Don't touch!, It's REAL! - ความจริงที่ไม่อยากสัมผัส

ความเป็นจริงนั้น บางทีก็เป็นสิ่งที่เรานั้นต้องการ แต่บางทีเราก็ไม่อยากให้มันเป็นความจริง มนุษย์เราจึงสร้างโลกในจินตนาการขึ้นมาเพื่อตอบสนองความคิดของตนที่อยากให้มันเป็นจริง เราเรียกมันว่า "ความหวัง"

เช่นเดียวกับผู้เขียน ความหวังของผู้เขียนนั้นอาจเป็นไปไม่ได้เลย แต่ก็ยังดันทุรังพยายามทำมันต่อไป ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันอาจทำให้สูญเสียหลายสิ่งหลายอย่าง อาจต้องเสียใจ เศร้า อาจทำให้ตัวเองอ่อนแอลงเรื่อยๆ แต่ทั้งที่ๆรู้ ผู้เขียนก็ไม่อาจหยุดยั้งได้ ผู้เขียนเคยตั้งใจที่จะหยุดความพยายามนี้แล้วแต่เมื่อใดก็ตามที่ความเป็นไปได้ที่ความหวังนี้จะเป็นจริงเพิ่มขึ้น แม้เพียงทศนิยมตัวที่ล้าน หรือ ร้อยล้านก็ตาม ความตั้งใจที่จะหยุด! มันก็หายไป… ไม่ว่าจะตั้งใจเพียงใด ไม่ว่าจะเตรียมตัวขนาดไหน ก็ไม่อาจหลุดพ้นออกจากวงจรของความหวังนี้ไปได้เลย

และเรื่องราวของ “ความหวัง” นี่เองที่จุดประกายความคิดของผู้เขียนขึ้นมา กระตุ้นแม้กระทั้งเซลล์สมองที่คิดแต่เรื่อง ความพยายามเพื่อความหวังของผู้เขียน ก็ยังต้องเปลี่ยนหน้าที่มาคิด และถ่ายทอด ความรู้สึก ความทรงจำ ความเจ็บปวด ความเศร้า และ ความ“สุข” ของผู้เขียนเอง อาจเป็นช่องทางหนึ่งของการระบายความรู้สึกที่อัดอั้นตันใจมาเป็นเวลานาน และห่างใกล้จากคนรู้จักที่อาจจะได้รับรู้เรื่องราวแห่ง ความหวังนี้

ผู้อ่านอาจเกิดความสงสัยว่าทำไมต้องชื่อ ผู้มอบโอกาส หรือ นามปากกา Lender. คำตอบนั้นจะอยู่ในบทต่อๆไป จงทำใจไว้ซะ ความหวังของผู้เขียนกำลังจะครอบงำผู้อ่านแล้ว.

ความเป็นจริงนั้น บางทีก็เป็นสิ่งที่เรานั้นต้องการ แต่บางทีเราก็ไม่อยากให้มันเป็นความจริง มนุษย์เราจึงสร้างโลกในจินตนาการขึ้นมาเพื่อตอบสนองความคิดของตนที่อยากให้มันเป็นจริง เราเรียกมันว่า "ความหวัง"

เช่นเดียวกับผู้เขียน ความหวังของผู้เขียนนั้นอาจเป็นไปไม่ได้เลย แต่ก็ยังดันทุรังพยายามทำมันต่อไป ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันอาจทำให้สูญเสียหลายสิ่งหลายอย่าง อาจต้องเสียใจ เศร้า อาจทำให้ตัวเองอ่อนแอลงเรื่อยๆ แต่ทั้งๆรู้ ผู้เขียนก็ไม่อาจหยุดยั้งได้ ผู้เขียนเคยตั้งใจที่จะหยุดความพยายามนี้แล้วแต่เมื่อใดก็ตามที่ความเป็นไปได้ที่ความหวังนี้จะเป็นจริงเพิ่มขึ้น แม้เพียงทศนิยมตัวที่ล้าน หรือ ร้อยล้านก็ตาม ความตั้งใจที่จะหยุด! มันก็หายไป… ไม่ว่าจะตั้งใจเพียงใด ไม่ว่าจะเตรียมตัวขนาดไหน ก็ไม่อาจหลุดพ้นออกจากวงจรของความหวังนี้ไปได้เลย

และเรื่องราวของ “ความหวัง” นี่เองที่จุดประกายความคิดของผู้เขียนขึ้นมา กระตุ้นแม้กระทั้งเซลล์สมองที่คิดแต่เรื่อง ความพยายามเพื่อความหวังของผู้เขียน ก็ยังต้องเปลี่ยนหน้าที่มาคิด และถ่ายทอด ความรู้สึก ความทรงจำ ความเจ็บปวด ความเศร้า และ ความ“สุข” ของผู้เขียนเอง อาจเป็นช่องทางหนึ่งของการระบายความรู้สึกที่อัดอั้นตันใจมาเป็นเวลานาน และห่างไกลจากคนรู้จักที่อาจจะได้รับรู้เรื่องราวแห่ง ความหวังนี้

ผู้อ่านอาจเกิดความสงสัยว่าทำไมต้องชื่อ ผู้มอบโอกาส หรือ นามปากกา Lender. คำตอบนั้นจะอยู่ในบทต่อๆไป จงทำใจไว้ซะ ความหวังของผู้เขียนกำลังจะครอบงำผู้อ่านแล้ว.