สงครามเวทย์มนต์ Element

คุณเคยเชื่อเรื่องเวทย์มนต์ไหม?
           ตอนเด็กๆ ผม ไม่สิ แทบทุกคนมั้ง คงเคยคิดสินะ ถ้า... คนเรามีพลังวิเศษ มันจะดีขนาดไหน แต่ตอนนี้ผมก็ขึ้นมัธยมต้นแล้ว เรื่องแบบนี้
มันไม่ได้มีส่วนอยู่ในความคิดผมแม้แต่นิด
           ผมตื่นขึ้นมาวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนของนักเรียน ม.2 ผมลุกจากเตียงแล้วถอนหายใจ นึกเสียดายเวลาปิดเทอมอันแสนล้ำค่า
พอมองออกไปนอกหน้าต่าง ปรากฎว่าฝนตก
          "นี่ฟ้าไม่เป็นใจตั้งแต่เปิดเทอมเลยรึ" ผมพูดขึ้น
           ผ่านไป 20 นาที ผมแต่งตัวอย่างลวกๆเพื่อไปโรงเรียน(อาบน้ำแล้วนะ)
           ระหว่างเดินไปโรงเรียน ผมรู้สึกราวกับถูกสะกิดหลัง ผมหันไปมอง
           ไง...ไอ้มอสเพื่อนยาก
           นั่นคือบอม เพื่อนของผมตั้งแต่สมัยเด็ก ส่วนมอสคือชื่อเล่นของผมเอง
           อะไร? ผมพูดอย่างเนือยๆ
           ปีนี้แกจะอยู่ชมรมอะไร?บอมถาม
            ผมล่ะเกลียดจริงๆ คำถามที่ตอบยากๆเนี่ย
            ไม่รู้สิ...ยังไม่ได้คิด
            จริงๆแล้ว เคมี ก็น่าสนนะ มีอะไรให้ทำสนุกๆ ไม่น่าเบื่อ 
            ต่อมาผมก็ขึ้นห้องเรียน และ...ในปีนี้มีการสลับที่นั่ง ผมนั่งอยู่ตรงกลางห้อง แถวหน้าสุด (ตรงที่ คุณครู ชอบมายืนนั่นแหละ)
เป็นตำแหน่งที่...ถ้าจะพูดว่าน่าหวาดผวาที่สุดคงไม่ผิดหรอก  หน้าต่างอยู่ทางซ้าย เจ้าบอมก็ดันมานั่งบังทิวทัศน์อีก ส่วนทางขวา ก็...
หัวหน้าห้องจอมเฮี้ยบ มิว สรุปว่าตำแหน่งที่นั่งในปีนี้ น่าพูดว่า "พระเจ้าเล่นตลก" จริงๆ 
            อีกตำแหน่ง ด้านหลังผม แก้ม เด็กผู้หญิงที่น่ารักที่สุด(ในสายตาผมนะ)กำลังนั่งอยู่  เฮ้อ...อย่างน้อย พระเจ้าก็ยังเมตตาบ้าง
            คาบโฮมรูมเริ่มขึ้น ครูประจำชั้นเดินเข้ามา แล้วก็...พูดอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ

            ช่วงเช้าผ่านไป ผมรู้สึกว่าวันนี้สติไม่ค่อยอยู่กับตัวเลยแฮะ
            ผมลงไปกินข้าว เจ้าบอมก็ชวนคุยเรื่องไร้สาระอยู่ได้ พอกินข้าวเสร็จ ผมก็ขึ้ห้อง ก่อนเวลาเรียนนิดหน่อย พอถึงห้องผมถึงกับตกใจ
เมื่อมี จดหมาย วางอยู่บนโต๊ะนักเรียนของผม เมื่อคลี่ออก ก็พบกับลายมือที่พอจะเดาออกว่าเป็นลายมือผู้หญิง
            ถึงมอส ผมอ่านแค่นั้นแล้วถือมันออกไปนอกห้องเพื่อหลบสายตาประชาชี
            พรุ่งนี้ เจอกันในห้องเรียน เวลา 6 โมงครึ่งนะ~จ๊ะ

มีจ๊ะด้วยแฮะ

แล้วเจ้าบอมก็โผล่เข้ามา ผมถึงกับสะดุ้ง

                อะไรน่ะ มอส ?

                ผมรีบขยำกระดาษก่อนที่มันจะได้มีโอกาสอ่าน  แล้วออดส่งเสียงเข้าเรียนก็ดังขึ้นทันที ช่วงบ่าย...ผมก็ไม่ได้ทีสติอยู่กับตัวอีกตามเคย ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก็คิดเรื่อยเปื่อย

                พอถึงบ้าน ผมก็ขึ้นห้องนอนในทันที ผมครุ่นคิดถึงกระดาษแผ่นนั้นทั้งคืน ใครหลายๆคนอาจจะร่วมกันแกล้งเรา ก็ได้ อะไรประมาณแบบ

                กระดาษแผ่นเดียวทำให้นายสับสนได้ขนาดนี้เลยเรอะ คงประมาณนี้(มั้ง?)

                นอกจากนั้นก็ไม่มีความคิดอื่นๆแล้วล่ะ แต่ผมก็ยังตัดใจไม่ได้  เพราะถ้ามันเป็นของจริงขึ้นมาล่ะก็

                เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน (ราวๆ ตี 5) ผมถึงโรงเรียนราวๆ 6 โมง 20 แล้วก็เดินไปหาคุณป้าที่ร้าน

ขายของ

                กาแฟแก้วนึงครับผมพูด5

                นี่จ๊ะ คุณป้ายื่นกาแฟให้ผม

                5 นาทีต่อมา ผมอยู่หน้าห้องเรียน มือจับอยู่ที่ประตู ถ้าไม่เจอใครเลย ก็ น่าจะเจอบอม ผมคิดในใจ

ผมผลักประตูเข้าไป คนที่ผมเห็นไม่ใช่บอม แต่เป็นแก้ม  ผมถึงกับตะลึง จากนั้นผมก็เดินไปยังที่นั่งของตัวเอง เอากระเป๋าวาง ภายในหัวก็คิดแต่เพียง เธอเรียกเรามาทำไมกันแน่ ในที่สุด...ผมก็พูดออกมา

                เรียกฉันมาทำไม?

                แก้มนิ่งไปสักระยะหนึ่ง ผมรู้สึกเหมือนไอ้โรคจิตที่พูดกับตัวเองยังไงไม่รู้

                ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา...ฉัน...คิดมาตลอดว่าควรจะบอกเรื่องนี้กับเธอรึเปล่า

                ถ้าคุณมาอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผมคุณคงใจเต้นรัวแน่ๆ ก็แหงล่ะ เพราะประโยคที่เธอพูดออกมามันฟังดูเหมือนสิ่งที่เรียกว่า การสารภาพรักเลยนี่

                เรื่องอะไร ผมถามเธอ

                ฉัน...เป็นจอมเวทย์น่ะ เธอพูด

                ผมชะงักไปครู่หนึ่ง สงสัยว่าตัวเองหูฝาดรึเปล่า เมื้อกี้ เธอพูดคำว่า จอมเวทย์ ออกมางั้นรึ? มันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอก

                แก้ม...โตๆกันแล้วนะ อย่าพูดไร้สาระเลย ผมพูดพลางยกกาแฟขึ้นมาจิบด้วย แต่...

                อ้าว...เฮ้ย ทันทีที่ผมเหลือบมองลงไปในแก้ว กาแฟทั้งแก้ว... กลายเป็นน้ำแข็งหมด บ้าน่า...เป็นไปได้ยังไงกัน

เมื่อกี้ยังอุ่นๆ อยู่เลยนี่

                เวทย์มนต์ ไงล่ะ เธอพูด ทำให้ผมรูสึกเหมือนถูกเธออ่านใจ 

โอย นี่มันอะไรกันเนี่ย! หรือว่า ความฝัน  ผมพยายามหยิกมือตัวเอง แล้วภาวนาว่า ตื่นจากฝันบ้าๆนี่เสียที

แก้มทำท่าเหมือนกำลังหัวเรอะในลำคอ

                ฮิๆ...นี่คือเรื่องจริงจ๊ะ เธอพูด แล้วยกนิ้วมาแตะที่แก้วกาแฟ

                น้ำแข็ง...หายไปแล้ว ผมยื่นมือไปจับ รู้สึกว่ามันร้อนๆ วินาทีนั้น ผมก็ตระหนักได้ทันทีว่า จอมเวทย์ มีจริง

ถึงจะไม่เชื่อเต็มร้อยก็เถอะ

                แล้วทำไมเธอต้องบอกฉันด้วย? ผมถาม

                เธอเดินกอดอกอย่างช้าๆ ไปยืนอยู่ที่หน้าต่าง

                ลางสังหรณ์น่ะ ฉันคิดว่าเธอมีแววเป็นจอมเวทย์ที่ดี เธอพูด

                หา! ผมเนี่ยนะ จอมเวทย์ ไม่สิ ก่อนหน้านั้น  เวทย์มนต์มีจริงด้วยเหรอ?  ผมครุ่นคิดอย่างหนัก นี่อย่าบอกนะว่า

ผมเพิ่งพาตัวเองเข้าสู่เรื่องยุ่งๆ ซะแล้ว

                อยากค้นพบ อีกด้านของตัวเอง มั้ย? เธอพูดขัดขึ้นมา ทำให้สิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ แตกสลาย หมดเลย

                ค้นพบตัวเองงั้นเหรอ...ในที่นี้คงหมายถึงการชวนเข้าเป็นจอมเวทย์สินะ  ไม่ๆๆ เราตั้งใจแล้ว ว่า อย่าได้คิดทิ้งชีวิต

มัธยมต้นอันสงบสุข เป็นอันขาด  สภาพของผมตอนนี้ ถ้าเปรียบเทียบ คงเหมือน  เด็กที่กำลังถูกหลอกด้วยตุ๊กตา แล้วเด็กคนนั้นก็ ซื่อ(บื้อ) เกินกว่าจะปฏิเสธได้

                ตกลง

                เดี๋ยวก่อน นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย ผมมั่นใจว่าสมองทุกส่วนสั่งให้ผมปฏิเสธ แล้วอะไรล่ะ...ที่ทำให้ผมตอบตกลง

แก้มหันมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ราวกับ...(เกินบรรยาย)

                งั้นฉันจะสอนให้ นะ เธอพูด แล้วกุมมือผม ผมรู้สึกเหมือนกับตัวเองพูดในสิ่งที่ ไม่ว่ายังไง ก็ไม่สามารถแก้ไขได้  ไปซะแล้ว

                เป็นเวลาเดียวกันที่ มิว หัวหน้าห้องเข้ามาพอดี ผมเหลือบไปมอง ก็เห็นว่าแก้มกุมมือผมอยู่ แล้วคุณลองคิดดูนะ

ถ้าคุณเป็นมิว แล้วเห็นภาพแบบนี้ คงคิดอะไรไม่ได้นอกจาก...

                นี่พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่คะ?

                เวรกรรม ทำไงดีล่ะ จะให้ผมบอกมิวงั้นเหรอ ว่ากำลัง ทำข้อตกลงการสมัครเป็นสมาชิกจอมเวทย์

                แค่บังเอิญเจอกันเท่านั้นเองครับ ผมโกหกหน้าตาย

                อย่ามาโกหกนะ! ถ้าเป็นแบบนั้น...ทำไมจะต้องจับมือกันด้วยล่ะคะ?

                ผมหัน กลับมา พบว่าแก้มหน้าแดงก่ำ เธอและผมผละออกจากกันในทันที

                ขอตัวค่ะ แก้มพูดกับมิวแล้ววิ่งออกจากห้องไปเลย  ผมเหลือบมองไปบนโต๊ะของตัวเอง แก้วกาแฟยังอยู่ที่เดิม

บอกตามตรงครับ ดื่มไม่ลง