Sorry,ขอโทษทีI'm not a boy!

 


/>

เปียโนนั่งลงบนเตียงของตัวเองพลางยิ้มน้อยๆอย่างนึกสนุก

"นายเคยมีแฟนรึ เปล่า?"

เปียโนชวนคุย อยู่ดีๆเธอกลายเป็นพวกคุยเก่งชอบแกล้งไปเสียแล้ว

"ไม่อะ วัยนี้มันควรจะเรียนอย่างเดียว เรื่องรักๆใคร่ฉันไม่เข้าใจหรอก"

วอดก้าบอกในขณะที่จัดแจงเอาเสื้อผ้าแขวนใส่ตู้

"หรอ..." ผุดผ่องห็นๆ...หึ
"งั้นนายก็บริสุทธิ์ล่ะสิ?"

ปึ๊ด!~
วอดก้าถึงกับทำเสื้อหลุดมือเลยทีเดียว

ถามกันงี้เลย??

"ก็คงงั้น"

วอดก้าว่าก่อนจะกลับมานั่งลงบนเตียงตัวเองแล้วยิ้มแหยๆ เสื้อผ้าในกระเป๋าถุกจัดเรียงเข้าตู้หมดแล้ว 

"เรื่องแบบนั้น...ฉันไม่ประสีประสาหรอก"

วอดก้าพูดต่อนิดหน่อยไม่กล้าสบตาเปียโน

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววทะเล้น อย่างที่ไม่เคยเห็น ตัวจริงของเปียโนกำลังจะปรากฏ ริมฝีปากนั่นกำลังคลี่ยิ้มบาง

"ให้ฉันสอนให้มั้ยล่ะ?"

ว่าแล้ววอดก้าก็ตาเหลือกก่อนจะหันไปสบตาเปียโนหวาดๆ

"หมายความว่ายังไง...?"

วอดก้าเลิกคิ้วขึ้น ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดแล้วกัน

"ฉันชอบภาคปฏิบัติซะด้วยสิ"
เปียโนไม่คิดจะตอบคำถาม ใบหน้าหวานนั่นกำลังเปลี่ยนรูปแบบไปราวกับคนละคนกับที่เจอตอนแรก ดวงตาซุกซนนั่นก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตั้งแต่พบกัน ธาตุแท้ของเปียโนงั้นหรอ!

...เฮ้ย!

เปียโนลุกจากเตียงตัวเองและปรี่เข้าไปยืนตรงหน้าวอดก้าชนิดยังไม่ทันตั้งตัว วอดก้าที่นั่งอยู่บนเตียงก็ยิ่งตาเหลือกเข้าไปใหญ่ ใบหน้าเนียนนั่นกำลังตื่นตนก ...ยิ่งเห็นทำหน้าแบบนี้ยิ่งอยาก

แกล้ง...

   "จะทำไรน่ะ!!!"

เปียโนแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเชยคางวอดก้าด้วยปลายนิ้วเรียว เธอสบเข้ากับดวงตาสีน้ำเงินอย่างแฝงความหมาย วอดก้าเองก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงหรือปฏิเสธดวงตานั่น ราวกับต้องมนต์สะกด...
 
อา...ตาสวย ...จมูกสวย ...ปาก...สวย...น่าสัมผัส....

วอดก้าเหมือนจะตกไปอยู่ในกับดักของเปียโนซะแล้ว ใบหน้าได้รูปกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น ทำให้เขาเหมือนกับอยู่ภายใต้กำมือของเธอ จนมิอาจควบคุมตัวเองได้...


...!!!

+++++++++++++++++