The Manson ตอน คฤหาสน์แห่งความลับ

     แอน หญิงสาววัย 24 ปี เธอเป็นคนที่ตกงานและยังไม่มีบริษัทไหนจ้างเธอเข้าทำงานเลย จนกระทั่ง 2 เดือนผ่านไป มีจดหมายมาติดเธอรับเธอเข้าทำงาน ณ คฤหาสน์นอกเมื่อง เป็นงานครับใช้ของบ้านหลังนั้น เนื่องจากเธอยังตกานอยู่เล่นตอบตกลงไปอย่างรวดเร็ว โดยเธอไม่รู้เลยว่ามีความน่ากลัวรอเธออยู่
     วันแรกีเธอจะต้องไปทำงานที่บ้านหลังนั้น เธอมองสอดสายตาไปรอบ ๆ เธอก็หลงสภาพบ้านหลังเขาซะแล้วถึงจะอยู่นอกเมืองก็สวยมาก ขณะที่เธอกำลังหลงกับสาพภายอกบ้านนนั้นก็มีสิ่งกระตุกขวัญเธอ

สมศรี : ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องมา

     สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือหญิงชราอายุราว  80 ปี มีแววตาที่ดูดันทำให้เธอตกใจกับใบหน้าหญิงชราผู้เป็นอย่างมากทำให้เธอหลุดออกมาจากความเพลิดเพลินนั้น

สมศรี : ชื่อแอเนใช่ไหม
แอน : ค่ะ คุณยาย
สมศรี : เข้ามาในบ้านก่อนซิ เดี๋ยวจะแนะนำคนในบ้านที่อยู่ในบ้านให้เธอรู้จัก

     คุณยายสมศรีพูดพร้อมกับเปิดประตูรั้วให้แอนเข้ามา ทันทีที่แอนก้าวเท้าเข้ามานั้นก็มีลมเย็น ๆ มาประทะหน้าเธอทำให้เธอขนลุกไปทั้งตัว ระหว่างที่เดินอยู่นั้นทั้งสองคนได้คุยกันและได้ทำความรู้จักกันไปในตัว

แอน : คุณยายอายุทเท่าไหร่แล้วคะเนี่ย
สมศรี : ต่อไปเธอต้องเรียนฉันว่าคุณนายนะ ฉันอายุ 80 แล้วแหละ เป็นเจ้าของที่นี่ บอกเอาไว้ก่อนเลยนะวาคนที่มาอยู่ในบ้านหลังนนี้ต้องทำตามกฎที่วาไว้อย่างเคร่งครัด
 1.  ห้ามเดินไปบริเวณท้ายสวนหลังบ้านโดยเด็ดขาด
 2. ต้องนอนก่อนเวลาเที่ยงคืน ไม่ว่าจะมีงานมกหรือน้อยก็ตาม
 3. ทุกคืนที่พระจันทร์เต็มดวงห้ามเดิน ออกจากนอกประตูบ้านโดยเด็ดขาด
กฎแค่นี้หวังว้าเธอคงฟังรู้เรื่องนะ
แอน : ค่ะ ดิฉันทราบค่ะ แล้วบ้าหลังนี้อยู่กันกันทั้งหมดกี่คนล่ะค
สมศรี : ไม่ต้องมาถามให้มากความได้ไหม เดี๋ยวเธอเข้าไปก็รู้เองนั้นแหละ ไม่ต้องมาทำตัวสูรู้

     คำพูดของคุณนายสมศรีทำให้เธอถึงกับอึ้งไปเลย เมื่อเดินเข้ามาถึงประตูบ้านแล้ว คุณนายก็เปิดประตูออก ปรากฏว่ามีคนทั้งหมด 6 คนรวมทั้งเธอที่เพิ่งย้ายเข้ามาด้วย

แอน : สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อแอนค่ะ
     
     เธอแนะนำตัวของเธอไปแต่กลับมีความเงียบและเมินเฉยเหมือนกับไม่มีคนได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกไปเลยแม้แต่น้อย ทำ
เหมือนไม่รู้เลยว่ามีเสียงเธออยู่ในสายลม 

สมศรี : ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักกันเอง คนที่นั่งพิการอยู่บนรถเข็ญนั่นน่ะเป็นคุณนายของที่นี่เขาชื่อ วุฒิ ส่วนคนที่นั่นแต่งตัวสวยอยู่น่ะเป็นภรรยาเขา ชื่อ สมร แล้วเด็กคนนั้นเป็นลูกชายของทั้งสองคนนี้ชื่อ เลย์ แล้วที่นั่งหน้าสลอนอยู่น่ะเป็นคนใช้ของที่นี่ชื่อ แม่นวล  เธอก็รู้หมดแล้วนะ นวล
นวล : ค้า.....
สมศรี : พาเพื่อนใหม่ไปดูที่พักได้ละไป
นวล : ค่ะ......นี่เธอตามฉันมานี่
    
      นวลเดินนำแอนไปยังห้องพัก ซึ่งห้องที่เธออยู่ติดกับสวนหลังบ้านแล้วห้องที่เธอพักยังใหญ่กว่าห้องที่บ้านของเธอซะอีก บรรยากาศก็ย็นสบาย

นวล : นี่แหละห้องใหม่ของเธอ  แล้วนี่กุญแจ
แอน : ขอบใจจ่ะ
นวล : ฉันอยู่ห้องข้าง ๆ เธอเนี่ย มีอะไรก็ถามได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ
แอน : จ่ะ  ( แอนพูด พร้อมพยักหน้า )
นวล : เธอเป็นคนชอบสอดรู้สอดเห็นรึป่าว
แอน : อ๋อ ปกติก็ไม่หรอก ถามทำไมล่ะ
นวล : ไม่อ่ะดีแล้ว คุณนายสมศรีเขาไม่ชอบ แล้วฉันก็ไม่อยากอยู่คนเดียวด้วย

     นวลพูดจบแล้วก็ดินจากไปเข้าห้องของตัวเอง ทิ้งคำถามไว่ให้แอนคิดว่าทำไม ถาแอนเป็นคนสอดรู้แล้วนวลทำไม่ต้องเหงา แต่เธอก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร แล้วก็เดินเข้าห้องของเธอไป

แอน : เห้ย เตียงนุ่มสบายจังเลยนะเนี่ย ดีกว่าที่บ้านเราอีก ของใช้ก็สะดวก  ไปดูดีกว่าว่านอกหน้าต่างจะมีบรรยากาศป็นไงบ้าง

     เมื่อเธอเปิดหน้าต่างแล้วมองลงไปภาพที่เธอเห็นก็คือ สวนหลังบ้านแอนกวาดสายตาไปรอบ ๆ แล้วเธอก็พบกับผู้หญิงเสื้อสีขาวผมยาวผู้หนึ่ง ยืนถือดอกลีลาวดีแล้วมองขึ้นมาหาเธอ ไม่นานผู้หญิงปริศนาคนนั้นก็เดินหันหลังกลับไปทางสวนหลังบ้าน

แอน : เอ๊ะ  ไหนบอกว่ามีคนในบ้านแค่ 6 คนไง แล้วไหนบอกว่าห้ามใครเข้าไปที่สวนหลังบ้านไงล่ะ แล้วผู้หญิงคนนั้น.....
เธอเป็นใคร หรือว่ามีคนนอกแอบเข้ามาในบ้านหลังนี้

     ก๊อก ๆๆๆ  ขณะที่เธอคุ่นคิดอยู่นั่น มีเสียงคนเคาะประตูดังนึ้น แอนจึงไม่รีรอรีบเดินไปเปิด สิ่งที่เธอพบก็คือ คุณหญิงสมร แม่ของน้องเลย์นั่นเอง

แอน : มีอะไรหรือป่าวคะ คุณสมร
สมร : ไม่มีอะไรมากหรอกนะ แค่จะมาบอกหน้าที่ของเธอที่เธอต้องทำ ส่วนนังนวลมันมีงานทำของมันอยู่แล้ว แต่แกก็ต้องหาหน้าที่ใหม่

     สมรบรรยายหน้าที่ที่แอนต้องทำเรีบร้อยแล้ว เธอก็เดินเปิดตูดหนีไปเธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งพอตัวเหมือนกัน ว่าแล้วแอนก็ไม่รอช้า รีบทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีเริ่มที่การเข้าไปดูแลคุณผู้ชาย