วายร้าย ยัยตัวเเสบ

1

            อ๋า~~~วันหยุดที่แสนสบาย ฮ่ะ ๆ จันทร์นี้โรงเรียนก็จะเปิดแล้วนี่น่า ฮิฮิ จะได้เจอเพื่อน ๆ แล้ว ^^ คิดถึงเป็นที่สุดดดด

            ติ้งต่อง  ๆ   ๆ    ๆ     ๆ

หืมมมม ใครมาตั้งแต่เช้าเนี่ย ฉันเดินลั้นล้าไปเปิดประตูหน้าบ้าน

            อ่าวว หนูอึนเฮ ^^

            หวัดดีค่ะ คุณลุง คุณป้า เช ^_^ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่น่ะค่ะ ฉันบอกกับคุณลุงคุณป้า เช ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อและแม่ฉันอย่างน้อมน้อบ

            อ๋อ จ๊ะ พวกเรารู้แล้ว ^^วันนี้พวกเรามาหาหลานแหละ

            ? ? อ๋อ งั้นเหรอค่ะ งั้นเข้ามาข้างในก่อนเลยค่ะ  ฉันผายมือเชิญคล้าย ๆ กับพนักงานร้านอาหาร เห็นว่าท่าสวยดี เลยอยากทำมั่ง

            เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำให้ก่อนน่ะค่ะ

            ไม่ต้องหรอกจ๊ะ คุยแป็ปเดียวเท่านั้นแหละ ฉันหยุดชะงัก แล้วนั่งลงบนโซฟาแสนนุ่ม

            วันนี้ลูกชายของพวกเราจะกลับมาจากอเมริกา ^^ ก็อยากจะให้หนูไปรับเขากับพวกเราหน่อยน่ะจ๊ะ -0- ลูกชายของลุงกับป้างั้นเหรอ ฉันพอจะรู้จักกับเค้ารึเปล่าน่ะ เหมือนจำได้ลาง ๆ ว่ารู้จัก

            เอ่ออ ป้าค่ะ ลุงค่ะ หนูกับเค้ารู้จักกันรึเปล่า ลูกชายป้าชื่ออะไรเหรอค่ะ 

            อ๋อออ ก็เจ้า เช อึนซอง ที่ค่อยเล่นกับหนูสมัยเด็ก ๆ ไง ^^ คุณลุงตอบอย่างร่าเริง ห๊า ~ อะ...อึนซอง เช อึนซองเนี่ยน่ะ >< อ๊ายยย คุณลุงเข้าใจผิดแล้ว หมะ..หมอนั่นเนี่ยน่ะค่อยเล่นกับฉัน ไอ้บ้านั้นมันเย็นชาจะตายไป ฉันจำได้ดี แววตาของเค้าแข็งกร้าวน่ากลัวตั้งแต่เด็ก ๆ นั้น โดนจ้องทีไร ฉันแทบไม่กล้าขยับตัว ~_~

            อะ...อ๋อออ เอ่อออ อึนซองนี่เอง อ๋อ ๆ ๆ แหะ ๆ ^^;;;;   ฉันยิ้มแห้ง ๆ ต้องรีบปฏิเสธ ๆ

            อะห่ะ โอเคใช้มั้ยจ๊ะ งั้นดีเลย  ลุงให้เวลาไปเปลี่ยนชุด เอ๊ะ รึว่าจะไปชุดนี้เลย  คุณลุงพูดเองเออเอง

            เอ่ออ คุณลุง คือ..... คุณลุงกับคุณป้ามองฉันแบบว่าขอความหวังเต็มที่ แง่ม ๆ ทำไงได้

            โอเคค่ะ หนูขอเวลาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า 10 นาทีน่ะค่ะ ^^;;  ฉันยิ้มเห่ย ๆ ใส่ท่านทั้งสอง แล้วรีบขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ดูท่าทางท่านจะถูกใจม๊ากมาย

            ฉันเลือกชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาว-ชมพู ตัวใหม่ที่แม่เพิ่งซื้อให้ ฉันคิดว่าสีชมพูกับตัวฉันนี่มันไม่เข้ากันแบบสุด ๆ ไปเลยล่ะ ันยืนมองตัวเองกับกระจก อ่าฮ่ะ ก็พอดูได้แฮะ ^^

            ฉันคว้ากระเป๋าสะพายข้างสีบานเย็นและกระเป๋าตังค์มา แล้วเดินลงไปหาคุณลุงคุณป้า อ๊ะ ฉันควรบอกพี่ ยองอาไว้ดีกว่า

            พี่ยองอา  ถ้าพ่อกับแม่มา บอกพวกท่านให้ด้วยน่ะ ว่าหนูไปรับลูกชายของคุIลุงคุณป้า เช

พี่ยองอาพยักหน้ารับคำเบา ๆ พี่เค้าเป็นคนดูแลบ้านของฉันเองแหละ

            เกินเวลาไป 5 นาทีน่ะจ๊ะ ^^ แต่หลานสวยมากเลย ว้าววว เราไปกันเถอะจ๊ะ คุณป้าสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วลากฉันขึ้นรถไปทันที

            ภายในรถ ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่กับผู้ใหญ่อย่างคุณลุง คุณป้า แต่บรรยากาศภายในรถก็ไม่ได้ตรึงเครียดอะไรนัก ฉันสนิทกับพวกท่านพอสมควร ครอบครัวเราไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ ฉันจึงคุยกับพวกท่านได้อย่างสนุกสนาน ป้า เช ชมฉันใหญ่เลย บอกว่าน่ารัก นิสัยดี เป็นกันเอง และอีกมากมาย

            โฮ๊ะ ๆ บางทีน่าจะให้หนูอึนเฮหมั้นกับเจ้าอึนซองเลยน่ะ โฮ้ ๆ ๆ

            มะ...ไม่ดีหรอกมั้งค่ะ >< เฮือกก ชมฉันอยู่ดี ๆ ดันเปลี่ยนไปเป็นเรื่องหมั้น จะให้ฉันหมั้นกับหมอนั้นน่ะนะ พระเจ้า ฉันคงเป็นผู้หญิงที่ซวยที่สุดในโลกแหงแก๋

            หนูอึนเฮ รังเกียจลูกชายของลุงงั้นเหรอเนี่ย คุณลุงพูกด้วยน้ำเสียงสลดลง

            เอ่ออ ไม่ใช่น่ะค่ะ  โฮ๊ะ ๆ ๆ  เอ่อออ คืออ คือว่าหนูยังเรียนอยู่เลยน่ะค่ะ แหะ ๆ คงไม่ดีที่จะหมั้นกันตอนนี้ ^^; จะ..จริงมั้ยค่ะ 

            โอ้ยย เรื่องแค่นั้น แค่หมั้นเองนะจ๊ะ ยังไม่ได้แต่งงานซักหน่อย ^___^ รึไม่ก็ รอให้จบม.ปลายแล้วหมั้นก็ได้ อีกแค่ไม่กี่ปีเองนิ จริงมั้ยล่ะจ๊ะ

            งะ..งั้นเหรอค่ะคุณป้า ตะ..แต่ คงต้องถามพ่อกับมะ...

            โอ้ยย ไม่ต้องถาม ๆ ๆ พวกเราคุยเรื่องนี้กันไว้แล้ว ฮิฮิ อ๊ากก คุณลุงตัดบทฉัน คะ..คุยกันไว้แล้ว ><

            ณ สนามบิน

            ฮ่ะ ๆ อึนซองคงอยู่แถวๆ นี้แหละ นี่ก็เลยเวลาที่มาถึงแล้ว ลองช่วย ๆ กันมองหาดูแล้วกัน

            คร๊า ฉันและคุณป้าตอบพร้อมกัน หะ..ให้ตายสิ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายบ้านั้นตั้งแต่ตอนอายุ 11 ปี แล้วฉันจะจำมันได้รึเปล่าฟ่ะ -_-^

             10 นาทีต่อมา ชายที่ดูเหมือนกับว่าจะอยู่วัยเดียวกับฉันเดินตรงมาทางนี้ เค้าใส่แว่นตาอันโตสีชาที่กำลังอินเทรน มือลากกระเป๋าหนังอย่างดีตรงมา เค้ามีผมสีทอง หน้าขาว ๆ นั้นผ่องมาก แล้วก็เข้ากันได้ดีกับผมสีทอง เค้ายกมือขึ้นมาถอดแว่นตาสีชานั้นออก รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนริมฝีปาก แววตาแข็งกราวนั้นดูพอใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าจนมาหยุดกึกที่ฉัน แววตาแบบนั้น ริมฝีปากบางเฉียบนั้น หน้าขาว ๆ ของเค้า ใช่  มันต้องใช่แน่ ๆ เช อึนซอง!!!!

            หวัดดีครับ พ่อ แม่ ......ยัยนี่เป็นใครกันน่ะ ^^ รอยยิ้มแสนเย็นชาปรากฏบนหน้าอีกครั้ง เค้ามองฉันอย่างพิจารณา O_o ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้กัน หมอนี่หล่อขึ้นถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย !!

            อ๋อออออ ๆๆ ๆ หนูอึนเฮไง้จ๊ะ ชอง อึนเฮน่ะ คนที่เล่นกับลูกตอนเด็ก ๆน่ะ ^___^ คุณป้ายังคงเข้าใจผิดอยู่ =_=

            อื้อ ผมจำไม่ได้ คำพูดเย็นชา ๆ นั้นยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ฉันมองเค้าด้วย ใจที่เต้นแรง  !!

            อ่ะโฮ๊ะ ๆ  ๆ เดี๋ยวลูกก็คงจำได้จ๊ะ ตอนนี้เรากลับกันดีกว่า ป้าลากฉันกับเค้ามุ่งหน้าไปยังรถที่จอดอยู่

            คุณลุง คุณป้ามาส่งฉันที่บ้าน แล้วก็ขับรถเลยกลับบ้านไป ความจริงพวกท่านจะแวะบ้านฉันก่อน แต่เพราะอึนซองบอกว่าเค้าเหนื่อยมาก อยากจะผักผ่อน พวกท่านเลยเปลี่ยนใจกลับบ้านไปเลย ชิ ก็ดีแล้วแหละ ฉันก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าหมอนั้นเท่าไหร่ ถึงว่าจะหล่อก็เหอะ

2

วันต่อมา

            -_- คุณป้า เช โทรมาชวนให้ฉันไปบ้านท่านตั้งแต่ตอนเช้า ท่านรบเร้าบอกให้ฉันไปให้ได้ เพราะพวกท่านจะไปกินข้าวเย็น หรือที่เรียกว่า ดินเนอร์  ให้กับการกลับมาของลูกชายแสนเย็นชา อ่ะฮ๊า แล้วฉันก็ตอบตกลงไป -_-^

            ลูกควรใส่ชุดนี้ไปน่ะจ๊ะ ^^ อิอิ ความจริงแม่อยากไปด้วย ....แต่ T^T เย็นนี้ดันมีประชุมสำคัญน่ะ เลยไปกับลูกไม่ได้ เฮ้อออ

            ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไปคนเดียวได้

            โอ๊ะ ไม่ใช่ ๆ จ๊ะ เฮ้ออ แม่เสียดายที่ไม่ได้ไปเห็นหน้า หลาน อึนซอง โฮ๊ะ ๆ ๆ ได้ข่าวมาว่าหล่อขึ้นเป็นกองเลยนิ >< ต๊ายยย แม่ฉัน -_- จะกินเด็กรึไงเนี่ย

            หวัดดี ^^; ฉัน อึนเฮ เอ่ออ ชอง อึนเฮไง จำได้มั้ยเอ่ยย ฉันทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับอึนซอง ตอนนี้พวกเรากำลังรอกับข้าวอยู่

            อึนเฮ งั้นเหรอ -_-

            อื้ม ๆ

            จำไม่ได้ ไม่อยากสนด้วย อะ...เอ่ออ ออ คำตอบเค้าทำเอาฉันหน้าแตก เพล้ง ๆ เลย น้ำเสียงไม่สนใจของหมอนั้นดังกังวานไปทั้งหัว ฉันหันไปยิ้มแห้ง ๆ ให้คุณป้า คุณป้ายิ้มแห้ง ๆตอบกลับมาเช่นเดียวกัน

            ไม่รู้ว่าคุณลุง คุณป้าเล่นตลกอะไรรึเปล่า พวกท่านปล่อยให้ฉันอยู่กับ อึนซอง 2 คน แล้วยังสั่งให้อึนซองไปส่งฉันที่บ้านอีกด้วย -_-

            อยู่ที่อเมริกาอยู่ดีดี ทำไมนายถึงกลับมาล่ะ อึนซอง ?

            อึนซอง ? เธอคิดว่าเราสองคนรุ่นเดียวกันรึไง

            เท่าที่จำได้ นายเป็นพี่ฉันแค่ ปี กว่าเอง

            แล้วปีกว่าเองที่เธอว่าน่ะ ฉันออกมาเผชิญโลกข้างนอกก่อนเธอน่ะ เค้าว่า -*- คิดไปขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

            งะ..งั้น คงต้องเรียกนายว่าพี่สิน่ะ O-    

            ไม่ต้องหรอก น้ำเสียงเธอมันบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์มาก ๆ เลย ถ้าเธอต้องเรียกฉันว่าพี่น่ะ  ก็แหงอยู่แล้วย่ะ แต่หมอนี่ก็แปลกคนดีแฮะ ทำเหมือนไม่พอใจที่ฉันไม่เรียกว่าพี่ แต่พอเรียกว่าพี่ก็บอกไม่ต้องก็ได้ งง ๆ น่ะ

            เราคุยกันพักใหญ่ อ๊ะ เหมือนจะไม่ใช่น่ะ ต้องบอกว่าฉันคุยกับเค้าอยู่พักใหญ่ แล้วเราก็กลับบ้านกัน

            ฉันนอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียง อ๋า~ แววตาแข็งกร้าวของอึนซอง ความจริงแววตาอย่างนั้นมันก็ไม่เลวเท่าไหร่หรอกนะ โอ๊ะ ๆ  ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ต้องรีบนอน ๆ >< พรุ่งนี้ฉันควรตื่นแต่เช้า เพื่อแต่งตัวสวย ๆ งาม ๆ แล้วไปแด๊นซ์กระจายที่ไนค์คลับตามที่เพื่อน ๆ นัดหมาย ลืมเรื่องของเจ้าคนเย็นชานี่ไปได้แล้ว ^^ อ่าง แต่มันรู้สึกดีชะมัดเลย ฮิฮิ

            อ๊ากก เหมือนกับว่าฉันจะสายซะแล้ว โทรศัพท์ดังติดต่อกัน จะใครที่ไหนล่ะ ก็เจ้าพวกเพื่อนบ้าที่โทรตามไง

            ฮัลโหล! ฉันกำลังจะถึงแล้ว แค่นี้น่ะ ! >< ฉันปิดเครื่องไปทันที อ๋า การโกหกนี่เป็นเรื่องแย่ที่สุดเลยน่ะเนี่ย

            ฉันหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ใส่ อ่าฮ่ะ เป็นชุดที่สวย -_-^ (เวลาหยั่งงี้ยังจะมาชมตัวเองอยู่ได้) ฉันหมุนตัวอยู่หน้ากระจก 2 -3 รอบ ฮิฮิ ขาฉันสวยชะมัดเลย >< ฉันย่อง ๆ ไปข้างล่าง แม่เห็นฉันแต่งตัวแบบนี้ ฉันโดนเทศน์แหงเลย -_-  ไอ้พวกเพื่อนฉันโทรบอกแม่ว่าจะพาฉันไปดูดอกไม่ไฟ -_-^ น่าเชื่อมาก ไปดูดอกไม้ไฟ ตอนนี้มีจุดซะที่ไหนเล่า

            ฮ่ะ ๆ ฉันมาแล้ว ^______^ ;;; คระ..ใครอยากกินขนมมั้ง ฉันซื้อมาให้น้า ^^ ฉันทำเหมือนกับว่า ฉันต้องไปซื้อของให้เจ้าพวกนี้กิน เลยมาสาย  ฮิฮิ ความคิดดีใช่มั้ยล่ะ -_-

            อ๊ากกก แกมาสายอีกแล้วน่ะ >< ปาร์ค เดฮึมตวาดฉันแว้ก ๆ ๆ  ยัยนี่คงหิวกระหายผู้ชายสิน่ะ พลังความโกธรถึงได้มากขนาดนี้ _-

            -_-^ แกไม่ต้องไปเลยน่ะ อึนเฮ T^T เฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

            ฮะ..เฮยอน โอว้ ม่ายเอาน่ะ แง้  ๆ ฉันก็มาทันแล้วนี่ไง ฉันถลาเข้าไปกอดขายัยนี่ไว้ อ๊ากก อยากไป ๆ ๆ 

            นั่นสิ เฮยอน น่าสงสารอึนเฮออก ให้มันไปแหละดีแล้ว อันยองเธอเปรียบเสมือนนางฟ้าในใจฉันตลอดเลย

            ฮิฮิ ในที่สุดพวกเราก็มุ่งหน้าไปยังไนค์คลับ เดอะวัน ที่ที่พวกเราไปบ่อย ๆ พวกเราเข้าไปอย่างง่ายดาย ที่นี่ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่พ่อของอันยองควบคุมอยู่~_~

            โอ้ยยย!! พวกเรามาแด๊นซ์กระจายกันดีกว่า ฮ่ะ ๆ นาน ๆ ที่จะมารวมตัวกัน ฮิฮิ เฮยอนพูดดังมากจนน่าจะเรียกว่าตะโกน เรานั่งสนุกสนานกับการดื่มสารพัดน้ำเมา วันนี้เป็นวันดีจริง ๆ สิ่น่า

            ตอนนี้ทั้งเฮยอน กับ อันยอง ก็ไปแด๊นซ์กระจายบนฟลอร์เรียบร้อยแล้ว ฉันกับยัยเดฮึมก็นั่งหยิบถั่วกินทีละเม็ดเป็นกลับแกล้ม พลางดูผู้ชายที่เดินผ่านไปมาด้วย ยัยนี่กะจะเขมือบผู้ชายทั้งโลกเลยรึเปล่าน้า

3

            ฉันหันไปมองทางเข้าไนค์คลับ ^^ มองดูคนเดินเข้า เดินออก รู้สึกว่าคนจะทยอยมาเยอะขึ้นซะแล้วสิ ฮี่ ๆๆ   ๆ แต่เอ๊ะ  O_o ผู้ชายผมทองที่เพิ่งเดินเข้ามานั้น แววตาแบบนั้น ปากบางเฉียบที่แสยะยิ้มเย็นชาออกมา เค้าจ้องหน้าฉัน >///< อ๋า~ ฉันรีบก้มหนีหน้าหนีทันที  มะ...ไม่ได้ ถ้าอึนซองเอาเรื่องที่ฉันมาที่นี่ ไปฟ้องแม่ฉันล่ะ อ๊ากกก โลกแตกแน่เลย

            เฮ้ย ๆ ๆ ๆ อึนเฮ ๆ ๆ แกเห็นคนนั้นป่ะ ^^ อ๊ายยย ทำไมหมอนั้นหล่อจัง เป็นเพราะริษ แอลกอฮอล์รึเปล่าเนี่ย ไหนจะเพื่อนที่เดินอยู่ด้วย ^___^ เดฮึมขยี้ตาแล้วมองอีกครั้ง รอยยิ้มน่ากลัวผุดขึ้นบนใบหน้า -_- อย่าบอกน่ะ ว่าเธอจะจับเจ้าอึนซองน่ะ

            เธอจะจับผู้ชายอีกรึไงย่ะ -_-^ เดฮึมไม่ตอบอะไร แล้วหัวเราะ ฮี่ ๆ ๆ สายตาจ้องมองอึนซองตลอด

            ฉันรีบลุกมาจากที่นั่งแล้วขึ้นไปบนฟลอร์เต้นทันที ถึงจะไม่ค่อยชอบเต้น แต่ก็ยังดีกว่าต้องนั่งจ้องหน้าหมอนั้น แต่ถ้าเดฮึมชอบอึนซองจริง ๆ ล่ะ อ๊ายย ฉันสลัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัวไป ผู้ชายที่ดูท่าทางขี้เล่น ๆ ที่มากับอึนซองลุกขึ้นมาบนฟลอร์ ฮ่า หมอนี้เต้นน่ารักจังเลย

            ฉันเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับ อันยอง เฮยอน ยัยพวกนี้เต้นแรงเป็นบ้า เมื่อไหร่ฉันจะเต้นได้อย่างพวกเธอน้า

            ฉันหันไปมองที่โต๊ะของอึนซอง หมอนี่ไม่อยู่ซะแล้ว

            อึนเฮ ~~~!  น้ำเสียงแผ่วเบาดังก้องอยู่ในหู

            อะ...อึนซอง !! O_o นะ..นาย ฉันมองอึนซองที่หน้าแดงจัด คงเป็นเพราะแอลกอฮอล์สิน่ะ หมอนี่ดื่มเยอะไปแล้ว

            ตกใจอะไรกันเล่า มาเต้นกันดีกว่าน้า เค้าพูดแล้วจับมือฉันเต้นไปด้วย -///- อ๊ายย คงจะเมามากสิน่ะ

            ฮ้า ~ เธอหน้าแดงชะมัดเลย ท่าทางจะดื่มไปเยอะล่ะสิท่า ฉันพยักหน้าหงึกหงัก

            เย้ยย ~!! ไอ้บ้า ฉันตกใจโอเว่อร์ อึนซองก้มหน้าลงบนไหล่ฉัน

            ความจริงฉันจำเธอได้ตั้งแต่ตอนแรก...ที่เห็น จำแววตาตกใจนั้นได้ แววตานั้นมันผลุดมาให้เห็นบ่อย ๆ ตอนฉันแกล้งเธอ ฮ่ะ ๆ

            ....  ฉันรู้สึก

            เธอชอบมาบ้านฉัน มาทำโน้น ทำนี้ มาถูกฉันบังคับบ่อย ๆ เธอเบ๊อะมากเลยน่ะ ฮี่ ๆ  ๆ แต่ก็....น่ารัก  รู้สึกก ...รู้สึกหนัก หนักไปทั้งไหล่เลย >< มันเหมือนกับว่าน้ำหนักตัวเค้าเท่มาไหลฉันจนหนักอึ้ง  แต่ฉันก็ปล่อยให้หน้าเค้าอยู่บนไหล่ฉันอย่างนี้

            ความสุข (แต่แอบเมื่อย และ หนัก) ฉันจบลงเมื่อมองไปเจอกับใบหน้าบึ่งตึงอย่างนี้     ->  -_-^^^^ ของยัยเดฮึม  ยัยนั่นลุกขึ้นพร้อมกับจานถั่วที่ไม่เหลือแม้แต่เศษซาก หะ...ให้ตายเถอะ ถ้ายัยนี่ชอบอึนซอง งั้นตอนนี้เธอคงจะโกธรที่ฉันมายืนกับอึนซองสิน่ะ นั้นมันไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่ แต่...ยัยนี่โกธรน่ากลัวน่ะสิ นั้นก็แค่เล็กน้อย มันจะโหด และน่ากลัวเพิ่มเป็นโคตรซุปเปอร์โคตรเมื่อเป็นเรื่องผู้ชาย อ๊ากกก >,<  และนี่ต้องมากเป็นพิเศษแน่นอน เพราะอึนซอง หล่อ!!!

            ฉันผละออกจากอึนซองทัที ยัยเดฮึมเดินแหวกกลางระหว่างเรา ยึ้ยย รัศมีความบ้า(ผู้ชาย) คลั่งของยัยนี่แผ่กระจายไปทั่วอาณาบริเวณนี้เลย

            เอ่ออ คือว่าฉันคงต้องไปนั่ง แหะ ๆ เมื่อยมาก~~ -0- ฉันรีบเดินฉับ ๆ ไปที่โต๊ะทันที

            โอ้วว ! มันส์มากเลยแก ฮิฮิ ว่าไหมอันยอง ^_^ เฮยอนเดินปาดเหงื่อที่แก้มแล้วมานั่งซัดไวน์ต่อ

            ช่ายยย

            นี่แล้วมีผู้ชายคนนึง แมร่งเต้นโคตรอุบาศก์เลย ใช่ไม่ได้จริง ๆ

            ฉันว่าเค้าก็เต้นน่ารักดีน่ะเฮยอน ดูตลกดีน่ะ >< อ๋า~ดื่มวิสกี้ แล้วสดชื่นจัง

            เฮ้ ๆ  ๆ เธอฟังที่พวกฉันพูดอยู่รึเปล่าเนี่ย อึนเฮ! เฮยอนเขย่าตัวฉัน เธอมองฉันอย่างไม่พอใจ แล้วกระดกไวน์ดังอึก ๆ 

            ชอง อึนเฮ เดฮึมเรียกฉันด้วยน้ำเสียงน่าขนลุก

            พรุ่งนี้สงสัยว่า..... พะ...เพื่อผู้ชายคนเดียวเธอจะลากฉันไปฆ่าหมกส้วมเลยเร๊อะ ><

            เรา คง ต้อง เคลียร์ กันซะแล้ว!!! แรงพญาบาทเกี่ยวกับเรื่องผู้ชายของยัยนี่แรงเหลือเกิน

            อะไรกันเนี่ย งง แฮะ ?? อันยองพูดทำร้ายความเงียบ เฮยอนมองมาที่พวกเราอย่างงง ๆ

            เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟัง ฉันหันไปทำปากขมุบขมิบกับพวกเธอ ส่วนยัยเดฮึมก็โยนถั่วเข้าปากที่ละเม็ด ๆ 

            เฮ้อ~~~

            วันนี้ฉันกลับบ้านด้วยใจคอที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เฮือก ไอ้บ้าอึนซองคนเดียวแท้ ๆ ยัยเดฮึมก็อีกคน กระหายผู้ชายขึ้นมารึไงเนี่ย หน้าตายัยนั้นเหมือนจะฆ่าฉันให้ตาย โธ่! พับผ่าเถอะ ทำไมฉันต้องกลัวยัยบ้านั้นด้วย  เชอะ ๆ ยังไงซะ ยัยนั้นเป็นคนขี้ลืม ฉันภาวนาให้ยัยนั่นลืมเรื่องนี้เร็ว ๆ

4

วันเปิดเทอม ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมาจัดการการแต่งตัว วันนี้ต้องเนียบที่สุดไปเลย วะฮ่ะ ๆ  วันนี้ฉันสวยเป็นที่สุดเลย ///-_-//// จะบอกให้เมื่อคืนฉันฝันถึงอีตาอึนซองด้วย อ๊ากก มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมาก >< ฉะ...ฉันฝันว่าฉันวิ่งไล่อีตานั้น ละ...ไล่ปล้ำน่ะ!!! -_-^/// มันก็แค่ความฝัน ทุกคนห้ามคิดว่าฉันหื่นเด็ดขาดน่ะ >< อ๋า~~~~

            ตะ..แต่พอนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่จะต้องเจอวันนี้  อ่างง ฉันต้องคิดคำพูดไว้ ๆ ๆ >< กระหายผู้ชายมากไปรึเปล่าย่ะ เดฮึม โอ้ย ๆ ไม่ดี ๆ ยัยบ้า อึนซองคือแฟนของฉัน ห้ามทำร้ายฉันน่ะ >< อันนี้ยิ่งน่าตายเข้าไปใหญ่เลย ต๊ายและ สมองอันชาญฉลาดของฉันทำงานหน่อยเซ่! ฉันทุบหัวตัวเองอย่างคลั่ง  ๆ

            ฉันเดินเข้าโรงเรียนอยากอารมณ์ดี พร้อมทั้งมุ่งตรงไปยังที่ที่นัดเจอพวกเพื่อน ๆ ทุกเช้า ^_^;; รอยยิ้มอันสดใสของฉันจางหายไป เดฮึมที่นั่งอยู่บนม้าหินกระโจนเข้ามาบีบคอฉันอย่างแรง 

เฮือก ! หายใจไม่ออก

            อ๊ากก แค่ก ๆ เอ๊อะ  ยัยบ้า แค่ก ๆ  ปะ..ปล่อยน่ะ !!!! ฉันจับมือยัยนั้นและพยายามแกะออก โอ๊กกก ฉันกำลังจะตายคามือเพื่อนผู้แสนน่ารักแล้ว >< นักเรียนคนอื่น ๆ ตกใจกับการกระทำของเดฮึม แต่ก็ไม่ได้เข้ามาช่วย คงคิดว่าฉันกับเดฮึมเล่นกัน -_-

            เล่ามาซะดีดี  เธอไปเต้นกับสุดหล่อคนนั้นได้ยังไง อ๊ะ! ว่าแต่หมอนั้นชื่ออะไรงั้นเหรอ เดฮึมปล่อยมือจากคอของฉัน ฉันลูบคอตัวเอง จะเป็นรอยมือรึเปล่าเนี่ย คอขาว ๆ ของฉัน ><

            ฉันมองไปรอบ ๆ อันยอง กับ เฮยอนยังไม่มาเลย สงสัยเพราะริษเหล้าเมื่อคืนทำให้พวกเธอกำลังเคลิบเคลิ้มฝันหวานอยู่แหละมั้ง

            หมอนั้นชื่ออึนซอง .....เค้าเป็น...เป็น อย่ามองหน้าฉันอย่างนี่สิ ฉันกำลังจะพูดแล้ว -_-^ ใจร้อนไปได้ โอ้ยๆ ๆ อย่าจ้องหน้าฉันงี้ดิ ....โอเค ๆ กำลังพูด....คือว่า

            อย่าพยายามยื้อเวลาตายของเธอเลย -_-^ ถ้าคำตอบออกมาไม่ดี เธอตายแน่ ยัยอึนเฮ!

            เออน่าๆๆ เริ่มใหม่เลยแล้วกัน ไอ้นั้น....เอ่ออ หมายถึงผู้ชายสุดหล่อคนนั้น -0- ชื่ออึนซอง เช อึนซองน่ะ เค้าเป็นลูกชายที่แสนจะหล่อเหลาของตระกูล เช ซึ่งเป็นตระกูลที่ร่ำรวย และเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานมาก รู้มั้ย! ว่าพ่อของไอ้เจ้านั้น เอ้ย ๆ  พ่อของอึนซองน่ะ เป็นถึงประธานบริษัทการค้าขายเพชรชื่อดังเลยน่ะ >< ว้าววว น่าเกาะแดกชะมัด ตะ....

            ยัยบ้า พูดวนไปมา น่ารำคาญซะจริง ๆ เลย พูดสั้น ๆ ได้มั้ยเนี่ย เดฮึมพูดแล้วหาววอด ๆๆ ๆ 

            อื้ม ๆ เค้าเป็นลูกชายของคุณลุงคุณป้า เช ซึ่งเป็นญาติของฉัน พอใจยัง การโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดี ห้ามลอกเรียนแบบเด็ดขาดน่ะค่ะ

            งั้นเหรอ ^___^ แต่! เมื่อวานทำไมเธอถึงไม่บอกว่ารู้จักอึนซองห๊า!!

            ก็เธอไม่ถามนี่น่า!!! 

            ฮิฮิ งั้นวันนี้ฉันอยากเจอกับเค้า โทรนัดเค้ามาร้านไอศกรีมหน้าโรงเรียนสิ^^ เดฮึมอารมณ์ดีขึ้นแล้ว

            เป็นการไถ่โทษที่ไม่ยอมบอกฉันเมื่อวาน โทรสิ! ยัยจอมเผด็จการ ฉันหยิบโทศัพท์ออกมาอย่างเซง ๆ

            ฮัลโหล คุณป้าเหรอค่ะ

            (อื้ม จ๊ะ ว่าไงจ๊ะหนูอึนเฮ ^^)

            วันนี้อึนซองว่างรึเปล่าค่ะ ต้องไปโรงเรียนรึเปล่า

            (อ๋ออ ไม่จ๊ะ จะคุยรึเปล่าจ๊ะ)

            ไม่ค่ะ ๆ งั้นขอเบอร์มือถือของอึนซองหน่อยน่ะค่ะ

           (ฮั่นแน่! หนูชอบเจ้าอึนซองแล้วใช่มั้ยจ๊ะ ฮิฮิ )

            ปะ..เปล่านะค่ะ คือหนูจะนัดอึนซองมาแนะนำให้เพื่อน ๆ หนูรู้จักน่ะค่ะ  ฉันมองไปยังเดฮึมที่นั่งยิ้มอย่างพอใจ

            ฉันวางสายทันทีที่ได้เบอร์อึนซอง  อ๊อดเข้าแถวดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเพื่อนสาวสองคน

            เดี๋ยวค่อยโทรแล้วกันน่ะ เฮยอน อันยอง ทำไมมาสายหยั่งงี้เนี่ย พวกเธอทำให้ฉันต้องเผชิญกับอะไรที่มันน่ากลัวคนเดียว ชิ ฉันเกียจพวกเธอ T^T

(ฮัลโหล ใครน่ะ! )

ฉันเอง

(ฉันไหนล่ะ )

อึนเฮไง นี่นาย 4 โมงมาที่หน้าโรงเรียน  กงวู หน่อยสิ

(ฉันต้องทำตามเธอด้วยรึไง)  

มาหน่อยเหอะน่า พาเพื่อน ๆ นายมาด้วยก็ได้ มาน๊า ๆๆ  ><

(เออ ๆ ๆ โอเค ) ติ๊ด เค้าว่างโทรศัพท์ไปทันที อุ้ย แม่เจ้าฉันคิดว่าเค้าจะไม่ยอมไปซะอีก

วันนี้ทั้งวัน เดฮึม ยิ้มและหัวเราะอย่างชื่นมื่น ยัยนี่กระดี้กระด้าเป็นพิเศษเลยแฮะ -0-

เพิ่งเขียนอ่ะ มันคงไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่

เเต่เดี๋ยวจะปรับปรุง ๆ น่ะค่ะ ^^ สู้ ๆ อยู่เเล้ว