ฉันชื่อไท

พุทธศักราช 2555 เมืองกรุงเทพมหานคร

                ไท หนุ่มน้อยวัย 17 ปี ผู้สนใจในประวัติศาสตร์ชาติไทยเป็นอย่างมาก กำลังค้นหาหนังสือซึ่งบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุการณ์วิกฤติการณ์ รศ.112  ทุกๆเล่มในห้องสมุดของโรงเรียนอย่างจริงจัง เพราะไทเองกำลังมีความคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนั้นไม่มีความยุติธรรมเลยสำหรับชาติไทย ทั้งนี้ตัวเขาเองซึ่งพยายามหาข้อมูลบันทึกหลักฐานไว้ให้มากที่สุดและมีความน่าเชื่อถือที่สุดเพื่อหาหนทางในการเรียกร้องขอคืนความยุติธรรมกลับมาแก่ชาติไทย ซึ่งสอดคล้องกับความฝันที่แท้จริงของไทในอนาคต คือการได้เป็นทูตประจำประเทศฝรั่งเศส ทั้งหมดก็เพราะฝรั่งเศสเป็นชาติคู่สงครามของไทยในวิกฤติการณ์ รศ.112 ซึ่งไทก็คิดเสมอว่าฝรั่งเศสไร้ความยุติธรรมและสร้างความบอบช้ำให้แก่ประเทศไทยไว้อย่างมาก

                ในสายตาของเพื่อนร่วมโรงเรียน ไทมักถูกมองว่าบ้าหรือเพี้ยนไปแล้ว ยกเว้น พอ กับ แก้ว เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยประถมซึ่งพยายามจะเข้าใจในตัวไทว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ อาจเป็นเพราะด้วยความรักที่พอกับแก้วมีต่อไทเพื่อนสนิทของเขา ทั้งสองคนจึงยอมละทิ้งความสงสัยที่เขามีต่อไท ทั้งพอและแก้วจึงมองไทว่าเป็นเพียงนักประวัติศาสตร์ผู้บ้าคลั่งคนหนึ่ง

 ไทกลับบ้านได้แล้ว เสียงแก้วกำลังเรียกไทซึ่งกำลังยืนค้นหาหนังสือประวัติศาสตร์เกี่ยวกับ รศ.112 อยู่ตรงชั้นวางหนังสือในห้องสมุด เพื่อให้กลับบ้านพร้อมกัน

                กลับกันเถอะ ฉันหิวมากแล้วเนี่ย นี่ก็ 5 โมงเย็นแล้วห้องสมุดจะปิดแล้วนะไท เสียงพอแทรกขึ้นมา

                หิวอีกแล้วหรอพอ แก้วถามพอ   

ก็ใช่นะสิ คนเราถ้าเครียดมากก็จะหิวได้ง่ายนี่ เสียงพอตอบ

หลังจากสิ้นเสียงคำตอบของพอ ไทก็ได้พูดขึ้นว่า ได้ๆ แต่ฉันขอไปยืมหนังสือพวกนี้กับบรรณารักษ์ก่อนนะ .ว่าแต่พอเพื่อนรัก ฉันเห็นแกตั้งแต่เข้ามาห้องสมุดด้วยกันก็ได้แต่นั่งเล่นอินเทอร์เน็ตอ่านข่าวบันเทิง กอสสิบซุบซิบดาราคนนั้นคนนี้ แกคงต้องเครียดมากๆๆแน่ๆเลย ฉันห่วงแกนะ

พูดเสร็จไทก็แบกหนังสือหนังหมดที่เขาต้องการยืมไปหาบรรณารักษ์   ขณะที่กำลังทำเรื่องยืมหนังสือแก้วก็ได้ถามไทด้วยความสงสัยว่าแกจะอ่านหมดนี่เลยหรอไท   

ใช่ๆ สิบกว่าเล่มเอง ฉันว่านี่ยังน้อยไปด้วยนะ ฉันว่าจะอ่านให้หมดทุกเล่มที่เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุการณ์ รศ.112 ที่มีอยู่ในห้องสมุดนี้เลย

หลังจากไทพูดจบ พอก็ได้พูดขึ้นมาว่า ไท ฉันว่าแกต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยบ้างแล้วนะ หากแกมัวแต่อ่านอะไรพวกนี้ของแกอย่างเดียว ระวังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้นะ นี่เราก็อยู่ ม.6 กันแล้วนะเทอมหน้าก็เป็นเทอมสุดท้ายแล้ว 

นี่พอ แก้วว่าไม่ต้องห่วงไทหรอก รายนั้นนะสอบได้ 4.00 ทุกเทอม ห่วงแกเองเถอะ 2.55 

ก็ฉันไม่ถนัดวิชาการนี่ อย่างพอนะถามเรื่องดาราสิ พอรู้ทุกเรื่องเลยนะ

หยุดเถียงกันได้แล้ว เสียงไทพูดขึ้นแทรกแล้วหันไปมองหน้าพอกับแก้ว

แล้วพูดต่ออีกว่า หลังจากวันนี้เราทั้ง 3 คนต้องเตรียมตัวสอบเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยอย่างจริงจังแล้ว ฉันกับแก้วจะติวให้แกเองนะพอ เราทั้ง 3 คน ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้

                หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกๆเย็นทั้งไท พอและแก้วะนั่งติววิชากันเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยหลังจากติวเสร็จก็จะไปนั่งทบทวนต่อที่บ้าน โดยไทตั้งเป้าหมายด้วยการสอบเข้าเรียนคณะรัฐศาสตร์ สาขาวิชาการระหว่างประเทศ ส่วนพออยากที่จะเข้าเรียนในคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชนที่คิดว่าตนเองรักและถนัด ส่วนแก้วยังไม่มีทีท่าว่ามีความต้องการเข้าคณะใดเป็นพิเศษเพียงแต่หวังจะทำให้คะแนนให้สูงๆไว้ก่อนก็จะสามารถเลือกเรียนได้ทุกคณะ

อย่างไรก็ตามแม้ว่าไทจะขะมักเขม้นกับการเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างหนักแต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยละทิ้งความตั้งใจเดิมที่จะค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ รศ.112 โดยในช่วงเวลาว่างแม้เสี้ยวนาที ไทก็มักจะหยิบหนังสือบันทึกเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่างๆออกมาอ่าน

                วันเวลาผ่านไป.

                ฮัลโหลไท ตอนนี้ผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยประกาศผลแล้วนะ แก้วสอบได้คณะสถาปัตย์ จุฬา ดีใจมากๆเลย  แล้วไทได้เปิดดูผลหรือยัง  

ยังเลยแก้ว เดี๋ยวไทเปิดดูก่อนนะ ไทตื่นเต้นจังเลย อืมแก้ว โทรบอกพอด้วยสิ

แก้วก็จะโทรอยู่นี่แหละ รอวางสายจากไทก่อน ตู้ดๆๆๆๆๆ

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ไทก็เปิดดูผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผลปรากฎว่าไทสอบติดคณะรัฐศาสตร์ สาขาวิชาการระหว่างประเทศ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ซึ่งตามเป้าหมายที่ไทตั้งไว้

กริ้ง ๆ ๆ ว่าไงพอ แกสอบได้ที่ไหน

เราสอบไม่ติดอะ!!!!

ไม่เป็นไรนะพอ แกทำเต็มที่แล้ว

ฉันมันโง่อย่างที่คนอื่นๆพูดแหละ

อื้มแล้วนี่แกจะทำอย่างไรเนี่ย

ฉันก็คงไปสมัครเรียนราม ไทไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม

ได้สิเพื่อนรัก ตู้ดๆๆๆๆ

บทสรุปของการก้าวเดินต่อไปของ 3 เพื่อนซี้ คือ ไท ได้เป็นนักศึกษาคณะรัฐศาสตร์ สาขาวิชาการระหว่างประเทศ มธ. ส่วนพอ ได้ไปสมัครเพื่อเข้าเรียนต่อและได้เป็นนักศึกษาคณะนิติศาสตร์ รามคำแหง และสุดท้ายแก้ว ได้เป็นนิสิต คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาฯ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของพวกเธอทั้ง 3 คน แล้วชีวิตของพวกเธอทั้ง 3 จะเป็นอย่างไรต่อไปไม่มีใครอาจรู้ได้เลย เพียงแต่แอบบอกได้ว่าพลิกผันสุดชีวิต

                                     @@@@@@นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น@@@@@@