Chocolate Love รักต้องห้าม ยิ่งต้องรัก

ฮายาโตะ  ริโอะ

โอยาม่า  สุกิซากิ

ฮายาโตะ ชินยะ

บทนำ

ผู้ชายคนนั้น...ผู้ชายผมสีทอง ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม จมูกที่โด่งเป็นสันสวย ไหนจะริมฝีปากเรียวหยักได้รูปนั่นอีก คนอะไรจะเกิดมาหล่อขนาดนั้นกันนะ ยิ่งอยู่ในเครื่องแบบชุดนักเรียนญี่ปุ่นสุดเท่นั่นอีก...

ฉัน...เด็กสาวม.ปลาย โรงเรียนหญิงล้วนซึ่งไม่มีผู้ชายอยู่เลยสักคน (ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าโรงเรียนหญิงล้วน) อายุ 17 ทุกๆ วันที่กลับบ้านและไปโรงเรียนก็จะคอยเฝ้ามองเขาอยู่ห่างๆ เสมอเลย ผู้ชายเพอร์เฟคคนนั้นน่ะ ที่ชื่ออะไรก็ไม่รู้...

เอาล่ะนะ!! วันนี้วันวาเลนไทน์! ฉันตั้งใจทำช็อกโกแลตมาให้เขา กับคนที่ไม่รู้จักเลยสักนิด ฉันคงมองเขามากไปจนตกหลุมรักเองซะแล้วล่ะ!

"เอ่อ...ฉันโอยาม่า สุกิซากิคะ คือนี่!" ฉันพูดพลางยื่นถุงสีชมพูที่มีช็อคโกแลตทำเองอยู่ข้างใน

"หือ? ของขวัญวาเลนไทน์จากคนแปลกหน้างั้นเหรอ" เขามองฉันด้วยสายตาเย็นชา

สายตาเย็นชา ดูถูก เหยียดหยามนั่น! เฮ้อ~ ไม่เป็นไรฉันชอบ *o*

เขารับไปแล้วแกะถุงออก ณ วินาทีนั้น เขาหยิบช็อคโกแลตขึ้นมาเอาเข้าปากไปชิ้นนึง ฉันคนให้นี่ยื่นลุ้นสุดโก่งเลยล่ะ อร๊ายยยย! รับไปแล้ว เขารับมันไปแล้ว เป็นคนใจดีจริงๆ ด้วยสินะ >///<

"ฉันพูดตรงๆ เลยนะ...ไม่!"

"เห?"

"ไม่อร่อยเลยสักนิด!!"

"หา!"

จะ...ใจร้ายอ่ะ!! พูดตรงเกิน! ไม่ถนอมน้ำใจคนให้กันบ้างเลยนะ ฉันคงมองผู้ชายคนนี้ผิดไป ผิดมากเลยด้วย!

"แต่ไม่เป็นไร...โอยาม่า สุกิซากิสินะ เพราะเดี๋ยวเราก็จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไว้ฉันจะสอนให้แล้วกัน"

"เอ๋!"

ที่พูดน่ะ ที่เขาพูดน่ะ มันหมายความว่ายังไง!! อะไรครอบครัวเดียวกัน อารายๆๆ!! ฉันอยากรู้ งงไปหมดแล้วเนี่ย!

"งงสินะ พอกลับไปเธอก็จะรู้เองแหละ"

"ฝากเนื้อ ฝากตัวด้วยนะครับ"

"O[]O!!"

แว้กกกกกกกกกกก!! วิญญาณหลุดลอยออกจากร่างฉันไปแล้ว งั่ก!

ผู้ชายสุดหล่อ ผมสีทองสลวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ริมฝีปากเรียวหยักได้รู้นั่นอีก! เฮือก! น่ะ...นี่มัน! คนเดียวกันชัดๆ เลย!!!

"พ่อค่ะ นี่มันหมายความว่าไง" ฉันเกาะแขนพ่อตัวเองแล้วเขย่าไปมาเบาๆ

"นี่คือสองแม่ลูกฮายาโตะ"

"จ้ะ ^^" คุณป้ายิ้มกว้างมาให้ฉันอย่างเป็นมิตร คนนี้น่ะไม่เท่าไร แต่ไอ้หนุ่มหล่อเฟี้ยวที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่นน่ะ มัน...ใครฟร้าาาา!!

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ...สุกิซากิจัง ^^" ฮึ่ย!! รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น! กร๊ากกก! อยากพ่นไฟ

"อ้าว รู้จักกันแล้วงั้นเหรอ"

"อ๋อฮะ วันนี้เองที่สถานี เธอให้...!" ฉันปิดปากไอ้บ้าหล่อนี่ เขาไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย ฉันเลยยังคงปิดปากเขาอยู่อย่างงี้

"เปล่าคะ ไม่มีอะไร ^^;;;" ฉันลากเขาออกมาจากห้องนั่งเล่นมาคุยในครัว

แว้กกกกกกกกกกก!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันยังงงงวยอยู่เลยนะเนี่ย!!

"นายเป็นใคร!"

"ฮายาโตะ ริโอะ คนที่เธอสารภาพรักไง ^^"

"=[]=" แว้ก!!! เลวร้ายๆๆๆๆ นี่มันเลวร้ายที่สุดเลย!!

1

ไม่นะ! ไม่นะ!! ไม่นะๆๆๆๆๆ!!! นี่ต่อไปนี้ฉันจะต้องมีพี่ชายต่างชายเลือดงั้นเหรอ!

ที่สำคัญพี่ชายที่ว่าเนี่ย...ยังเป็นผู้ชายคนเดียวกับที่ฉันได้ให้ช็อคโกแลตสารภาพรักอีกต่างหากอ่ะ ฮืออออออ...นี่มันเลวร้ายสุดๆ เลย TTOTT

"ทำไมนายถึงทำแบบนี้!"

"ทำอะไรที่ไหน พ่อเธอแม่ฉันรักกัน...ความจริงตอนนี้ฉันเองก็อยากจะมีน้องสาวตัวเล็กๆ เหมือนกับคนอื่นเขาด้วยนะ แต่พอมามีจริงๆ แล้วเนี่ย...เฮ้อ~ เหนื่อยใจจริงๆ เลยน้า"

"=_=" อะไรกันเล่า! แล้วใครเขาใช้ให้นายมาเป็นพี่ฉันฉันกันเล่า ฉันไม่ได้ขอสักหน่อย - -

ฉันขี้เกียจฟังเรื่องไร้สาระจากเขาต่อเลยปลีกตัวเดินออกมาแต่พอได้ยินประโยคเชือดเฉือนหัวใจดวงน้อยๆ นี่

"ถ้าคิดจะหนีฉันหรือหลบหน้าฉันล่ะก็นะ ฉันจะฟ้องพ่อแม่ของเราว่าเธอนะให้อะไรกับฉัน ^^"

ฉึก ฉึก ฉึก!!

หะ หะ โหดร้ายเกินไปแล้วนะ!! =O=

ฉันเปลี่ยนใจเดินกลับมายืนอยู่ตรงหน้าคนตัวสูง อีตาฮายาโตะบ้านี่ก็ยิ้มกรุ่มกริ่มน่าสยดสยอง เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วก้มกระซิบ

"ดีมากเลยนะะ คุณน้องสาว ^^"

แย้กกกกกกกกก!! ฉันเกลียดหมอนี่ที่สุดเลย ฉันไม่น่าไปหลงชอบคนอย่างเขาเลยนะ ฮึ่ย! อยากว้ากจริงไรจริงจริงๆ เลย หมั่นไส้ไอ้หมอนี่ชะมัด อายุก็ใช่ว่าจะมากกว่าฉันสักหน่อย อายุฉันกับหมอนี่ก็เท่าๆ กัน แต่ทำไมเขาต้องถือว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่ของบ้านนี้ด้วยล่ะ มันต้องเป็นหน้าที่ของฉันเซ่! พี่ใหญ่ของบ้านน่ะ  เขามาทีหลังก็ต้องเป็นน้องชายฉันเซ่!

ฉันเดินคอตกมานั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น ฉันเปิดรายการเพลงที่ชอบฟังขึ้น เฮดโฟนสีแดงของฉันปิดหูทั้งสองข้างทำให้ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ฉันฟังเพลงและเปิดทีวีไปพร้อมๆ กัน เอาให้มันเปลืองค่าไฟไปเยอะๆ เลย พ่อใจร้าย ทำไมต้องไปรักผู้หญิงคนอื่นที่มีลูกติดมาด้วยนะ แถมลูกยังกวนได้อีก ฉันจะทนได้มั้ยเนี่ย...!

ที่ต้องอยู่บ้านหลังเดียวกัน...กับคนที่ชอบน่ะ

ฉันจะอดทนได้มั้ย...ไม่ให้หลงรักผู้ชายปากจัดคนนี้อีกครั้งน่ะ เพราะครั้งนี้ฉันเริ่มรู้นิสัยที่แท้จริงของเขาขึ้นมาทีละนิดทีละหน่อยแล้วล่ะนะ...เอาล่ะ! ฉันต้องพยายามทำมันให้ได้

ตุ้บ!

"ทำอะไรอยู่น่ะ"

แหนะ! ยังไม่ทันไรเล้ย หมอนี่ก็มานั่งข้างๆ ฉันซะแล้ว อย่างนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ เลยนะ

"เฮ้! ฉันถามน่ะ ไม่ได้ยินเหรอ"

ฉันแกล้งทำไม่สนใจ ไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ฉันนั่งหลับตาฟังเพลง ระดับความดังของเพลงที่ฉันฟังมันก็ไม่ได้ดังอะไรมากมายเลยแต่ฉันก็อยากจะแกล้งเขากลับบ้างนี่ เฮอะ! สะใจชะมัด

"โอเค้ ถ้าจะแกล้งฉันบ้าง...ก็ลองดูสิว่าใครมันจะแน่กว่ากัน"

เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินเอาม้องล้วงกระเป๋าเสื้อทั้งสองข้างตรงไปที่ห้องครัว ฉันมองตามหลังเขาไปเรื่อยๆ ฮายาโตะหยุดยืนอยู่ข้างๆ พ่อฉันแล้วเหล่หางตามามองฉัน นี่เขาจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะเนี่ย!

"คือว่าวันนี้ที่สถานีน่ะ...สุกิซากิ..." เขาเว้นไว้ ฉันรีบวิ่งไปขวางเขาเพื่อขัดในสิ่งที่เขาจะพูดทันที ไอ้บ้าฮายาโตะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉัน หนอยแน่! นี่คิจะแกล้งกันอย่างนี้เลยเหรอ! ไอ้บ้าฮายาโตะ!!

"อะไรนะ อะไรเหรอ" พ่อฉันยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไร ฉันเลยได้แต่โล่งอก แต่โล่งอกไปได้ไม่นาน ไอ้บ้าฮายาโตะก็พูดเกริ่นขึ้นมาอีก

"คือวันนี้ที่สถานีน่ะฮะ..."

"คนเยอะมากเลยคะ เยอะมากๆ เลยเนอะ ฮายาโตะคุง ^^;;" ฉันเหงื่อตกไปเลย ดีนะที่ฉันพูดขัดแก้สถานการณ์ได้ทันน่ะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็...อึ๋ยไม่อยากจะคิดเลย (> < )( > <)(> < )( > <)

ฉันบีบแขนไอ้บ้าฮายาโตะแบบเอาที่ไม่ต้องแรงมากเพราะเดี๋ยวเรื่องมันจะยังไม่จบง่ายๆ เขาหันมามองฉันแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์มีเลศนัยมาให้อีกแล้ว ฮึ่ย! อยากต่อยหน้าหล่อๆ ของเขาจริงๆ เลยอ่ะ o(>o<)o

"ใช่ฮะ วันนี้คนเยอะมากๆ ^^"

"อ๋อ ก็เป็นธรรมดาล่ะนะ สถานี้ก็งี้แหละ ^^"

"ใช่จ้ะ ^^" แม่ของฮายาโตะเดินลงมาจากบนบ้าน หล่อนเข้ามาในครัวแล้วช่วยพ่อฉันทำมื้อเย็น

"จริงสิ ต่อไปนี้เราสองคนก็กลับบ้านด้วยกันแล้วกันนะ อยู่บ้านหลังเดียวกันแล้วนี่ ^^"

"หา!" ฉัน

"ได้อยู่แล้วครับ ^^"

วิญญาณฉันหลุดออกไปอีกแล้วล่ะค่า! คราวนี้ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไรเลยด้วย

"แล้วผมก็จะไปรับไปส่งสุกิซากิที่โรงเรียนด้วย เพื่อความปลอดภัยของน้องสาว...ที่รัก ^^" อ๊ากกกกกกก!! ฉันเกลียดรอยยิ้มนั่นชะมัดเลย!!

"แหม สองคนนี้ดูรักกันดีนะคะ ฉันดีใจจัง"

"นั่นสินะ รักกันดีอย่างนี้ล่ะดีแล้ว ^^"

ให้ตายสิ!! นี่ไม่มีใครคิดจะรับรู้บ้างเลยเหรอว่าฉันน่ะ ไม่ได้รักฮายาโตะแบบพี่น้อง แต่ว่าชอบ!

ไม่สิ! ชอบไม่ได้ ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายนิสัยแย่ๆ อย่างเขาสักหน่อย ฉันชอบผู้ชายอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษต่างหากล่ะ! ไม่ใช่อย่างไอ้บ้าฮายาโตะ ริโอะนี่!

2

ฉันกลับมานั่งจุมปุกอยู่ที่โซฟาตัวเดิม หลังจากที่ได้หม่ำมื้อเที่ยงไปแล้วเรียบร้อยกับครอบครัวใหม่และอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเช่นกัน เฮ้อ~ ความจริงฉันไม่ว่าหรอกนะที่พ่อของฉันท่านจะไปมีความรักครั้งใหม่น่ะ ก็มันความสุขของเขานี่เนอะ อีกอย่างความรักมันห้ามกันได้ซะทีไหนกันล่ะ แล้วแม่ใหม่ฉันนี่ก็ดีเหมือนกันนะ ทั้งรักฉันเหมือนลูกแท้ๆ เลย ใจีดอีกด้วย ถ้าฉันเป็นพ่อก็จะเลือกผู้หญิงคนนี้เป็นคนรักเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ว่าแม่ของฉันจะไม่ดีนะ แค่แม่ฉันน่ะ...รีบด่วนจากไปก่อนก็เท่านั้น พ่อฉันบอกว่าท่านไปสวรรค์ดีแล้ว และกำลังมองมาที่เราตลอดเวลา

ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น บุคคลที่ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเป็นที่สุดก็เดินมานั่งข้างๆ ฉันอีกแล้ว อีกแล้วงั้นเหรอ! จะมาหาเรื่องอะไรแกล้งฉันอีกล่ะ =_=

"อะแฮ่มๆ" เขาแกล้งกระแอมไอเพื่อให้ฉันหันไปสนใจ รู้หรอกน่า! น่ารำคาญชะมัดกวนกันอยู่ได้

"อาราย =_="

"ต่อไปนี้เธอจะต้องเชื่อฟังฉันทุกเรื่องเลยรู้มั้ย ^^"

"ไม่มีทางหรอก นายเป็นใครไม่ทราบถึงได้มาบังคับ กักเกณฑ์ชีวิตฉันน่ะ"

"อืมม...เป็นใครน่ะเหรอ เธอไม่รู้จริงๆ น่ะเหรอ ว้า~"

"=_=" อะไรอีกล่ะ คราวนี้จะเอามุกไหนมาแกล้งฉันอีกล่ะหะ

"ฉันว่าเธอน่าจะรู้ดีกว่าฉันซะอีกนะ งั้นเดี๋ยวฉันจะเฉลยให้ แต่มีข้อแม้"

"ฉันไม่อยากรู้โว้ย! ไม่รับข้อแม้บ้าบออะไรทั้งนั้นด้วย!"

"จริงเหรอ เธอมีความลับที่เกี่ยวกับฉันอยู่นะ หรือจะให้ฉันไปบอกกับพ่อของเธอว่าเธอน่ะชอบ..." เขาพูดพลางยิ้มอย่างมีเลศนัยสุดๆ แว้กกกกก!! ไอ้หมอนี่นี่มันน่านักนะ!

"เฮ้ยๆ! อย่านะ เออๆ ข้อแม้บ้าบออะไรล่ะ รีบๆ พูดมาสิ"

"คืนนี้เธอต้องยอมให้ฉันนอนห้องเดียวกับเธอ เพราะห้องมันเต็มหมดแล้วนี่นะ แล้วฉันเองก็ไม่อยากมานอนที่โซฟานี่หรือไปนอนกับพ่อแม่ของเราหรอก ขัดความความสุขพวกท่านเปล่าๆ"

"หา!! นี่น่ะเหรอข้อแม้ บ้า! บ้าบอ! บ้าชัดๆ เลย! ฉันเป็นผู้หญิง ฉันเสียหายนะ!"

"เธอเป็นน้องสาวฉัน ฉันจะไปทำอะไรเธอเล่า เผลอๆ เธอนั่นแหละที่อยากให้ฉันนอนด้วยน่ะ"

ใครขอกันย่ะ! ฉันไม่เคยขอร้องเขาให้มานอนด้วยเลยสักครั้งเดียว! คิดเข้าข้างตัวเองชะมัดยาด!

"แล้วที่ว่าฉันรู้ว่านายเป็นใครอะไรเนี่ย หมายความว่าไง"

"อ๋อ เรื่องนี้เองเหรอ เธอไม่รู้จริงๆ เหรอ"

"ไม่รู้น่ะสิ รีบบอกมาได้แล้ว!"

"ฉัน...ก็คือคนที่เธอสารภาพรักพร้อมกับให้ช็อคโกแลตเน่าๆ นั่นไง"

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

โห! ถ้าจะตรงขนาดนี้! เผาฉันทั้งเป็นยังจะดีซะกว่า

"แล้วนี่...เธอจะนอนเมื่อไร"

"เมื่อไรแล้วทำไม"

"ก็เพราะว่านอนดึกอย่างนี้ไง ถึงได้ไม่สวยสักทีน่ะ"

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

แรงมาก! แรงเกินไปแล้ว! จะพูดอะไรหัดถนอมน้ำใจคนกันบ้างเซ่!! ฉันมีแต่เสียกับเสียนะเนี่ย!!

"ปิดทีวีแล้วขึ้นไปนอนกับฉันเดี๋ยวนี้เลย" เขาจับมือฉันที่วางอยู่บนโซฟา ให้ตายเซ่! ฉันใจสั่นนะโว้ย!

"ไม่ไป ฉันจะดู"

"ดูรายการอะไรไร้สาระน่า"

เอ่อ...ไม่ทราบว่าไอ้รายการทำขนมนี่มันไร้สาระมากเลยหรือค่ะ ถ้ามันไร้สาระ! มันคงจะไม่ได้มาอยู่ในจอทีวีให้เห็นอยู่อย่างนี้หรอกนะ ไอ้บ้าฮายาโตะ!!

"ฉันบอกว่าให้ขึ้น! ก็ต้องขึ้น!" เขาพูดเน้นเสียง เน้นคำ ชัดเจน ฉันล่ะไม่ชอบเลยกับการกระทำข่มขู่ รีดไถ้เงินอย่างนี้

แต่สุดท้าย...ฉันก็ต้องยอมเขาเพราะเดี๋ยวเขาจะเอาเรื่องวันนี้ที่สถานีไปฟ้องพ่อกับแม่อีก ฉันคว้ารีโมตมาแล้วปิดทีวี หน้าจอมันดับสนิท ฉันเดินคอตกขึ้นมาบนห้อง โดยที่มีมือของเขาจับกุมอยู่ ตอนนี้ฉันเหมือนนักโทษสุดๆ ไปเลย ฮืออออออ...อนาถตัวเองชะมัด T_T

ประตูห้องส่วนตัวฉันถูกเปิดออกโดยผู้ชายที่ (คิดว่า) สมบูรณ์แบบ เขาปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระก่อนที่เขาจะถือวิสาสะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มๆ ของฉัน โธ่~ เตียงสุดที่รักของฉัน YoY

"อ้าว ปิดประตูห้องสักทีสิ ยืนบื้ออยู่ได้ยัยบื้อ" แน่ะ! ยังจะมาแขวะเจ้าของห้องอีกนะ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจไม่ให้นอนด้วยซะเลยนี่

ฉันต้องจำใจปิดประตูห้อง แต่ไม่ได้ล็อคเพราะฉันไม่ค่อยไว้ใจไอ้บ้าฮายาโตะนี่เอาซะเลยนะ

"ล็อคห้องด้วยสิ"

"ฮึ! ไม่เอา" ฉันส่ายหน้าไปมา ไอ้บ้าฮายาโตะเริ่มขมวดคิ้วมุ่น แล้วคิ้วเข้มๆ นั่นก็ค่อยๆ คลายออก

"อ๋อ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัวฉันน่ะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า เธอไม่ใช่สเป็กฉันสักนิด สเป็กฉันน่ะต้อง 36-24-36 เธอน่ะแค่ 10-10-10 ใช่มั้ยล่ะ ฉันน่ะดูสัดส่วนผู้หญิงเก่งนะ (^^)b"

เอาอีกแล้ว...พูดแทงใจดำกันอีกแล้ว นี่แต่ละคำพูดนี่เขาต้องการจะให้ฉันเลิกชอบเขาจริงๆ ใช่มั้ย ฮืออออ...ฉันจะบ้า!

"เปล่าฉันไม่ได้กลัวนาย ฉันกลัวผี" ฉันโกหกค่าคือจริงๆ ก็กลัวเขานั่นแหละ แต่พูดถึงขนาดนั้น...ฉันตัดใจก็ได้ U.U

"ถ้ากลัวผีก็มานอนใกล้ฉันสิ ฉันจะเล่านิทานกล่อนเธอหลับเอง"

"ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ - -"

"แต่เธอคือน้องสาวของฉัน ฉันทำให้ได้น่า มาๆ"

เขากวักมือเรียก ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเอาผ้าห่มกับหมอนออกมา ฉันวางหมอนและผ้าห่มลงบนพื้น ก่อนจะเหล่ไปที่เขา

"อะไร! นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะให้ฉัน..." เขาพูดพลางชี้นิ้วไปที่พื้น

"ใช่ เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิคะ คุณพี่ชาย ^^"

"มันไม่เกี่ยวกันเลย มันคนละเรื่องเลยนะ นี่ฉันคนที่เธอสารภาพรักเลยนะ"

"แต่นายมาเป็นพี่ชายฉันแล้วนี่ เพราะฉะนั้นพี่ชายในอุดมคติของฉันคือ อ่อนโยน ใจดีและเป็นสุภาพบุรุษ ลงมานอนซะ!"

"-o-" ฮายาโตะอึ้งกิมกี่ไปเลย แต่เขาก็ยอมโอเคลงไปนอนที่พื้น

"เธอจำเอาไว้เลยนะ แค่คืนนี้คืนเดียวเท่านั้นแหละน่า ชิ!"

พูดจบเขาก็หันหลังให้ฉัน ฉันก็ไม่สนใจเขากลับเช่นกัน ฉันเองก็นอนหันหลังให้เขาด้วย

โอ๊ย! เมื่อไรวาเลนไทน์บ้าๆ นี่มันจะผ่านพ้นไปสักทีนะ เผื่อมันจะเป็นแค่ความฝัน ที่ฉันคิดมากแล้วเก็บเอาไปฝัน ทุกอย่างทั้งหมดนี่น่ะ มันคือความฝัน! มันก็แค่ความฝันของฉันเท่านั้น!!