คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO -
บทนำ
*Edit already*
สวยที่สุด มีอำนาจที่สุด และเพอเฟ็คที่สุด คือฉัน 'พริทรา' ฉันถูกนักเรียนใน เซนปีเตอร์ ยกให้เป็นควีน ซึ่ง...ฉันก็ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นคิดอะไรถึงยกฉันเป็นควีนอะไรนั่น ก็ชอบอยู่หรอก แต่ไม่รู้ว่า...มันคู่ควรกับฉันอยางไรก็เท่านั้นเอง - -;;
กลับสู่ปัจจุบันณกาล ณ บัดนาว
"ยัยนี่น่ะเหรอควีนแห่งเซนต์ปีเตอร์ เฮอะ ก็งั้นๆ อะ" เสียงแหลมๆ ของยัยผมทองที่ลากฉันออกมาจากห้องเรียนตั้งแต่ยังไม่เลิกคาบแรกโดยไม่กลัวอาจารย์ด่าแต่อย่างใด จริงอยู่ว่ากฏของที่นี่เข้มงวด แต่ลูกคนรวยมักจะไม่ชอบทำตามกฏอ้างว่าตัวเองมีเงินไง ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นแหละ แต่แค่ไม่ใช้เงินกลบความผิดอย่างที่ยัยพวกนี้ชอบทำ
"ก็สวยอยู่หรอก แต่เป๋อหน่อยเท่านั้นเอง สู้ฉันก็ไม่ได้" สาวแรดอีกคนเอ่ย และเชิดปากเก้าร้อยหกสิบองศา มันสวยตรงไหนกัน ทักแชทมาบอกที =_=?
"พวกเธอลากฉันมาเพื่อเถียงกันว่า ฉันสวยหรือไม่สวยงั้นเหรอ?" ฉันถามและสังเกตุรอบๆ ห้องพบว่ายัยสองสามคนนี่พาฉันมาที่ห้องศิลป์ ซึ่งมีรูปมากมายและ หุ่นที่ปั้นด้วยปูนปาสเตอร์วางเรียงรายเต็มไปหมด
"ใครว่า ฉันจะขังเธอไว้ที่นี่ต่างหาก" ยัยผีปอบ (ปากแดง) พูดและเชิดหน้าเดินนำเป็นจ่าฝูงออกไป ฉันเดินตามแต่โดนยัยแรดผลักถอยหลังกลับเข้ามาในห้อง ก่อนพวกเธอจะหันมาพูดพร้อมกันว่า
"ขอให้มีความสุขกับหุ่นผีหลอก วิญญาณหลอนนี่นะ บ๊ายยย!"
ปึง!!
"เฮ้ จะมาขังฉันแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย เปิด เปิ๊ดดด"
ตึงๆๆๆๆ
ฉันตะโกนร้องและทุบประตูรัวๆ อย่างหงุดหงิดเบาๆ
เมื่อเห็นว่าการทุบประตูมันไร้ประโยชน์ฉันเลยนั่งลงบนพื้นแทน ตั้งแต่ได้รับตำแหน่งควีนบ้าบออะไรนี่ฉันโดนแกล้งไม่เว้นแต่ละวัน ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากเป็นหรอกเว้ย มาเลือกฉันกันทำไมละ TOT
"ยัยพวกบ้า ไร้สาระ โว้ยย ขังฉันทำไมฟะ ฮึ่ยยยย -*-" ฉันสบถอย่างรำคาญและลุกขึ้นยืน ยืดตัวตรง จะว่าไปห้องนี้มันก็น่ากลัวอยู่นะ เหมือนว่ารูปปั้นพวกนั้นกำลังจ้องฉันอยู่เลยอะ =_=^ หรือว่าฉันคิดไปเองนะ...ใช่ คงคิดไปเองรูปปั้นพวกนี้ไม่มีชีวิตซักหน่อยจะมองได้ไง
เอี๊ยดๆ
O_o สะ...เสียงอะไรน่ะ เหมือนเสียงอะไรโยกซักอย่าง
"ฮึ่ม..."
ชัดเลย เสียงคราง ไม่ดีแน่ ต้องแหกปากร้องให้คนช่วย จะมีคนมาช่วยหรือเปล่านั้น อิดี๊นก็ไม่ทราบฮะ ร้องไว้ก่อนพ่อสอนไว้
เอี๊ยดดดด อ๊าดดด
"กะ...กรี๊ดดด ผีร๊อก ผีหลอก กรี๊ดดดดดด >O<"
ฉันปิดหน้าและร้องเสียงดัง มันต้องมาทางนี้แน่ๆ ผมจะต้องหลุดลุ้ยเห็นหนังหัว หน้าจะต้องเลอะไปด้วยเลือด เลือด เลือดดด ไม่นะเลือด หนูกลัวเลือด ไปลงนรกซะเถอะที่รัก =[]=!!
"อ๊ากกกกก"
"หุบปาก"
"แงง TOT"
"Shut Up!!"
"อุ๊บ TxT" ฉันเอามือมาปิดปากอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ลืมที่จะหลับตา เพื่อไม่ให้เห็นสิ่งที่น่ากลัวสุดใจขาดดิ้น อิดั๊นคงเก็บไปฝันร้ายแน่ๆ และชิวิตนี้คงจะไร้ความสุข ฮืออ...
70%
"ยัยงั่ง" เสียงหนึ่งพึมพำ และเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ตัวฉันเรื่อยๆ
"อย่าหลอกฉันเลย ขอร้อง T.T เดี๋ยวจะทำบุญไปให้เอาอะไร ข้าวต้มหมูสับ ข้าวมันไก่ ข้าวหน้า..."
"ไม่ต้องมาสนใจเรื่องการกินของฉันหรอก" เสียงนั้นพึมพำอีกรอบ ฉันเริ่มได้กลิ่นหอมๆ -.,- ใกล้เข้ามา เอ่อ เป็นผีมันจะต้องกลิ่นเหม็นไม่ใช่เหรอ หรือว่าเค้าเปลี่ยนแนวกันแล้ว -o-
"T_T"
"แหกตามองฉัน"
"มะ...ไม่"
"ลืมตาสิยัยงั่ง -*-" เสียงนั้นบอกอีกรอบอย่างรำคาญ มันมีอำนาจอย่างบอกไม่ถูก ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ และก็พบกับ...เอ่อ -/-
"ฉันเป็นคน" คนตรงหน้าบอกฉัน ใบหน้าของเขาหล่อคมคายเหมือนพระเจ้าสร้างเขามากับมือ ทุกอย่างบนใบหน้าของเขา มันเพอเฟ็คมากที่สุดถึงที่สุด
"เป็นคนแล้วมาทำอะไรในห้องนี้ในเวลาแบบนี้ละ - -?"
"มานอน"
"เอ่อ..." แต่เขาดูเป็นคนที่หยิ่งพอดู เฮอะ หล่อแต่หยิ่งฉันก็ไม่สนหรอกย่ะ อีกอย่างถึงจะหล่อให้โลกแตกสลาย มลายลงพื้นดินยังไง ฉันก็ไม่หวั่นไหวหรอก เพราะฉันมีพี่มาร์ชโช่เป็นหนึ่งเดียวในดวงใจอยู่แล้ว เอร๊ยย พูดไปก็เขิน -///-
"หุบปากซะ ฉันจะนอน"
"นี่ -*-"
"ยังอีก -_-" คนตรงหน้าพูดและมองฉันอย่างหงุดหงิด ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก สายตาหมอนี่กดดันเกินไป ทำให้อากาศในห้องเริ่มเย็นเฉียบไปในพริบตา
"เรามาช่วยคิดว่าจะออกไปจากห้องนี้ยังไงไม่ดีกว่าเหรอ"
"ฉันยังไม่อยากออก เธฮอยากก็จัดการเองแล้วกัน" ไอ้หล่อไร้น้ำใจบอกเสียงเบาและหันหลังเดินกลับเข้าไปอีกรอบ
"ได้ไง...เหวอ" พอฉันทำท่าจะเดินตามเขาเท่านั้นละ ขาเจ้ากรรมดันไปเหยิบดินสอที่พื้นจนไถลไปตามทางข้างหน้าอย่างสโลว ไม่นะ ถ้าหน้าทิ่มลงพื้นมันก็แหกน่ะเซ่ TOT
ผลุบ!
"ยัยงั่ง -*-" เสียงหนึ่งดังข้างๆ หูฉัน เอ๋ นี่ฉันล้มลงพื้นแล้วเหรอ ทำไมมันไม่เจ็บเลย อืม...กลิ่นหอมนี้...
ฉันลืมตามองรอบตัวอีกรอบก็พบกับคนหล่อ (ไม่รู้ชื่อซะที - -) ที่นั่งยองๆ ที่พื้นโดยมีฉันนั่งยองๆ กึ่งนอนมือจับไหล่เขาอยู่ใบหน้าเราห่างกันเพียงไม่กี่เซน คุณดูแลหน้าด้วยอัลไลทำไมมันถึงเนียนใสกิ๊งขนาดนี้ บอกซาร่าทีเถอะ จะไปซื้อมาใช้บ้าง -..-
"เอ่อ...ขอบใจ"
"ก็ลุกไปซะทีสิ"
"โอเคๆ" ฉันพยักหน้านิดๆ และยันเท้าลงพื้นอีกรอบแต่มันกลับเป็นใจซะเหลือเกินเมื่อดินสอแท่งเก่าดันนอนแน่นิ่งใต้เท้าฉัน มันก็ไถลไปข้างหน้าอีกรอบน่ะเซ่ >O<
"เฮ้ยยย"
พลัก ตุบ!
Chu ♥
เรา คิส กัน
โอ้ว ม่ายยยยย มายเฟิร์สคิสส อิสส อิสส อิสสส TOT
*-*-*-*-*-*-*-*- Don't forget to COMMENT*-*-*-*-*-*-*-*-
LIKE MA PAGE คลิก!
-----
สวัสดีขอรับ - -
เริ่มเรื่องอาจจะยัง งงๆ พออ่านตอนหนึ่ง เดี๋วก็งงมากกวาเดิมแน่นอน5555555
ล้อเล่งง
อ่านเม้นโหวตเพื่อกำลังใจต้านภัย อู้ นะครับ 555555555555555555555555555
ความคิดเห็น