คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♥ intro
เงินกับรัก...ยากแท้...จะแยกกัน
Mushroom Forest
27 ธันวา
เรียนคุณนายปาร์คที่รักยิ่ง
ก่อนอื่นผมต้องขอกราบขอบคุณอย่างสุดซึ้ง สำหรับของขวัญวันคริสต์มาสอีฟที่แม่ได้กรุณาส่งมาให้ ของขวัญชิ้นนี้ทำให้วันคริสต์มาสในปีที่สิบแปดของผมสนุกสนานกว่าสิบเจ็ดปีที่ผ่านมามากนัก (ถ้าแม่จะพอเดาออกว่านี่เป็นการประชด)
ผมก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่าแม่ต้องการฝึกทักษะสำหรับอาชีพใหม่ที่ผมต้องเผชิญในเดือนหน้า แต่แม่ก็รู้นี่ว่าผมอายุสิบแปดแล้ว และผมไม่เคยเกรงกลัวต่อการเข้าไปสอนพิเศษในโรงเรียนดนตรีของโซลเลยแม้แต่น้อย โซลไม่ได้น่ากลัวและหลากหลายได้เท่านิวยอร์กที่ผมอยู่มาเป็นสิบปีหรอก ฉะนั้นสิ่งที่แม่ควรจะส่งมา ควรจะเป็นผู้หญิงสวยๆซักคน ที่พอมีสมองทันไอคิว 180 อย่างผม ไม่ใช่เด็กประถมที่ดูโง่เง่า!
ให้ตาย นี่แม่ล้อผมเล่นรึเปล่า แม่ส่งเด็กที่เป็นใบ้มาให้ผมดูแลอย่างนั้นหรอ? ถึงใบรับรองแพทย์ที่แนบมาจะไม่ได้บอกว่าเขามีอาการผิดปกติทางร่างกาย แต่ผมรับรองว่าเด็กนี่มันใบ้แน่ๆ นอกจากใบ้แล้วผมว่าเขาน่าจะยังมีอีกสิบโรคที่หลบใน ภูมิแพ้? โลหิตจาง? โรคพร่องทางปัญญา? โรคซึมเศร้า? บางทีเด็กนี่อาจเป็นไข้หวัดนกก็ได้ ใครจะไปรู้ ยังไงก็ช่าง ผมไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้เอาซะเลย มีเหตุผลอะไรที่แม่ต้องเอาเขามาไว้กับผม
กรุณามาเอาเด็กคนนี้คืนกลับไปโดยเร็วที่สุด ก่อนที่ปีศาจในตัวผมจะเหวี่ยงเขาออกไปนอนตากน้ำค้างที่หน้าบ้าน เชื่อว่าแม่รู้จักผมดีกว่าใคร จริงไหม?
ปล.ผมยังไม่ชินกับการเรียบเรียงประโยคในภาษาเกาหลีนัก จดหมายฉบับนี้อาจจะดูดัดจริตในการวางรูปประโยคซักหน่อย หวังว่าแม่คงเข้าใจ
ด้วยรักและเคารพในทุกการตัดสินใจของแม่(ยกเว้นในครั้งนี้)
ปาร์ค ชานยอล
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
1 มกราคม
ถึง แม่ผู้แสนอ่อนโยน
จ่าหน้าซองบ่งบอกลักษณะของแม่ได้เป็นอย่างดี ผมเชื่อว่าแม่ใจดี และคงไม่โกรธถ้าผมจะบอกว่า ผมได้ทำการกำจัดเด็กเจ็ดขวบคนนั้นออกจากบ้านไปแล้ว แม่อย่าเพิ่งโมโหสิ ผมจ่ายให้บ้านบยอนมากพอที่เขาจะรับเอาเด็กไปเลี้ยงดู มันไม่ใช่ความผิดผมคนเดียวซักหน่อย เจ็ดวันที่อยู่ด้วยกัน ผมคิดว่าถ้าเขามีพรสวรรค์ทางด้านดนตรีซักนิด ผมคงจะเอ็นดูเขาได้บ้าง แต่แม่เชื่อไหม แม้แต่ตอนปวดท้องเด็กนั่นยังไม่พูดอะไรออกมาเลย จนหน้าเขียวนั่นล่ะผมถึงเรียกหมอมาดูอาการ ผมอาจจะทำให้แม่ผิดหวัง แต่ผมเองก็ไม่สามารถดูแลเด็กประถมบกพร่องทางอารมณ์และสติปัญญาคนนั้นได้หรอก แค่นักเรียนที่โรงเรียนดนตรีผมก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ที่สำคัญ ไม่กี่เดือนข้างหน้าผมก็ต้องกลับนิวยอร์คแล้ว แม่คงไม่ใจร้ายเกินกว่าจะเอาเด็กน้อยมาผูกพันกับผมและให้เราแยกจากกันไปใช่ไหม? นี่ผมไม่ได้พยายามแก้ตัวนะ ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ (จริงๆนะ เชื่อหน่อยเถอะ)
อ่อ แม่ช่วยส่งเงินมาให้ผมหน่อยสิ เดือนนี้ขอเพิ่มกว่าเดือนที่แล้วสองเท่านะ แม่คงไม่ว่าอะไร แม่เองก็คงรู้ดีว่ามกราคือเดือนแห่งการเฉลิมฉลอง
สุขสันต์วันปีใหม่
ปาร์ค ชานยอล
ในวัย 18 ปี ใครๆก็คิดว่าเด็กเล็กเป็นภาระด้วยกันทั้งนั้น ชานยอลไม่ได้รู้สึกอะไรตอนที่ไล่เด็กน้อยออกจากบ้านท่ามกลางหิมะขาวโพลน ก็แค่เด็กขี้โรค ไม่พูดไม่จา และน่ารำคาญคนหนึ่ง
ก็เท่านั้น...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ปี 2012
“แบคฮยอนรับนะ!”
ผมหันไปทางคนพูด ร่างกายตอบสนองราวกับรีเอ็ฟเฟ็ค ผมย่อตัวเล็กน้อยเพื่อสร้างความยืดหยุ่น และอ้าแขนรับลังใส่ขวดแก้ว 12 ใบมาถือไว้
“พี่ส่งดีๆดิ หล่นแตกอีกคราวนี้ เงินเดือนผมไม่เหลือแล้วนะ”
“โทษที เอ้า รับนะ!”
แล้วลังที่สองก็ตามมา...
“ครบมั้ยครับเจ๊?” ผมปาดเหงื่อที่หน้าผากด้วยแขนเสื้อหลังจากที่ลังน้ำอัดลมสิบห้าลังถูกขนลงจากรถบรรทุกหมดแล้ว เจ้าของร้านที่หน้านิ่วคิ้วขมวดกับอากาศร้อนอบอ้าวกลางเดือนกรกฎาใช้ปากกาจิ้มที่ลังเพื่อนับจำนวน
“นี่มันสิบสี่ลังเองนี่!”
ผมหันไปทางเพื่อนร่วมงาน พี่คริสเบ้ปาก ยักไหล่ไม่สนใจ เหมือนอยากให้น้องใหม่อย่างผมจัดการกับปัญหาเฉพาะหน้านี่เอง คนตัวสูงกระโดดจากกระบะหลังแล้วเดินขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ
ผมหันมามองลูกค้าพร้อยรอยยิ้มแห้งๆ แดดฤดูร้อนทำให้ผมเหงื่อแตกพั่ก
“เดี๋ยวผมนับให้ดูใหม่ แบบละเอียดๆนะครับ”
จากนั้นผมก็ต้องยกทีละลังที่กองสูงท่วมหัวออก แล้วเริ่มนับใหม่อีกครั้งจนเจ้าของร้านพอใจและยอมจ่ายเงิน
“ไหวมั้ยไอ้น้อง อยากจูบเพิ่มพลังมั้ย” พี่คริสหันมาทำตาเจ้าชู้ใส่ ผมเลยแกล้งตีปีกหมวกแก๊ปสแกนยี่ห้อโคคา โคล่าที่พี่เขาใส่อยู่จนหมวกร่นมาปิดตา
“เก็บไว้หยอดสาวๆเหอะครับพี่” ผมหัวเราะเบาๆ แดดบ่ายโมงนี่มันแสบตาดีชะมัด
“สาวที่ไหนจะมาสนใจเด็กส่งโค้กกันล่ะเฮ้ออ” พี่คริสถอนหายใจ ผมรู้ว่าเขาก็แค่แกล้งทำไปอย่างนั้น สาวๆที่โรงงานกรี๊ดพี่คริสจะเป็นจะตาย
“ย้ายไปส่งเป็บซี่ดูมั้ยครับ?”
หมวกแก๊ปที่ผมสวมอยู่ถูกพี่คริสตีบ้าง จากนั้นเราก็หัวเราะเสียงดังลั่นรถ ก่อนที่พี่คริสจะขับเคลื่อนให้รถบรรทุกคันนี้โลดแล่นไป
ผมจ้องดวงอาทิตย์กลมโตผ่านกระจกรถที่ไม่ได้ติดฟิล์ม ถึงแม้พระอาทิตย์กลมๆนั้นจะอยู่ห่างไกลจากโลกของเราเป็นล้านๆหลา แต่ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงและสว่างไสว
ผมเปรียบเงินเป็นดังดวงตะวัน เพราะถึงแม้เด็กส่งโค้กจนๆอย่างผมจะห่างไกลกับเรื่องเงินๆทองๆอยู่มาก แต่กระแสตัวเลขเหล่านั้นกลับทรงอำนาจซะไม่มี นี่คือยุคของเงินตรา ยุคที่พระเจ้ากลายร่างเป็นธนบัตร
ล้อบดเบียดไปกับถนนคอนกรีตที่แออัดไปด้วยรถรามากมาย โซลช่างวุ่นวาย และทุกอย่างขับเคลื่อนด้วยเงิน
ผมคิดเล่นๆนะ
‘ไม่แน่ว่าซักวันเราอาจจะต้องจ่ายเงินเพื่อซื้ออากาศ ดังนั้นผมจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมา เพราะหากวันนั้นมาถึงจริงๆ ผมจะได้มีเงินมากพอจะจ่ายเพื่อยืดชีวิตตัวเองไปได้อีกซัก2-3นาที’
ใครๆก็รักชีวิตตัวเองด้วยกันทั้งนั้น เราต้องพยายามมีชีวิตอยู่ แม้จะถูกไล่เหมือนหมูเหมือนหมาออกไปจากบ้านตอนอายุแค่เจ็ดขวบ แถมตอนนั้นหิมะตกหยังกะเฮอริเคนถล่มอีกต่างหาก
คิดเรื่องนี้แล้วก็แค้นไม่หาย คนนั้นๆนี่ช่างใจร้ายจริงๆ เดาได้เลยว่าตอนนี้เขาคงกำลังอวดรวย โชว์เฟอร์รารี่คันใหม่อยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกใบนี้
คนอย่างเขารู้แต่วิธีใช้เงิน แต่ไม่รู้ค่าของเงินเอาซะเลย
ถ้าจำไม่ผิด เหมือนว่าเขาจะชื่อว่า...เอ...ชื่อว่าอะไรนะ...
ปาร์คชานยอล...ล่ะมั้ง?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Love in your eyes
Sitting silent by my side
Going on Holding hand
Walking through the nights
Hold me up Hold me tight
Lift me up to touch the sky
Teaching me to love with heart
Helping me open my mind
ความรักในดวงตาของเธอ
นั่งอยู่เคียงข้างฉันเงียบๆ
คอยกุมมือฉันเอาไว้
ก้าวผ่านค่ำคืดมืดมิด
กอดฉันหน่อย กอดให้แน่นๆเลยนะ
อุ้มฉันขึ้นแตะท้องฟ้าสีคราม
สอนฉันให้มอบรักด้วยใจ
ได้โปรดเปิดหัวใจของฉัน
100%
เปิดเรื่องใหม่นี่ไม่ได้จะทิ้งคุณพ่อขาร็อคแต่อย่างใดนะ อุอิอะ อะอาอิอีอุอู
แต่เรื่องนี้คือแนวที่คิดว่าถนัดกว่า ส่วนคุณพ่อขาร็อคคือชอบและอยากลองฝึกฝนจ้า งั้นก็เลยขอทำทั้งสองอย่างไปพร้อมกัน ไม่งั้นเดี๋ยวมีลงแดง เหอๆ
เรื่องนี้ใช้แท็กทวิต #ป่าเห็ด
งงใช้มั้ยว่าทำไมใช่ชื่อนี้ 5555555555555555555555555555555555555555555
เหอ ก็ไม่รู้สินะ
C U รักเหมือนเดิม รักตัลหลอดๆ ><
ไม่ดราม่า เน้นน่ารักและกัดหมา เอ๊ย หมอน
ความคิดเห็น