Two Boy Brother

            [Neskim] ...... Two Boy Brother ...... [Zerkim]


_______________________________________________________


     "พี่ชิน!! อาหารเช้าผมวางไว้บนโต๊ะนะ ไปละครับ!!" 
ผมพูดกับพี่ชายต่างมารดาด้วยท่าทางร้อนรน ก็แน่ละครับผมมีนัดกับเพื่อนๆตอน 10โมงเช้า แต่นาฬิกาเฮงซวยนี่
ดันมาตายเอาซะได้ นี่ก็ปาไป10โมงกว่าแล้วต้องรีบเป็นธรรมดา
     "หนวกหูแต่เช้าเลยนะ ฮ้าวว~~"
พี่ชินที่กำลังเดินลงมาจากบันได ท่าทางงัวเงีย พึ่งตื่นสินะหมอนี่่ แต่ผมไม่มีเวลามาเสวนามากเท่าไหร่ ผมหันกลับไป
แล้วยิ้มเชิงบอกลา พร้อมโบกมือเบาๆ และรีบวิ่งออกจากบ้านไป ทิ้งไว้แต่เพียงใบหน้างุนงงของพี่ชาย 

                                            ----- ณ สวนของโรงเรียน -----

ผมวิ่งพลางมองซ้ายขวาตลอดทางทันทีที่เข้ามาโซนโรงเรียน หวังว่าพวกนั้นคงจะไม่โกรธนะ สายแค่40นาทีเอง
ทันทีที่ผมหยุดวิ่งเพื่อพักหายใจ กวาดตามองไปรอบๆ ก็ยังคงไม่พบกับเพื่อนๆพวกนั้น  ที่เจอก็มีแค่กระเป๋าที่ถูกทิ้งไว้บนม้านั่งอยู่เพียงใบเดียว วันหยุดอย่างวันเสาร์ที่ไม่ค่อยจะมีคนนักในโรงเรียนSTB การที่ไม่พบคนที่ต้องการหา มันหมายความว่าพวกเขานั้นไม่อยุ่ซะแล้ว  แย่จริงแฮะ อุส่าห์รีบมา
แถมบอกพี่ไว้ว่าจะกลับก็เย็นๆ  แย่แฮะ...
      "เอ่อ..นาย...เห็นกระเป๋าของเราบ้างมั้ยอ่ะ "
ขณะที่ผมกำลังเช็ดเหงื่อที่ไหลอยู่นั้น ก็มีเด็กผู้หญิงคนนึงมาสะกิดผมและทำท่าลอกแลกหาของอยู่ หืม! กระเป๋าหรอ อืมมม
      "อ่า ไม่เห็นหรอก"
ผมตอบเธอไปตามตรง  เอ๊ะ  เธอคนนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ ผู้หญิงน่ารักๆแบบนี้เราไปเจอที่ไหนมานะ นึกไม่ออกเลย 
ทันทีที่ผมตอบไปเธอก็พยักหน้า แล้วค่อยๆเดินละออกจากผมไป ท่าทางเศร้าๆ แบบนี้ผมก็เห็นใจแฮะ
      "เราว่างยังไงให้ให้ช่วยหามั้ย ? "
รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอปรากฎขึ้นมาอย่างชัดเจนทันที เธอพยักหน้าตอบแล้วเริ่มอธิบายลักษณะของมัน 
เธอบอกว่าเป็นกระเป๋าสีขาวล้วนมีโซ่เส้นเล็กๆคล้องอยู่
      "...."
นึกออกแล้ว กระเป๋าเมื่อตอนนั้น ผมถือวิสาสะจูงมือเถอะไปบริเวณม้านั่ง ช่วยกันกวาดตามองหากระเป๋าที่ไม่มีซึ่งเจ้าของใบนั้น และแล้ว พวกผมก็เจอมัน
      "ใช่แล้ว นี่ละๆ ขอบใจนะพิว "
ผมพยักหน้าอย่างเป็นทางการ เอ๊ะ แล้วเธอรู้ชื่อผมได้ยังไงกัน ผมจำไม่ได้ว่าบอกเธอไปแล้วนะ 
      " รู้ชื่อชั้นได้ยังไง..."
ผมไม่รีรอที่จะถาม และทันที เธอโปรยยิ้มแล้วชี้มาที่สร้อยขอสีเงินมันวาวที่คอของผม มันสลักไว้ว่า PEW  
 แต่ใบหน้าที่น่ารักแบบนี้ใครกันนะ นึกยังไงก็นึกไม่ออก 
      "ข้าวหอม !! เจอรึยัง "
เสียงกลุ่มสาวๆที่วิ่งมาข้างหน้า ราวๆ3-4คน ทำท่าทางมึนงงที่เจอกับผม ว่าไงนะ ข้าวหอม ... ว่าแล้วเชียว  
      " อื้ม เจอแล้วจ๊ะ ^^ ได้พิวช่วยหานะ"
ทันที่ที่ข้าวหอมกล่าวจบ แก๊งค์สาวๆก็ร่วมใจกันหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว
        " อย่าบอกนะว่าเธอคือ...ห้าวหอมที่เป็นดาวโรงเรียนอะนะ!! "
ผมพูดท่าทางตกใจยกใหญ่ ดาวโรงเรียนคนนี้ ผมได้พูดคุยกับดาวโรงเรียนคนนี้ ! สุดยอดไปเลย   ถือว่าโชคดีในความโชคร้ายที่ผมพลาดกับพวกเพื่อนๆผมก็แล้วกันนะ 
         " งั้นเราไปละ ^^ บ๊ายบาย "
ข้าวหอมยิ้มหวานๆแล้วบอกลาผม รอยยิ้มนั้นยังคงติดตาผมอยู่ รอยยิ้มอันอ่อนโยน ซึ่งเจ้าตัวนั้นไม่รู็เลย
ว่าเธอถูกผมคนนี้ตกหลุกรักเข้าให้แล้ว...