เล้ง คนโกงตาย (บทที่1)

บทที่1 จริงหรือโกหก

ผมชื่อ ปีเตอร์ อายุ15ปี ตอนนี้เรียนอยู่โรงเรียนสารคามพิทยาคม ชั้นมัธยมศึกษาม.3/2 มีนิสัยชอบเกมและการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจแต่ก็ต้องแบ่งเวลาเพิ่งทำการบ้านด้วยเพื่อให้ผลการเรียนดีจะได้ไม่ตกไปอยู่ห้องท้ายๆ

วันนี้เป็นเสาร์ผมจึงรีบทำการบ้านที่อาจารณ์สั่งให้เสร็จและใช่เวลาที่เหลือให้เต็มที่ เวลาผ่านไป2ชั่วโมง15นาที

"โฮ..แปปเดียวก็เที่ยงแล้ว"ผมพูดด้วยหน้าตางุดงิดไม่นึกว่าทำการบ้านจะนานขนาดนี้"เที่ยงแล้วหรอเนี้ย มิน่าทำไหมหิวๆ"ผมพูดพลางเอามือคล้ำท้อง"ไปกินก๋วยเตี๋ยวดีกว่า"พอพูดเสร็จผมก็เป็นประตูออกไปร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ใกล้บ้าน"ป้าผมเส้นเล็กไม่เอาผักนะเอาน้ำเยอะๆด้วย"ผมพูดกับป้าอยู่หน้าร้านและเดินไปนั่งโตะรออาหารมาเสริฟ รอประมาณ5นาทีก็มีเสียงจากข้างหลังผมดังขึ้นมา"เอาก๋วยเตี้ยวมาเสริฟแล้วค่ะจะรับอะไรอีกไหมค่ะ"พนักงานเสริฟสาวพูดด้วยน่าตาร่าเริงจนทำให้ผมถึงกับเขินเลยทีเดียว"ข..ขอน้ำเปล่า1ขวดกับแก้วใส่น้ำแข็งนะคับ"ผมพูดด้วยสีหน้าเขินนิดๆกับเสียงสั่นๆ  ถึงผมจะมาร้านนี้บ่อยแค่ไหนก็ยังไม่ชินกับสาวเสริฟพวกนี้สักทีเพราะน่าตาร่าเริงแจ่มใสของสาวเสริฟพวกนี้แหละจึงทำให้ผมมีกำลังใจเพิ่มขึ้นจนหายเมื่อยเลย"จะรับอะไรอีกไหมค่ะ?"สาวเสริฟถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมใจลอย"อ..เออแค่นี้ละคับ"ผมพูดด้วยความตกใจไม่นึกว่าตัวเองจะใจลอยนานจนทำให้เส้นก๋วยเตี้ยวเกือบอืด"รีบกินดีกว่า"หลังจากผมพูดเสร็จผมก็รีบกินก๋วยเตี๋ยวให้หายหิว"แก๊ก.."เสียงแก้วน้ำในมือของสาวเสริฟวางลงโต๊ะและเทน้ำใส่แก้วจนเต็มและก็วางขวดน้ำที่เหลือน้ำไว้ข้างแก้วน้ำบนโต๊ะผมหลังจากนั้นสาวเสริฟก็ไปรับเมนูจากลูกค้าคนต่อไป ผมก็รีบกินจะได้กลับไปเล่นเกมต่อที่บ้านพอจะลุกขึ้นไปจ่ายเงิน"แก๊ง.."เสียงโลหะอะไรสักอย่างชนเข้าที่ขาผมพอกลมหัวมองลงไปก็เจอเหรียญแต่ไม่ใช่เหรียญเงินของไทยและก็ไม่ใช่เหรียญของต่างประเทศด้วยแต่เป็นเหรียญรูปการ์ตูนลายมาริโอ้ผมก็สงสัยว่ามันมาจากไหนเลยลองหยิบขึ้นมาดู"นาย..ช่วยเอาเหรียญที่นายถืออยู่มาคืนฉันได้ไหม?"เสียงชายคนนึงดังมาจากด้านหน้า ผมลองเงยหน้าไปดูก็เป็นชายร่างใหญ่ผิวขาวผมสั้นขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนใส่เสื้อสีขาวกางเกงยี่ห้อลีวายรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินพอมองตรงๆดูหน้ากลัวนิดๆเหมือนกัน"นิ..ได้ยินที่ฉันพูดหรอป่าว?"ชายคนถามผมด้วยหน้าตางัวเงีย"อ..เออ นี่คับ"ผมพูดพลางเดินเข้าไปยื่นเหรียญให้เขา"ขอบใจนะ ฮ้าว...."เขาขอบใจผมและฮ้าวฟอดใหญ่ออกมา"เออ..เหรียญนี่ได้มาจากไหนหรอคับ?"ผมถามเค้าด้วยความสงสัยเพราะเกิดมายังไม่เคยเห็นเหรียญนี่มาก่อนเลย"อ่อ..ได้มาจากเจ้าหมอนั้นน่ะ ฮ้าว.."เจ้าหมอนั้นคือใครฟะ? ผมได้แต่บ่นพึมพำในความคิด"งั้นผมไปก่อนนะคับ"พอผมคิดเรื่องจะกลับบ้านไปเล่นเกมได้ปุ๊ปผมก็รีบบอกลาชายร่างสูงและเตรียมตัววิ่งกลับ"เดียวสิ"ชายร่างสูงคนนั้นทักผมก่อนที่ผมจะวิ่งกลับบ้าน"มีไรหรอคับ?"ผมถามด้วยความสงสัย"นายกำลังจะตายนะสนใจแลกความตายกับฉันใหม"ชายร่างสูงพูดพลางล้วงกระเป๋าหยิบนามบัตรใบสีดำขึ้นมา

ยื่นให้ผม"อย่ามาล้อเล่นนะเฟ้ย! ฉันยิ่งไม่มีเวลาอยู่"ผมตะโกนใส่ร่างสูงด้วยความงุดงิดและวิ่งออกจากร้าน"เฮ้ยหลบไป! บรืนๆ"ผมตั้งตัวไม่ทัน คิดว่าต้องตายแน่ๆอยู่ดีก็มีชายคนนึงกระชากแขนผมออกมา"ก็บอกแล้วนี่ว่านายกำลังจะตาย!"เค้าตะคอกใส่ผมด้วยความหน้าตางุดงิด ทำเอาอึ้งไปเลยทีเดียวเพราะฟังปุ๊ปแล้วก็โดนปั๊ปขนาดนี้"ค..คุณเป็นใครกันแน่?"ผมถามด้วยความตกใจ ชายคนแสระยิ้มน้อยๆและก็พูดว่า"คนที่จะช่วยให้นายมีชีวิตอีกยาวขึ้นน่ะสิ"เขาพูดและปล่อยแขนผมออกแล้วก็เดินจากไปในซอยตรอกแคบๆเรื่อยๆจนหายไปในกลุ่มคนที่มาดูอุบัติเหตุที่ผมเกือบถูกรถชน ผมยืนอึ้งอยู่สัก10วินาทีและก็เดินกลับบ้านอย่างระมัดระวังพลางนึกถึงเรื่องชายคนนั้นแต่พอผมล้วงกระเป๋าก็เจอนามบัตรสีดำแผ่นนึงทำเอาผมอึ้งไปเลยทีเดียว" เล้ง บริษัท โกงตายไม่จำกัด" 555ผมนึกสนุกในใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น"เล้ง นายเป็นใครกันแน่นะ?"ผมพูดพลางยิ้มไปเดินไปจนถึงบ้านแล้วก็ไปเปิดคอมเพื่อเล่นเกมให้คลายเครียดเกี่ยวกับเรื่องซวยๆในวันนี้

                      .............................................................................................

"เฮ้อ.."ฉันถอนหายใจพลางหยิบลูกเต๋าขึ้นมาทรอย 7 ยังพอมีเวลาอยู่โชคดีนะเนี้ยที่ช่วยเจ้าเด็กนั้นทันไม่งั้นแกได้ถูกรถชนจนซี่โครงหักไปแล้ว"เออ..จะว่าเจ้าเด็กนั้นกับเราก็ยังไม่จ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวนี้ว้า ดันลืมซะได้แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะการแสดง(อุบัติเหตุ)นั้นก็ทำให้เจ้าของร้านลืมเก็บเงินเราเหมือนกันก็ถือว่าหายกันนะ ฮ้าว..."ผมพูดพลางฮ้าวฟอดใหญ่และกลับไปที่บ้านตัวเองเพื่อคิดหาวิธีที่จะทำให้เจ้าเด็กนั้นแลกความตายกับฉันเอาเป็นว่าพรุ่งนี้ไปหาเจ้าแต่นั้นดีกว่า พอคิดได้ผมก็ไปนอนอยู่โซฟาพลางนับเลข1..2..3..4..5...6..7..8..9..10 ไปเรื่อยๆพลางหลับตาลง(ถึงมันจะทำให้หลับไม่ได้ก็เหอะ)แต่ก็ต้องนับจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้ล่ะนะเพราะฉันหลับไม่ได้นี่นา

 

ห้วงนิทราแสนสุข

ของฉันจะเป็นยังไงนะ?