~ขอบคุณที่รักกัน เพียงแค่นั้นก็เกินพอ~

ตอนที่1

      ณ คฤหาสหลังใหญ่แห่งหนึ่ง

           ฉันนั่งมองทิวทัศยามรุ่งอรุณแบบที่ฉันเคยทำเช่นทุกๆวันฉันอยากไปโรงเรียนแบบคนอื่นๆ  อยากมีเพื่อนเล่นและหัวเราะไปพร้อมกับทุกๆคน   แต่...มันคงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น...

           คุณหนูค่ะจะรับชาหรือนมสดดีคะ^-^ ป้าอ้อยเป็นแม่นมของฉันเอง ป้าคนนี้เป็นคนดูแล้วฉันตั้งแต่เล็กจนโต จนถึงปัจจุบันฉันก็ 18 แล้ว

           ขอนมสดละกันคะ ขอบคุณนะคะ ฉันชื่ออลิสแม่บอกว่าฉันน่ารักเหมือนตัวการ์ตูนในเทพนิยายเลยตั้งชื่อฉันเป็นตัวการ์ตูน แต่...ชีวิตของฉันไม่ได้งดงามเหมือนเทพนิยาย ฉันเกิดมาเป็นคนที่เดินไม่ได้..เป็นคนที่ต้องนั่งบนรถเข็นตลอดชีวิต  ปัจจุบันฉันก็ใช้ชีวิตแบบนี้...เฮ้ยยยยย

         คุณหนูคะคุณผู้หญิงหาคุณครูคนใหม่ให้คุณหนูแล้วนะคะ คุณหนูจะเริ่มวันไหนดีคะ ^-^ อย่างที่บอกฉันไม่เคยไปโรงเรียนที่ไหนคุณแม่เลยต้องหาครูส่วนตัวมาสอนให้ฉันแทน  แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเรียนไปทำไมเรียนแล้วได้อวดคะแนนกับเพื่อนงั้นหรอ  เรียนแล้วได้ทำงานดีๆงั้นหรอ  หึ..มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก

           พรุ่งนี้ก็ ได้คะ

           คุณหนูคะ ทำไมป้าไม่เคยเห็นคุณหนูยิ้มเลยล่ะคะ T()Tก็อย่างที่ป้าฉันบอกนั้นแหละฉันจะดูถูกตัวเองและคิดเสมอว่า...เราก็แค่คนพิการ  เราทำให้อีกหลายคนต้องเดือดร้อนเพราะเรา  ทำให้ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยยิ้ม...และไม่คิดที่จะยิ้มด้วยเพราะฉันคือ....ส่วนเกิน  ฉันเลยไม่รู้จะยิ้มไปทำไม

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันก็มานั่งที่หน้าต่างเหมือนเช่นทุกๆ วัน

        ก๊อกๆๆคุณหนูคะเสียงป้าอ้อยแว่วเข้ามา

      แอ้ด~        

        อีก20นาทีนะคะป้าเดินมาบอกฉันที่กำลังนั่งมองวิวออกไปข้างนอกด้วยดวงตาที่เหม่อลอยเหมือนคนไร้ชีวิตทำให้ป้าอ้อยถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเดินออกไป

       สวัสดีค่ะดิฉันอลิสค่ะ

...................................................................................................................................................................................