Nomes ศึกการ์ดเจ้าปฐพี

บทนำ(ภาคแรก)

     ยินดีต้อนรับนะค้า

     เสียงทักทายจากหญิงสาวหน้าตาสะสวยหลายคนดังขึ้นทันทีที่เท้าทั้งสองข้างของหนึ่งหญิงหนึ่งชายเหยียบเข้ามาในร้าน กลิ่นน้ำหอมลอยคละคลุ้งบ่งบอกว่าร้านนี้เป็นร้านที่เหมาะกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ชายร่างสูงใหญ่ ผมสีดำสนิทกับดวงตาสีม่วงใส ดวงหน้าคมเข้มชนิดผู้หญิงแทบก้มหมอบกราบ ดินเข้ามาถามกับหญิงสาวที่อยู่ใกล้สุด

     ข้าต้องการพบกับ...แม่เล้าเน ช่วยเรียกมาให้หน่อยได้มั้ย

     อุ๊ย! ได้ค่ะ เชิญรอสักครู่ก่อนนะคะ ชารีน พาแขกของท่านเนไปนั่งในห้องซิจ๊ะ

     หญิงตรงหน้าตะโกนเรียกหญิงที่ชื่อชารีน

     ค่ะ

     ชารีน หญิงผู้มีผมสีฟ้าเช่นเดียวกับดวงตา เดินนำแขกของผู้เป็นนายเข้าไปยังห้องๆหนึ่ง ตัวห้องปูด้วยเสื่อชั้นดีสีน้ำตาล ผนังมีภาพวาดของสัตว์ครีเอเจอร์(สัตว์ที่อยู่ในการ์ด)หายากที่บางตัวเขายังไม่เคยเห็นมาก่อนประดับทั้งสี่ด้าน หญิงสาวพาคู่หญิงชายมานั่งตรงมุมห้องที่จัดเสื่อหนานุ่มเอาไว้แล้วเดินออกไป

     ทำไมท่านอาจารย์ถึงต้องให้เรามาทำงานอย่างนี้ในที่แบบนี้ด้วยล่ะ บอกแค่ว่าหญิงผู้นี้อันตรายให้จับตัวมาให้ได้ พอเจอนาง ถ้านางไม่ยอมตามมาให้บอกชื่ออาจารย์หรือชื่อสำนักแล้วหญิงผู้นั้นก็จะกลัวหัวหด

     เสียงหวานแหลมดังออกมาจากหญิงสาวร่างเล็ก ผมและดวงตาสีดำสนิท ใบหน้าเรียวงอง้ำอย่างฉุน คนฟังถึงกับส่ายหน้าอย่างหน่ายๆพลางเสยผมสีแดงสดให้เข้าที่

     เอาน่า มิกะ บ่นไปก็ไม่ได้อะไรนักหรอกสู้รีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับสำนักจะดีกว่า

     เจ้าชอบคิดอย่างนี้เสมอนั่นล่ะ โคล์

     มิกะ กับ โคล์ นั่งจิบชาอย่างเงียบๆรอพบคนที่ต้องการคุยด้วย

     ตึง!

     ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรง แล้วร่างของหญิงสาวหุ่นอวบน้อยไปจนถึงอวบอัดก็กรูกันเข้ามารุมล้อมห้อมจับตัวโคล์กันอุตลุต

     แหม! หล่อถูกใจเจ๊กันสุดๆ ขอเจ๊ก่อนนะจ๊า

     ไม่ได้หรอกเจ๊ ถึงเจ๊จะแก่กว่าก็เถอะ เรื่องนี้พวกเราใครดีใครได้

     พูดจบก็แย่งกันกรูเข้ามากอดตัวชายหนุ่มคนเดียวในห้องอย่างเอาเป็นเอาตาย โคล์พยายามดิ้นให้หลุดจนหมดแรง ทำให้พวกสาวๆแรงเยอะยิ่งรุกใหญ่

     ครืด!

     เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงหวานๆเอ่ยปรามเรียบๆ

     พอได้แล้วสาวๆทั้งหลาย พวกแขกด้านล่างรอให้เจ้าลงเอาใจกันอยู่นะ

     หญิงสาวร่างสูง รูปร่างอวบอัดในชุดคอนกสูงแขนกุด กระโปรงยาวปรกข้อเท้าเข้ากับรองเท้าส้นสูงสีแดงสด ด้านข้างแหวกสูงเลยหัวเข่าแทบจะถึงสะโพก อกเสื้อถูกดุนดันจนคับแน่น ข้างๆคือเชือกปมเสื้อเส้นหนาสีดำที่ตัดกับสีของเสื้อที่เป็นสีแดงสด ชวนให้เข้าไปกระตุกให้หลุดออกจากกัน ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในห้องเลือดกำเดาแทบพุ่ง

     ...เนี่ยเหรอ แม่เล้าเน...

     เมื่อได้ยินดังนั้น พวกสาวๆทั้งหลายก็ทยอยกันออกจากห้องทิ้งไว้เพียงคนสามคนเท่านั้น

     ข้าชื่อเนเดีย พวกเจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าล่ะ

     เนเดียว่าพลางทรุดลงนั่งตรงข้ามกับโคล์กับมิกะ มิกะนั่งจ้องเนเดียพลางสำรวจไปทั่ว ดวงตาสีต่างที่ข้างซ้ายเป็นสีน้ำเงินดั่งมหาสมุทร ข้างขวาสีแดงสดดั่งเปลวเพลิง ทั้งที่ตรงข้ามแต่กลับดูสวยงามอย่างไร้ที่ติ ผิวขาวผุดผ่องอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกเกล้าเป็นมวยพันรอบปิ่นผมสีขาวอย่างลวกๆพองาม ผมที่มวยไว้ทิ้งปอยผมคลอเคลียไหล่กับต้นแขน มิกะไม่ค่อยชอบผู้หญิงตรงหน้าขึ้นมากะทันหัน ผู้หญิงคนนี้มีอะไรหลายๆอย่างที่เธอไม่มีโดยเฉพาะ...หน้าอก

     ข้าต้องการให้เจ้าเดินทางไปกับข้า

     ข้าไม่ไป ตอนนี้ธุรกิจของข้ากำลังไปได้สวย จะให้ทิ้งไปเดี๋ยวนี้ได้ยังไง เอาเป็นว่าข้าไม่ไป

     เนเดียว่าพลางลุกขึ้นเดินไปยังประตู ขากำลังจะก้าวออกไปแต่กลับถูกขัดจากเสียงเรียบๆของโคล์

     อินาเดะ โกเร็นแห่งสำนักโกเร็น

     เนเดียหยุดชะงัก ก่อนจะถอนหายใจอย่างแรง

     ชารีน ไปเอากระเป๋าสัมภาระในห้องมาให้ข้าด้วยนะ

     จบคำพูด กระเป๋าเป้ใบเขื่องก็ถูกยื่นมาข้างหน้า

     เจ้าลงไปรอข้าข้างล่างได้เลย อีกไม่นานข้าจะตามลงไป

     ว่าพลางเดินออกไป โคล์กับมิกะแม้จะงงอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยอมลงไปแต่โดยดี

     ไม่นาน เนเดียก็ลงมาพร้อมกับเด็กสองคน ทั้งสามอยู่ในชุดคลุมยาวกรอมเท้า เด็กทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นผู้หญิงผมหยักศกสีเงินประกาย ดวงตาสีแดงเพลิง อีกคนเป็นเด็กผู้ชายโครงหน้าเหมือนกับเด็กคนแรกผิดแต่มีผมสีแดงเพลิงกับดวงตาเงินประกาย ที่แก้มมีขีดสีเหลืองสองขีดที่ข้างซ้าย ด้านหลังมีวัตถุอันใหญ่เกินที่เด็กควรจะแบกที่ห่อผ้าสีดำไว้อย่างดี

     อ้อ! เด็กสองคนนี้เป็นฝาแฝดกันน่ะ ผู้หญิงชื่อเรโกะเป็นพี่ ส่วนน้องชื่อเน็ต เป็นผู้ช่วยของข้าเอง

     เนเดียในชุดคลุมสีเทาอ่อนขอบเสื้อขลิบแถบผ้าสีแดงลายสีขาว มีแถบเข็มขัดเส้นหนาสีแดงลายขาวสวมทับเอว มีกระบอกปืนกับดาบผูกติดไว้กับเข็มขัด แบกเป้ใบเขื่องไว้ที่หลัง ผมยาวกรอมเท้าถูกถักเปียจนแน่น /o:p>

     ข้าพร้อมแล้ว ออกเดินทางกันเถอะ

     เดี๋ยวก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าหนี เอาบุ๊ค(สำรับการ์ด)ของเจ้ามา เราจะเก็บไว้เอง

     เนเดียทำท่าครุ่นคิดก่อนจะยื่นห่อกำมะหยี่ปึกหนาส่งให้ มิกะรับมาดู ในนั้นมีครีเอเจอร์หายากและไม่เคยเห็นมากมายอยู่ในถุงผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงิน

     ห้ามนำมาใช้เด็ดขาด แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน

     ว่าพลางควบม้าตามโคล์ที่เริ่มนำไปได้ไกลแล้ว ทิ้งมิกะให้ยืนคิดอยู่คนเดียว

    ...เชื่อให้โง่สิ ของหายากอย่างนี้ จะใช้ให้หมดบุ๊คเลย...

     รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากของมิกะ กับ เนเดีย

     อะไร...ที่ทำให้เนเดียยิ้มล่ะ........

  *******************************************************
สุดท้ายเอารูปของเนเดียมาให้ดู ไม่ตรงเท่าไหร่แต่คนนี้โดนสุดๆ>..<