-

เพล้ง!  ดาว ......ดาว..... นังดาว มันหายไปไหนของมันวะ เฮ้ย นังดาวไปหานำมาให้ข้ากินหน่อย หน้อยเรียกแล้วทำไม่ขาน เดี๋ยวโดนดีแน่!!
เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากบ้านปูนสภาพทรุดโทรมหลังหนึ่งซึ่งรอบๆบ้านปกคลุมไปด้วยเศษใบไม้และเถาวัลย์ที่เลื้อยเข้าปกคลุมประกอบกับบริเวณรอบๆบ้านเป็นป่าสะแกทำให้บรรยากาศดูรกครึ้มยิ่งขึ้น
พรหญิงวัย53 ปีพยายามพยุงตัวเองออกมาจากซากที่นอนเก่ามุมหนึ่งของบ้าน  แกเดินโงนเงนพาร่างของแกมาถึงหน้าบ้านทรงไทยหลังหนึ่งใก้ลๆกัน
ภาพเบื้องหน้าเป็นหญิงชราผมหงอกขาวทั้งหัวกำลังนั่งเจียนหมากพลูอยู่
" แม่ แม่เห็นดาวมันมั่งมั๊ย เรียกตั้งนานแล้วยังไม่เห็นโผล่หน้ามาเลย"
" มันคงไปเล่นกับเพื่อนมันบ้างซี เอ็งจะให้มันมารอคอยรับใช้เอ็งตลอดเวลาได้ยังไง'
"แม่ไม่ต้องมาออกรับแทนมันหรอก มีลูกก็ต้องใช้ลูกไม่ให้ใช้ลูกแล้วจะใช้ใคร อุตส่าห์เลี้ยงมันมาจนโตก็ต้องใช้มันบ้างซี'
" เอ็งอย่ามาพูดว่าเอ็งเลี้ยงมันมานะ  ข้าทั้งนั้น ถ้าขืนปล่อยให้เอ็งเลี้ยงมันป่านนี้มันคงโดนขี้เถ้ายัดปากตายไปตั้งแต่มันได้ 2 เดือนแล้วมั่ง" ยายพิมพูดพลางจ้องเขม็งมาที่พร
" แหม ถึงฉันจะไม่ได้เลี้ยงมันมาแต่ฉันก้เบ่งมันออกมานะแม่ เจ็บแทบตาย" พรพูดเสียงอ่อย
' เรื่องมันก็ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ข้าไม่อยากพูดถึง' พอดียายพิมเหลือบเห็นไอ้นิดหน่อยปั่นจักรยานผ่านมา จึงเรียกให้หยุด
" เฮ้ย อ้ายหน่อยเอ้งเห็นนังดาวมันบ้างไหมวะ ช่วยไปตามมันมาหายายหน่อยเถอะวะ'
" อ้อ ผมเห็นมันเล่นขายข้าวขายแกงอยู่ใต้ต้นฝรั่งข้างบ้านยายหวิงนั่นแนะ เดี๋ยวผมไปตามมาให้" นิดหน่อยพูดพลางคว้าจักรยานทำท่าจะปั่นไป
" เออขอบใจโว้ย."
ตอน2