"พี่หมีหนีคดี" (END)

 บทส่งท้าย

"กรรไกร... กรรไกร... ได้ยินฉันไหม..." ใบมีดโกนร้องแล้วเขย่าตัวน้องสาว

"ทำไมเธอถึงเป็นลมล่ะ" หมีถาม "ขนาดหมูปิ้งยังไม่เป็นไรเลย"

หมูปิ้งกอดหินก้อนที่ใกล้ที่สุดแน่น นั่งนิ่งตาเบิกกว้่าง ไม่ขยับเขยี้ยน ทุกคนตัวเปียกน้ำเค็ม พวกเขาทุกคนลงมาในน้ำทะเลที่ลึกมิดหัว แต่ใกล้ฝั่งแล้ว นับว่าโชคดีนัก หมอกปกคลุมที่นี่ 

หมีเริ่มสังเกตุว่าพวกเขาอยู่ในทะเลแถบท่องเที่ยวของคนรวย มีร้า่นค้าและคนเดินผ่านไปมาบ้าง หลายคนหยุดดูเครื่องร่อนที่พังไม่เ็ป็นท่า ที่เพิ่งลอยมาเกยตื้น

"เธอไม่ได้เป็นลม ไอ้ควายเอ้ย" วัชชากล่าว "บทจะโง่ก็โง่ขึ้นมาเชียว เธอสำลักน้ำเข้าไปน่ะสิ ต้องกดที่ื้ื้ท้องแบบนี้"

วัชชาผลักใบมีดโกนออกแล้วเริ่มปฐมพยาบาล น้ำระรอกใหญ่ไหลออกมาจากปากกรรไกรทันที แต่ยังคงนิ่ง วัชชาเอามือป้องที่จมูกเธอ

ไร้ลมหายใจ

"ต้องทำซีพียูแล้ว" วัชชาพูด

"เอ่อ... ซีพีอาร์รึเปล่า" ใบมีดถาม "ซีพียูมันคอมพิวเตอร์---"

"เออนั่นแหละ เร็วเข้าน้องแกจะตายอยู่แล้ว"

"ฉันไม่จูบปากน้องตัวเองหรอก ฉันไม่ใช่โดจิน หรือเฮนไตนะ---"

"ไม่ได้ให้จูบ" วัชชาพูดอย่างหมดความอดทน "เป่าลมเข้าไป ให้หายใจว้อยย!!!"

"เดี๋ยวป้าทำเอง แต่ขอถอดฟันปลอมก่อนนะ" ป้ามหาภัยกล่าวแล้วค่อยๆถอดฟันปลอมออก เมือกสีเขียวเยิ้มออกมาน่าสะอิดสะเอียน

ด้วยความสงสารกรรไกรที่จะต้องกระกบปากกับป้าปากเน่า หมีจึงรีบก้มลง เป่าลมลงไปในปากของกรรไกรจนแก้มพอง วัชชาป้ำหัวใจให้ แล้วกดท้องกรรไกร หมีเป่าลมเข้าไปอีก ป้ำหัวใจอีกครั้ง และ..

เสียงไอดังขึ้น กรรไกรค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วสำลักยกใหญ่ ใบมีดโกนค่อยๆพยุงเธอลุกขึ้นนั่งบนหาดทรายยามเช้า

"เธอปลอดภัยแล้ว" ใบมีดโกนร้องแล้วกอดน้องสาว ป้ามหาภัยเก็บฟังปลอมเข้าปาก สีหน้าิผิดหวัง หมูปิ้งปรบมือดีใจยิ้มแย้ม

"ขอบคุณนะี่ที่ช่วยชีวิตฉัน" กรรไกรกล่าวกับหมี 

"ไม่เป็นไร... รีบหนีกันต่อดีไหม พวกนั้นกำลังตามมา---" หมีพูด แต่ป้ามหาภัยขัดขึ้นว่า

"ไม่ตามมาหรอก พวกนั้นน่ะ ก็บอกแล้วไง แค่ออกมาได้ ก็พ้นแล้ว ไม่ต้องหนีแล้ว..."

"ป้าไปรู้อะไรมาเนี่ย" ใบมีดโกนปล่อยน้องสาวที่ค่อยยังชั่วขึ้น แล้วถามป้ามหาภัย

"ฉายาฉันไม่ใช่ได้มาเรียกเล่นๆนะ ฉันคือป้ามหาภัย ไอคิวระดับเทพ("แล้วใครสวดมนตร์ลาตายวะเมื่อกี้เนี้ย" ใบมีดโกนพึมพำ) ฉันเ้ข้าไปในคุกก็หาทางออกตั้งแต่วินาทีแรกเลย บังเอิญฉันไปได้ยินบางอย่างมา" ป้ามหาภัยเว้นวรรคนิดหน่อยแล้วกล่าวต่อ

"วันแรกปู่ซ่ามาเฟียหนองแขม มาเยี่ยมฉัน เราคุยกันผ่านกระจกคุกในห้องเยี่ยมนักโทษ แต่แล้วฉันก้ได้ยินชายวัยรุ่นข้างๆพูดกับแม่ เขาเป็นทุกข์เหลือเกิน อยากออกไปจากคุก เขาทนไม่ได้เลย แววตาเขาเหมือนคนบ้า แม่ของเขาร้องไห้ด้วยความสงสารลูก---"

"รีบๆเข้าเรื่องสิป้า" วัชชาขัดขึ้น "ลิเกเก่าหรอ"

"เออน่า รู้แล้ว มีหน้าที่ฟังก็ฟังไป ยัยคนแม่นั่นยังสาวอยู่เลย สวยด้วย ฉันได้ยินมันพูดกับลูกว่า มันจะยอมตกเป็นของพัสดี เพื่อให้พัสดีช่วยลูกมันออกมาจากคุก ทั้งๆที่จริงๆแล้วพ่อของเด็กนั่นก็คือยามคนหนึ่งเท่านั้นเอง..."

ความทรงจำของหมีหวนคืนมา บังเอิญเสียจริงๆ ที่เขาได้ยินบางอย่างมาจากวิทยุสื่อสารของยามคนดังกล่าวมาแล้ว ...คนเดียวกับที่นั่งหลับระหว่างที่พวกเขาหนีออกมานั่นเอง

"แม่ของมันบอกว่า ตอนนี้พัสดีคิดว่าเจ้ายามนั่นเป็นแค่คนที่มาจีบ ดีใจยกใหญ่ที่เธอเลือกเขา แต่เจ้าเด็กคนลูกนั่น เลวสมกับคุกนี้จริงๆ มันบอกแม่ว่า พัสดีรวยกว่า ทำไมแม่ไม่เลือกพัสดีแล้วทิ้งพ่อยามของมันไปเลย เลวจริงๆพ่อตัวเองแท้ๆ("แหมไปว่าคนอื่นเลว ตัวเองก็เิพิ่งออกมาจากคุกนะป้า" วัชชาพูดเบาๆ) คนแม่กลับบอกว่า พัสดีนี่ไม่ได้ดีจริงเลย มันยักยอกยาบ้าและของกลางเอาไปขายเอง พอฉันได้ยินแบบนี้ก็เลยขู่จะบอกพัสดี ว่าเธอรู้เรื่องและพยายามหลอกใช้ ยัยนั่นกลัวฉันไปเลย ก็เลยเอาหลักฐานการซื้อยาเสพติดมาแลกเปลี่ยนความลับกับฉัน"

ป้ามหาภัยล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วควักรูปออกมาหลายรูป เป็นรูปคนซื้อขายยาบ้า และรูปห้องเก็บของที่หมีเดาว่าเป็นที่ยักยอกของนั่นเอง เห็นใบหน้าชายคนหนึ่งชัดเจน ภายหลังหมีมารู้ว่า คนนั้นคือพัสดี

"ฉันตกลงจะไม่ขายความลับกับแม่สาวคนนั้น แล้วก็มาเจอหนูกรรไกร ฉันรู้ว่าเธอใจเด็ดเพราะเธอไม่ยอมแถมบ้องกรรชาให้ฉัน ตอนซื้อขายกันคราวก่อน ฉันหนีออกมาและทิ้งจดหมายขู่พัสดีเอาไว้ พวกนั้นคงจะไม่กล้าตามเรามาแล้ว"

"ยอดไปเลยป้า สมแล้วที่เป็นป้ามหาภัย" ใบมีดโกนพูดขึ้น "แล้วเครื่องร่อนฉันก็บินได้จริงๆล่ะ ...อย่างน้อยก็แปปนึง"

"ป้าขอไปก่อนละ เดี๋ยวลุงซ่ามาเฟียร์จะมารับ ต้องไปจัดการเรื่องพัสดีให้เรียบร้อย พวกเธออยู่กันเองนะ มีอะไรให้ช่วยก็ ...ซิบมา" แล้วป้าก็เดินจากไปเป็นคนแรก

"เห็นทีเราต้องแยกทางกันตรงนี้ล่ะ" หมีกล่าว "ฉันจะกลับไปเป็น โจรป่าปล้นสุสานตามเดิมกับหมูปิ้ง" หมูปิ้งพยักหน้ารับ

"ไม่เอาน่า" กรรไกรพูดเสียงหวาน "จะกลับไปที่เดิมน่ะหรอ นายไม่โง่พอจะทำอย่างนั้นหรอก เราไปด้วยกันเถอะ ไปอยู่ที่อื่นด้วยกัน เริ่มต้นชีวิตใหม่กันเถอะโจรป่าหน้าขาว(เป็นญาติห่างๆของพี่โดมรึเปล่าวะคะ)"

หมีมองหน้าหมูปิ้ง ที่เอาไงก็ได้ ยังคงมีแววตกใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"เอางั้นก็ได้ นางสาวกรรไกร" หมีพูดในที่สุด

แล้วทั้งหมดก็เดินทางต่อไปด้วยกัน ไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้ว่าชีวิตที่เคยแย่และไร้สาระ เมื่อมาอยู่รวมกับกลุ่มไม่เต็มบาทนี้แล้ว ชีวิตพวกเขามีคุณค่าและเปลี่ยนไปในทางดีขึ้น พวกเขานึกหน้าบิ๊กปอไม่ออกเลยเมื่อรู้ว่าพวกเขาหายไปในตอนเช้า และทิ้งหลุมขนาดใหญ่เอาไว้... พวกนั้นอาจคิดว่าพวกเขาขุดหลุมผิดพลาดและหล่นลงไปตาย... และตอนนี้บิ๊กปอคงจะตื่นในเช้าที่สดใสนี้แล้ว...

............................................................................................

จบว่ะคับ ^^