ชีวิตรัก.........โสเภณี

ลำดับตอนที่ #1 : Intro....

"อยากออกไปจากที่แห่งนี้ อยากเจอโลกข้างนอก
ฉันจำไม่ได้แล้วนะว่าครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นแสงตะวันมันคือวันไหน
หน้าฉันไม่ได้แตะโดนสายฝนมานานเท่าไร
ฉันทนทรมานมานานแค่ไหนแล้วนะ จำไม่ได้จริงๆ"

ฉันขอแนะนำตัวเอง ตัวฉันมีนามว่าเพียงฝัน ฉันเป็นแค่เด็กสาวบ้านนอกธรรมดาๆคนหนึ่ง
ที่อยากจะมีงาน มีเงิน มีรถ มีบ้าน แต่งงานเหมือนเด็กสาวทั่วๆไป ฉันจึงตัดสินใจดั้นด้น
หนีออกมาจากบ้านมาสู่เมืองกรุงเพื่อทำตามใจที่ตนเองต้องการ ฉันยังจำได้ดีว่าวันแรก
ที่ฉันเข้ามาหางานทำเป็นอย่างไร วันนั้นฉันนั่งรอรถบัสนั่งจากเพชรบูรณ์ถึงหมอชิต
ระหว่างทางที่รถเคลื่อนออกจากบ้านเกิดอันเป็นที่รัก น้ำตาของฉันรินไหลออกมาอาบแก้ม
ในใจมันแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ใจด้านดีของฉันได้แต่คิดตรึกตรองว่าฉันไม่น่าหนีออกจากบ้านเลย
แต่ใจด้านชั่วของฉันกลับยิ่งใหญืกว่าสั่งให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันต้องการ
หลังจากที่ฉันตัดสินใจแล้ว ถ้าไม่ได้ดี ฉันก็ไม่ควรหันหลังย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นนั้น
ฉันขึ้นรถรอบเวลาหนึ่งทุ่มของวันที่ 20 ธันวาคม 2538 เดินทางประมาณ 6 ชั่วโมงได้�
รถบัสเทียบท่าหมอชิตเวลาตีหนึ่งเศษๆของอีกวัน ณ เวลานั้นฉันมีแต่ตัวและเงินอีกไม่เท่าไหร่
ฉันจึงตัดสินใจนอนที่ท่าหมอชิต รอให้เช้าก่อนค่อยไปหางาน หาที่พัก�
ด้วยความเหนื่อยล้า ฉันจึงผล่อยหลับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว
"ปรี๊นๆๆๆๆ เสียงรถดังเข้ามาในโสตประสาทอันน้อยนิดของเพียงฝัน เธอตกใจตื่นขึ้น
หันมองซ้ายแลขวา แหงนหน้าขึ้นมองฟ้า ก็ได้เห็นว่าเวลานี้เป็นเวลาเช้าแล้ว เธอตัดสินใจ
ลุกขึ้นและออกเดินไปตามทางที่ใจต้องการ"
โอ๊ยๆๆๆร้อนจัง เมื่อไหร่จะหางานได้สักทีนะ เงินก็จะหมด ถ้าเงินหมดขึ้นมาฉันจะทำยังไงดีนะ
หรือฉันจะต้องกลับไปตั้งต้นใหม่ที่บ้านนอก ฉันเหนื่อยจึงนั่งลงตรงริมฟุตบาท
ในใจมีแต่ความท้อแท้อยู่เต็มอก ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบเห็นฝั่งตรงข้าม
�

"รับสมัครสาวเชียร์เบียร์หลายอัตรา
ติดต่อสมัครได้ที่ร้านเลย
รู้ผลการสมัครทันที"

เมื่อสายตาได้เห็นป้ายนั้นฉันไม่รีรอและรอช้ารีบก้าวขาเข้าไปในร้านนั้น�
ฉันเดินเข้าไปในร้าน ก็ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างอ้วนท้วม หัวล้าน เหงื่อเต็มตัว
ผู้ชายคนนั้นหันมองฉันอย่างสงสัยและเดินตรงเข้ามาหาฉันแล้วเอ่ยคำกับฉัน
"หนูเข้ามาทำอะไรที่นี่หรอ ???"
"อ่อหนูเข้ามาสมัครงานตามป้ายนะค่ะ ไม่ทราบว่าเจ้าของร้านอยู่ที่ไหนหรอค่ะ"
หลังจากที่ฉันพูดจบ ผู้ที่อยู่ข้างหน้าก็ได้แต่เงียบและหันมามองฉันตั้่งแต่หัวจรดเท้า
มองเป็นเชิงว่ากำลังไตร่รองและพิจารณาตัวฉันอยู่ ยิ่งเขามองฉันมากเท่าไหร่
ฉันยิ่งรู้สึกไม่ค่อยพอใจ จึงเอ่ยถามไปว่า�
"เอ่อ ลุงค่ะตกลงเจ้าของร้านอยู่ที่ไหนค่ะ"
ผู้ที่อยู่ตรงหน้าจึงเอ่ยคำออกมาจากริมฝีปากหยาบกร้านว่า
"ก็ลุงนี่แหละ เจ้าของร้าน หนูจะมาสมัครงานใช่ไหม งั้นฉันรับหนูไว้ทำงานที่นี่แหละ
ฉันชื่อสมาน หรือคนทั่วไปเค้าเรียกฉันว่าเสี่ยหมาน แล้วหนูมีที่พักหรือยังจ๊ะ
ถ้าไม่มีก็นอนพักกะพวกคนงานที่นี่แหละ มาๆๆ เดี๋ยวฉันจะพาไปหาคนที่จะช่วยฝึกงานให้หนู"
ฉันตกใจไปชั่วขณะ ไม่คิดเลยว่าลุงที่ดูซอมซ่อขนาดนี้จะเป็นเจ้าของร้านได้
ฉันเดินตามเจ้าของร้านไปข้างในตัวร้าน และได้รู้จักกับพี่สมใจ พี่เค้าเป็นคนเก่าคนแก่ที่นี่
พี่สมใจบอกว่ากะฉันว่าคืนนี้ให้ฉันพักผ่อนไปก่อน พรุ่งนี้จะสอนงานและบอกตำแหน่งโต๊ะภายในร้านให้ฟัง ด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ฉันจึงได้หลับไปในที่สุด พร้อมกับใจที่พองโต
นึกถึงวันพรุ่งนี้ว่าตนเองจะได้พบกะอะไร�






-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-3-

ก็อาจจะไม่ค่อยสนุกแต่ก็ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ
เม้นหรือไม่เม้นก็ไม่เป็นไรนะค่ะ
ขอบคุนค่ะ � -/\-