ซินเดอร์เซ่อซ่า...

: "สถานีต่อไป...สีลม...next station Silom"..... 
     พัชสิตา ได้ยินเสียงนั้นอยู่เนืองๆ คล้ายกับเป็น ห้วงแห่งความฝัน   สาวออฟฟิซในชุดสีชมพูนั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนรถไฟฟ้าหัวของเธอโงนเงนจนเกือบจะไปชนกับคุณตาคนข้างๆอยู่แล้ว  เมื่อคืนนี้ยัยเลขาหัวหน้า  ใช้เธอทำงานแทนจนถึงสามทุ่ม กว่าจะได้กลับบ้าน ทำให้เช้านี้  พัชสิตา ต้องมาหลับในบนรถไฟฟ้า หน้าที่แต่งมาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าบัดนี้มันแผล็บ แถมน้ำลายก็เจิ่งลงมาทางริมฝีปาก จนจะหกอยู่แล้ว  พลางได้ยินเสียง เตือนสถานีต่อไป พัชสิตาก็พึมพำอยู่ในความฝัน
: "แง่มๆๆ  อืมมม  สีลมเหรอ...แง่มๆๆๆ  แหะๆๆ ขอ อีกนิดน้าค้า ....."        เธอยังคงอยู่ในห้วงแห่งความฝัน
: "หืมม..อืมม."      "สีลม สีลม"      ตี๊ดๆๆๆๆๆๆ  .. พัชสิตา พลันรู้สึกตัว ด้วยสันชาติญานของความคุ้นเคยกับเสียงนี้ดี เธอง้างศีรษะกลับมายังตำแหน่งตั้งตรงดวงตาเบิกโพลง  และผลุดลุกขึ้นอัตโนมัต   "เย้ยยย   ถึงแล้วว...ขอทางหน่อยค่ะ  ขอทางหน่อยค่ะ...โอ๊ยๆๆๆ  อย่าเบียดๆๆ เดี๋ยวประตูปิด โอ๊ยๆๆๆ   ไม่ทันๆๆๆ   เฮ้ยๆ  ฮึบ"  เสี้ยววินาทีที่ประตูใกล้จะปิด พัชสิตากระโดดออกมาจากรถไฟได้ทันเวลาพอดี..  ."ฟู่  เกือบไป๊  โอ๊ะ เฮ้ย  8โมงยี่สิบห้า  ตายแน่ช้านนน"..  พัชสิตาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเหลือเวลาอีกห้านาทีเท่านั้น...
       หน้าตึก TIANPAN พัชสิตาวิ่งหน้าตั้งผมเผ้าหลุดรุ่ย ผ่านประตูไปอย่างรีบร้อน   มองไปที่ลิฟแก้ว พนักงานออกันขึ้นจนครบหมดทุกคนแล้ว และลิฟก็กำลังจะปิด   พัชสิตาเร่งสปีดสุดชีวิต  แต่   ก็ไม่ทันจนได้......."รอด้วยค่า....อ้ายยย......รอด้วยๆๆ  โฮะ....ไม่ทั๊น...โธ่เอ้ยยพวกไม่มีน้ำใจ ฮือออ"  พัชสิตาหอบยืนรอลิฟ พลางบ่นไป "แฮ่กๆๆๆ  หูยย  จำไว้เลยนะ  ยึ๊ยย  แค่นี้ก็ไม่รอเล้ย"   พัชสิเท้าสะเอวทำฟึดฟัด              เสียงรองเท้าส้นสูงเดินมาจากทางด้านหลัง  พัชสิตาหันไปมอง  ภาพที่เห็นเป็นหญิงสาวสวยมั่น หุ่นดีสูงเพรียว เสื้อผ้าของเธอนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะต้องสั่งตัดมาจากร้านหรูแบรนด์ดังอย่างแน่นอน สูทสีดำรัดรูปรองเท้าชาแนลกระเป๋าคล้องมือของปราด้าเกล้าผมเรียบเนี๊ยบดูดีไม่มีกระดก  หน้าตาคมคายสะสวย ผิวพรรณขาวผุดผ่องเสมือนอาบน้ำแร่แช่น้ำนมมาทุกวัน  รอยยิ้มพิมใจโปรยให้คนรอบข้างตลอดทางตั้งแต่ยามที่มาเปิดประตูให้จนถึง คนเฝ้าลิฟกันเลยทีเดียว เธอคือคุณรุ้งประกาย   พัชสิตาคิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้ช่างประกายเรืองรองเหมือนชื่อซะเหลือเกิน  เพียงแค่เยื้องย่างกรายเข้ามามันเหมือนมีแสงสีทองส่องอยู่ด้านหลังเจิดจ้า รอบๆตัวของเธอช่างเหมือนมีเพชรระยิบระยับรายล้อม   พนักงานทั้งชายหญิงต้องเหลียวมองคอแทบหมุนกันเลยทีเดียว  พัชสิตาเอามือขยี้ตาไปมา  "แสงอะไรวะเนี่ย...เง้อออ...."     .."เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณ"   เสียงสุดไพเราะนั้นเป็นของคุณรุ้งคนสวย ที่กำลังยืนหยุดรอลิฟอยู่ตัวเดียวกับพัชสิตา    "โอ๊ะ   เอ่อ  ไม่เป็นไรค่ะ  แฮ่ๆ..."   พัชสิตายิ้มให้คุณรุ้งเจื่อนๆ   สายตาลอบมองคุณรุ้งเป็นระยะๆ....พลางคิดในใจ  ; "เมื่อไหร่น๊า  ชั้นถึงจะได้แต่งตัวสวยๆถือกระเป๋าหรูๆอย่างนี้บ้าง   เฮ้อ...."

          ลิฟขึ้นไปจนถึงชั้น 13 ถึงชั้นที่ พัชสิตาอยู่พอดี   พัชสิตาเดินออกจากลิฟแต่ก็ไม่วายแอบมองคุณรุ้งอยู่นั่นเอง  พลางคุณรุ้งประกายจึงส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับโบกมือ บ๊ายบาย  พัชสิตาตกใจ  โบกกลับอย่างขัดเขิน  พลางคิดในใจ ; "ดูซิ สวยแล้วยังอัธยาศัยดีอีก  แถมได้ทำงานที่ชั้น 19 ห้องสูทสุดโก้   มีแต่ลูกค้าผู้ชายรวยๆมาติดต่อ  คนแต่งตัวดีมีรสนิยมกันทั้งนั้น    แต่ชั้นสิ  แค่เลขชั้นที่ ทำงานก็ไม่เป็นมงคลละ  แถมยังเป็นออฟฟิซแผนกบัญชีเล็กๆ ที่แสนจะธรรมดา  คนทำงานชั้นนี้แต่ละคนก็ดูไม่ได้เล้ย....ดูอีตานั่นสิเป็นผู้ชายหนุ่มคนเดียวในออฟฟิซ  แต่ก็ดั้นเป็นพวกบ้างานใส่แว่นผมเผ้ารุงรัง  นอกนั้นก็เป็นตาแก่ทำงานงกๆวันๆไม่คุยกับใคร  แล้วก็มีแต่พวกผู้หญิงออฟฟิซธรรมด๊าธรรมดา  ชอบนินทาชาวบ้านเวลาว่างจากงาน  แล้วก็มีหัวหน้าจอมหื่นแล้วก็ไม่ค่อยจะทำงานทำการ  วันๆเอาแต่ออเลาะกับเลขาสุดเอ็กซ์ของตัวเอง......"    คิดยังไม่ทันจะจบ ยัยลีน่าจาง  เลขาสุดเอ็กซ์ของหัวหน้าแผนกก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพัชสิตา  ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย  พร้อมกับชูนาฬิกาขึ้นให้พัชสิตาดู   ดังนั้นแล้ว พัชสิตา จึงนึกขึ้นได้  "โอ๊ย โฮ๊ยยยย  ตายแน่"   รีบจ้ำอ้าวเอี๊ยวตัวออกไปจากยัยเลขาโดยเร็วตรงดิ่งไปที่เครื่องสแกนนิ้ว     นาฒิกาบอกเวลา 8 โมงสามสิบห้า   ยัยเลขาไม่รอช้า   เข้ามากระซิบที่ข้างหูของพัชสิตา "สายห้านาที  วันนี้อยู่ทำบัญชีของชั้นให้ด้วยนะยะ...ไม่งั้นชั้นรายงานแน่   หึหึ".........ยัยเลขาเดินเข้าห้องไป  พัชสิตาสีหน้าโกรธเคือง พลางทำปากบ่นอู้อี๊ๆๆ "หึยย...ยัยบ้าเอ๊ย...ได้ทีเชียวนะ..โอ๊ยยย  ชีวิตช้านน  ทำไมถึงได้อาภัพอย่างนี้น๊า...ฮือออ"  
พัชสิตากลับไปนั่งที่โต๊ทำงานอย่างห่อเหี่ยวและเริ่มต้นทำงานต่อจากเมื่อวาน...