ด้วยรัก นิรันดร

สมัยรัตนโกสินทร์ พ.ศ.2374

เหล่าเด็กๆ ตัวเล็กตัวน้อย ไม่ว่าหญิง ชาย ร้องเล่นกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงดังเซ็งแซ่ไปทั่ว

จับไม้สั้นไม้ยาวแล้วเล่น “ปิดตาควานหา กันดีกว่า” เสียงเล็กๆกล่าวชักชวนเพื่อนฝูง

เอาสิๆ ฝูงเด็กๆสนับสนุนเพราะอยากเปลี่ยนการเล่นเสียเต็มประดา หลังจากเก็บเศษไม้ที่หล่นอยู่แถวๆพื้นมาเหลาเสียอันนึงให้สั้นกว่าอันอื่นๆก็เป็นอันว่าใช้ได้

เอ้า!! หลับตาเสียทุกคนนะแล้วยื่นมือมาเลือกไปคนละกิ่ง  เด็กหญิงกล่าว

เด็กๆใช้มืออีกข้างปิดตาทั้งสองส่วนอีกข้างเอื้อมมือมาหยิบไม้ไปหนึ่งกิ่ง หลังจากที่เพื่อนๆเลือกไม้กันครบทุกคนแล้ว เธอจึงหยิบกิ่งสุดท้ายขึ้นมา เมื่อสังเกตไม้ของตัวเอง เธอก็ร้องอย่างหัวเสีย “ไม้สั่น อีกแล้ว” เรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าเพื่อนๆของเธอ

เอาเริ่มนะ เธอจัดการปิดตาตัวเอง เพื่อนจับตัวของเธอ หมุนสามรอบ เอ้าละนะ หนึ่ง สอง สาม ไป!! เด็กๆวิ่งหนีกันอุตลุต

อยู่ไหนๆ ส่งเสียงหน่อยซี คนตัวเล็กร้องบอกแต่ไม่มีใครพูดอะไรกัน เด็กหญิงเดินไปเรื่อยๆ จนไปชนกับสิ่งๆหนึ่ง

อยู่นี่ไง จับได้แล้ว ตาเธอเป็นละนะ เด็กหญิงกล่าวน้ำเสียงภูมิใจมือสองข้างกอดร่างตรงหน้าแน่น แต่เมื่อลืมตาขึ้นเธอก็ต้องตกใจ

“อ้าว ใครกันนี่ ขอโทษค่ะ” เด็กหญิงกล่าวคลายกอดจากคนตรงหน้า

“ไม่เป็นไร” เขาตอบ ยิ้มให้อย่างใจดี “นี่ ลูกของคุณน้ามณีใช่มั้ยขอรับคุณแม่”

“ใช่จ๊ะ พ่อพัชร แหม แน่งน้อย น่าเอ็นดูยังกับตุ๊กตาเชียวแม่คุณเอ๋ย สวยเหมือนแม่” สตรีร่างบางระหงกล่าวใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อกล่าวถึงบุตรีของเพื่อนสาว

“คุณน้าเป็นเพื่อนคุณแม่หรือค่ะ”

“ใช้แล้วล่ะจ๊ะ สนิทกันมากตั้งแต่ยังเล็กกว่าหนูเสียอีกนะ” หล่อนกล่าวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

งั้นเดี๋ยวหนูจะไปเรียนคุณแม่ท่านนะเจ้าค่ะ ยังมิทันได้ขึ้นบันไดคุณแม่ของเธอก็กำลังเดินมาพอดี

“อ้าว แม่พิศ ไปยังไงมายังไงกัน เชิญมากินน้ำกินท่าบนเรือนเสียก่อนซิ ”สตรีร่างบางกล่าวเชื่อเชิญผู้เป็นเพื่อนขณะเดินลงบันไดมาที่ใต้ถุนบ้าน

เมื่อทั้งหมดขึ้นมาบนเรือนแล้ว

เอ้า ป้าช้อย ไปให้พวกเด็กๆเตรียมน้ำท่า อาหารว่างมารับแขกหน่อยสิ

เจ้าค่ะ

เชิญเลยจ๊ะแม่พิศ นี่คงลูกชายสิท่า อายุเท่าไรละจ๊ะนี่

สวัสดีครับ น้ามณี เด็กชายกล่าวพร้อมยกมือไหว้

อ๋อ นี่พ่อพัตรอายุราว 12 ปีแล้วล่ะแม่มณี

อ๋อ งั้นรึ นี่ลูกสาวชั้นเองชื่อ แม่พลอย อายุก็อ่อนกว่าพ่อพัตรเขาเสีย4ปี

ค่ะ เด็กหญิงกล่าวยิ้มแย้มยกมือไหว้ให้คนตัวสูงตรงหน้าที่ยกมือรับไหว้ทันที

ไปเล่นกันเสียสิ แม่จะคุยกับแม่พิศเขาเสียให้หายคิดถึง ไปอยู่เชียงใหม่เสียนาน

พี่พัตร มาเล่นกัน มาเล่นกัน เด็กหญิงตัวน้อยจูงมือคนตรงหน้าไปที่ใต้ถุนบ้าน