The existence of miracle

"เห้ยเธอ โทษนะ ฝากซื้อกะเพราไข่ดาวจานนึง หิวไม่ไหวแล้ว T^T"


เอ่อ.. ฉันเป็นคนหนึ่งที่เคร่งครัดเรื่องมารยาทการเข้าแถวมากเลยล่ะ (จะว่าขั้นรุนแรงเลยก็ได้)

แล้วนี่อะไรกัน มาฝากคนที่ไม่ชอบเรื่องการแซงคิวอย่างนี้ซื้ออาหารเนี่ยนะ ตลกแล้วผู้ชายคนนี้ !!


"นี่นาย โทษนะ คิดได้ไงที่ทำอย่างงี้ นายคิดว่าคนอื่นๆที่เขาต่อแถวกันอยู่นี่ไม่หิวหรือไง"

"0.0"

"หนังสือมารยาทผู้ดี เคยอ่านป่ะ"

"O0O"

"หลีกไป แล้วถ้ายังจะกิน กรุณา ต่อ-แถว"


ฉันพยายามเน้นคำหลังสุดๆ ทำปากให้ผู้ชายคนนั้นได้เห็นชัดๆ

เขาคงรู้สึกซวยไม่น้อยเลยที่ต้องมาเจอคนที่ยังเคร่งครัดกับเรื่องนี้

เพราะสมัยนี้ใครต่อใครก็ทำกันจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาๆ ไปแล้ว


"เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย ใครๆเขาก็ทำกัน น้ำใจน่ะน้ำใจ เรื่องแค่นี้เอง คิดมากบ้าบอ ไร้สาระที่สุด!!!

ไม่กินก็ไม่กินโว๊ยย เสียอารมณ์ชะมัด ผู้หญิงบ้า!!"


พูดจบ เขาก็เดินออกไป .. ส่วนฉันสิที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครขณะนี้


"ทำไมอ่ะ ฉันทำถูกแล้วไม่ใช่หรอ?" ฉันหันไปถามพวกคนที่ต่อแถวฉันอยู่ข้างหลัง

แต่ไม่มีใครตอบออกมา แม้แต่แม่ค้าที่ควรจะเป็นคนจัดการให้นักเรียนทุกคนต่อแถวก็ยังเงียบ

เสียอารมณ์จริงๆด้วย ไม่กงไม่กินมันแล้ว เฮอะ!!



ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินกลับไปหาเพื่อนที่ห้อง

(เพื่อนบ้านี่อีกเหมือนกัน เห็นฉันเป็นทาสหรือไง ผิดที่มันคนเดียว

ถ้าฉันไม่โดนใช้ซื้อข้าว คงไม่มาที่ที่คนพลุกพล่านอย่างนี้หรอก

ฉันเกลียดการอยู่คนเดียวในที่ที่มีคนเยอะๆ

มันรู้สึกไม่เซล์ฟและหดหู่ชอบกลๆ)



ฉันก็เจอผู้ชายคนเดิมกับที่ทะเลาะกับฉันเมื่อกี้ เขากำลังทำอะไรอยู่รู้ไหม!!

มันคือการ............... นอน ?? แล้วไหนหิวบ้าหิวบอ หิวไม่ไหวแล้ว ???




ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปแล้ว เอ่อ.. ตบๆ หัว สะกิดๆหวังให้ตื่น


"ใครวะ มีไรวะ ทำไมวะ ปลุกไมวะ!!!!!!! คนจานอนนนนนนน ฮุ้ววว!"

แปลกคนดีจัง โมโหขนาดนี้แทนที่จะลืมตามาดูสักนิดว่าใคร

แต่กลับลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่หลับตา พูดเสร็จก็ล้มนอนต่อ


ฉันลงความเห็นคนแรกเลยว่า ผู้ชายคนนี้ต้องมีอะไรไม่ธรรมดาจริงๆ !!

ต้องเป็นคนที่ไม่อะไรเลยกับชีวิตแน่ๆ
ต้องเป็นคนที่ไม่เคยใส่ใจอะไรๆทั้งสิ้นแน่ๆ

แค่ขนาดให้ไปต่อแถวกินข้าวแค่เนี้ยก็ไม่กินเลยทีเดียว
แต่ปากก็บ่นว่าหิวมาก เฮ้อ.. ไม่ไหวจะเคลียร์!!



"นาย ตื่นๆๆๆ !!"

"...ZZzz..."

"- -*"

"- -"



"ให้เวลาสลึมสลืออีกสามวิ 3...2...1... ปี๊ดด"


"เธอนี่เอง ยัยปัญญาอ่อออน ~"

"เฮ้ย นี่ฉันมาด้วยเจตนาดีนะ ไหนตกี๊บอกหิวข้าว ทำไมไม่กิน มานอนอยู่ตรงนี้ทำไม?"

ฉันใช้ปลายนิวชี้กับโป้งดันๆหน้าเขาให้หันมาคุยกันดีๆ


"เมื่อกี๊น่ะหิวววว แต่ตอนนี้ม่ายยยหิวแล้ว ว ~"



คิดไปคิดมา มันก็ไม่ใช่ธุระไม่ใช่หรอที่ฉันจะต้องมานั่งเป็นห่วง

หรือมานั่งซักถามอยู่นี่ บ้าแล้ว ไร้สาระน่ะ ><"


"เออเนอะ ความจริงมันก็เรื่องของนาย ฉันไปล่ะ"


แล้วฉันก็ผลักหัวนายนั่นกลับลงไปที่ม้านั่งยาวที่อยู่ใต้ร่มไม้ "โป๊กก!"



โอววว ใครก็ได้บอกฉันที นั่นไม่ใช่เสียงหัวคนที่ฉันผลักลงไปใช่ไหม ???

ครั้งนี้โดนไล่ฆ่าแน่ๆ TT



"โอ๊ย เจ็บอ่า เจ๊บเจ็บ T ^T"


"0.0" แค่นี้จริงๆ หรอ ?


"..Z Z ค่อก zz.." แค่นั้นจริงๆ แหละมั้ง - -*




"ขอโทษนะ เจ็บแทนเลย YY ฉันไปล่ะ ฝันดีกลางวันนะยะ"

ฉันพูดกับตัวเองพลางลูบหัวตัวเองเหมือนว่าโดนโขกซะเอง -0-





ขณะที่ฉันหันหลังกลับจะเดินขึ้นอาคารเรียน


"เดี๊ยวววววววว ว !" ฉันหันซ้ายหันขวา นั่นเสียงแมวร้องหรอ ??

"เธอออ ชื่อออ อาราย ยย " หันมาจึงพบว่า แมวตัวผู้ที่คุยอยู่เมื่อกี๊น่ะเอง