The Melode Of Wizard : บทเพลงแห่งมนตรา

                                                 
บทเพลงแห่งมนตรา :: บทนำ


โด่ เร๋ มี๊ อี้~

เสียงอันไพเราะ (?) ดังขึ้นท่ามกลางเมืองแกรนด์ชิลที่วุ่ยวาย ในย่านตลาดโวลก้าที่เป็นจุดที่ผู้คนผ่านไปมาอย่างชุกชุม ในร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ปรากฏร่างของแม่มดหญิงสองนางแม่ลูกกำลังสนทนากัน

"โอ๊ยยยย พอๆๆๆ ซาเรีย นี่แกรู้จักคำว่า 'คีย์' ไหมฮึ" หญิงวัยห้าสิบผู้เป็นแม่ดุลูกสาวด้วยอารมณ์ที่แสดงออกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อสาวเจ้าที่ไล่ตัวโน๊ตผิดเมื่อกี้ยังทำปากขมุบขมิบตามผู้เป็นแม่อย่างกวนอารมณ์

"ก็แล้วทำไมแม่ต้องมาสอนร้องเพลงฉันทุกวันด้วย รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ชอบ แล้วยังจะมาบ่น อีกอย่างแม่มดไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรต้องมาร้องเพลงงี่เง่านี่ด้วย" คนถูกดุกลับไม่รู้สึกร้อนใจอะไร นัยต์ตาสีม่วงเข้มส่อแววไร้เดียงสา

ซาเรีย เรเวเนีย สาวน้อยวัยสิบหก แม่มดอ่อนหัดแห่งเมืองเวทมนต์แกรนด์ชิลที่มีชื่อเสียง ผมสีม่วงเข้มสะบัดไปตามแรงลมจากเครื่องทำความเย็น

"แกรู้ไหมว่าตระกูลเราได้รางวัลจากการประกวดร้องเพลงมานักต่อนัก ฉันไม่ยอมให้ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลมาล่มเพราะแกคนเดียวหรอกนะ" เสียงผู้เป็นแม่ยังต่อว่าลูกสาวต่อไปด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"กะอีแค่ร้องเพลง มันจะยากสักแค่ไหนเชียว" ซาเรียพูดพลางเดินไปนั่งยังโซฟาสำหรับลูกค้าและหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่าน

"อย่าดูถูกเชียวนะ การร้องเพลงต้องใช้อารมณ์ประสานไปกับบทเพลง หากเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันไม่ได้ เพลงที่ออกมาก็จะไม่มีความไพเราะ บทเพลงที่ไพเราะนั้นสามารถที่จะสะกดจิตใจผู้ฟังให้เคลิ้มไปกับบทเพลงนั้นได้ เรียกได้ว่าบทเพลงนั้นก็เป็นเวทมนต์ระดับสูงเชียวล่ะ และพรสวรวค์นั้นก็ได้ถ่ายทอดจากตระกูลเรามากี่รุ่นต่อกี่รุ่นแล้ว แกอย่าทำให้พรสวรรค์นั่นไร้ค่าล่ะ" ประโยคสุดท้ายทำให้คนถูกว่าหันขวับมามอง

"ไม่ต้องห่วงหรอกแม่ ส.บ.ม.ย.ห. โฮะๆ" คนมีพรสวรรค์หัวเราะอย่างพอใจ

"ถ้ามั่นใจในตัวเองนัก แกก็เตรียมประกวดร้องเพลงประจำปีเมืองแกรนด์ชิลไว้ได้เลย แล้วถ้าแพ้ขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะเสกให้แกมีสิวเม็ดใหญ่ๆ แล้วก็มีหนองออกมาเต็มหน้าแก" นาเดีย เรเวเนีย ผู้เป็นแม่ทำท่าจะดีดนิ้วเสกเวทมนต์จริงๆ

"อย่านะแม่ ฉันยอมแพ้" ซาเรียยกมือยอมแพ้และเตรียมวิ่งร้อยเมตรเพื่อหนีแม่ของเธอ

ซาเรียเป็นคนที่เกลียดสิวเป็นชีวิตจิตใจ เพราะมันจะทำให้ใบหน้าของเธอดูอัปลักษณ์ สาวน้อยคนนี้รักผิวยิ่งกว่าชีวิตของเธอเสียอีก จึงทำให้ผิวของเธอดูขาวนวล น่าสัมผัส แต่ก็ยากที่จะได้สัมผัสเพราะเธอหวงผิวของเธอยิ่งนัก

"พรุ่งนี้ซ้อมใหม่" ผู้เป็นแม่ออกคำสั่งพร้อมรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย เมื่อเห็นชัยชนะของตนเองอยู่เบื้องหน้า

"อีกละ ซ้อมอีกแล้วอ่ะแม่ พักสักวันจะได้ไหมฮะ" หญิงสาวบ่นงุบงิบ คิ้วที่โค้งอย่างได้รูปราวกับประณีตเขียนให้ออกมาเป็นอย่างนั้นเริ่มขมวดเข้าหากัน

"อ๊ะ หรือแกจะเอาสิวมีหนองเต็มหน้า" นาเดียแหย่ลูกสาวซึ่งตอนนี้เธอถอยหลังกรูดเพื่อให้ห่างจากแม่ของเธอเป็นระยะ 5 เมตร

"มะ ไม่เป็นไรแม่ เกรงใจ๊ เกรงใจ พรุ่งนี้เรามาซ้อมกันเนอะๆ" ซาเรียปั้นหน้าให้ดูยิ้มแย้มที่สุดทั้งที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า

"เออดี ฉันจะไปดูหน้าร้านสักหน่อย อย่าสร้างปัญหาล่ะ" แม่มดสาวใหญ่สั่งลูกของเธอก่อนจะเดินไปหน้าร้าน

แต่ในขณะที่เธอกำลังเดินไปนั้นนาเดียก็ยกมือขึ้นปิดหูแทบไม่ทันเมื่อลูกสาวของเธอสร้างปัญหาขึ้นอีกจนได้

"กรี๊สสสสสสสสสสสส~" หญิงสาวเจ้าของพลังเสียงอันมหาศาลลุกจากเก้าอี้แล้วไปกระโดดเหย็งๆอยู่หน้าโทรทัศน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางร้านเพื่อไว้ให้ลูกค้าดู

"เป็นบ้าอะไรของแก ฮึ" นาเดียเดินมาดูสิ่งที่ทำให้เกิดปัญหาน่าเวียนหัว

"แม่เห็นมั้ย พี่แบงค์ๆ กี๊สสสสสส พี่แบงค์คร๊าาา" เธอชูไม้ชูมืออย่างกับว่าคนในโทรทัศน์จะเห็นเธอยังไงอย่างงั้น

"โด่ กะอีแค่แบงค์ปัญญาอ่อน สู้พี่หนุ่ม ศรราม ของแม่ก็ไม่ได้ หล่อกว่าตั้งเยอะ เชอะ" นาเดียเชิดหน้าใส่ทีวีราวกับว่ามันได้ทำความผิดร้ายแรงไปนั่งที่เก้าอี้หน้าร้าน

"พูดยังกับตัวเองเป็นน้องเขางั้นแหละ พี่หนุ่ม แหวะ" ลูกสาวพูดไล่หลังผู้เป็นแม่ทำให้สายตาอาฆาตจากคนถูกกล่าวถึงส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

"สิวหนองเต็มหน้า" นาเดียพูดเท่านั้น ซาเรียก็แทบจะวิ่งมากราบขอโทษ

ผู้เป็นแม่จ้องมองลูกสาวอย่างเหนือกว่าแล้วก็หันกลับไปสนใจที่หน้าร้าน

"แบงค์รักทุกคนคร๊าบบบบบ" เสียงจากทีวีดังไปทั้งร้าน เนื่องจากเจ้าของรีโมทได้เปิดเสียงดังสุด

"โอ๊ยยยยย ทีวีฉันพังแกซื้อให้ใหม่ด้วยนะโว้ย" เสียงผู้เป็นแม่ตะโกนแข่งกับเสียงทีวี ก่อนจะใช้นิ้วชี้ร่ายมนต์ทำให้เสียงทีวีเงียบไป

"แม่อ้ะ พี่แบงค์เค้าน้า" หญิงสาวเริ่มงอแง แต่พอเธอหันไปเจอทีวีก็พบหน้าพี่แบงค์เต็มจอ จึงทำให้เกิดแผ่นดินไหวเพราะว่าเธอนั้น.. "กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส~!!!!"

คนผู้เป็นแม่แทบจะทรุดเพราะพลังเสียงของเธอช่างมหาศาล ก่อนจะด่ากลับไปว่า "ไอ้ลูกบ้า สอนให้ร้องเพลงดันร้องไม่ได้ ไอ้เรื่องกรี๊ดหละไม่เคยสอน เก่งนักเชียว โว้ยยยยย หนวกหู" นาเดียทนไม่ไหวกับเสียงมรณะนั้นจึงคว้าเศษผ้าที่อยู่ใกล้ๆตรงรี่ไปยัดปากผู้เป็นลูกสาวอย่างไม่ปราณี ก่อนจะพูดด้วยเสียงหอบๆว่า "ถ้าฉันรู้ว่าแกออกมาแล้วกรี๊ดเป็นอย่างเดียวนะนะ ตอนคลอดออกมาคงจับใส่แพลอยน้ำไปแล้ว"

"อื้อ อือ อื๊อ (แม่ใจร้าย)" ปากของผู้เป็นลูกซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยเศษผ้าพูดออกมาแทบไม่เป็นภาษา

"เออ .. ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ" พูดเพียงเท่านั้นผู้เป็นแม่ก็เดินจากไป