แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ณ โรงพยาบาล เซนต์คลาเบียน

ผมชื่อ เดือนครับ … อายุ 25 ปี ทำงาน บุรุษพยาบาล ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ วันนี้ผมพาคุณแม่มาตรวจสุขภาพ และผมก็นั่งรออยู่ที่หน้าห้อง ตรวจสุขภาพ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดพอดี

“แม่จ๋า เป็นยังไงบ้างจ๊ะ?” ผมพูดขึ้นเมื่อประตูห้องตรวจสุขภาพเปิดออก พร้อมกับร่างสองคน คือ แม่ของผม และคุณหมอ

“อาการคุณแม่ยังไม่ค่อยมีอะไรมากนะครับ ก็โรคปกติของคนแก่ เจ็บปวดตามข้อ เดี๋ยวหมอจะจ่ายยาให้นะ เดี๋ยวเชิญ ญาติไปรับยาที่ห้องจ่ายยาได้เลยนะครับ” คุณหมอหันมาพูดกับผมแทนแม่

“ออ ขอบคุณมากครับคุณหมอ” ผมพูดพลางยกมือขอบคุณและยิ้มให้ คุณหมอรับไหว้และเดินเข้าห้องไป

ผมเดินไปหาแม่และเกาะที่แขนแม่ “แนะแม่ สุขภาพดีเชียวนะ สงสัยอยู่ได้ถึงร้อยปี 555” ผมหันหน้าพูดกับแม่แล้วยิ้มให้ พลางหัวเราะพลางพูดเล่นที จริงที

“เวอร์ละ เดือน .. เจ็บออด ๆ แอด ๆ ตามประสาคนแก่แค่นี้ก็พาแม่ไปหาหมอ เห็นไหม เสียค่ายาเยอะแยะ” แม่พูดแล้วหันมา ค้อนตาใส่เชิงตำหนิ “แหม… ก็เดือนอยากให้แม่สุขภาพแข็งแรงนิจ๊ะ” ผมพูดแล้วเบ้ปากใส่แม่

“เอาละ เอาเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ปะ ไปห้องจ่ายยาได้แล้ว …” หลังจากนั้นแม่ก็ลากผมไปห้องจ่ายยา ขณะผมกำลังจะก้าวออกไปนั้นเอง

“น้อง เดือน ครับ เดี๋ยวรอก่อน” มีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นมา พร้อมถือเอกสารสีขาวไว้ในมือ ผมเลยหันไปตามเสียงนั้น “ครับ ? มีอะไรวิ่งตื่นมาเชียว เดี๋ยว หายใจลึก ๆ ก่อน เจอผีหรอครับ ? พี่กิจ”

“แหม … ไม่ใช่ผีหรอกครับ ยิ่งกว่าผีอีก บอสบอกว่า พรุ่งนี้น้องเดือนได้ไป พยาบาลที่บ้านของผู้ป่วย”

“อะไรกัน แค่นี้เอง” ผมขมวดคิ้วสงสัย “ก็บ้านผู้ป่วยนี่ โคตรจะป่วนนะสิครับ เป็นคนที่…ผมพูดไม่ได้นะสิ คุณไปดูเอาแล้วกัน เพราะมีพยาบาลหลายคนแล้วที่ขอสลับงานกับบอส แล้วบอสก็บอกอีกว่า คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะสลับงานกับใครอีก”

“ทำไมต้องเป็นผมละ” ผมยังถามไปไม่เลิก “เออ โทษนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปก่อนนะลูก ลูกอยู่คุยธุระอยู่นี่ก่อนค่อยตามแม่ไปก็ได้ แม่กลัว เภสัชเขารอนาน” คุณแม่พูดขัดจังหวะขึ้นก่อนที่ พี่กิจจะตอบ

“ครับแม่ เดี๋ยวเอาเงินไปนะครับ” ผมล้วงเงินในกระเป๋าสตางค์ให้กับแม่จำนวนหนึ่ง เพื่อจ่ายเงินค่ายา และค่าตรวจสุขภาพ

หลังจากแม่ลับสายตาไปแล้ว พี่กิจก็พูดขึ้นถึงธุระ เรื่องวันพรุ่งนี้ต่อ “ไม่รู้สิ เห็นบอสบอกว่า ‘บอสคิดว่า นายเดือนภพเนี่ย เขาก็ยังเป็นเด็กใหม่ ไฟแรง ลองรับงานนี้ดูแล้วกัน’ บอสบอกอย่างนี้”

ผมเงียบไปสักพัก ใช้สมองอันชาญฉลาด (??) คิดตริตรอง หรือบอสอยากให้ลองทัศนศึกษานอกสถานที่ครับ ? แหม แค่นี้ พีกิจไม่เห็นต้องวิ่งหน้าตื่นไปเลย

“แล้ว คนไข้ชื่ออะไร แล้วเป็นอะไรหรอครับ” ผมถามเพื่อที่จะทราบถึงรายละเอียดของคนไข้ เพื่อพรุ่งนี้จะได้ทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ รอบคอบไว้ก่อนครับ

“ชื่อ คุณ เมษา ครับ ส่วนโรคนั้น อาจไม่ใช่โรคมั้ง ดวงตาถูกกระทบกระเทือนทำให้ประสาทตาเสีย คุณมีเวลา 3 เดือน ที่จะดูแลคุณเมษา”

ผมพยักหน้า แล้วกล่าวขอบคุณพี่กิจที่บอกข่าว พี่กิจยังบอกอีกถึงที่อยู่ของบ้านคุณเมษา และผมก็กล่าวลาพี่กิจ เพื่อที่จะไปหาแม่ที่แผนกจ่ายยา

แผนกจ่ายยา

“เป็นไงบ้างลูก? คุณกิจเขาพูดถึงเรื่องอะไรหรอ?”

“อ๋อ เรื่องงานนะครับแม่ พรุ่งนี้ผมต้องไปอยู่ที่บ้านคนไข้ 3 เดือนนะครับ” ผมพูดพลางเดินออกจากแผนกจ่ายยาเพื่อไปที่จอดรถ

“ออ … อื้ม แม่ก็เหงาเลยสิทีนี้” แมพูดพลางเบ้ปากใส่บ้าง แหม.. แอ็บเด็กนะแม่เรา “ไม่เหงาหรอกแม่ แหม พี่พรก็อยู่” ผมพูดแล้วยิ้มให้

พี่พร คือพี่สาวของผมครับ เกือบได้แต่งงานแล้ว แต่ว่า แฟนพี่พรเป็นคนค่อนข้างเจ้าชู้ มาก ๆ แม่เลยไม่ให้แต่ง ทำพี่พรเสียน้ำตามาหลายครั้ง เอาผู้หญิงมาให้พี่พรดูช้ำใจเล่น ผู้ชายแบบเนี้ย เห้อ … ดีแล้วแหละที่ไม่ได้แต่งงานด้วย

“ปะแม่ ขึ้นรถ Come back home กัน กลับบ้านเรา” ผมพูดพลางเปิดกุญแจรถ แล้วเปิดประตูให้แม่

“แหม ไทยคำอังกฤษคำเชียวนะ พ่อพระเอกลิเก” แม่พูดแล้วยิ้มให้ หลังพูดจบก็ไปนั่งบนรถ

“ลิเกที่ไหนละแม่ ณเดชนะ”

“จ๋า น้าเดช”