The End ปิดฉากสุดท้ายของนางร้ายจำเป็น!

The End ปิดฉากสุดท้ายของนางร้ายจำเป็น!

#1#

     'บนหนทางที่มืดมิด ซึ่งถูกปิดตรึงตราไว้ หากผู้ใดนั้นหลงทางเข้าไป ให้จำไว้ไม่มีทางให้กลับมา'

     รุ่งเช้าของวันใหม่ ท้องฟ้ายังคงสดใสเหมือนเช่นทุกวัน แดดยามเช้าส่องสกาวพร่างพราวพาให้ใจที่แสนหดหู่กลับดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง บรรยากาศที่เงียบเหงาปนความเศร้ามีเสียงสายลมพัดโชยเบาๆอยู่เป็นสาย ความเศร้าที่มีก็เริ่มผ่อนคลายลงอย่างบางเบา

"Angle~ ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง~"

"... = =///..."

"กี๊กี๊ อย่าทำหน้าแบบนี้สิ กี๊กี๊~ ><//"

"...= =///..."

"นี่...วันนี้อากาศดีเนอะ เดี๋ยวมานะ ไปเดินสูดรับอากาศบริสุทธิ์ไว้ให้เต็มปอดก่อนที่มอดมดแมลงสาบจะมา ^3^"

     เธอพูดพลางเดินออกจากห้องไปสูดรับอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก อากาศยามรุ่งเช้าแบบนี้มันน่าออกไปเดินเล่นจริงๆนะ ว่าแล้วฉันขอตามไปอีกคนดีกว่านั่งแช่เย็นในบรรยากาศจอมปลอมของห้องเย็นแบบนี้นานๆกลัวจะแข็งตายซะก่อน

      ฉันชื่อแองเจิ้ล เรียกสั้นๆว่าแอ๊น คุณพ่อกับคุณแม่บอกว่า ที่ตั้งชื่อว่า แองเจิ้ล Angle เพราะฉันคือนางฟ้าตัวน้อยๆของท่าน ตอนเด็กๆฉันรู้สึกชอบชื่อนี้มาก ฉันรู้สึกเหมือนเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆจริงน่ะแหละ มีชีวิตที่สุขสบาย อยากได้อะไรเหมือนร่ายมนต์ปุ๊บ สิ่งนั้นก็จะมาวางอยู่ตรงหน้าในวินาทีต่อมา ฉันมีความสุขมากกับชีวิตเยี่ยงนางฟ้าแบบนั้น แต่มันก็เป็นความสุขที่ไม่ยั่งยืนเอาซะเลย เมื่อคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันเกิดอุบัติเหตุรถตกสะพานเสียชีวิตทันที ในตอนนั้นฉันเพิ่งจะอายุ 8 ขวบ ฉันรับรู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่ท่านเสียชีวิตแต่ฉันกลับไม่ร้องไห้เลย ไม่มีน้ำตาหรือคำพูดใดๆออกจากปากฉันสักนิดเดียว ฉันทำได้เพียงนั่งอยู่หน้าโลงศพของท่านทั้งสองแล้วมองที่รูปท่านทั้งสองเท่านั้น

     หลังจากเสร็จพิธีเผาของคุณพ่อและคุณแม่ คุณป้าแท้ๆของฉันที่ชื่อ ดารา ท่านเป็นญาติฝ่ายคุณแม่ ก็มารับฉันไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของท่าน ส่วนบ้านของฉัน ไม่มีใครเข้าไปอยู่ทั้งสิ้น ไม่ได้ขายทิ้งและยังคงปิดตายไว้เช่นนั้นจนวันนี้

"เฮ้! แอ๊น ทำไมมาโรงเรียนเช้าจัง" ชิพ เพื่อนผู้ชายในห้องที่ฉันสนิทที่สุด เดินเข้ามาทักด้วยใบหน้าที่สดใส ผิดกับฉันที่จิตใจหมองเศร้าเหลือเกิน

"พอดีตื่นเช้า เลยมาเร็วน่ะ อยากเห็นบรรยากาศโรงเรียนตอนเช้าๆน่ะ"

"ตายละ อารมณ์ศิลปิน เออๆงั้นฉันไปทำการบ้านที่ห้องนะ เมื่อคืนดูบอลดึก ลืมทำเลย แหะๆ"

"อ่ะๆ เดี๋ยวตามไปนะ"ฉันพูดพลางตะโกนไปด้วย เพราะชิพวิ่งไปก่อนแล้ว จะวิ่งเร็วไปไหนนะ เฮ้อ...

     ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่ 2 คน ผู้ชายหนึ่งคนชื่อ ชิพ และผู้หญิงอีกหนึ่งคนชื่อ เกรซ เราสามคนรู้จักกันตอนเข้าเรียนม.4 ฉันจำได้ว่าตอนนั้น เรานั่งเรียนปรับพื้นฐานใกล้กันๆ เลยทำความรู้จักกันเพื่อถามเกี่ยวกับการบ้านวิชาต่างๆ เราคุยกันถูกคอ อยู่ใกล้กันแล้วมีความสุข จนเราสนิทกันตอนไหนไม่รู้ ^^

     ฉันเดินเล่นข้างๆสนามฟุตบอลไปเรื่อยและขณะกำลังคิดอะไรเล่นเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นก็มีลูกฟุตบอลพุ่งมาจากทางไหนไม่รู้ กระแทกไหล่ของฉันอย่างแรงมากจนถึงกับเซล้มลงไปเลย

     ตุ๊บ!

"โอ๊ย!.." ฉันร้องด้วยความเจ็บจากแรงกระแทกอย่างแรง ซักพักมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาทางฉันเร็วมาก เขานั่งลงแล้วค่อยๆประคองฉันขึ้น

"เป็นอะไรมากมั๊ยเธอ?"เขาถามขึ้น ฉันมองหน้าเขาแล้วกัดฟันพูดไปว่า

"หึ ไม่เจ็บเล้ย สบายมากกก - -//"

"โหยๆ อย่ามาประชดหน่อยเลย ล้มลงซะขนาดนี้"

"แล้วถามทำไม"

"ก็อยากรู้ว่าเจ็บตรงไหน จะได้ช่วยถูก ไม่ใช่กระดูกหักแล้วหรอ บอลกระแทกแรงขนาดนั้น"

"ตายแล้ว"

"เห้ย! เอาวัดไหนดี"

"= =!" ฉันมองหน้าคนที่มาช่วยด้วยสายตาอัมหิตที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่นายนั่นก็ยังคงทำหน้ากวนประสาทฉันต่อไป

"เฮ้ๆ อย่ามองหน้าฉันแบบนี้สิ ฉันขอโทษ ฉันซ้อมบอลอยู่คนเดียวน่ะ เลยไม่ทันระวัง ไม่คิดว่าจะมีใคร.."

"ผ่านมาทางนี้"

"นี่ฉันรออะไรอยู่หรอ รู้ตัวอีกที ก็เห็นแต่..~"

"จะกวนประสาทไปถึงไหนเนี่ย ปล่อยๆฉันเลย ฉันเดินเองได้"

"ค๊าบๆ ^^//"

"ฉันไปละ เชิญซ้อมต่อเหอะ"

"แล้วไม่เป็นไรใช่มั๊ย เดี๋ยวเลี้ยงหนมไถ่โทษนะ"

"- -//"

"เดินดีๆนะ ระวังโดนลูกหลงอีกล่ะ 555555"

       ฮึ่ม! ทำไมหมอนี่มันกวนประสาทจังนะ คนอะไรพูดจาไร้สาระเป็นว่าเล่นเลย บ้าไปแล้ว เฮ้อ.. ฉันก้มหน้าก้มตากลับไปที่ห้องเรียน แต่ในระหว่างนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็มสูง พอฉันได้ยินเสียงของรองเท้าก็เลยเงยหน้าขึ้นมาทันที แต่ว่า...

"โอ๊ย!.."

"ขอโทษครับ พอดีผมรีบมาก ผมมีธุระด่วน เจ็บตรงไหนบ้างครับ"

"ไม่เป็นไร รีบไปเหอะ"

"ไว้ผมจะมาชดใช้นะ" เขาวิ่งไปพลางตะโกนพูดกับฉัน วันนี้มันวันซวยแห่งชาติรึไงนะ เจ็บตัวแต่เช้าเลย นี่แค่ช่วงเช้านะ แล้วตลอดทั้งวันฉันจะเจอกับอะไรบ้างเนี่ย เฮ้อ.. ฉันคิดพร้อมกับเอามือกุมขมับตัวเอง เช้านี้ช่างเปิดตัวด้วยความซวยจริงๆ TT// แต่มันจะมีซวยมากกว่านี้อีก รับรองมันส์ทะลุจุใจกันไปเลย เหอะ!