เสน่หา มนตราลวง

ใครจะคิดว่าอยู่ดีๆ โลกของสาวโสดที่สถานะไม่ว่าง เพราะมือทั้งสองข้างยุ่งอยู่กับการจับคาน เเละเธอก็ไม่มีเเผนการณ์ที่จะปล่อยมือจากคานสุดห่วง ขนาดยอมเต้าข่าวว่าตัวเองเป็นเลสเบี้ยน จะถูกเขย่าจนกลับหัวกลับหางด้วยฝีมือหนุ่มรุ่นน้องหล่อนัยนต์ตายิ้มได้
เอมิกา  เเทบจะบ้าตายเมื่ออยู่ดีๆ โลกอันสงบสุขของเธอก็ถูกเขย่าด้วยฝีมือของหนุ่มหล่อที่คอยเเต่จะหาเรื่องเข้ามาปั่นหัวเเละป่วนหัวใจของเธอ 

"คุณก็ได้ยินเเล้วว่าผมบอกว่าผมจะจีบคุณ" น่านฟ้าจะค่อยๆ ถอดเเว่นกันเเดดทรงนักบินที่เขาสวมอยู่ออก เเล้วเสียบมันเอาไว้กับคอเสื้อยืดของตัวเอง "ถ้าได้ยินเเล้วก็ไปเเต่งตัว ผมจะพาไปทานข้าว ถือว่าเป็นการเริ่มต้นของ 'เรา'"

"ฉันจะไม่ไปทานข้าวกับคุณ ไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนๆ ฉันก็ไม่ไป" 

"ขอเหตุผลสวยๆ สักข้อสิครับคุณผู้หญิง" มือเรียวของเขายังคงจับขอบประตูของเธอเอาไว้แน่นก่อนจะดันมันให้อ้าออกกว้าง เพื่อเเทรกตัวผ่านเข้าไป  เมื่อพาร่างสูงใหญ่ของตัวเองเข้ามาในห้องของเธอได้ เขาก็เอ่ยตบท้ายด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่แฝงการข่มขู่เอาไว้ "เอาให้เหตุผลมันสวยเหมือนหน้าของคุณนะ" หมวกแก๊ปสีดำบนศีรษะถูกถอดออกมาถือเอาไว้

"ข้อหนึ่งฉันไม่เคยติดจะเป็ฯแฟนกับคนที่่อายุน้อยกว่า ข้อสองฉันไม่ชอบให้เเฟนของฉันมีรอยสักตามตัวของเขา  เเละข้อสามฉันไม่คิดจะคบกับผู้ชายคนไหน คุณเองก็ได้ยินเเล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันมีเเฟนเเล้ว เเละถึงตอนนี้ฉันจะไม่มีแฟน รสนิยมของฉันคือฉันชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย" ใบหน้าสวยจัดเชิดขึ้นเพื่อมองประสานสบตาเขา ก่อนที่เรียวปากของเธอจะเหยียดออกเป็นรอยยิ้มเย้ายวนชวนให้ขาคนมองสั่น "เเละที่สำคัญต่อให้ฉันชอบผู้ชายฉันก็ไม่มีวันคบผู้ชายที่ขายเรือนร่างของตัวเองให้กับผู้หญิงที่ยอมจ่ายค่าตัวให้เขา"

"เหตุผลเเต่ละข้อของคุณนี้ชวนให้ผมใจห่อเหี่ยวมาก" เรียวปากของเขาขยับพูดช้าๆ ลากท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงทุ้มพร่า "เเตที่เศร้ากว่านั้นคือตอนนี้ไม่ใช่เเค่ใจที่เหี่ยว อย่างลืมของผมก็เหี่ยวด้วย"

"อุบาทว์!" เจ้าหญิงหิมะฟิวส์ขาด หมดภาพลักษณ์ที่เคยสร้างไว้ ก่อนจะยกมือขึ้นชี้หน้าเขา "คุณพูดจาเเบบนั้นออกมาได้ยังไง คนทุเรศ"

"อะไรกันครับคุณ ผมหมายถึงผม" ใบหน้าหล่อเหล่าแสร้งหันมามองเธอด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนจะชี้ไปที่ผมบนศีรษะในเงาสะท้องของกระจกของตัวเองที่บัดนี้ไม่ได้รับการตกแต่งอย่างประณีต ด้วยการหวีเสยขึ้นไปเพื่อเปิดใบหน้า โชว์ออร่าความดูดีของตัวเองอย่างที่เขามักจะทำเป็นประจำ เพราะตอนนี้ผมของเขาถูกปล่อยเป็นธรรมชาติไม่มีการจัดทรงด้วยเเว็กซ์หรือมูสใดๆ ทั้งๆ สิ้น "คุณกำลังคิดถึงอะไร" ดวงตาคู่คมคล้ายกำลังยิ้ม แต่ปากของเขากลับแม้มแน่นเพื่อระงับเสียงหัวเราะ

ใบหน้าสวยจัดเรื่อแดงขึ้น เมื่อคนตรงหน้าปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ทั้งยังวิสาสะเดินไปทิ้งตัวนอนเหยียดยาวบนเดย์เบดของเธอราวกับเป็นห้องของตัวเอง