ผู้พิทักษ์อัญมณีทั้ง 4

             "มันเกิดขึ้นแล้ว...มันเกิดขึ้นขึ้นอีกครั้ง" โซเลียมองออกไปนอกหน้าต่างนัยย์ตาบ่งบอกถึงความกังวลและว้าวุ้น
             "ศิลาที่ผนึกอัญมณีในตำนานกำลังจะถูกเปิดออก...อีกครั้ง"นัยย์ตาสีเทาสั่นละเลือ
             "เราคงได้พบกันอีกครั้งนะ...เซลีน่า"โซเลียคิดไปพรางมองแสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า


            ก๊อง!แก๊ง!เสียงของแก้วชนกันดังโหวกเหวกจนน่ารำคาญที่นี่คือบาร์อันเก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองอเนวีล่า บาร์แห่งนี้ยังเป็นศูนย์รวมของเหล่าอันธพาลอีกด้วยการที่ได้เห็นหรือกลิ่นเอียนๆของคาวเลือดจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
            "ไง...คาเดนไม่เจอตั้งนานไปแอบอยู่ไหนล่ะเนี่ย นี้...เอาเป็นว่าคืนนี้ข้าเลี่ยงเองนะ"อาดินชายร่างยักที่เป็นเจ้าของบาร์อายุกว่า43ปีพูดกับหนุ่มน้อยหน้าตาประดับด้วยรอยยิ้มไว้ตลอดนัยย์ตาสีฟ้าครามและยังมีทรงผมที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
            "ข้าง่วงนอนอ่ะ ฮ้าว!! ข้าขอไปนอนก่อนแล้วกันนะ"ยังพูดไม่ทันจบหนุ่มน้อยก็กระโดดไปนอนบนโต๊ะประจำของตนอย่างมิรอช้า
            "ตามใจ้เถอะ...หนุ่มน้อย"อาดินชายอันเป็นญาติผู้เดียวของคาเดนเค้าคือคนที่เลี้ยงคาเดนตั้งแต่ยังเด็ก


            "นี้ลูกเจ้าก็รู้นี้ว่าพ่อไม่ว่างพ่อต้องไปดูงานที่พนาลัยนะลูก"แซนซัมขอร้องลูกสาวอันเป็นที่รักคนเดียวของตน
            "การที่ลูกต้องไปนั่งดูแลทหารชั้นต่ำพวกนั้นมันเป็นงานด้วยหรือท่านพ่อ   สู้ข้าไปนั่ง
            ฝึกเวทย์ให้เก่งๆดีกว่าตั้งเยอะนี้"สาวน้อยนัยย์ตาสีเขียวเข้มเป็นประกายเส้นผมสีเขียวอ่อนๆพูดกับบิดาผู้ที่คอยตามใจเขาอยู่เสมอ
           "เอาเป็นว่าถ้าลูกอยากได้อะไรอยากทำอะไรพ่อให้เจ้าทำทุกอย่างเลยเพียงแค่เจ้าต้อง
           ไปดูแลทหารชั้นต่ำพวกนั้นแทนพ่อ   ...ตกลงมั๊ย"แซมซันยื่นขอเสนอที่ไม่เลว
           "ก็ดีนะ แต่ท่านพ่อต้องสัญญาว่าจะทำตามที่พูด"เธอพูดไปพร้อมกับเขียนสัญญาที่ไม่มีใครรู้ว่าจากไหน
           "ได้ลูกแต่ว่าพ่อไม่เซ้นต์สัญญานั้นนะ"แซมซันพูดพรางดันสัญญาออกไปห่างๆ


           "รินตาเจ้าเด็กบ้าอย่ากลับมาใหข้าเห็นหน้าอีกนะ เจ้าเด็กไม่รักดี"เจ้าของบ้านที่เด็กน้อยนามว่ารินตาอาศัยอยู่ รินตามีนัยย์ตาสีชมพูเข้มทรงผมยาวประบ่าตรงเป็นเงางาม
           "เชอะ!!พอข้าทำผิดเพียงนิดเดียวกลับไล่ไม่ต่างกับสัตว์พอข้าทำอะไรที่ดีดีให้แก่พวก
           ท่านก้มาทำดีกับข้า...ไอ้พวกคนใจหยาบ ข้าไม่อยู่หรอกบ้านที่ไม่ต่างจากรูหนูนี้น่ะ
            ข้าไปอยู่แล้ว"นตาสาวน้อยอารมณ์ร้อนตะโกนออกมาเพราะความโกรธจนระงับไว้ไม่อยู่
          'กำแล้วมั๊ยล่ะเรา เงินก็ไม่มีแร้วเราจาเอายังไงต่อดีล่ะเนี่ย เดินทางไปเรื่อยๆพร้อมกับ
          เวทย์ที่ร้ายกาจอะไรก็แล้วกัน'สาวนัยย์ตาสีชมพูเข้มคิดในใจ
        

          แอ๊ด!~ ประตูคอกม้าถูกเปิดออก แสงของดวงอาทิตย์สาดเข้ามาโดนนัยย์ตาสีส้มอ่อนของหนุ่มน้อยที่มีนามว่า'เพสสิม'
          "อ้าวเพสสิม มาอาศัยคอกใของพ่อข้านอนอีกแล้วหรอ...ไม่เป็นไรหรอกนะนอนต่อไป
          เถอะ ข้าแค่มาเอาม้าออกจากคอกน่ะ"จินนี่สาวน้อยต่างวัยพูดกับชายหนุ่มที่เหมือนพูดอยู่เพียงคนเดียวเพราะไม่มีเสียงตอบรับกลับมามีเพียงเสียงของลมเท่านั้น
ไม่นานนักชายหนุ่มที่มีนามว่า'เพสสิม'ก็ลุกจากที่นอนของตนแร้วออกไปข้างนอกคอกม้า
         "เราคงต้องเดินทางไปทางเหนือสินะ ฮ้าว!! ง่วงนอนต่อดีกว่า"เขาพูดกับตัวเองพร้อมกับกระโดดขึ้นไปนอนบนต้นไม้ที่ใกล้ตัวที่สุด