู่ฮาน”เลย์เสริมต่อมา นั่นทำให้ลู่ฮานนิ่งเงียบแล้วครุ่นคิดปัญหาอยู่คนเดียว
“ฉันรู้ละว่าจะทำยังไง”ร่างเล็กเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนหลังจากนั้นทั้งสามคนเลยจะไปดูหนังและระหว่างทางที่กำลังจะไปนั้น ไม่ทันไรก็มีรถ จากัวร์สีดำมาจอดดักข้างหน้าร่างเล็กแล้ว เปิดประตูรถลงมาแล้วเดินมาหาร่างเล็กอย่างเงียบเฉียบ
“จะไปไหน?”ชานยอลแฟนหนุ่มของลู่ฮานเอ่ยถามหลังจากที่เห็นบรรยากาศเงียบมานานและกับร่างเล็กที่ไม่ยอมจะพูดอะไรด้วยง่ายๆด้วยแล้วเขาจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายพูดด้วยก่อน แต่ถึงชานยอลจะชวนคุยด้วยแล้วแต่กลับว่าลู่ฮานนั้นไม่ยอมพูดแม้แต่คำเดียวเลย จนทำให้ชานยอลไม่พอใจ แล้วขึ้นเสียงใส่ลู่ฮานอย่างเหลืออด
“ลู่ฮาน!ฉันถามทำไมไม่ตอบ!?.”
“ยอล...เค้ามีไรจะบอกยอล...”ลู่ฮานตอบหลับหลังจากที่เงียบอยู่นาน
“มีไรล่ะ ถ้าจะชวนไปเที่ยวที่ไหนหรือชวนทะเลาะอีกไม่เอาแล้วนะ ฉันเหนื่อย” พอร่างเล็กได้ยินคำว่าเหนื่อยจากร่างสูงถึงกับนิ่งและตอกน้ำตัวเองในใจ ‘ เหนื่อยงั้นหรอ? เหอะ ใครกันแน่ที่จะต้องพูดคำนั้นกันแน่ !!’
“เลิกกันเหอะ และไม่ต้องถามเหตุผลนะว่าทำไมเพราะยอลน่าจะรู้ดีว่าทำไม หลังจากนี้ ก็ขอให้โชคดีนะ ปาร์คชานยอล ลาก่อน !”ลู่ฮานพูดจบอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินลากเพื่อนทั้งสองคนออกมาจากที่ๆนั้น โดยไม่กลับหันหลังไปมอง คนที่เป็นแฟน เอ้ยไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า ‘แฟนเก่า’ ถึงจะถูก !!
.
.
.
.
.
.
.
.
จบไปแล้วกับintroของทั้งสองคู่
ขอบคุณทุกๆคนมากนะค่ะที่อ่านโปรดช่วยคมเม้นท์วิจาร์ณด้วยนะ
ความคิดเห็น